Ik las vorige week onderstaande column op 17 januari op de website van Pauw en Witteman en vond hem de moeite van het delen meer dan waard. Verder moet ik zeggen dat die hele oproep van Plasterk een beetje aan mij voorbij is gegaan, maar ja, dat krijg je als je nooit naar het journaal kijkt. 😉
Ik zeg niet dat wij de wijsheid in pacht hebben en wil ook niet beweren dat onze opvoeding 100% is. Maar wat ik wel weet is dat wij met veel zorg en aandacht met onze twee meiden omgaan en dat wij hier in huis de baas zijn. Er kan veel, er mag veel, maar tot een grens. Er is veel liefde en veel warmte. Af en toe knettert het, zeker met een beginnende puber in huis, maar diezelfde puber laat zich nog maar wat graag knuffelen en begeleiden. Ook niet onbelangrijk: Mr. T. en ik zullen richting de meiden altijd één lijn trekken. Als we het niet met elkaar eens zijn, dan praten we het later wel met z’n tweetjes uit.
Het is niet mijn bedoeling om andere ouders af te katten, maar ik zie op het schoolplein/sportveld of in andere huizen dingen waarvan ik denk: ‘dat hoeven die van mij niet te proberen, want zulk gedrag zou ik niet tolereren’. Ik denk dat kinderen floreren als er duidelijke regels zijn. Uiteraard moeten/mogen ze hun (en onze) grenzen opzoeken maar het moet duidelijk zijn dat er thuis altijd een veilige haven is. En dat papa en mama de knoop doorhakken als de dingen spaaklopen.
* * *
Phaedra Werkhoven: “Uitgangspunt is dat je zorgt dat je kinderen zich thuis aan de keukentafel wél gedragen.”
Hoofdredacteur van fabulous MAMA Phaedra Werkhoven was in Pauw & Witteman te gast. Ze sprak over het ‘fatsoensoffensief’ van minister Ronald Plasterk waarin hij ouders opriep om hun kroost beter aan te pakken.Â
Minister Plasterk riep gisteren ouders op om weer te gaan opvoeden. Hij refereerde aan jongeren die geweld gebruikten richting mensen met een publieke functie. “De rol van ouders is daarin groot,” zei hij. “Dus ouders: ga weer opvoeden.” Een moreel appel, waar iedereen weer even van wakker schrikt. Wat ik daar nou van vond, werd mij gevraagd door de redacteur van Pauw & Witteman. “Nou, eigenlijk ben ik het daar wel heel erg mee eens,” antwoordde ik. Een bevoogdende overheid, ik spuug er op. Maar als er een aantal delicten voorkomt waarin jongeren de hoofdrol spelen en waardoor de hele samenleving vervolgens zwaar geschokt is, dan vind ik het commentaar van een minister daarop niet meer dan normaal.
Verantwoordelijkheid afschuiven
De vraag is: wat is het probleem met jongeren, vandaag de dag? En is het zo dat ouders niet meer kunnen opvoeden? Een discussie daarover slaat al snel dood. Want ja, iedereen vindt dat ouders hun kinderen moeten opvoeden. Mijn punt gisteren in de uitzending was dat ouders de neiging hebben om verantwoordelijkheid af te schuiven op anderen, als het gaat om het gedrag van hun kind. Daarmee is niet gezegd dat alle ouders niet kunnen opvoeden.
Generaliseren in discussies over opvoeden is heel lastig. Toen Jeroen me vroeg wat we dan moeten doen tegen die gewelddadige jongeren die ambulancepersoneel aftuigen, had ik natuurlijk geen pasklaar antwoord. Toch kun je er in zijn algemeenheid wel iets over zeggen. Opvoeden in een maatschappij als de onze, is moeilijk. Zeker omdat iedereen tegenwoordig maar alles moet kunnen zeggen. Een eigen mening hebben, is iets wat wordt toegejuicht. Voor jezelf opkomen, het ergens niet mee eens zijn, het mag allemaal.
Smartphones
Doordat er smartphones zijn, is het gemak om dingen te roepen alleen maar toegenomen. En kinderen geven massaal toe aan de behoefte om hun bagger de ether in te slingeren. Als ouder zou je in de gaten moeten houden wat jouw kind zegt. Op Twitter, op Facebook, daar waar je kunt. Uitgangspunt is dat je zorgt dat je kinderen zich thuis aan de keukentafel wél gedragen. Dat jij van begin af aan de baas bent. Dat de basis is: een liefdevolle, veilige omgeving, waarin je de normen en waarden die je zelf hebt meegekregen overbrengt op je kinderen. Het is eigenlijk verrassend simpel: respect en beleefdheid, geen grote mond, nee is nee.
En daar gaat het toch vaak mis. Kinderen zijn niet the centre of the universe. Kinderen zijn niet de baas. Ik zie veel ouders die het zo goed willen doen met hun kinderen, dat ze vergeten dat het niet goed is om ze altijd maar hun zin te geven. Ouders die bang zijn om hard te zijn. Die het wel grappig vinden, als hun kind assertief is. Als hun kind een ander kind pest of duwt, heeft ie ‘een karaktertje’. Ouders die met kinderen naar een restaurant gaan, waar ze vervolgens iedereen tot last zijn. Ga gewoon niet naar een restaurant, als ze zich niet kunnen gedragen. Maar ga niet boos kijken naar de gasten die zich aan jouw kinderen ergeren. Ouders die van de leerkrachten verwachten dat deze veters strikken bijbrengen, jassen dichtritsen en luiers verschonen. Daar zijn juffen niet voor. Ouders die het gezag van de school ondermijnen, door op hoge poten verhaal te halen en het gedrag van hun kind goed te praten. Ouders die niet de hand in eigen boezem steken.
En ja, dat minister Plasterk mij daar weer even bewust van maakt, dat vind ik dus best oké.
* * *
Wat vind je van de column en wat is jou idee over opvoeden? Zijn onze kinderen niet te mondig, niet te verwend of valt het best wel mee?
Voor iemand die zelf slecht tegen regels kan, voed ik mijn dochter toch behoorlijk streng op. Regels geven duidelijkheid en daar is niets mis mee!
Gedag zeggen, hand geven, beleefd blijven. Tot nu toe blijft dat aardig hangen. Maar ik zal nooit zeggen als er iemand met een klacht bij de voordeur staat: ‘Oh, zoiets doet mijn kind niet.’ Dat is natuurlijk maar het begin he?
poeh, wat een lastig onderwerp.
laat ik beginnen met te zeggen, dat mijn kinderen van alles uitgespookt hebben, er zelfs nog eentje in de bak heeft gezeten, maar dat ze nooooit een grote mond hebben opgezet tegen ons. ik hoop dat dat oor ‘buiten ‘ ok geldt.
het probleem van nu is (denk ik) dat ouders geen opvoeders willen zijn, maar vriendjes met hun kind en dat kan niet.
kinderen hebben structuur nodig, een hand die leidt.
van vriendjes heb je er genoeg, maar van ouders maar twee.
Ik vind het ‘n prachtcollumn en ben het er ook hélemaal mee eens. Tegelijkertijd heb ik wél de arrogantie om te zeggen dat ik mij niet aangesproken voel. Mijn kinderen mogen bést een bepaalde mate van assertiviteit hebben maar dat houdt op bij een brutale mond. Niet tegen de juf, niet tegen andere ouders, niet tegen anderen, niet tegen ons! Ik wil het gewoon niet!
Ik vind dat Ellen ‘n héél mooie reactie heeft geschreven waar ik mij helemaal in kan vinden.
Moest zo lachen: Jonne (6) was vandaag écht grúwelijk dwars en wilde met álles z’n zin doordrijven. Ineens bedacht ik mij dat de omgekeerde retoriek gek genoeg nog steeds héél erg goed bij hem werkt: ja hoor, Jonne, ga maar naar buiten, zónder jas, tóe maar! Pak maar snoep, doe maar al die dingen waar ik nét nee tegen heb gezegd (natuurlijk met ‘n bepaald cynisme in m’n stem)… hij deed ‘t niet… en zij zélf al vrij snel “hmmm, geloof dat ‘t toch wel goed is, dat jullie op bepaalde dingen nee zeggen want dÃt klopt ook niet!” 😀 Ik vond ‘t zo grappig!!
Pfff… Ik vind het eerlijk gezegd niet prettig om zo over één kam te worden gehaald met zo vele andere ouders. Ik doe mijn best. En met mij heel veel andere mensen. En dat lukt niet altijd. Ook niet als de bedoelingen goed zijn.
En er zijn ouders die er een potje van maken.
Maar dat was ook zo toen ik werd opgevoed. Niemand van mijn klas durfde door het eerste stuk van onze straat. Want daar woonde Simon. En Simon was een asociale gozer die je van je fiets afsloeg omdat hij daar zin in had.
En inmiddels is de maatschappij veranderd. We moeten allemaal steeds meer. Van onszelf en om bij te blijven en is er minder tijd voor opvoeding. En wordt opvoeding overgedragen aan scholen en bso’s ed. En omdat kinderen statussymbolen zijn geworden in de race aan te tonen hoe goed je het hebt, stellen ouders onredelijke eisen aan de mensen die daar werken.
En dergelijke.
Maar ik zie ook zoveel mensen om me heen die opvoeden tot een kunst lijken te hebben verheven. En mensen met oog voor wat hun afzonderlijke kinderen nodig hebben. En dan vind ik het pijnlijk als iemand zegt ‘Ga weer opvoeden.’
Bovendien. Toevallig ken ik via-via-via de moeder van de jongen die vorig jaar door Peter R. vanwege oa wapenhandel werd gepakt. Een prima moeder die een prima opvoeding gaf en ook nog een dochter heeft die daar als het bewijs van zou kunnen gelden. En toch ging het kennelijk fout. Opvoeding?
Sorry. Onsamenhangend verhaal, maar ik vind het zo’n vage, loze kreet waar we niet zo veel aan hebben. Of lost het zich nu allemaal op?
Och… dat zou wat zijn!
Ik wil daar best wel op reageren. En ik ga een kritische note plaatsen. Wie durft te zeggen dat wij als ouders moeten gaan opvoeden en zelf een blad maakt dat Fabulous Mama, for all Fabulous Moms ( de enige echte glossy voor de leuke moeders van deze wereld) heet, heeft het denk ik ook niet helemaal begrepen. En mocht dat wel zo zijn dan had het tijdschrift beslist een andere naam gekregen. Zulke mensen moet je niet serieus nemen. Opvoeden doe je niet vanuit een blad. Die bladen spreken zichzelf en elkaar allemaal tegen. Ik heb een abonnement gehad op zo’n blad. Leuk om te lezen maar in januari zeggen ze zus en in maart moet het weer precies anders om. Dus nee. Het pleidooi van mevrouw Phaedra Werkhoven kan van mij zo de prullenbak in. Laat die maar mooi zijn voor haar blad.
Neemt niet weg dat opvoeden vandaag de dag een heel pittige klus is. Een ouder vandaag de dag heeft meer te stellen met z’n kroost dan 30 jaar geleden. Je moet als ouder behoorlijk stevig in je schoenen staan en een goede dosis gezond verstand hebben om je kind te begeleiden naar goed (wenselijk?) gedrag. Ik denk dat in veel gezinnen de basis opvoeding gelijk zal zijn. En hoe ouder kinderen worden hoe meer variaties je in die opvoeding zal tegenkomen. Dat zal je altijd houden. 50 jaar geleden keken de kinderen ook al te veel televisie! En daar zouden ze ook verdorven van worden. Pffft Maar ze leerden wel veters strikken op de kleuterschool want daar had de juf wel tijd voor. Nu moet ze formulieren invullen. Opvoeden is van alle dag.
t’is wel een heel verhaal geworden.
Opvoeden doe je met liefde, tijd en aandacht. Helaas hebben ouders van nu nog maar zelden tijd voor hun kind(eren). ‘sMorgens is het haasten om kind op tijd bij de creche af te leveren. ‘s Avonds wordt het weer opgehaald om thuis in bed gelegd te worden. De paar minuten die men heeft, wil men geen ruzie of discussie dus…..
Er is helemaal niéts met de ouderwetse R R R , rust ,reinheid en regelmaat.
Kinderen hebben grenzen nodig én consequente ouders. Dan heb je nog” inzicht in het kind” nodig want niet ieder kind is hetzelfde maar in grote lijnen werkt het wel zoals hier ook zegt.
Er zijn zéker nog veel goed opgevoede kinderen maar er zijn óók heel veel kinderen waar het helemaal fout is gegaan. Vaak door probleem scheidingen en even vaak door niet goed in onze cultuur geïntegreerde gezinnen.
Opvoeden is nooit makkelijk geweest maar ook in deze tijd met héél veel verleidelijke social media moet thuis toch de juiste basis gelegd worden en dat kán zeker!
Natuurlijk ben lk het van harte me je eens. Ik weet niet of jij ons (mij) als heel streng hebt ervaren maar ik weet van mezelf dat ik wel consequent was. Misschien kwam dat ook omdat je vader zoveel van huis was en de opvoeding vooe een groot gedeelte op mij neerkwam. Zo herinner ik me een mevrouw die bij ons op bezoek was en heel verwonderd was dat jullie zonder protest naar bed gingen toen ik dat zei. Zelf maakte ze eindeloos gezeur mee maar jullie wisten dat dat niet hielp en deden gewoon wat er gezegd werd. We hoeven ons niet op de borst te kloppen maar zijn trots op de sociale mensen die jullie geworden zijn.
Ik heb zelf geen kinderen, maar het beslist wel eens momenten dat ik denk; “Door wie word wie opgevoed”. Soms heb ik ook het idee dat sommige ouders liever een vrienden band met de kinderen hebben dan een ouder band. In mijn ogen kan dat gewoon niet, het zijn twee totaal verschillende relaties.
Zelf weet ik niet of ik ooit kinderen wil, puur omdat ik niet het idee heb dat ik een goede moeder ga zijn.
Liefs!!
Ik ben het natuurlijk met je eens. Toch vraag ik me altijd af hoe ik het zit wanneer ik onder dit soort stukjes alleen maar reacties van ouders lees die het allemaal onder controle hebben, stuk voor stuk. En vergelijk het dan eens met hoe de maatschappij er nu uitziet. Is iedereen even realistisch over zijn of haar kind? Natuurlijk geldt dit ook voor mij. Je kunt niet kritisch genoeg zijn wat betreft je eigen opvoeding.
Ik ben het met je eens. Opvoeden is grenzen stellen, is liefdevol begeleiden maar ook corrigeren daar waar het nodig is.
Ik zie om mij heen ook heel veel kinderen en veel ouders waarvan ik denk dat zou hier thuis toch echt niet gebeuren. En ook hier knettert het, en word er met deuren geslagen dat mag ook, als ze uiteindelijk maar weten hoe het moet.
Ik ben het helemaal met je eens. Er mag veel, we bieden veel keuzes en opties, er is een hoop liefde en vrijheid, maar er zijn grenzen. Die zoeken ze af en toe op, maar ze weten tot waar ze moeten gaan. Deze grenzen verschillen natuurlijk per gezin, wat de een erg vindt vind de ander misschien nog niet te ver. Daar oordeel ik verder niet over, ieder z’n keuze, maar inderdaad.. er zijn genoeg jongeren dezer dagen die hun grenzen niet kennen en VEEL te ver gaan en dan denk ik dat je als ouders zijnde best even achter je oren mag krabben en mag nadenken over het stellen van grenzen bij je eigen kinderen.
Ik ben het helemaal met je eens en dat is wat ik ook hier probeer toe te passen. Om me heen zie ik zo vaak ouders maar toegeven omdat ze zich schamen voor het gedrag van hun kinderen. Die het dus blijven doen. Maar ik merk ook dat ouders het allemaal niet goed meer weten. Die hebben zelf moeite met alle sociale media en weten niet hoe ze hun kind daarin moeten begeleiden. Iets wat die kinderen donders goed doorhebben.
Maar ook, al die kinderen hebben ook zo ontzettend veel spullen en die krijgen ze maar en krijgen ze maar. Dan zie je een jochie van een jaar of 12 met een iPhone op school lopen rotzooien….. want ach… als hij kapot gaat krijgt hij toch wel een nieuwe.
Wat ik wel jammer vind, is dat het af en toe best moeilijk is om daar niet in mee te gaan en wel strikt, duidelijk grenzen te blijven stellen. Ik voel me soms een roepende in de woestijn.
Kan niet anders dan het helemaal met je eens zijn….. ik moet ook vaak op mijn lippen bijten als ik weer eens irritatie boven voel komen drijven over het gedrag van andermans kinderen waar ik last van heb….
(Ooit liep ik op krukken in de V & D, heel instabiel op de voeten dus. Werd ik ondersteboven gelopen door 2 spelende kinderen van plm een jaar of 8. Ik ging dus gevloerd, mijn vriendin zei er wat van. Zegt die moeder: ‘ moet uw vriendin maar uitkijken, kinderen spelen nu eenmal ‘ Waarop ik, opkrabbelend, met ingehouden irritatie zei: ‘dacht dat de V&D een winkel was en geen kindercreche annex speelplaats waarin verkoopsters de oppas spelen omdat moeder dat zelf niet kan’)
Wij trekken ook altijd één lijn en bespreken evt verschillen ‘s avonds laat als ze iin bed liggen. Maar meestal is dat niet eens nodig. Ik ben het helemaal met je eens: regels en duidelijkheid. Maar een beetje gek doen mag soms, want ook dat is goed voor een kind. Lekker lachen om een opmerking die eigenlijk niet kan. Omdat ik dat zelf ook weleens doe.
Poe.. moeilijke discussie, vind ik. Natuurlijk vind ik ook dat er veel ouders zijn die er met de pet naar gooien en verantwoordelijkheid afschuiven. En natuurlijk hebben wij ook als ouders ons best gedaan, grenzen gesteld, normen en waarden bijgebracht. Toch heeft een van onze dochters in haar puberteit veel overlast veroorzaakt, niet alleen thuis maar ook bij anderen, op school etc. Gelukkig is ze opgegroeid tot een prachtige jonge vrouw die haar rol in het leven serieus neemt en nu uitstekend functioneert. Is dat dan uiteindelijk haar opvoeding geweest die meespeelde?
Eerlijk gezegd denk ik eerder dat er veel ouders zijn die zelf het spoor bijster zijn geraakt, zelf met hun leven in de knoei zitten en dus helemaal nÃet meer opvoeden. Onverschillig zijn geworden over de gevolgen daarvan.
Jammer genoeg.
Janny
Kinderen zijn doorgeslagen, maar vooral doordat ouders geen verantwoordelijkheid meer willen nemen voor de eigen kids,en geen ouders meer zijn maar zonodig vrienden moeten zijn met de kids.
Ik vind dat Plasterk gelijk heeft. Natuurlijk zijn er zat ouders die hun kind straight en met liefde opvoeden. Maar ik ben er zeker van dat er veel ouders zijn die dat predikaat niet verdienen. Je ziet het al in de supermarkt.
Zoals jij zegt: strikt en met liefde. Dat is de weg.
Iedereen die kritiek op Plasterk heeft, zou zich eens moeten afvragen hoe het komt dat er zoveel kinderen ontsporen, maar niet alleen dat, ook te dik zijn, te veel achter de pc zitten, hun school niet afmaken etc. Het probleem ligt breder dan alleen criminaliteit.
De beuk mag er best een beetje meer in over het algemeen.
De zin ‘liefde en grenzen maken van kinderen mooie mensen’ die ik hier ergens las vind ik een mooie! Wij hebben altijd geprobeerd om onze jongens liefdevol op te voeden, en dat is goed gelukt: het zijn fijne volwassen mannen geworden. Wij waren geen ouders die alles goed vonden, er werden duidelijke grenzen gesteld en ‘nee’ was ‘nee’.
Ik ben het ermee eens “respect en beleefdheid, geen grote mond, nee is nee.”
Onze kinderen zijn in elk geval niet brutaal en gedragen zich respectvol. Soms zie je echter wel vreselijke ettertjes rondlopen. Heel zorgelijk.
Ik vind het heel belangrijk dat je kinderen dingen leert: naast de voor de hand liggende dingen ook zelfstandig nadenken, normen, waarden, luisteren naar anderen…
Aan de andere kant, opvoeden is géén exacte wetenschap en onderschat niet de invloed van de genen/het karakter van het kind. Opvoeden is een onderdeel maar niet allesbepalend.
Hier drie kinderen die ieder toch op kleine dingen hun eigen aanpak vergen, de een heeft meer ruimte nodig de ander striktere grenzen. Wat me wel vaak opvalt is dat hier thuis meer mag dan bij andere ouders (op bepaalde gebieden) maar dat onze kinderen juist veel beter luisteren en minder “stout” zijn op school of ergens buitenshuis waar wij er niet bij zijn. Weet niet wat de reden is.
Oja, en het goede voorbeeld geven, is ook opvoeden. Ik ben vaak té bescheiden en te verlegen, maar als ik zie hoe brutaal en egostisch (“spontaan en open” heet dat dan in de ogen van andere ouders) zijn… wordt daar naar van.
ik word schrijf ik meestal zonder t overigens…
Ik vind ook dat de jeugd van tegenwoordig te weinig grenzen kent, niet met teleurstellingen leert omgaan en ze moeten allemaal maar hun mening overal ventileren.
En natuurlijk vind ik dat niet van mijn eigen kind. Zoals misschien iedere ouder. Want wie geeft eerlijk toe dat zijn kind zo is geworden doordat je zelf tekort geschoten bent?
Soms vraag ik me serieus af, waar het fout ging bij bepaalde kinderen / jongeren / volwassenen. Wat is er gebeurd in de tijd tussen het trotse showen van de eerste echo, het kopen van babysokjes en de al die verschijnselen die we bijna dagelijks te zien krijgen?
2 van onze kinderen zijn inmiddels volwassen en we zijn dankbaar dat het mooie, zelfstandige, beleefde, hardwerkende jonge mensen zijn. Met een eigen mening, maar wel zo dat de medemens gerespecteerd en gewaardeerd wordt.
Ze hebben geleerd dat ze niet alleen lief worden gevonden als ze vrolijk en blij zijn, maar dat er ook begrip voor hen is als ze boos of verdrietig zijn. Het feit dat al deze gevoelens geaccepteerd worden vind ik belangrijk. Niet alleen omdat het je als kind zelfvertrouwen geeft – ik mag er zijn, ook de minder vrolijke kant van mij – maar ook omdat het je meer inzicht geeft in die gevoelens. Want wanneer je als kind geleerd hebt goed onderscheid te maken tussen de wat lastiger te duiden negatieve emoties als vermoeidheid, angst, boosheid en onzekerheid, dan ben je uiteindelijk ook meer in staat om jezelf hier weer uit te trekken. Je weet immers beter waar je aanknopingspunten moet zoeken voor de oplossing. Ben je moe en daardoor chagrijnig? Dan moet je gewoon weer eens vroeg naar bed. Ben je bang? Dan ga je rationeel bekijken hoe reëel die angst is.
Een kind kan niet de koers gaan bepalen, want dan gaat het verdwalen.
Ik zie het nogal verkeerd gaan om me heen. In mijn optiek is opvoeden te vrij geworden. Kinderen hebben structuur en afbakeningen nodig. Klaar. Op een niet militaristische manier dan hè? 😉
Ik pleit hier in huis voor “rust, reinheid en regelmaat”. Voor Jill. Maar ook voor mezelf.
Bij de geboorte van Beer kregen wij een kaartje met daarop de volgende tekst: “Liefde en grenzen maken van kinderen mooie mensen”.
Dat beschrijft precies hoe jullie je mooie dames in hun leven begeleiden en past ook precies bij onze kijk daarop.
Wij bepalen hoe het thuis gaat, waarbij binnen kaders kinderen (eigen en andermans) hun mening mogen geven, naar geluisterd wordt, ruimte is om de regels te verleggen, maar wij geven leiding aan het geheel. Zondermeer. En respect voor elkaar is daarbij heeeeeeel belangrijk.