Maandelijks archief: januari 2012
Gezien
11
Januari was een cultureelrijk maandje voor mij kan ik wel stellen.
Afgelopen zaterdag ging ik met Grote Zus naar onze tweede ‘Hoe overleef ik‘ voorstelling. Over de eerste keer schreef ik destijds dit logje.
De afgelopen tijd kwam elke zondagavond bij Zapp de ‘Hoe overleef ik‘-serie op televisie en ik moet zeggen, dat is heel goede televisie om samen met je (puber)dochter te kijken. Want al vind ik zelf dat ik heus wel nog weet hoe ik me voelde toen ik aan het puberen was, het is interessant om te zien hoe Rosa de dingen beleeft en om dan weer te zien hoe Grote Zus daarop reageert. Daarbij is de huidige tijd totaal niet meer te vergelijken met 1982 toen ik 12 jaar jong was.
Net als die serie was de musical ook echt helemaal top, zeker een aanrader! Een geweldige cast, mooie liedjes, humor, een gaaf decor: kortom, als je de kans hebt ga kijken met je puber!
Op 26 januari ging ik met Mr. T. naar ‘Ons kent Ons‘. Ik weet niet of jij ooit Man bijt Hond kijkt, maar dat wordt altijd afgesloten met een korte uitsmijter: Ons kent Ons. En Ons kent Ons is nu dus in het theater te zien. De show draait om het feit dat de Buurtsuper (waar Coby en Dooie werken) overgenomen is door Dumbo. Als afscheid wordt er een revue opgevoerd. Die revue was voor het grootste deel meer dan de moeite waard. Alle bekende typetjes uit Man bijt hond passeren, letterlijk en figuurlijk de revue.
Al weer heel lang geleden schreef ik een logje over geweld tegen hulpverleners en dat ik dat werkelijk absurd en onacceptabel vind. Met de film ‘Doodslag‘, waar ik samen met vriend W heen ging, wordt dit geweld ruw en keihard de bioscoop ingeslingerd. Ik vond het een interessante én indrukwekkende film al ontwikkelde de film zich heel anders dan ik verwacht had. Het geweld tegen hulpverleners komt al vrij snel in de film aan bod en daarna focust de film zich op Max en zie je het langzaam maar zeker afglijden van Max totdat deze volledig ontspoort. Dat afglijden is volkomen begrijpelijk en erg indringend gefilmd. Doodslag is buitengewoon de moeite waard.
Met Mr. T., mijn moeder en wederom vriend W gingen we begin januari naar Gerard van Maasakkers. Trouwe lezers weten dat ik vrij regelmatig naar deze Brabantste troubadour ga kijken. En wat is dit toch altijd prachtig. Gerard zong dit keer weinig bekende nummers, maar wat was het mooi, wat was het indringend en heeft deze man prachtige teksten geschreven.
Buitengewoon mooi is dit nummer. Ik hoop dat ook de niet-Brabanders de tekst kunnen verstaan en/of lezen: Hedde efkes lieven Heer.
Hedde efkes, Lieven Heer
ik kan ‘t oe mer beter zelf zeggen
‘t kumt eigenlijk hier op neer
‘t is lastig um uit te leggen
ge waart haost familie van mijn
en die laotte nie zo hendig vallen
mer ‘t liep al ‘nen tijd op ‘n eind
ik hoef nie te gaon, want ik was al weg
onvermijdelijk en geleidelijk
dus ‘t wordt tijd um ‘t hardop te zeggen;
Lieven Heer, ik vuul ‘t nie meer.
Nou moet ik zeggen, Lieven Heer
da oew volgelingen ook nie helpen
ze zijn zo recht in de leer
hoe ik leven moet; ze weten ‘t wel
ze weten precies, wa ik zou moeten doen en laoten
en ze hebben ‘t Boek in de hand
stijf is de kaft en stijf zijn de woorden
tussen de regels lezen ze nie
hard is d’n taal, ik hoef ‘m nie meer te heuren
Lieven Heer; vur mij hoeft da nie
Nou moet ik ook nie, Lieven Heer
ineens as ‘t begint te nauwen
as ik ‘t heb verkloot gauw weer
hendig van d’n Heer gaon houwen
trapt er nie in, en ge moet ‘t ook nie willen heuren
en m’n bidden en zo evenmin
mer as ge ooit ‘n kaarske ziet branden
kan ‘t van mijn zijn, vur die me lief zijn
en vur oew volgelingen recht in de leer
da ze verzachten, Lieven Heer
da ze verzachten, Lieven Heer
Dit cultuurrijke maandje begon met een filmpje dat ik met Grote en Kleine Zus ging pakken. Dat was nog in de kerstvakantie, goh dat lijkt inmiddels al weer heel erg lang geleden. Het filmpje dat we pakten was ‘De gelaarsde Kat‘. Ik moet zeggen, ik was niet kapot van die film, maar het plezier dat de meiden er aan beleefden maakt dat meer dan goed!
Februari zal heel wat minder druk zijn wat het theater betreft. Ik tracteer Mr. T. 24 februari op een avondje Frank Boeijen, maar dat weet hij nog niet, dus stttt, niet verder vertellen hoor.
En verder wil ik heel graag naar Süskind, ik moet nog iemand zoeken die met me mee wil gaan maar dat zal vast wel lukken.
Kardinaal van het Kremlin
In mijn prélogtijdperk (en dus ook ver voordat ik de euvele moed had om mijn lezers te vermoeien met heuse boekrecensies) las ik al een aantal boeken van Tom Clancy. Zoals daar zijn Golf van Ontzetting, De Columbia Connectie en Uitstel van Executie. Stuk voor stuk geweldige thrillers met in de hoofdrol onze stoere held Jack Ryan.
Het duurde al met al dik 15 jaar voordat ik weer een boek van Tom Clancy in de smiezen kreeg: Kardinaal van het Kremlin.
Op de achterflap:
In Amerika werken geleerden aan het geheime defensieproject `Tea Clipper´ terwijl in de Russische heuvels vlak bij Afghanistan een buitenaards aandoend complex van zuilen en torens verrijst. Beide wereldmachten werken onafhankelijk van elkaar in het diepste geheim aan de ontwikkeling van Star Wars.
Kolonel Filitov (codenaam: Kardinaal) krijgt de opdracht uit te vinden hoe ver de Russen gevorderd zijn. Als rechterhand van de Russische minister van Defensie is hij de uitgelezen spion van Amerika. Bij het doorspelen van Filitovs geheime materiaal wordt echter een fout gemaakt. De KGB raakt onmiddellijk gealarmeerd.
Het is aan Jack Ryan, historicus, ex-marinier en CIA-medewerker om Filitov met een list uit het Kremlin te krijgen. Helaas stuit hij daarbij op een groot aantal intriges, waardoor zijn opdracht bemoeilijkt wordt. Ryan moet alles op alles zetten om Filitov veilig naar Amerika te loodsen en een Derde Wereldoorlog af te wenden.
De eerste 50 pagina’s vond ik behoorlijk lastig door te komen. Het is echter geen boek voor watjes. Je moet écht even doorzetten. Er komen veel personages in voor en er lopen nogal wat verhaallijnen door elkaar heen. Maar wow, als je dan die eerste obstakels voorbij bent en je écht in het boek ziet, wat is het dan een pracht van een boek! Zoals ik al schreef: veel personages (vooral de Russische namen kunnen af en toe behoorlijk verwarrend zijn), veel verhaallijnen, veel intriges en politiek gehakketak, maar wát een vaart in het boek. Een buitengewoon mooi en interessant boek.
Ik ga maar weer ‘ns wat Clancy-boeken herlezen!
¡doʞ u,z dO
¡ʞılʞǝpɹǝʞʞılʞ ¿uǝsʇɐɐld doʞ u,z do ɹǝpuɐ uǝ uǝǝ ʇǝɥ ʞoo ɾıɾ lıʍ
˙lǝus oz ʇǝıu ʞoo ʇǝɥ ʇɐɐƃ ‘sı ʞnǝl oz ʇǝɥ ʇɐpɯo ɹɐɐɯ
˙ɹǝpɹǝǝ lɐ ʞı ɟǝǝɹɥɔs ʇɐp ˙ʞnǝl ƃɹǝ lǝǝɥ lɐɹooʌ sı ʇǝɥ ɹɐɐɯ ˙sǝɾƃol ǝıp uɐʌ uǝʇʇǝzɹǝʌo ʇɐp ‘ɹooɥ snlʞ ǝlǝɥ uǝǝ sı ʇǝɥ
˙ʞnǝl ƃɹǝ uooʍǝƃ sı ɾıɥ ʇuɐʍ ‘ƃuısuɐʞɹǝɥ ǝp uı uɐʞ ǝıp ‘ʞı ʇɥɔɐp ‘ɐɥ
˙uǝƃǝʇ ǝzǝp ʞı ɯɐʍʞ uǝoʇ uǝ uǝʇʇǝzɹǝʌo ʇǝɥ uɐɐ sǝɾƃol uɾıɯ snp uǝq ʞı
Kleur bekennen (1)
Bij het overzetten van mijn oude blog naar hier kom ik legio vragenlijstjes tegen. Een aantal daarvan vind ik zo leuk, dat ik ze opnieuw ga plaatsen. Ik denk dat ik de vrijdag voorlopig tot ‘vrijdag vragendag’ bombardeer.
Hier de eerste uit de serie: kleur bekennen. Lang geleden opgedaan bij Ellen.
Kan jij aan de volgende begrippen een kleur verbinden?
- Warmte
- Koude
- Vreugde
- Bedroefdheid
- Woede
- Liefde
- Angst
- Jaloezie
- Lente
- Zomer
- Herfst
- Winter
Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.
To wordfeud or not to wordfeud, that’s the question
Dus, nu heb ik een heuse tablet en als je zo’n ding eenmaal hebt dan ga je ook proeven aan Wordfeud. Want dat hoort zo. En ik begreep gisterenavond dat je dan ook gaat proeven aan boze vogeltjes. Althans, dat deed Grote Zus.
Voor iemand als ik die zo gek is op Scrabble is het echter wel behoorlijk wennen in het begin. Als ik een potje Scrabble speel (meestal met Mr. T.), dan gaat dat bloedjefanatiek en gaan we voor mooie woorden.
Dat valt me dus zo verschrikkelijk tegen bij/aan Wordfeud. Ik probeer mooie woorden te leggen en bij Wordfeud worden de gekste, lelijkste, sufste en meest vreemde woorden gewoon goedgekeurd! Be, yo, ut, aha, hu, on zijn maar een paar woorden die ik uit een spelletje gehaald heb. LELIJK! En de meest verschrikkelijke vervoegingen, ook goed. Suf.
Bij Scrabble zouden Mr. T. en ik al dit soort woorden zonder pardon afkeuren. Wat wij ook niet goed vinden: namen, aardrijkskundige namen, Engelse woorden en nog veel, veel meer. Bij Wordfeud wordt dat dus wel allemaal goedgekeurd. Wennen dus, heel erg wennen.
Maar goed, dat voordeel hebben beide spelers natuurlijk en ik moet er maar gewoon aan toegeven dat ik de meest vreemde woorden probeer in de hoop toch nog iets te kunnen leggen. Want natuurlijk heb ik steeds heel lastige letters.
Toen ik op twitter aankondigde dat ik aan het Wordfeuden (of moet het wordfeuten zijn?) geslagen was, had ik in no time zo’n 15 spelletjes tegelijk aan de gang. Da’s niet heel erg handig ontdekte ik. Van die 15 zijn er inmiddels 12 afgesloten. Daarvan verloor ik er, tot mijn grote schrik, wel 7!!! En dat is voor deze zeer ervaren Scrabble-dame best shocking hoor.
Heel apart spelen is het trouwens via een random-bord. Als je dan geluk (of juist pech) hebt dan kun je met een paar letters zomaar 150 punten scoren. Wat het over mij zegt dat ik het in eerste instantie niet eens in de gaten had dat de ‘scorevakjes’ op andere plekken stonden weet ik eigenlijk ook niet.
Wordfeud: als ik mezelf over die suffe goedgekeurde woorden heen kan zetten, dan heb ik er weer een verslaving bij.
Beschermd: Helemaal happy met haar highlights
Bloggen verrijkt het leven
Ik weet niet precies meer wie het ooit zo blogde, maar het is gewoon hartstikke waar: bloggen verrijkt het leven. Die mag wat mij betreft wel op een tegeltje. Ha, sterker, die zet ik gewoon even op een tegeltje:
Ik kan heel veel schrijven over Utrecht 2.0. Dat het fijn was en mooi en bijzonder et cetera, maar ik kan ook verwijzen naar dit logje waarin ik dat ook al schreef.
Zaterdagavond had ik het er uitgebreid over met Mr. T. Over deze (en andere) blogmeeting(en) en wat dit soort dingen voor mij betekent. Want het betekent echt iets voor mij.
Bij een blogmeeting kies je je gezelschap zelf (net zoals je zelf kiest welke blogs je wel of niet volgt of welke twitteraarder je wel of niet volgt) en het is puur en alleen iets van mijzelf. Iets wat ik ‘bereikt’ heb. Ik ben daar bijvoorbeeld geen mama, geen echtgenote, geen dochter en geen werknemer. Al bén ik dat allemaal natuurlijk wèl en hebben de anderen ook allerlei ‘rollen’ thuis en uiteraard praten we daar ook over. Dat kan natuurlijk ook niet anders en dat willen we ook niet anders. We zijn daar bovenal omdat we elkaar leuk vinden en omdat we het de moeite waard vinden elkaar beter te leren kennen.
Maar misschien nog wel het belangrijkste, ik heb geen verleden met de ander(en). Dat is wellicht wat raar om te zeggen, want je weet, door het bloggen/twitteren best heel veel van elkaar af maar een écht verleden heb je niet. Je hebt heel duidelijk voor elkaar gekozen. Je bent daar omdat je het een verrijking van je leven vindt om daar te zijn.
Het is niet zoals met familie of vrienden. Die menen veel van je te weten en die soms juist heel weinig van je weten. Omdat je dat niet wilt. Omdat je er voor kiest om hen niet altijd dat te vertellen wat jou bezighoudt. Omdat je een verleden hebt. Omdat dat verleden zo gegroeid is, door allerlei omstandigheden. Omdat je nu eenmaal tot hetzelfde kringetje behoort.
Ik realiseer me dat dit misschien allemaal wat warrig overkomt. Misschien probeer ik gewoon te zeggen dat het verschil met mijn ‘echte’ leven is, dat dat zo gegroeid is door al die jaren heen. Dat dat goed is hoor, maar dat je sommige dingen liever anders zou zien. En dat dat, ook weer door allerlei factoren, niet meer kan.
Maar deze mensen in mijn leven te mogen hebben, daar kies ik bewust voor, het is puur, het is oprecht, het is een bijzondere aanvulling op mijn leven en dat voelt buitengewoon goed.
Beschermd: Verhoudingen
De Klap
Volgens mij twitterde iemand over een boek dat hij/zij aan het lezen was en dat het zo’n ontzettend interessant boek was. Informatie over boeken vind ik altijd leuk en nadat ik bij bol.com wat meer gelezen had over ‘De Klap‘ van Christos Tsiolkas besloot ik dat ik dat boek van Sinterklaas zou vragen. En waarempel, ik kreeg het nog ook!
Op de binnenflap:
Iemand slaat op een barbecuefeest andermans kind.
Het voorval heeft een dramatisch effect op de aanwezigen, direct of indirect. Het dwingt hen allen na te denken over hun leefwijze, over hun verwachtingen en dromen, over hun idealen en verlangens. Tsiolkas schetst overtuigend de verschillende vormen van (samen)leven in de moderne tijd. Hierbij onderzoekt hij onze normen en waarden, die ieder voor zichzelf lijkt te bepalen.
Vooral die laatste zin: ‘Hierbij onderzoekt hij onze normen en waarden, die ieder voor zichzelf lijkt te bepalen’ triggerde mij. Want ik vind dat ook. Heel lang geleden blogde ik daar al ooit over.
Het boek volgt acht mensen die aanwezig waren bij de bewuste barbecue en beloopt een periode van pak ‘m beet 10 maanden. De gevolgen van ‘de klap’ worden dus door verschillende mensen ‘vertelt’ en ieder heeft een eigen mening. Ieder heeft daarnaast eigen gedachtes. En dáár wordt het helemaal interessant. Men weet wel hoe men zich in het openbaar hoort te gedragen, maar de gedachten die men heeft over elkaar of situaties zijn niet bepaald netjes. Da’s een understatement, ze zijn regelmatig erg grof en agressief. Ook daar logde ik trouwens lang geleden al ‘ns over, over het hebben van duistere gedachten. Dus ik herken het wel.
Echt, De Klap is een buitengewoon interessant boek en dat het ook nog eens prettig leest is al helemaal mooi. Ik zeg: lezen dat boek!
Beschermd: Tablet
Zelfportret 3
Zoals beloofd vandaag het laatste deel uit de ‘serie’ Zelfportret. Voor deel 1: klik en deel 2: klik!
- Wat is jouw definitie van geluk?
- Hoe ontspan jij je?
- Geloof je in God?
- Welk leed heb jij anderen berokkend?
- Waaraan ben jij het meest gehecht?
- Wat is de beste plek om te wonen?
- Wie hoop jij nooit meer terug te zien?
- Hoe is ongeluk te vermijden?
- Wat is jouw devies?
Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.
Een koude neus
Ik ben niet een heel gemakkelijke (in)slaper. Het duurt, nadat ik in bed gestapt ben, 99 van de 100 keren minstens een uur voordat ik in het rijk der dromen beland ben. Da’s niet heel fijn, maar ik ben er inmiddels aan gewend en ik lig er ook niet meer wakker van (hahaha, geweldige woordspeling). Dat is wel ‘ns anders geweest, maar dat is een heel ander verhaal.
Als ik in bed lig, dan wil ik eigenlijk niet met mijn hoofd onder de dekens liggen. Want ik heb het idee dat ik dan niet goed kan ademhalen. Dat zal waarschijnlijk meer tussen mijn oren zitten, dan dat het echt zo is, maar heus, met het hoofd onder de dekens, dát houd ik niet lang vol.
Feit echter is dat ik niet kan slapen als ik een koude neus heb. En een koude neus, dames en heren, die heb ik de laatste tijd dus vrijwel nachtelijks. Het is tenslotte ook niet voor niets winter.
Een koude neus is voor mij horror. Want slapen met hoofd onder dekens lukt niet (en neus wordt daar trouwens ook niet echt warm van), met een zakdoekje -als een soort van klein dekbedje- op je neus slapen is ook enigszins raar en met je hoofdkussen op je hoofd tot net voorbij het puntje van je neus maar uiteraard niet over de neusgaten, dát is helemaal suf. Echt, als die neus koud is, dan blijft ie dat heel, heel, heel lange tijd.
Inslapen met koude voeten vind ik trouwens ook helegaar niet tof. En ook daar heb ik de laatste tijd veel last van. Ik kan mijn voeten best wel tussen de benen van Mr. T. stoppen (Mr. T. is een kacheltje mensen, die heeft het nooit, nooit, nooit koud en loopt ook nu nog gewoon in shirtjes met korte mouwen rond en met zonder hemd ook nog dus die vind dat echt niet erg als hij ook maar af en toe het binnenlepeltje mag zijn), maar daar wordt het plekje waar mijn voeten normaal liggen niet warm van. Want als ik dan mijn eigen plekkie opzoek, ik ben immers een solitaire slaper, dan is daar het matras nog kkkkkoud.
Het is duidelijk, die uiteinden van mij, die maken het mij niet gemakkelijk de laatste tijd. Dat het maar snel lente mag worden.
Wat houd jou uit je slaap?