Bron: I can read
Hier zit wel wat in. Ik vraag me af, wat is het ergste? De parallelle lijnen en niet weten wat je mist, of het één keer ervaren van iets en dan vervolgens wél weten wat je mist.
Wat denk jij?
Als het goed is migreer ik komende nacht (23 augustus). Of beter: web-log migreert. Wat dus betekent dat ik vanaf morgen niet meer hier te vinden ben.
Als het goed is ben ik vanaf morgen te vinden op www.triltaal.weblog.nl.
Als het goed is merken jullie daar helemaal niets van, want alles gaat automatisch en ik neem aan dat jullie ook automatisch doorgestuurd worden. Of zoiets. Althans, dat hoop ik.
Waarschijnlijk is de layout van m’n blog helemaal in de war en ik heb tijd nodig om dat goed te zetten. Dat doe ik dinsdagavond misschien. Maar goed, jullie merken alles vanzelf wel. Of niet.
Als het goed is, dan snap ik de nieuwe weblog.nl binnen no time, want het schijnt supergemakkelijk te zijn.
Als het niet goed is: als ik het dus allemaal niet begrijp, dan verschijnt er morgen geen logje. Of wacht, ik zet wel een paar logjes klaar voor publicatie in de toekomst (in de hoop dat dat nieuwe CSS of hoe het dan ook mag heten dat ook kan).
Als het niet goed is, tja, dan is het niet goed. En ruk ik waarschijnlijk hier achter mijn peeceetje de haren uit het toch al niet rijkelijk bedekte hoofd. Maar goed, daar hebben jullie geen last van.
Goed nieuws ook voor al die volgers die mij steeds weer opnieuw vragen wanneer ze me nu eindelijk weer in hun linklijstje op mogen nemen. Nou, vanaf morgen dus. Graag onder de naam Triltaal of Mrs. T.
Oh, da’s toch wel heel erg jammer, de vakantie zit er op! Morgen moet ik weer aan het werk. Na vier weken genieten, veel minder regelmaat, nog wel een wekker (maar die stond niet op 06.55 uur, al snooze ik nog minstens 2x en staat die wekker ook nog ± 10 minuten voor, maar waarom dat dan weer is? Dát zal wel tussen de oren zitten), maar vooral vrijheid / blijheid is het over en uit. De plicht roept morgen om 8.00 uur.
Ook Kleine Zus moet morgen weer naar school. Naar de nieuwe school. Een prachtig oud klooster is verbouwd tot basisschool, dorpshuis et cetera. Het is fantastisch mooi geworden. Ik zal daar ongetwijfeld nog wel ‘ns over bloggen. Naar groep drie gaat het kleine meisje, ze gaat leren lezen en schrijven en rekenen. Hoe stoer is dat wel niet?
Grote Zus heeft nog een weekje vrijaf. Ik ben benieuwd hoe ze de dinsdag en -met name- donderdag door gaat brengen want we hebben afscheid genomen van de donderdagoppas. Maar het komt vast goed. Woensdag ga ik met haar shoppen. Kijken of we iets leuks voor haar verjaardag kunnen vinden en alvast een nieuwe winterjas scoren. Tja, je schijnt er vroeg bij te moeten zijn met die winterjassen … En dan start op 30 augustus haar middelbare school carrière. Ze is er helemaal klaar voor. Nu moeder nog. 😉
Vier weken lang had ik vakantie, vier weken lang had manlief vakantie. En dat was fijn. We deden leuke dingen: uit en thuis. We zijn een goed team: Mr. T. en ik. We zijn een mooi gezin: Grote en Kleine Zus, Mr. T. en ik. Ik ben een bofbips. Wij zijn bofbipsen.
Oh, ik lust heel erg veel. Dus je maakt me blij met veel verschillende dingen. Of het nu Hollandse pot is, uit China, India of Italië komt: ik eet het en ik eet het met liefde.
Ook (vers!) brood vind ik erg lekker. Een goede lunch is aan mij welbesteed. Mijn favoriete lunchgerecht is nog altijd de clubsandwich (ik krijg al zin als ik de plaatjes zie!).
Er zijn wel een aantal dingen die ik niet blief zoals daar onder andere zijn orgaanvlees, oesters en zuurkool.
Ik ben geen superkok helaas. De maaltijden die ik maak bestaan voor een groot deel uit mijn eigen inbreng met daarnaast ook het een en ander van Knorr/Maggi/Conimex. Maar het is wel lekker en goed te eten!
Mijn favoriete eten is misschien niet eens het eten zelf, maar de ambiance waarin dat eten genuttigd wordt. Ik geniet van de maaltijden thuis: wij viertjes aan de tafel. Met regelmatig zeer langzaam etende kindjes wat wel ‘ns frustreert, maar waar vooral gezelligheid heerst daar aan de keukentafel.
Ik geniet van de maaltijden bij mijn ouders of de keren dat wij bij vrienden eten. Ik geniet ook van uit eten gaan. Dat doe ik zo’n 10 tot 15 keer per jaar en dat vind ik heerlijk. De sfeer van een restaurant, het gezelschap waarin je bent, je laten verrassen door wat de kok ervan maakt: heerlijk!
Bron: I can read
Vandaag viert de liefde van mijn leven zijn 45ste verjaardag. Lieverd: van harte, love you lots and lots!
En een (al wat oudere) quote van Kleine Zus richting haar papa: ‘Papa, als jij lacht, dan lijken jouw rimpels als een vlinder’. We zien hier veel vlinders!
Ha, nog meer foto’s uit de oude doos. Foto’s van mijn appartementje waar ik van mei 1993 tot en met april 1996 woonde.
Na mijn scheiding van ex (of beter: de scheiding was nog niet rond, maar het huis al wel verkocht) vond ik een huurappartementje. Ik heb daarvoor de verhurende makelaar zo ernstig gestalkt dat die wellicht dacht: laat ik dat appartement maar snel aan die dame verhuren, dan ben ik van dat gezeur af. 😉
Anyway: ik was er blij mee. Heel erg blij. Dat de kleur groen waarin de balken en zo geschilderd waren niet echt mijn smaak waren, maakte niet eens uit. Ik had een huisje! Helemaal voor mezelf!!! De vloerbedekking heb ik ook gewoon laten liggen.
Het appartementje had twee verdiepingen. Op de benedenverdieping had ik de woonkamer, het keukentje, de badkamer, de hal en het balkon. Op de bovenverdieping (een vide) daar stond mijn bed. De vide was te bereiken via een ingenieus en gevaarlijk steil trapje.
Oh, zie toch dat mintgroen. Gruwel. De eettafel en -stoelen zijn van Ikea. Die stoelen: die zaten ontzettend lekker!
Het slaapgedeelte: de kast kwam van Ikea, net als het bed, het beddengoed en het kledingrek.
Uiteindelijk heb ik exact drie jaar in dit appartementje gewoond en dat was precies goed. Vanuit hier ben ik samen gaan wonen met Mr. T..
… die heeft wat. Dat principe brengt Grote Zus in de praktijk. ALLES moet bewaard worden. En dan ook werkelijk alles.
Een steentje, een stukje karton, een inpakpapiertje, een schelpje, een kapot schaaltje. Een paar maanden geleden was er een bonte kermis op school. Grote Zus kreeg wat geld mee en heeft haar verzameling onmisbare schatten daar enorm mee uitgebreid. Mrs. T. vindt het rommel, voor Grote Zus zijn het onvervangbare schatten.
Dat geen spullen weg kunnen gooien, dat heeft Grote Zus trouwens van haar vader. Mrs. T. is niet zo moeilijk met weggooien. Mrs. T. stoort zich trouwens ook niet aan de rommelige kamer van Grote Zus. Het is haar kamer en zolang het de spuigaten niet uitloopt, kan Mrs. T. er best mee leven.
Maar de laatste weken ziet de kamer van Grote Zus er uit alsof er een orkaan gewoed heeft, zo’n enorme puinhoop. Natuurlijk staat er speelgoed, vooral ook speelgoed dat we willen beschermen tegen de grijpgrage handjes van kleinste (en haar onderzoekende mondje). Maar ook nog knutsels van twee groepen terug, tekeningen, een schoolbord, stiften, mappen, kettinkjes, tasjes en een enorme berg knuffels. ‘Maar ik verzamel toch knuffels, mama’, zegt Grote Zus als Mrs. T. af en toe radeloos roept ‘Alweer een knuffel???’. Friemeltjes hier, frommeltjes daar, papiertjes, barbiekleertjes, schelpen.
Vandaag de eerste schooldag. Grote Zus is dus van huis en Mrs. T.? Mrs. T. ruimt Grote Zus haar kamer op. Er wordt er een kastlade leeggemaakt zodat daar een heleboel klein spul ingestopt kan worden (uit het zicht, opgeruimd staat netjes!).
En verder zijn er een aantal dingen die echt zo lelijk, vies of kapot zijn, die wil Mrs. T. weggooien. Maar dat doet Mrs. T. niet zomaar. Mrs. T. bergt de schatten op, uit het zicht van Grote Zus. En als Grote Zus er dan de eerste maand (of twee) niet meer naar vraagt, dan gooit Mrs. T. ze pas echt weg. Want stel je nou eens voor dat Grote Zus over 24 en een halve dag per sé dat ene prachtige lichtgevende dingetje moet hebben (waarvan ze er trouwens nog twee andere wel op haar kamer heeft) …
Heb jij ook van die ‘trucjes’ om met je kinderen om te gaan. Afleiden van bepaalde dingen, verbloemen van andere zaken?
De boeken van Marianne Fredriksson zijn bij vele mensen geliefd. Zelf las ik ook een aantal van haar boeken en over één boek van haar schreef ik eerder een logje.
Nu las ik ‘Volgens Maria Magdalena‘ waarover De Gelderlander schrijft: ‘Een monument voor de vrouw door wie, als ze geen vrouw was geweest, de Christelijke kerk er heel anders had uitgezien’.
Op de achterflap:
De eerste ontmoeting tussen Maria, de moeder van Jezus, en Maria Magdalena is confronterend: ‘Ben jij de hoer met wie mijn zoon in zonde leeft?’ ‘Ja. Maar ik ben geen hoer.’ Toch ging Maria Magdalena de geschiedenis in als een prostituee die zich in de nabijheid van Jezus ophield. In werkelijkheid was ze een gevoelige, intelligente volgelinge die het aanzien van de wereld had kunnen veranderen. Als haar de kans niet was ontnomen om haar stem te laten horen. Die stem geeft Marianne Fredriksson haar in deze roman, waarin ze indringend vertelt over het leven van Maria Magdalena en haar liefdesverhouding met Jezus.
Ik vond het een mooi, maar af en toe ook wat warrig boek. Dat warrige had meer te maken met de sprongen in de tijd en doet echter helemaal niets af aan de boodschap die het boek wil geven.
Hoe zag Jezus man en vrouw? Zag hij verschillen of juist niet? Was de een beter dan de ander of de een slechter dan de ander? Volgens dit boek zag Jezus man en vrouwen als gelijke, als mens. En God, God leeft in die mens. Het is je gedrag, je houding, je instelling, hoe je bent naar anderen, naar de wereld. God zit in je.
Een stukje uit het boek:
Toen ze verderliepen naar het huis van Zacheüs werd Jezus tegengehouden door een schriftgeleerde, die vroeg wanneer het koninklijk van God zou komen. Hij antwoordde zoals hij altijd deed, dat het rijk van God niet komt op een manier dat je het met je ogen kunt zien. ‘Je kunt niet zeggen: Hier is het! of: Daar! Want het koninkrijk van God is onder u’. Hij zei het zo vaak en zo duidelijk, dacht Maria Magdelena. Toch was er niemand die hem begreep.
Het zou zo kunnen zijn dat als Maria Magdalena wel haar versie van het leven van Jezus en de woorden die hij sprak op papier had achtergelaten, dat dan het Christendom er anders uit zou zien. Dat misschien ook andere godsdiensten er anders uit zouden zien. Maria Magdalena zou er in ieder geval een vrouwelijke touch aan hebben gegeven. Een touch van vergevingsgezindheid, liefde en barmhartigheid. Het zou zo kunnen zijn …
Nog een stukje uit het boek:
Rabbi Amasja kreunde en wilde hier iets tegenin brengen maar Maria onderbrak hem. ‘Luister’, zei ze. ‘Wat zou de Messias met zijn machtige daden moeten bewerkstellingen? Nieuwe omstandigheden voor sommigen en nieuw lijden voor anderen. En nieuw oproer, nieuwe ellende, nieuwe oorlogen.’
Ze boog zich naar hem over en vervolgde, ieder woord benadrukkend: ‘Wat Jezus ons leerde was dat we ieder individueel mens moeten zien en liefhebben en zorgvuldig met hem moeten omgaan. Dát was het nieuwe’.
* * *
Vlak voor ze insliep hoorde ze het geschreeuw op Golgota weer: ‘Anderen heeft hij gered, maar zichzelf redden kan hij niet’. Gevolgd door honend gelach.
Ze ging rechtop zitten; opeens viel haar iets in. Was dat het misschien wat hij wilde met zijn kruisiging? Tonen hoe degene die macht heeft, ervoor kan kiezen om die niet te gebruiken?
Naast de boodschap die Fredriksson wellicht wil geven met dit boek is het ook nog ‘ns een mooi geschiedenisboek. Het geeft de sfeer weer van de spanning tussen Joden, Romeinen en Grieken, en laat zien wat voor problemen de eerste Christenen kenden.
Dit boek is echt de moeite van het lezen waard.
En toen waren wij weer terug van vakantie. Maar stond er hier elke dag gewoon een logje. Want dat is verstandig zegt men. Of beter: het is in ieder geval verstandig om niet op je blog aan te kondigen dat je op vakantie gaat. Dus dan zal het nog wel veel verstandiger zijn om elke dag een logje te plaatsen (en dat doet web-log gewoon automatisch hoor), want dan lijkt het zelfs alsof je helegaar niet op vakantie bent.
Enfin: wij waren op vakantie. Wel vijf hele dagen lang. In Bunnik of all places. Maar in Bunnik was het tof. En gezellig en we deden fijne dingen.
Daarover later meer want vandaag vieren we de 25-jarige bruiloft van mijn schoonzus en zwager. Omdat zij hun feestje thuis vieren is er geen eindtijd wat het feest betreft. Wat doet vermoeden dat het een latertje gaat worden. Wij planten daarom onze tent daar in de wei en ontbijten morgenochtend tussen de koeienvlaaien. Of in de boerderijkeuken, dat staat me beter aan.
Gossie, heb ik hier nu toch echt neer gezet dat wij vannacht niet thuis zijn? Domdomdom! 😉