Zoeken

Ze loopt onwennig door de witte gang. Het kunstmatige licht schijnt fel, te fel. Ze nadert klapdeuren die automatisch openzwenken als ze dichterbij komt. Ze sluiten zich vervolgens achter haar. Weer een gang met aan het einde haar bestemming.

Ze klemt haar tas wat steviger tegen zich aan en loopt verder. De ruimte waar ze moet zijn is langwerpig en zonder daglicht. Weer dat felle witte licht. Akelig fel licht.

Aan de lange zijde van de ruimte staan een soort van stemhokjes op een rij, voor ieder hokje een stoel. Er is weinig privacy ziet ze. Een aantal stoelen is bezet maar ze vermijdt het de anderen te bekijken. Ze mag plaatsnemen bij nummer 8 is haar verteld.

Ze gaat zitten en kijkt op, de plek tegenover haar is bezet. Ze zoekt oogcontact maar hij weigert vooralsnog haar aan te kijken. Ze weet dat hij haar op die manier de kans geeft op haar gemak te raken en het geeft haar de gelegenheid hem op te nemen.

Hij ziet er best redelijk uit. Zijn haar is fris gewassen, zijn gezonde bruine kleur nog aanwezig. Hij heeft inmiddels een klein stoppelbaardje en dat staat hem als altijd goed. De oranje overall zit hem als gegoten.

Hij richt zijn hoofd op, kijkt haar vol verwachting aan en wijst naar de telefoon, ze neemt hem op. Hij legt zijn hand tegen het glas en zoekt op die manier contact met haar. Ze weet het zeker, ondanks alles is hij wat zij altijd zocht.


Voor het onderwerp van deze twee weken: klikkerdeklik. Voor de spelregels klikkerdeklik.

Wateraders

Het is een kwestie van erin geloven of het zelf ervaren, denkt Mrs. T.. Of toch niet? Bestaan wateraders wel, of toch maar niet?

Mr. T. gelooft er heilig in, dat moet hij ook wel, want hij kan ze ‘opsporen’. Dat gaat op een ongelooflijk eenvoudige manier, met een moertje aan een touwtje. Hangt de moer stil, dan zit er geen waterader in de grond, begint het touwtje te draaien, dan wel. Logisch. Toch?

De eerste jaren dat Mrs. T. in dit huis woonde sliep ze als een roos, gaandeweg werd dat steeds minder. Nu schijnen sommige eigenwijze wateraders ook pas na 5 of 10 jaar invloed te kunnen gaan hebben op mensen die er gevoelig voor zijn, dus het zou kunnen.

Mr. T. haalde zijn touwtje en moertje te voorschijn en verhip: precies op de plek waar Mrs. T. ligt te slapen loopt een waterader! Mmmm, denkt Mrs. T., frappant. Inmiddels is het bed verplaatst en Mrs. T. slaapt toch aantoonbaar beter (alleen het inslapen is nog steeds een probleem).

Een moeder van een klasgenootje van Grote Zus vertelde over het slechte slapen van haar dochter. Vervolgens heeft Mr. T. gewoon hier thuis boven een bouwtekening van het betreffende huis z’n moertje laten bungelen. Later geeft hij aan de moeder door waar de wateraders lopen en schuift hij een op maat geknipt ‘bedje’ op de plek waar de dochter slaapt: haar bed staat midden op een waterader. De andere bedden staan er niet in de buurt. De moeder is perplex (Mrs. T. ook, ze zal het eerlijk bekennen), Mr. T. geeft precies aan waar het bed staat terwijl hij dat toch echt niet kan weten. Het bed van dochter is inmiddels verplaatst en dochter slaapt als een roos! Lag het dan dus echt aan die waterader?

Mrs. T. heeft Mr. T. een aantal keer aan het werk gezien en ze zweert, zijn hand beweegt nog geen millimeter en toch begint dat moertje af en toe te slingeren. Beetje vreemd allemaal, maar toch ergens ook weer heel interessant. Mr. T. staat dichtbij de natuur en hij is erg nuchter over de dingen die hij doet. Zijn moeder scheen vroeger mensen ‘van de pijn af te kunnen helpen’ (bij verstuikingen). In een helder moment heeft zij haar gave onlangs overgedragen aan Mr. T..

Mrs. T. weet het nog steeds niet echt. Geloof jij in wateraders, van de pijn af kunnen helpen of dat soort dingen?

Vriendenboekje

Voor haar vijftiende (in 1985) verjaardag kreeg Mrs. T. van haar vriendinnen E en M een vriendenboekje. Nu lopen kinderen van 4 of 5 jaar al met die boekjes rond, maar vroeger (!) dus pas rond hun 15de. Het zou natuurlijk ook zo maar kunnen dat Mrs. T. en haar vriendinnen hopeloos achter waren.

In ieder geval: het boekje is helemaal ingevuld door Mr. T.s, vriendinnetjes en klasgenootjes. De Mr. T.s en vriendinnetjes zijn eigenlijk allemaal nog in beeld. De klasgenootjes niet bepaald. Wel is er over een tweetal maanden een reünie van de middelbare school. Mrs. T. denkt daar wel heen te gaan.

Op de eerste foto een deel van de antwoorden die Mrs. T. 22 jaar geleden gaf. De tweede foto bevat de antwoorden van vriendin E en de derde foto die van een klasgenootje. Van de liefste wens van E en Mrs. T. is uiteindelijk niet veel terecht gekomen!

 
Je begrijpt het al, Mrs. T. zou Mrs. T. niet zijn als ze jou niet zou vragen om ‘ns terug te gaan naar de tijd dat je zelf een jaar of 15 was (zet er ook even het jaartal bij voor de duidelijkheid) en onderstaande vragen in te vullen (voor zover je de antwoorden nog weet).

  1. Mijn fijnste schoolvak: …
  2. Mijn hobbies: …
  3. Mijn favoriete sport: …
  4. Mijn idool: …
  5. De beste (pop)groep: …
  6. Tophit: …
  7. Het beste TV-programma: …
  8. Mijn mooiste film: …
  9. Mijn lievelingsdier: …
  10. Het lekkerste eten: …
  11. Ik hou helemaal niet van: …
  12. Het meest houd ik van: …
  13. Mijn liefste wens: …
  14. Wat ik later worden wil: …

Chique

Grote Zus vond dat Mrs. T. maar ‘ns op sjiek moest gaan. Eigenlijk valt dat niet mee want Mrs. T. heeft weinig echt chique kleding. Nette kleding, dat wel, maar echt chique? Dat niet dus.

Over drie weken zijn Mrs. T.’s ouders 40 jaar getrouwd. En Mrs. T., die is nog steeds niet geslaagd voor haar feestkleding. De tijd begint inmiddels wat te dringen! Af en toe verfoeit Mrs. T. de mode van het moment. Alles zit zo strak! Op zich geeft Mrs. T. daar niet zoveel om, maar het moet verdorie wel fatsoenlijk om de boezem passen zonder dat eventuele knoopjes op springen staan! Ook iets wat Mrs. T. niet tof vindt: die heel korte en strakke mouwtjes. Maar goed: volgende week gaat Mrs. T. echt op pad voor een mooie outfit. Wish her luck!

En jij, heb jij elegante, chique, deftige kleding die je bewaard voor speciale gelegenheden. En zo ja, wat dan? Is er wellicht ook iets waarvan jij baalt wat de huidige mode betreft?

Lelieblank, scharlaken rood

Een pil van 955 bladzijdes, dat is Lelieblank, Scharlaken Rood van Michel Faber. Het boek speelt zich af in 1875 in Londen en volgt het leven van Sugar, een behoorlijk populaire prostituee die bereid is elke wens van haar klanten te vervullen.

Op die manier verovert Sugar het hart van William Rackham die haar vervolgens als zijn maîtresse wenst. William is een nietsnut die zich, om zich Sugar te kunnen permitteren, over laat halen om het familiebedrijf over te nemen. William is getrouwd met de geesteszieke Agnes.

Wat volgt is een interessant verhaal over Sugar, William en Agnes. Daarnaast wordt Henri (de broer van William) gevolgd. Henri worstelt met zijn toekomst (is hij Godvruchtig genoeg om dominee te worden?) en met zijn stille liefde voor juffrouw Emmeline Fox. Een ander karakter in het boek is Caroline, een collega-prostituee, en zo komen er nog een aantal andere merkwaardige figuren voorbij. William blijkt zelfs een dochter (Sophie) te hebben. Zij wordt in het eerste deel van het boek nauwelijks genoemd terwijl ze aan het eind een cruciale rol speelt.

De lezer wordt aan de hand van een verteller het boek ingezogen en de manier waarop Faber het verhaal laat ontwikkelen is erg fraai. Hij schrijft soms zalvend, soms lyrisch, soms zeer gedetailleerd en soms keihard. Fabers zinnen zijn stuk voor stuk kleine kunstwerkjes en geschreven op een dan weer platvloerse, dan weer deftige manier, al naar gelang de plek waar de hoofdpersonen zich bevinden. Ouderwetse woorden worden in kabbelende zinnen aan de lezer voorgeschoteld en Mrs. T. vindt dat een prachtige manier van schrijven.

Af en toe shockeert het boek, vaker verschijnt er een glimlach op je gezicht. Vooral de dagboeken van Agnes zijn ontroerend. Hoe Agnes de zeer labiele vrouw is geworden die zij is, wordt uit haar dagboeken duidelijk en dat doet je regelmatig de wenkbrauwen fronsen.

Het boek eindigt vrij abrupt en dat vindt Mrs. T. best jammer. Na 952 bladzijdes gelezen te hebben zou er eigenlijk een wat verhelderender einde mogen komen. Maar, de boodschap die Faber zijn lezers wilde geven is duidelijk: Sugar ontdekt uiteindelijk waar het in het leven om draait …

Mrs. T. bekent dat ze halverwege het boek de nieuwste Wilbur Smith even gelezen heeft. Dat doet Mrs. T. eigenlijk nooit, maar Lelieblank, Scharlaken Rood kan best even aan de kant gelegd worden. Omdat er niet heel veel personen in voorkomen en het verhaal niet echt ingewikkeld in elkaar zit kan dat zonder problemen. De draad van het verhaal is zo weer opgepikt. Dit klinkt misschien een beetje als anti-reclame, maar zo moet deze ‘recensie’ niet opgepikt worden. Lelieblank, Scharlaken Rood is een heel plezierig leesbaar en interessant boek. Maar je moet wel van dikke pillen houden!

Beschermd: Prins

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

De elfde plaag

Mrs. T. is groot fan van de boeken van Wilbur Smith, ze waagde er eerder al een logje aan. Wilbur’s laatste boek heet De Elfde Plaag. Het is het vierde deel in de serie over het oude Egypte met de euneuch Taita in de hoofdrol. Alle boeken zijn overigens heel goed los te lezen.

Het boek leest wederom als een trein en het is zo’n boek dat je zo snel mogelijk uit wilt hebben en dan vervolgens baalt als je het echt uit hebt.

Op de achterflap:

Egypte wordt getroffen door een serie van plagen die het koninkrijk grote schade toebrengen, maar het ergste moet nog komen: de Nijl houdt op met stromen. Het water dat zo van levensbelang is voor het land droogt op. Ergens diep in het onbekende hart van Afrika, daar waar de machtige rivier zijn oorsprong vindt, moet iets catastrofaals gebeurd zijn.

De farao is de wanhoop nabij en stuurt uiteindelijk Taita eropuit – de oude magiër is de enige die misschien in staat is door te dringen tot de bron van de Nijl – om de oorzaak van alle problemen te vinden. Maar niemand kon vermoeden welke vreselijke vijand hem ligt op te wachten in dit mysterieuze land aan het eind van hun wereld.

Een redelijk nieuw element in dit boek is toch wel het hoge gehalte aan magie en occultisme. Daar heeft Mrs. T. wel aan moeten wennen. Bij andere door Mrs. T. gewaardeerde schrijvers (zoals bijvoorbeeld Tolkien, Koontz of Feist) ben je als lezer voorbereid op zeer onwerkelijke gebeurtenissen, maar in dit boek trekt Wilbur af en toe toch wel heel veel fantasyregisters open. Dat vindt Mrs. T. best jammer hoewel het haar plezier in het boek absoluut niet weg heeft kunnen nemen.

Welk genre boeken lees jij eigenlijk het liefst? Sta je open voor fantasy-achtige boeken of moet het wat jou betreft allemaal realistisch zijn?

Alles is gezegd

‘k vertelde heel oprecht
ook dat wat jij niet horen kon

‘k vertelde van het licht
maar ook van de duisternis
‘k zag aan je gezicht
dat het voor jou te moeilijk is

‘k vertelde van het leven
maar ook van de dood
‘k zag je even beven
dat je weerstand bood

‘k vertelde van de hoop
maar ook van de pijn
‘k zag hoe je wegkroop
om weer bij de hoop te zijn

alles is gezegd
‘k vertelde heel oprecht
en hoopte dat je luisteren kon

D. Thora


Gewoon een mooie en indrukwekkende tekst vindt Mrs. T.. Wat vind jij ervan?