Langzaam kwam ze vooruit. Allemachtig, wat waaide het! Het regende gestaag en ze voelde de koude druppels door haar jas naar binnen sijpelen. Deren deed dat haar niet. Ze voelde niets. Helemaal niets en toch deed juist dat haar pijn.
Het was hen gelukt. Hoe ze ook haar best deed, wat ze ook probeerde, telkens weer werd haar hoop de grond in geboord. Ze werd vernederd als ze aardig probeerde te zijn. Ze werd geslagen als ze een weerwoord gaf. Tot twee keer toe waren haar gymspullen verdwenen en laatst haar agenda.
Waarom de dingen liepen zoals ze liepen? Ze had werkelijk geen idee. Zij was dezelfde Anouk. Wat veranderd was, was de omgeving waarin ze woonde. En die omgeving was zo slecht nog niet. Binnen een week had ze een goed contact met haar buurmeisje. Karlijn zat helaas alleen niet op haar school.
En die nieuwe school, die was een nachtmerrie gebleken. Wat ze ook probeerde, wat ze ook deed, iedere poging werd genadeloos afgestraft. Haar punten, altijd meer dan prima, kelderden. Het zou niet lang meer duren of haar moeder zou ingelicht worden. Dan zou de ellende helemaal niet te overzien zijn. Ze kon haar moeder toch niet opzadelen met nog meer zorgen? Sinds de scheiding lachte ze nooit meer.
Het was hen gelukt, ze was lam geslagen, haar hoop op aansluiting volkomen gevlogen. In haar oren galmde de laatste verwensing nog na: ‘Keep dreaming kutwijf, jij bent veel te simpel om ooit bij ons te kunnen horen!’.
Een nieuwe W.o.W.! De opdracht van deze twee weken inspireerde in één dag al veel ‘mede-wow-wers’: klikkerdeklik. Voor de spelregels klikkerdeklik.