De eerste keer was het eigenlijk een beetje per ongeluk gegaan. Hij ontmoette haar per toeval, ze kenden elkaar niet. Ze dronken wat en van het een kwam het ander. Ze kregen ruzie, zij werd agressief, hij verdedigde zich. Zij stierf. Per ongeluk.
Natuurlijk was hij geschrokken maar na de eerste paniek lukte het hem om alles op te ruimen. Alle sporen uit te wissen. Niets bracht hem met haar in verband. Maar toch, de eerste weken was hij doodsbenauwd geweest; zou men hem opsporen?
De tijd verstreek en er gebeurde niets. Helemaal niets. Zij werd niet gemist, concludeerde hij. Hij had, per ongeluk, de perfecte moord gepleegd. Dat zinde hem niet. Hij wilde de dingen onder controle hebben, naar zijn hand zetten. De baas van het spel zijn. De regels bepalen en de spelers controleren. Dat was zijn passie.
Hij begon langzaam maar zeer doelgericht en uiterst nauwgezet de perfecte moord te plannen. Met een ongekende nauwkeurigheid vergaarde hij informatie over methodes, over opsporingstechnieken, over valkuilen. Hoe kies je je slachtoffer, waar doe je het, hoe kom je van het lichaam af? Hoe zorg je ervoor dat je geen enkel bewijsstuk achterlaat?
Zijn eerste geplande moord was uiteindelijk toch wat rommelig verlopen. Het ging allemaal prima, maar hij had zich wel wat verkeken op de hoeveelheid bloed die vrijkwam. Het zeil was gewoon niet groot genoeg geweest. Ach, daar leerde hij van.
Door de jaren heen had hij inmiddels negen vrouwen en twee mannen omgebracht. Telkens volgens strak omlijnde plannen. De periodes tussen twee moorden werden korter. De behoefte aan bevrediging van zijn moordlust werd groter. Hij kreeg lichamelijke klachten, werd duizelig, had last van zijn maag. Zijn vrouw bleef maar vragen wat er was. Om gek van te worden! Misschien moest hij … het zou de ultieme test zijn.
________________________________________________________________
Het nieuw WE-300-woord was: bezetenheid. De andere bijdragen lezen? Klikkerdeklik.
Oei, zo iemand hoop ik toch nooit tegen te komen hoor! Maar 100% uitsluiten kan dat niet natuurlijk. Helaas.
Wat zegt het over ons dat we dit allemaal kunnen bedenken?
Ik vind het mooi geschreven. Leuk dat we het einde zelf mogen verzinnen.
sorry, 2 keer… het plaatsen van reacties gaat vanavond nergens flitsend… de aanhouder wint…. tweemaal…
O, jee… wat zegt het over ons, dat we dit allemaal kunnen verzinnen?
Ik vind het mooi geschreven. Leuk dat we het einde zelf in mogen vullen 🙂
Even haak ik in op de reactie van zuster Klivia. Na de zoveelste crime te hebben gelezen gaan we het misschien wat gewoon vinden.
Mrs T. je verhaal is goed.
Groetjes,Ria
Ik vind het wel knap zoals je in het hoofd van die per ongelukkige moordenaar zit en ons mee laat kijken. Goeie WE!
Wahahaha, eng mens!!
Hier komt toch wel een vervolg op hoop ik?
Zo hee, dit is een luguber heerschap. Ik ben benieuwd of z,n vrouw nog leeft.
Wat gebeurt er toch in het brein van zulke mensen, waar begint zoiets?
Misschien inderdaad wel door een “ongelukkig toeval”?
dit is een mens die als een bezetene tekeer gaat ja.BRRRRR
Getver, en dan te bedenken dat zulke idioten echt bestaan!
Goed geschreven!
Inmiddels een echte vakman dus! Waar een ongelukje al niet toe kan leiden.:-)
Tjonge kan zo in een crimi,weer eens wat anders dan die herhaal series op tv.Ben trouwens wel fan van Morse (die dus zelf morsdood is)en zijn opvolger Lewis,nou ja dat werk dus.Vind het een geweldig verhaal eh gruwelijk dat wel.
LOL!! Ik lees dit met mijn half duffe kop (heb een beetje boel een off-week) en heb dus halverwege pas door dat het fictie is!!
‘k Zat me toch even af te vragen waar je nu weer was beland. 😉
die ‘bezetenheid’ van Plato, zaait dood en verderf in blog-land.
goed geschreven Mrs. T.
(maar dat kunnen we ook wel aan jou overlaten)
Hmmmmm heb jij toevallig ook die crimizenders???
Genieten he?
Prachtig verhaal…..
Nou heb je me wel nieuwsgierig gemaakt naar het vervolg…
Zo, dat is een luguber verhaal Mrs T…
Dit is ook wel een hele enge ‘bezetenheid’. Zou hij het doen? We zullen het nooit weten he… of wel?
Lekker geschreven hoor!
Het begin deed me denken aan een boek van Jodie Picoult, waarin een autistisch jongetje helemaal in de ban is van crime scenes. Kan er niet te veel over uitwijden met jouw verhaal erbij, want dan komt het plot in gevaar 😉
In elk geval vond ik het een goed boek 🙂
Vreemd, het balkje is nu weer weg.
Mrs. T… ben ik de enige die bijna onder aan het verhaal (daar waar staat: zijn vrouw bleef maar vragen wat) een grijs balkje zie dat een aantal woorden aan het oog onttrekt. Er zal wel moeten staan: wat…. er was.
Goed opgebouwd stuk. Inderdaad valt er wat spanning weg doordat je gekozen hebt voor deze aanpak. Anderszijds zitten we nu in het hoofd van de killer. Dat is weer eens wat anders. Het woord bezetenheid zet jou en de anderen wel aan het werk he? 🙂 De link staat er inmiddels.
Pingback: WE 300: Het woord voor oktober/november | Platoonline
Wat een griezelig verhaal! Ik vraag me wel vaker af hoe schrijvers aan zo,n uitgebreide fantasie komen om moorden of martelingen te beschrijven.Gelukkig is het fantasie!
Oh, jeetje, Mrs.T, Je hebt haar toch hopelijk wel gewaarschuwd?
Wat komt er veel slechts in ons boven door deze WE-300. Ik hoop dat de volgende wat luchtiger is. Nooit geweten dat we zoveel thrillergenen bezaten.
Bij deze mis ik -eerlijk gezegd- de spanning die je zou verwachten bij een onderwerp als dit. En ik vind het einde onbevredigend.
Sorry Mrs T, ik vind je verhalen over het algemeen erg goed. Deze is wat minder gelukt.
Ben ik even blij dat het fictie is!