Maandelijks archief: februari 2011
Beschermd: Mijn boekenkast onderworpen aan een diepte-analyse
50.000
Beantwoorden
De hoofdprijs is gevallen! Gisteren bereikte de teller de 50.000 reacties. Wow, gaaf hoor.
Kleine Zus de notaris heeft toegekeken hoe ik de reacties terugtelde en -scrolde van 50.013 naar 50.000, hoe ik ‘control-shift-printscreende’, hoe ik de printscreentjes in een vijftal documentjes plaatste en hoe ik er de cijfers bijzette (‘ik vind rood mooier mama’). Zij zag dat het goed was, gaf haar fiat en wilde vervolgens naar bed.
Na Suska (10.000), Trui (20.000), Trui/Repel/Yvonn (30.000, 29.999 en 30.001) en Mieke (40.000) mag Marjan zich bij het illustere gezelschap van de 10.000-talreageerders aansluiten.
En, een vrouw een vrouw, een woord een woord → Marjan gaat iets leuks ontvangen!
Lieve lezers, allemaal hartstikke bedankt voor jullie reacties!
Beschermd: Het moment gevangen
Beschermd: Helden
Gastlogje (2)
Mrs. T. vroeg me een gastlogje te schrijven over ‘de rijkdom van het ouder worden‘. Eigenlijk wil ik beginnen met m’n jeugd omdat ‘ouder worden’ dan kan worden vergeleken met hoe het vroeger was.
Ik ben geboren in februari 1945. Hier in het zuiden was ons land toen al bevrijd maar in de rest van het land stierven er mensen van de honger. We zijn daardoor helemaal opgegroeid met het idee dat voedsel kostbaar was en nog altijd kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om eten weg te gooien.(Ik zie het gemak waarmee m’n kinderen overschotjes in de container gooien.)
Mijn ouders waren eenvoudige mensen met alleen lagere school. Ze hielden zich aan de regels van kerk en staat. Wij geloofden in God en alles wat er in de kerk en op school door de nonnetjes werd verteld. Lief en gehoorzaam zijn was de grootste deugd voor kinderen in die tijd. Ik vond dat heel normaal en had er geen moeite mee.
Mijn moeder was een wijze milde vrouw die open stond voor nieuwe ideeën Ze heeft me een gevoel van warmte en veiligheid gegeven dat me altijd is bijgebleven. Er werd bij ons niet geknuffeld of gezegd dat je van elkaar hield en toch was er de zekerheid dat er van je werd gehouden.
Mijn ouders waren niet rijk maar hebben een rijk leven gehad door de manier waarop ze met mensen omgingen. Ze hadden een boerderij waarop moeder voor het huishouden zorgde en vader voor het bedrijf. In die tijd hielpen mannen niet met het verzorgen van kinderen en ook bij ons was er een scheiding tussen mannen- en vrouwenwerk.
Omdat er geen electriciteit was waar we woonden was het ‘s avonds pikdonker buiten. In de decembermaand mocht ik dan met mijn moeder mee naar een grotere plaats om naar de feestverlichting te kijken. Er hingen wat lampjes in de winkelstraat en de etalages waren verlicht. Prachtig vond ik het en nog altijd geniet ik van een verlichte stad bij avond.
Toen dan eindelijk de electriciteit en de waterleiding onze boerderij bereikte was dat een enorme vooruitgang. Ik herinner me de discusie waar de kraan moest komen. In de keuken zou handig zijn voor m’n moeder maar op de stal was weer makkelijker met de koeien, de varkens en de kippen dus voor vader. Het werd (natuurlijk) de stal en zo kwam er schoon en drinkbaar water voor een gezin van 8 personen en de dieren. Als je nu de kranen met warm èn koud water telt die in elk huis aanwezig zijn besef je weer hoe luxe ons leven geworden is.
Volgende keer wil ik nog wel eens verder vertellen zodat jullie ook wat meer over Mrs. T.’s achtergrond kunnen lezen.
Kier
Muziek uit je geboortejaar
De drs. plaatste deze week zo’n leuk logje: klik op je geboortejaar en geniet van de muziek van je geboortejaar.
Ha, dacht ik, dit wil ik ook plaatsen! Gelukkig was de drs. vervolgens zo lief om mij de heul lange html-code te mailen (want het was me een heel karwei geweest om dat allemaal zelf te moeten doen).
Anyway: gewoon even op je geboortejaar klikken en de muziek z’n (haar?) werk laten doen. Is leuk!
Ik ben van 1970 en mijn set begint met ‘Your song’ van Elton John. Mooi!
Laat even weten van welk jaar jij zojuist de muziek geluisterd hebt (weet ik meteen hoe oud mijn lezers zijn).
5-4
En vandaag schreef ‘mijn‘ elftal geschiedenis. De meiden wonnen voor het allereerst een wedstrijd!!! In een zinderende arena werd het uiteindelijk 5-4!!!
Wat waren ze blij, zo leuk om dat ongebreidelde enthousiasme van de meiden te zien. Grote Zus scoorde ook nog ‘ns twee doelpunten! Ha, wat ben ik toch een topcoach! 😉
Tour d’amour
Aan: Elsbeth73@hotmail.com
Verzonden: dinsdag 15 februari 2011, 01.13 uur
Van: Lizaaatje@live.nl
Onderwerp: Paris!!!
Hoi Elsbeth,
Ik ben weer thuis en ik heb je zoveel te vertellen!!! We hebben het zo geweldig gehad, zo fantastisch! Ik kan me niet herinneren ooit zo verschrikkelijk genoten te hebben van een paar daagjes weg.
We verbleven in een prachtig hotel en onze kamer was geweldig. Een bed, joh, een bed, geweldig. En een fantastische badkamer met een bubbelbad waar je U tegen zegt. Het was huge, mega gewoon. Dat bad hebben we meteen na binnenkomst maar ‘ns ontkwuisterd. Oh la la, ik wist niet dat je zoveel dingen kon doen in een bubbelbad, ik ga er bijna van blozen als ik er weer aan denk. Er ging werkelijk een wereld voor me open. 😉
Wow, wat is Parijs toch romantisch en wat boften we met het weer! We flaneerden langs de Seine, shopten in Village Saint-Paul (daar móeten wij echt een keer samen naar toe, zo gaaf), zaten op de trappen van Montparnasse, dronken heerlijke koffie bij Café de la Paix. Op zondagavond aten we het meest verrukkelijke wat ik ooit gegeten heb bij La Tour d’Argent. Wat een ambiance, zo veel klasse.
Maar het allergeweldigste was natuurlijk zijn huwelijksaanzoek in de Eiffeltoren. Ik stuiter nog steeds van het geluksgevoel dat door me heen ging toen hij me vroeg. Ik had er op gehoopt, maar het eigenlijk nog niet verwacht. We zijn tenslotte nog niet zo lang bij elkaar. Oh, wat was het romantisch! En oh, wat ben ik gelukkig.
Heb je al een nieuwe mobiel? Ik vind het zo niet leuk dat ik je niet kan bereiken. Ik weet niet eens of je het nieuws al via via gehoord hebt. Je zit dan wel ergens in de outback, maar het zou zo maar kunnen dat je er al van gehoord hebt. Ik hoop het niet, dat dit mailtje je als eerste bereikt!
Gisterenavond werd het aanzoek al uitgebreid besproken in RTL Boulevard. Dat vind ik dan wel jammer hoor, dat het meteen zo publiek is allemaal. Maar goed, dat schijnt er nu eenmaal bij te horen.
Nog drie weken en dan ben je eindelijk weer terug. Ik mis je! Wat zullen wij elkaar veel te vertellen hebben. Sorry dat dit mailtje alleen maar over mezelf gaat, maar voor één keer mag dat best nietwaar? ik ben doodop en gruwelijk gelukkig! We kletsen snel bij.
Kusssssssssssss, Liza
PS1. Wil je mijn getuige zijn???? Zeg ja, zeg ja, zeg JAAAAAAAAAAAAAA!
PS2. Je zult Emma niet herkennen als je haar ziet, ze is zo gegroeid!
Plato gaf ons een nieuwe opdracht. Bedenk een stukje over het woord ‘ontkwuisteren’ en doe dat zo dat voor de lezer duidelijk is wat je ermee bedoelt. Hopelijk ben ik daarin geslaagd?
De andere bijdragen ook lezen? Klikkerdeklik.
Er werd geschiedenis geschreven op 17 februari 2011
Sinds gisteren dus open: 2theloo (geniale naam trouwens). Echt een onmisbare winkel lijkt mij. 😉
En nog een bericht waardoor 17 februari 2011 de geschiedenisboeken in gaat als een gedenkwaardige dag. Oh, oh, oh, die zuiderburen toch. 😉
Waarmee schreef jij op 17 februari 2011 geschiedenis?
Oh ja, we passeren vandaag de 49.800 reacties en da’s toch ook best een beetje geschiedenis schrijven nietwaar?
Patatje met
Nou vind ik die Belgische mayo sowieso niet te pruimen dus echt begrijpen doe ik dit heerschap niet. Maar goed, smaken verschillen nu eenmaal.
Ik eet mijn friet (bijna elke zondag is het frietdag in huize Triltaal) met frietsaus en satésaus. Maar die twee sauzen mogen elkaar niet raken hoor. Ik wissel af: een paar frietjes met frietsaus en dan weer een paar frietjes met satésaus. Erbij bijna altijd een mexicano. Jammie! En als toet: een feestpap.
Hoe eet jij jouw patat?
Van wie zou ze haar tekentalent toch hebben?
De rijkdom van het ouder worden (Wondelgijns Challenge ;-) )
Vroeger, toen ik 9, 17 of zelfs ‘al’ 23 was, vond ik 40 ontzettend oud. Jemig, dacht ik, als je toch eenmaal 40 bent, dan is de lol er toch wel af, van het leven. How wrong could I be!
Wondelgijn schreef onder andere over het ouder worden van het lichaam, het feit dat er smeerseltjes gebruikt moeten worden, dat er (wat) rimpels verschijnen en dat het vel wat meer moet omspannen of losser gaat zitten. Ha, die eerste twee dingen herken ik wel (klik), maar dat laatste gelukkig helemaal niet. Sterker: ik zie er stukken beter uit dan tussen mijn, pak ‘m beet, 25ste en 38ste. Echt waar! Ik heb mijn lange haren (in etappes) kort laten knippen en ben (uitgezonderd de zwangerschappen want toen was ik nog veel zwaarder) zo’n 15 tot 20 kilo lichter. Het lukt me ook nog ‘ns heel goed om het zo te houden en daar ben ik trots op. Waarschijnlijk voel ik me daardoor sowieso ook fijner.
Maar, waar ik me vooral zo veel fijner door voel, is de rijkdom die ik nu in het leven zie. Ik ben veel bewuster aan het leven, leg mijn prioriteiten heel duidelijk bij mijn gezin en het dagelijkse leven. Ik weet heel goed wat ik wil èn ik weet ook heel goed wat ik zeker niet wil. Sommigen vinden dat saai en vinden dat je iets moet presteren, maar mij past het als een comfortabele jas. Toen ik zelf 15 was kon ik me niet voorstellen dat ik op een bepaald moment in mijn leven ‘genoegen’ zou nemen met het bovenstaande.
‘Groots en meeslepend’ zo wordt er wel eens gezegd dat het leven moet zijn. Een uitzondering daargelaten denk ik dat voor het gros van de mensheid het leven niet ‘groots en meeslepend’ zal zijn. Of je moet juist kunnen zien dat het dagelijkse, eenvoudige leven ook ‘groots en meeslepend’ is. Ik heb, zo rond m’n vijftiende, wel regelmatig gedacht dat ik iets moest gaan betekenen voor de wereld. Want wat had je leven anders voor nut/zin? Ik moest op z’n minst een prachtig boek schrijven waar mensen positieve energie uit zouden kunnen halen, ik moest gaan studeren en een medicijn tegen de verschrikkelijkste ziektes bedenken, ik zou naar Afrika gaan en daar een heleboel goede dingen gaan doen, et cetera. Het werd niets van dat alles. En is dat erg? Nee, dat is niet erg. Op mijn eigen bescheiden schaal probeer ik goed te doen voor de mensen om me heen. En dat voelt relaxed!
De laatste vier/vijf jaar waren lichamelijk/geestelijk behoorlijk heftig maar tegelijkertijd ben ik -hoe raar- zó dankbaar voor die periode. Want ik heb er veel door geleerd. Bezig zijn met je angsten, met onrealistische gedachten, jezelf af en toe gewoon gek maken, worstelen en dan ontdekken dat je lief zo lief is, je meiden zo geweldig zijn, dat je veel sterker bent dan dat je dacht, dat het leven zo mooi is.
Ik heb moeten leren dat het leven niet maakbaar is. Was wat dat betreft echt een controllfreak, wilde per sé het leven in de hand hebben maar gaandeweg de rit heb ik ontdekt dat je het leven niet in de hand kúnt hebben. Het leven overkomt je. Ik schreef er vorige week nog dit logje over. Vroeger zou ik me niet neer hebben kunnen leggen bij dingen die je overkomen, nu wel. Door schade en schande heb ik dat uiteindelijk geleerd. En dat maakt een wereld van verschil. Het geeft rust. Ik ben nog steeds als de dood voor de dood. Maar ik laat die angst mijn leven niet meer beheersen. Ik kan met recht zeggen dat ik veel en veel bewuster geniet van de kleine dingen.
Oh, hoe cliché, maar de kleine dingen, die doen er écht toe. Ik ben ook veel liever voor mezelf geworden. Nou ben ik bijvoorbeeld nooit zo’n poetser geweest, maar de laatste jaren vind ik het nog gemakkelijker om de boel de boel te laten wat dat betreft. Goed is goed en dat de ramen af en toe gruwelijk vies zijn, da’s dan jammer. Misschien is dat van die ramen niet zo’n goed voorbeeld, maar wat ik vooral wil zeggen: naarmate ik ouder werd is het grote MOETEN verdwenen. Er is rust. Er is vooral genieten van de meiden, samen spelen, knuffelen, stoeien. Vorig jaar oktober schreef ik dit logje en het illustreert vooral dat bewuste genieten van de kinderen dat ik gaandeweg de rit geleerd heb.
Ik ben benieuwd of mijn moeder veel herkent in dit logje want zij kent mij natuurlijk als geen ander. Heb haar trouwens gevraagd om ook vanuit haar visie een gastlogje te schrijven over ‘de rijkdom van het ouder worden’. Hopelijk gaat ze dat doen.
Wat mij betreft zeggen deze woorden van Wondelgijn alles: ‘Ik kijk anders naar het leven. Voller en intenser’ en dat bevalt mij prima!
Hoe ervaar jij je eigen ouder worden eigenlijk?
De ‘ik-vind-jou-stiekem-zo-lief’ dag (die die charme helaas verloren is)
En toen was het dus al weer Valentijnsdag. Het lijkt wel of de tijd steeds sneller voorbij vliegt. Dat teletekstberichtje hierboven vind ik superschattig.
Ik ben benieuwd of Mr. T. mij nog verrast. Al heb ik hem al diverse malen gezegd dat dat verrassen wat mij betreft niet zo nodig per sé op 14 februari hoeft te gebeuren. Ik word liever een aantal keer door het jaar heen ‘spontaan’ verrast. Maar op de een of andere manier beklijft dat nog niet zo goed. 😉
Vorige maand verraste ik Mr. T. nog wel spontaan. Ik gaf hem deze CD want Mr. T. ♥ Frank Boeijen (ik ook trouwens, dus enig zelfbelang was er wel). Al mag ik uiteraard niet vergeten te melden dat Mr. T. mij dan weer wel verraste op de dag dat wij zestien jaar daarvoor voor het eerst kusten. Maar goed, dat was dus niet een spontane ‘zomaar-niets-te-vieren-dag-waar-we-dan-wel-een-iets-te-vieren-dag-van-maken’ (want het was immers onze 16 jaar ‘verkering-dag’.
Het principe om stiekem je liefde te verklaren aan een ander is inmiddels wel verdwenen met Valentijnsdag. Eigenlijk is dat best jammer. Aan de andere kant, hoe sneu is het wel niet als je wanhopig hoopt op een geheime aanbidder en dat je dan vervolgens nooit of te nimmer een kaartje in de bus krijgt?
Grote Zus heeft, net als vorig jaar, weer een lief kleinigheidje voor haar hartsvriendin gekocht. Volgend schooljaar gaan ze naar twee verschillende scholen en dat is best heftig, maar ze zijn vast van plan om eeuwig hartsvriendinnen te blijven. Ik hoop dat dát gaat lukken want K is een geweldig leuke meid en zij en Grote Zus passen zo goed bij elkaar. Echt, als zij samen zijn, dan heb je geen kind aan hen (en dat al sinds groep 1).
Van wanneer dateert jouw oudste vriendschap?
Duivelsveer
Zo hé, heb ik me laatst even een gruwelijk spannend boek gelezen. Echt een pageturner en een baalgevoel als je het dan uit hebt.
Duivelsveer van Minette Walters. Op de achterflap:
Wie merkt de daden van een psychopaat nog op als er een oorlog woedt?
Te midden van de onrust tijdens de burgeroorlog in Sierra Leone is er nauwelijks aandacht voor de brute moorden op vijf vrouwen. En niemand stelt zich vragen bij de ‘bekentenissen’ die uit drie kindsoldaten werden geslagen. Behalve Reuters-correspondente Connie Burns.
Na getuige te zijn geweest van een barbaarse aanval op een prostituee gelooft Connie dat een buitenlander hiervoor verantwoordelijk is. Zij heeft hem al eerder gezien en vermoedt dat hij de chaos van de oorlog gebruikt om zijn sadistische fantasiexc3xabn ten aanzien van vrouwen te botvieren. Maar niemand wil naar haar luisteren.
Twee jaar later, in Irak, heeft een nieuwe poging van Connie om de wandaden van de sadistische moordenaar aan het licht te brengen verwoestende gevolgen. Doodsbang duikt zij onder in Engeland en onderneemt een derde poging om hem te ontmaskeren ook al weet ze dat hij naar haar op zoek zal gaan …
Ik vond dit echt een heel erg spannend boek. Er overkomen Connie een aantal verschrikkelijke dingen die echter nooit volledig verteld worden. Connie krijgt last van hyperventilatie, angstaanvallen, ze kan niet meer eten, ze draait zo ongeveer door. Daarnaast ontwikkelt Connie een groot gevoel van schaamte: er mag niet bekend worden wat haar overkomen is. Zo raar eigenlijk om dat te lezen: er is haar iets verschrikkelijks aangedaan maar zij is degene die alles onder de pet wil houden. Het gevolg is dat ze -als journaliste- ook nog eens een soort van ‘verguist’ wordt omdat men eraan twijfelt of het wel allemaal echt gebeurd is.
Op haar onderduik adres ontmoet Connie Jess: een zeer introverte vrouw met ook een behoorlijk heftig verleden. Samen ontwikkelen ze een band en met Jess komt er een tweede verhaallijn het boek in. Deze verhaallijn vond ik wat minder interessant eigenlijk. Maar desalniettemin: als je van een goede literaire (wat dat dan ook precies in mag houden) thriller houdt, dan is Duivelsveer zeer de moeite waard.
