Het eerste boek dat ik op mijn e-reader las was ‘Het spel van de Engel‘ van Carlos Ruiz Zafón.

In 2006 plaatste ik een logje over het eerste boek van Zafón en daarin schreef ik dat ik er moeite mee had in het verhaal komen, maar dat ‘De schaduw van de wind‘ mij uiteindelijk in zijn greep had en dat ik genoot had van dat boek.

Waar gaat ‘Het spel van de engel’ over?

‘Een schrijver vergeet nooit de eerste keer dat hij een paar munten of een loftuiting accepteert in ruil voor een verhaal. Nooit vergeet hij de eerste keer dat hij het zoete gif van de ijdelheid in zijn bloed voelt en gelooft dat, als hij er nu maar in slaagt zijn gebrek aan talent voor iedereen verborgen te houden, de droom van de literatuur in staat zal zijn hem een dak boven het hoofd te verschaffen, een warme maaltijd aan het einde van de dag en, waar hij het meest naar hunkert: zijn naam gedrukt op een miezerig stuk papier dat ongetwijfeld langer zal leven dan hij. Een schrijver is veroordeeld tot de herinnering aan dat moment, omdat hij dan al verloren is en zijn ziel een prijs heeft.’

In het turbulente Barcelona van de jaren twintig krijgt de jonge broodschrijver David Martín, geobsedeerd door een onmogelijke liefde, het aanbod van een mysterieuze uitgever om een boek te schrijven zoals nog nooit geschreven is, een boek dat de wereld zal veranderen. De tol die David hiervoor moet betalen is echter torenhoog.

David, zijn vader bruut vermoord, zijn moeder niet meer dan een schim op afstand, raakt als kind verzeild in het Kerkhof der Vergeten Boeken. Daar stuit hij op het sinistere, religieuze boek Lux Aeterna, verschenen bij de Parijse uitgever Andreas Corelli – Davids opdrachtgever – en geschreven door ene Diego Marlasca. Ooit behoorde Davids huis met de toren toe aan deze onfortuinlijke advocaat, die zich geheel op het schrijven toelegde, tot hij onder duistere omstandigheden thuis om het leven kwam. Spoedig blijken er tussen hemzelf en Marlasca meer parallellen te bestaan dan David kon vermoeden …

Het spel van de engel is een labyrintisch verhaal vol intriges, verraad, vriendschap en tragedie, maar ook een verhaal over de gevaarlijke kunst van het schrijven en de macht van woorden.

Wat vond ik van het boek? Dit boek had me al vanaf bladzijde 1 in z’n greep al vond ik het af en toe ook wat warrig en schimmig. Sommige verhaallijnen worden naar mijn mening onderbelicht. Het Kerkhof de Vergeten Boeken komt nauwelijks uit de verf en ook over het boek dat hij in opdracht van Monsieur moet schrijven wordt eigenlijk weinig écht verteld.

En die opdracht van Monsieur: schrijf een boek over een nieuw geloof! Goh, dat te kunnen en daarin te slagen moet een ongekende macht geven. Het waarom van de opdracht van Monsieur blijft echter onduidelijk. Of dat heb ik gemist? 😉 En wat is dat toch met dat eeuwige leven van Monsieur? Hoe is dat zo gekomen?

Er zijn veel verhaallijnen en er gebeurt een heleboel in het boek waardoor het af en toe wat lastig lezen is. Maar de sfeer die Zafón oproept, de dialogen, de personages (ik heb vooral genoten van Isabella) en ook de nodige humor maakt het tot een heel bijzonder boek.