De kleine Britt & Knielen op een bed violen

Herinneren jullie deze nog? Vast wel, want zo lang is het nog niet geleden natuurlijk. Inmiddels heb ik twee (autobiografische) boeken van de stapel gelezen.

De kleine Britt van Els Hupkes. Op de achterflap:

In het holst van de nacht, in april 1988, worden Dickie Kahl en zijn famile in een dorp in Noord-Holland van hun bed gelicht. Dickie is de enige die weet waarom die angstaanjagende groep in het zwart geklede mannen ineens in hun slaapkamer staat. Bij de rest van de familie slaat de overval in als een bom. Het bericht dat daarop volgt is zo mogelijk nog erger: Dickie, de man van Zusje en de vader van Lotje, Finn en Louise, blijkt de langgezochte ontvoerder en moordenaar van de zakenman Coens.

In de jaren na Dickies veroordeling proberen alle gezinsleden te leven met de nieuwe werkelijkheid. Voor de kinderen is dat het allermoeilijkst – aan de bloedband met hun vader valt nu eenmaal niets te veranderen. Zusje Winkelman, Dickies vrouw, heeft nog een keuze. Zij zou van hem kunnen scheiden, maar besluit, zonder goed te praten wat hij heeft gedaan, bij hem te blijven.

Els Hupkes (1942) is schrijver en beeldend kunstenaar. Ze heeft drie kinderen. De kleine Britt is haar eerste roman.

Dit boek is geschreven door Els Hupkes, de vrouw van van de ontvoerder van Gerrit Jan Heijn. Eigenlijk weet ik niet zo heel erg goed wat ik van het boek moet vinden.

Het is bij vlagen erg warrig, doet zelfs af en toe wat psychedelisch aan en ik begrijp ook niet zo heel goed waarom de schrijfster bepaalde dingen met ons deelt. Vraag me ook sterk af wat haar kinderen daarvan vinden want een zoon en een dochter worden toch behoorlijk apart (en dan druk ik me voorzichtig uit) neergezet. Ook de familie komt er niet altijd even goed vanaf. Natuurlijk is het heel heftig wat deze mensen meemaken en in feite zijn zij net zo goed slachtoffer van de daden van hun man/vader als de familie Heijn, maar nee, ik snap het niet zo goed dat er zoveel details vrijgegeven worden.

Verder leest het boek hartstikke gemakkelijk, dat dan weer wel en daarom heb ik het uiteindelijk ook gewoon uitgelezen.

Wat heel wat moeilijker leest is, dat raad je beslist al, ‘Knielen op een bed violen‘ van Jan Siebelink. Tenminste, ik hoorde altijd van heel veel mensen dat dat boek bijna niet om door te komen is. Nou ik heb nieuws voor je: ik vond het reuze meevallen.

Op de binnenflap:

“Ik ben altijd bang geweest om het complete verhaal te vertellen: het geleidelijke maar onstuitbare afglijden van een zachtaardig maar in zijn jeugd verwond man – vluchtend in het zwartste calvinisme – en het verdriet dat hij in zijn naaste omgeving veroorzaakt. Het is ook het verhaal van een grote liefde. Een man en een vrouw: de een wil overleven in het hiernamaals, de ander in het nu.” (uit een brief van de auteur aan zijn uitgever)

Er zitten af en toe heel rare kronkelzinnen in het boek, maar ik vond dat niet storend. Af en toe zitten er ook rare tijdsprongetjes in het boek. Ook dat vond ik echter niet storend. Ik vond het thema van het boek erg indrukwekkend. Ik begrijp helemaal niets van religieus fanatisme maar ik vond het confronterend om te lezen hoe een man zo verschrikkelijk meegezogen kan worden in zijn oprechte geloof dat dát de enige juiste geloof(sweg) is. Dat die man vervolgens alles uit het oog verliest. Dat is heftig. Al lukt het zijn gezin toch hem op een gegeven moment -min of meer- terug te krijgen. Tot het einde, want dat einde is wel zo onmenselijk hard. Ik zat gewoon plaatsvervangend verontwaardigd te zijn. Zo mag een leven niet eindigen. Zo moeten mensen geen afscheid moeten nemen van geliefden. Oh wat is dit schrijnend …

De ontwikkeling van de relatie tussen Hans en Margje vind ik overigens erg bijzonder. Margje is een sterke vrouw, zeker voor die tijd. Zij houdt op een heel pure manier stand en durft daden te stellen. De laatste drie zinnen van het boek vind ik getuigen van een bijzonder puur vertrouwen. Erg mooi.

Goed, twee autobiografische boeken dus. Als ik moet kiezen tussen deze twee dan gaat mijn voorkeur toch duidelijk uit naar het boek van Siebelink.

Wat zou jouw keuze zijn?

12 gedachten over “De kleine Britt & Knielen op een bed violen

  1. Het boek van Els Hupkes ken ik niet maar hoop het ooit nog eens te lezen. Zoals ik al eerder schreef is ‘knielen op een bed violen’ niet mijn stijl. Veel te zwaar en ik vind het niet prettig lezen. Gelukkig maar dat smaken verschillen he…

  2. Heel makkelijk voor mij. Els Hupkes ken ik niet maar als het criterium ook hier is van dat het zo makkelijk leest, dan ben ik weg.

    Knielen op een bed violen heb ik. Het is totaal niet moeilijk te lezen. Wat ik heel moeilijk vond dat was de zwaarte van dat geloof van de vader die als een loodzwaar zwart spoor dwars door het verhaal (en door veel andere verhalen van Siebelink want hij is al jaren met dit thema bezig) heen dendert. Daarom kan ik niet zeggen: mooi. Ik had eerder medelijden met de schrijver omdat hij zo onder zijn verleden gebukt gaat.

    Maar zonder meer een goed boek.

  3. Ik vond ‘Knielen op een bed violen’ echt geweldig. Maar dat komt denk ik omdat ik veel ervaringen heb in dat ‘milieu’ en dan is het heel erg herkenbaar…

  4. Ik heb ze allebei gelezen en ook allebei in huis. Het zijn allebei eerlijke boeken. Dat van Els Hupkes leest makkelijker. Ik vond het boek van Jan Siebelink moeizaam. Een moeizaam leven waar die vader voor koos maar waar het hele gezin onder leed. Eigenlijk geldt dat ook voor het gezin van Els Hupkes. Ook haar man en de vader van haar kinderen nam een besluit waarvan de gevolgen groot waren voor het gezin. Ik heb van Jan Siebelink meerdere boeken gelezen maar dit boek is niet mijn favoriet.

  5. Sorry, maar Jan Siebelink heb ik niet uitgelezen.
    Ik heb vroeger samen met Calvijn op school gezeten en heb alleen maar nare herinneren aan die sombere tijd. Bah, altijd maar met je gezicht naar de grond leven, terwijl Jezus water in wijn veranderde en niet andersom.
    Zowel het geloof als het boek heb ik naast me neer gelegd…De bijbel lees ik nog regelmatig, maar ik geloof niet alles wat ik lees. Sowieso weiger ik me neer te leggen bij de rol die vrouwen erin spelen. Maar ja, het is dan ook door mannen geschreven. Dat zegt genoeg. Als God een vrouw zou zijn, zou heel de wreld er anders uitzien!

    Uiteraard heb ik respect voor iedereen die anders over “knielend op een bed violen” denkt, en zeker voor jou. Vat het dus alsjeblieft niet persoonlijk op.

    “De kleine Britt” ken ik niet.
    Eigenlijk lees ik het liefst thrillers, alhoewel ik ook wel biografieen lees (oa. van Annie M.G.Schmidt, Roald Dahl en Nelson Mandela.) Als jij ook van thrillers houdt, wil ik je er gerust een paar (vrijblijvend en zonder kosten) naar je opsturen 🙂
    (En voel je niet verplicht daar “recensies” over te schrijven.

  6. Knielen op een bed violen natuurlijk, dat is zo’n prachtig boek. Snap je nu waarom ik zei dat het nog geen boek voor oudste is? Het is heel zware kost.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *