“24,4 Mensen op elke 1.000 inwoners van Nederland stonden vorig jaar ingeschreven bij Sanquin Bloedvoorziening. In totaal 406.127 donors verzorgden 883.346 donaties”. Dat staat te lezen in Bloedverwant, het blad dat donors elke zoveel tijd thuiskrijgen.

24,4 Op iedere 1.000 inwoners van Nederland. Gossie, ik vind dat weinig. Zou ik de enige zijn die dat vindt?

Trouwe lezers weten dat ik bloeddonor ben. Al jaren. Omdat ik dat belangrijk vindt. Voor mensen in nood. Maar ook voor mezelf. Want iedere keer dat je bloed geeft wordt er een algemene gezondheidscheck uitgevoerd op jouzelf. En dat is fijn. Vind ik.

Uiteraard weet ik van de ophef die er was over de salarissen van de top van Sanquin. Daar heb ik een mening over. Maar dat laat onverlet dat ik vind dat mensen in nood geholpen moeten kunnen worden. Dus ik blijf geven. Want ik vind niet dat stoppen met bloed geven de oplossing is. Zo er al een oplossing is.

Help levens redden staat er op de site van Sanquin: Bloed geven is een eenvoudige manier om het leven van een ander te redden. Van een kankerpatiënt, van een verkeersslachtoffer of een kersverse moeder. Sanquin is altijd op zoek naar nieuwe bloeddonors. Help ook mee levens redden en meld je aan.

Wellicht een goed voornemen voor 2012? Doen!

Het eind van het jaar is een mooi moment om terug te kijken. Een mooi moment ook om vooruit te kijken. Hoe (ver)gaat het mij, hoe (ver)gaat het ons? Wat maakten we mee, welke mooie momenten, welke verdrietige momenten?

Ik kan alleen maar zeggen dat 2011 een goed jaar was voor mij en voor de mensen die mij lief zijn. Daar ben ik heel, heel erg dankbaar voor. Het gaat goed met Grote Zus, het gaat goed met Kleine Zus. Mr. T. en ik zijn blij met elkaar, met wat we hebben en delen.

Het gaat goed met mijn ouders (al schrok ik behoorlijk toen mijn vader ineens bij de cardioloog op bezoek moest) en ook met mijn schoonouders gaat het -naar omstandigheden- redelijk. Mijn schoonmoeder levert meer en meer in maar het feit dat ze er nog steeds is, is bovenal wonderlijk.

Het klinkt misschien wat vreemd, maar Mr. T. en ik zijn ieder jaar met Oud & Nieuw opnieuw verbaasd dat we nog steeds niemand hebben hoeven te begraven. Zijn ouders zijn immers echt mensen van de dag.

Het leven is echter totaal willekeurig als het om de dood gaat: op 24 december stierf, totaal onverwacht, de echtgenoot van onze bakker. Hij is 43 jaar geworden.  Jonge mensen die sterven, ik zal er nooit aan wennen, ik logde er nog niet zo lang geleden over. Gisteren las ik op een blog van iemand die ik al lang volg het verschrikkelijke nieuws dat haar twee kindjes veel te vroeg geboren zijn en dat allebei de meisjes zijn overleden. Wat ongelooflijk verdrietig. Wat moet je dan zeggen? Wat kun je dan zeggen?

Het gaat goed met de meeste mensen om me heen: met vrienden, kennissen en familie. Er zijn helaas wel een aantal mensen uit de familie flink aan het tobben met de gezondheid. Een oom van me ligt momenteel in het ziekenhuis en vecht tegen een akelig syndroom, een andere oom streed dit jaar tegen kanker (en lijkt het gevecht te gaan winnen) maar kreeg daarbij nog een zeer vervelende hernia ‘cadeau’. Hij wordt aan het begin van het nieuwe jaar geopereerd.

Onze familie is best heel hecht, maar het betreft niet mensen uit ons eigen gezin en dan raakt het me op de een of andere manier toch niet heel erg. Gelukkig maar denk ik dan. Want als ik al het leed van anderen op mijn schouders moet dragen dan weet ik zeker dat ik door mijn knieën zak. Als het om familie gaat, dan ben ik meestal meer bezig met het effect dat gebeurtenissen op mijn ouders kunnen hebben. Want van hen hóud ik. Oprecht. Is dit te volgen vraag ik me nu af …

Ik kan niet anders zeggen dan dat het ons heel goed gaat. En, zoals ik ook al twitterde op Eerste Kerstdag, ik vind dat niet alleen heel erg fijn, maar tegelijkertijd ook best een beetje akelig. Want … wanneer zijn wij aan de beurt als het om akelige dingen gaat? Natuurlijk, de mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest. Ik ken deze quote, ik ken hem erg goed en ik leer er de laatste jaren steeds beter mee om te gaan. Maar soms, soms vind ik dat gewoon heel erg moeilijk.

Mijn leven is niet over rozen gegaan. Ik heb behoorlijk wat verdrietige en heftige dingen meegemaakt. Maar op de een of andere manier bagatelliseer ik dat heel snel als ik zulke berichten als van deze kerst hoor/lees.

Mensenlief, wat was 2011 voor ons een mooi jaar en dat is iets om zeer dankbaar voor te zijn.

Mr. T. heeft een vriend. Een vriend die not my kind of guy is zeg maar. Ik heb gewoon heel weinig met die man. Maar het is een vriend van Mr. T. en die man (laat ik hem verder Sjef noemen) maakt op dit moment een zwarte periode door.

Sjef ontmoette een jaar of 9 geleden een vrouw (laat ik haar takkewijf Kim noemen). Sjef en Kim werden verliefd, Kim vertrok bij haar toenmalige man en Sjef en Kim werden een stel. Kim had al twee kinderen en uiteindelijk zijn Sjef en Kim getrouwd. Sjef en Kim kregen twee kindjes (nu 4 en 5). Had ik al niets met Sjef, met Kim had ik nog minder. Maar hé, er waren twee mensen gelukkig! Wat wil je nog meer?

De eerste jaren van Sjef en Kim waren (voor zover ik dat kan beoordelen) heerlijk saai (en saai is goed, daar zijn we het toch overeens niet?). Met het opgroeien van de twee oudste kinderen volgden er verontrustende berichten over die twee kinderen (Jeugdzorg, bureau Halt en zo) en duidelijk was dat zowel Kim als Sjef de zorg voor de twee oudsten niet echt aankonden. Dat beloofde wat als de kleintjes groter zouden groeien.

Een dik half jaar kwam het bericht dat Kim verliefd (l’histoire se répète) was geworden op een ander en dat ze bij Sjef weg zou gaan. Gruwelijk vervelend, voor alle partijen. Een huwelijk naar de knoppen, vier kinderen de dupe.

Nu weet ik natuurlijk helemaal niet hoe hun huwelijk was, hoe ze met elkaar omgingen en dat soort dingen. En zoals ik al schrijf, ik héb gewoon niets met beiden, maar op dit moment ben ik eigenlijk toch wel pislink op Kim.

Zij begint een affaire, zij gedraagt zich in de beginperiode dat ze nog samen in een huis wonen als een doorgedraaide tiener (veel uitgaan, totaal geen verantwoordelijkheidsgevoel richting haar kinderen, nachten wegblijven zodat Sjef ‘s ochtends niet naar zijn werk kan en dat soort ‘grappen’), zij eist vervolgens het vertrek van Sjef (die tijdelijk ergens gehuurd gaat zitten), zij woont tot afgelopen week in het huis wat hij lang geleden kocht, zij vertrekt uiteindelijk uit dat huis, zij eist de kinderen op, zij verhuist naar een woonplaats een dikke 25 kilometer verderop (waar ze intrekt bij haar nieuwe lief die ook al twee kinderen heeft!), zij haalt (zonder overleg) haar twee jongste kinderen van school en doet ze op een school in haar nieuwe woonplaats, zij, zij, zij. Zij heeft alle rechten.

Sjef verhuisde gisteren terug naar zijn oude woning (die overigens te koop staat want hij dacht dat het huwelijk voor eeuwig was en trouwde vervolgens in gemeenschap van goederen met haar) en trof een enorme puinhoop aan. Hoe ik dat weet? Nou, Mr. T. ging hem gisterenmiddag mee helpen verhuizen en Mr. T. was verontwaardigd over de troep -letterlijk en figuurlijk- waarin Sjef momenteel zit. Kim verzuimde ook nog even 4 maanden hypotheek af te lossen (Sjef zat elders met een flinke huur te kijken) en betaalde ook geen gas, water en elektriciteit.

Sjef ziet zijn kinderen nu een weekend in de twee weken en is daar diep ongelukkig mee.

Ik ben hier zeer verontwaardigd over. Hoe kan het toch zo zijn dat dit kan gebeuren? Volgens mij heeft de advocaat van Sjef ook wel een paar behoorlijke steken laten vallen, maar hoe kan het nou zomaar gebeuren? Dat een vrouw kan doen wat ze wil en dat een man vervolgens met de ellende zit? Nogmaals, ik weet er het fijne niet van (en dat wil ik ook helemaal niet weten), maar hier begrijp ik geen bal van.