Wat was/is …
Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.
Op 16 januari 2008 vond de gedenkwaardige dag plaats waar het Grote Zus betrof. Op 26 mei 2013 herhaalde deze dag zich, totaal onverwacht wat mij betreft, voor Kleine Zus.
Een situatieschets: Grote Zus, Kleine Zus en ik zitten samen te lunchen (Mr. T. is er niet bij want hij helpt bij de vlooienmarkt van de carnavalsvereniging). Op de een of andere manier komt het gesprek op Sinterklaas terecht. Ik weet niet eens meer precies hoe het kwam, maar ik begreep al vrij snel waar Kleine Zus mee aan het worstelen was.
De vraag die op haar lippen brandde wilde ze eigenlijk ook niet stellen, want stel dat mama bevestigend antwoordt, dat zou toch wat zijn zeg. En toch, ten lange leste, daar kwam ie: ‘Mama, wie speelt Sinterklaas eigenlijk?’.
Hoewel ik de vraag dus verwachte werd ik er toch een beetje door overvallen. Hoe komt ze daar nu ineens op? Groep 4 of 5 is meestal wel het omslagpunt waar het geloven/niet geloven betreft, maar op een eenvoudige winterse meidag???
Enfin, ik vond het tegelijkertijd wel een mooi moment om haar te vertellen dat Sinterklaas inderdaad niet echt bestaat. De boodschap werd stoïcijns ontvangen, ze vond het niet heel gek eigenlijk en was ook niet verdrietig of zo. De boodschap van Grote Zus dat mama Sinterklaas superleuk vindt en dat we het altijd zullen blijven vieren en dat het een voordeel is als je niet meer gelooft omdat je dan zelf je cadeautjes uit mag kiezen vond ze overigens een heel plezierige. 😉
Maar goed hiermee is dus wel een einde aan het gelovige tijdperk in Huize Triltaal gekomen. Ik geloof dat ik er nog het meeste moeite mee heb.
Een tijdje geleden blogde ik over een boek waarvan ik twijfelde of ik het wel of niet zou gaan lezen. Die twijfel ging over het feit dat het een autobiografisch boek betreft over een vrouw die het ondenkbare overkwam. Door een val met een hangmat raakte zij vanaf haar schouders verlamd.
Mijn tante echter had het boek gekocht en nadat ook mijn moeder het gelezen had ben ik er toch maar in begonnen.
Op de achterflap:
Mieke van Os, moeder van twee kinderen genoot met volle teugen van het leven. Zoals ook op die ene woensdagmiddag. Liggend in haar hangmat in de tuin, haar oudste zoon van vier jaar op schoot. Haar complete wereld veranderde van het ene op het andere moment toen de pilaar waaraan de hangmat was bevestigd, afbrak. Zij kwam met haar hangmat op de grond terecht. Haar zoon bleef ongedeerd. Mieke overleefde het ternauwernood. Gevolg: een hoge dwarslaesie. Mieke was 32 jaar toen zij vanaf haar schouders verlamd raakte; voor de rest van haar leven.
Ruim zeven jaar later blikt ze terug op de abrupte wending die haar leven kreeg. Op de consequenties die dat ene fatale moment heeft gehad. Niet alleen op haar leven, maar ook op dat van haar gezin en haar omgeving. Zij beschrijft de zoektocht naar kwaliteit van leven en het balanceren tussen het positieve en het negatieve.
Het is een ontroerend en een verrassend verhaal geworden. Opgetekend met de nodige dosis zelfspot. Realistisch en niet geromantiseerd. Een indringend verhaal over hoe Mieke omgaat met de gevolgen van een dwarslaesie. Een verhaal doorspekt met tranen, pijnen, humor, angsten en twijfels, waar doorzettingsvermogen, innerlijke kracht en de vastberadenheid op het juiste moment de overhand krijgen. Mieke koestert de hoop mensen te inspireren met haar verhaal.
Ik het het boek dus gelezen en wow, het is een zeer indrukwekkend en indringend boek. Het leert relativeren tot en met.
Dat begint al met het voorwoord waaruit dit stukje komt: Het boek moet vooral makkelijk zijn om te lezen, geen ingewikkelde taal. Geen medische achtergronden. Geen literaire aspiraties. Het is mijn verhaal. Zoals het is, niet mooier en niet lelijker. Geen triest boek. Absoluut niet. Het is geen manier geweest om de ellende van me af te schrijven. Schrijven als therapie. Welnee. Schrijven omdat ik schrijven zo leuk vind. Ik ben niet zielig. Ik leef. Met mijn beperkingen. Met mijn kinderen. Met iedereen om me heen die mij liefheeft. En die ik liefheb. Ik leef. Pak me dan, als je kan. Het liefst voor een grote knuffel, hou me vast! Door mijn verhaal te schrijven heb ik de hoop – heel stiekem – dat het anderen zal inspireren. Andere mensen met een beperking. Maar ook ‘gewone’ mensen. Dat het hen bewust mag maken van hoe mooi het leven kan zijn. Om te genieten van kleine dingen.
Het boek beschrijft de hele geschiedenis en er staan ook stukjes van familie en vrienden in en foto’s. Werkelijk alles komt aan bod: dood willen zijn, angsten, hallucinaties, revalideren, seks, incontinentie, ‘kattig’ zijn tegen verpleging om je zin te krijgen, de toekomst, ongesteld zijn, gedoe met instanties, haar huwelijk een paar maanden na het ongeluk en (een paar jaar later) haar scheiding, de rechtszaak, hoe ze haar leven nu invult, haar doodswens, haar revalidatie, haar angsten, haar humor en nog zoveel meer.
Nog een indrukwekkend stuk: Omdat ik zo angstig was, kon ik soms het bloed onder de nagels van de verpleging vandaan halen. Via een blaaspijpje was het mogelijk voor mij om de verpleging te bellen. Soms deed ik dat om de paar minuten. Dat wekte irritatie op bij de verpleging maar ik had mezelf niet altijd in de hand, vooral als ik erg paniekerig was. Je voelt je net een klein kind, helemaal afhankelijk van alles en iedereen en het zou het liefst zoveel mogelijk aandacht willen om maar niet aan alle ellende te denken, of vervelende dingen niet onder ogen te hoeven zien. Dan is aandacht, negatief of positief, het enige wat je wilt. Op een avond hoorde ik een zuster en broeder met elkaar in gesprek. Volgens mij ging het over mijn gedrag en de irritatie die dit bij de broeder opgewekt had. Ik vond het heel naar om te horen en zat er erg mee dat ik met mijn bedrag dit soort gevoelens bij mensen op kon wekken. Dat was niet wat ik wilde. Ik was gewoon bang. Ik ben er later over begonnen toen ik de broeder weer zag, maar deze ontkende wat er gezegd was. Dat zal wel te maken hebben met een professionele houding. Ik ken dit van mijn eigen werk. Waarschijnlijk waren zijn gevoelens oprecht, ik vond het alleen jammer dat we dit niet konden bespreken. Zoals ik nu was, was ik niet de persoon die ik wilde zijn, ook al hoort het wel een stukje bij mij: grote mond, heel klein hartje. Maar het moest niet de overhand krijgen. Het ongeluk of de handicap is geen excuus om je te misdragen. Alle controle was ik kwijt, over mijn lijf, mijn geest, mijn leven. Het verdriet was zo intens dat ik niet eens kon huilen. Zelfs dat ging niet op de manier zoals ik het graag wilde. Als ik wilde huilen, dan liepen de tranen langs mijn wangen in mijn oren en moest ik weer hulp vragen om ze weg te vegen. Soms liet ik het maar zo. Het willen uitschreeuwen van woede en verdriet, het liefst de hele boel kort en klein slaan, wegrennen, zo hard en zo ver als ik kon … Dit kon gewoon niet waar zijn, waarom is mij dit gebeurd? Waar heb ik dit aan te danken?
Inmiddels verzorgt Mieke af en toe lezingen aan verpleegkundigen in opleiding om te vertellen wat haar is overkomen. Daar schrijft zij het volgende over: Het gaf een ongelooflijke kick, de reacties waren positief, men was nieuwsgierig, geïnteresseerd en inspirerend. Letterlijk heb ik mensen aan mij laten voelen, mij een hand laten geven (ongeacht hoeveel mensen er in de klas zaten), en een stukje beleving laten ervaren. Hoe dan? Want iemand die niks kan, die kan ook niks voordoen. Mis! Na het rondje voorstellen heb ik iedereen gevraagd om letterlijk op zijn handen te gaan zitten. Dus de handen onder de kont. Ze mochten hun handen pas bevrijden als ik het zou zeggen. Dat geeft wat gegrinnik, maar toch doet iedereen het, onwetend wat de bedoeling hiervan is. Na ongeveer een paar minuten zie ik wat er gebeurt en daar spring ik op in. Mensen beginnen te wiebelen, gekke gezichten te trekken van de jeuk, met hun schouders te bewegen. Dan is het een kwestie van een paar seconden voordat de eerste stiekem zijn of haar handen bevrijdt. Aan mij de taak om goed op te letten en alert te zijn. De eerst de beste die ik dan stiekem zie krabben of wrijven, die pik ik er uit. ‘Nee, nee, nee, jij bent af, dat kan ik ook niet!’ Om die persoon even blij te laten komen van de rode gloed in zijn gezicht, mogen de anderen ondertussen de handen ook bevrijden. Dan leg ik uit wat voor hen een kwestie van een paar minuten was, voor mij levenslang inhoudt. Ik kan niet sjoemelen en dat besef dringt dan erg goed door. Als ik daarna doorga met mijn verhaal is het ijs vaak gebroken en durven de mensen vragen te stellen. Dit zijn de mensen die later misschien aan mijn bed komen te staan.
Ik vond het een indrukwekkend boek. De eerlijkheid waarmee Mieke haar verhaal deed liet mij niet onberoerd. In eerste instantie vond ik het voyeuristisch om het boek te lezen, dat was het ergens ook, maar het was vooral een heel mooi en bijzonder boek.
Vijf jaar geleden las ik ‘Nachttrein naar Lissabon‘. Ik schreef toen dat ik wellicht te jong was voor het boek, maar ook dat de fase waarin mijn leven toen verkeerde (het ging niet zo heel erg best toen, ik zat met heel veel pijn in mijn lijf en dat vrat op alle fronten energie) maakte dat ik niet optimaal van het boek had kunnen genieten.
Laatst hoorde ik dat het boek verfilmd was en afgelopen maandag draaide de film hier in het filmhuis. Omdat het boek al met al destijds toch behoorlijke indruk had gemaakt en ik zelfs in mijn logje van toen schreef dat ik het zeker ga herlezen wilde ik hem zeker gaan zien.
Zoals ik me het boek herinner was het zeer ingewikkeld door alle lagen die het had. Maar het was ook een heel interessant boek. Ik ben dan ook ontzettend blijf dat de film gemaakt is. Omdat ik er destijds bij het lezen niet helemaal bij was, weet ik niet precies hoe strikt men het boek gevolgd heeft, maar dat doet voor dit logje absoluut niet terzake want wow, ik heb genoten! Deze film is zeer de moeite waard!
Overigens draait de film voor zover ik weet in veel bioscopen momenteel. Dat hij hier in het filmhuis draaide was toeval. Zoek je nog een interessante film om te kijken: ga naar deze. Je zult er geen spijt van krijgen.
En dat boek, dat ga ik snel herlezen. Want Pascal Mercier verdient een Mrs. T. die vol aandacht zijn boek leest.
Vandaag vieren we het kinderfeestje van Kleine Zus. Ik ben daar niet zo heel erg goed in, in kinderfeestjes, en ben vooral erg blij als het er straks weer op zit. Maar goed, in het kader van de vrijdagse vragenlijst maar wat kinderfeestjesgerelateerde vragen.
Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.
Vandaag zouden mijn schoonouders 56 jaar getrouwd zijn, maar helaas heeft dat niet zo mogen zijn omdat vorig jaar juli mijn schoonmoeder overleed.
Het is vandaag dus best een lastige dag voor mijn schoonvader en Mr. T. die nog lastiger wordt door het feit dat mijn schoonvader vandaag gaat verhuizen.
Het verzorgingstehuis waarin hij woont heeft nieuwbouw gepleegd en vandaag gaan alle bewoners van het oude tehuis over naar het nieuwe tehuis. Dat is een hele operatie die veel onrust veroorzaakt bij de bewoners. Oude bomen verplant men liever niet luidt het spreekwoord, maar ja, soms is het noodzaak.
Het oude gebouw is zeer aftands en totaal niet meer van deze tijd. De oude kamers van de bewoners zijn ongeveer 25 m2 groot. Men slaapt in dezelfde kamer als waarin men leeft, er is een super-, super-, superklein keukentje dat die naam niet eens mag hebben en een kleine, benauwde badkamer. Mijn schoonvader gaat straks naar een tweekamerappartement van zo’n 50 m2. Er is een woonkamer met keukenblok, een aparte slaapkamer en een badkamer.
De nieuwe gebouwen zien er mooi en modern uit en ze staan pak ‘m beet 10 meter van het huidige gebouw. Het oude gebouw wordt na de verhuizing gesloopt en op de dan vrijgekomen locatie komt dan weer een ander deel van het verzorgingstehuis zodat er voor een deel van de bewoners over een paar jaar weer een verhuizing volgt. Er is nu een tijdelijke eetruimte gecreëerd, in de nog te plegen nieuwbouw komt de uiteindelijke eetruimte.
Al met al gaan de bewoners er flink op vooruit, maar de verhuizing levert bij veel ouderen behoorlijk wat stress op. Mr. T. meldde vorige week dat er op dit moment extra veel zieken zijn en dat de sfeer wat warrig is.
Het is ook niet niks natuurlijk voor veel bewoners. Kinderen en familie van de bewoners mogen niet helpen met de verhuizing. Dat wordt allemaal gedaan door een professioneel verhuisbedrijf. Op de dag van de verhuizing zelf worden de bewoners naar elders gebracht en geëntertaind. Aan het begin van de avond mogen kinderen/familie naar de nieuwbouw komen om daar de boel in te richten. De verhuisde spullen staan dan allemaal in de kamer.
Voor mijn schoonvader is een nieuw bed gekocht. Een bed van 120 cm breed dat midden in de slaapkamer kan staan. Hij wilde graag een nieuw bed en was bang om uit bed te rollen, vandaar dat het extra breed is. Het personeel heeft graag dat bedden midden in de kamer staan omdat dat extra handig is met verzorging en verschonen.
Meteen na de verhuizing krijgt mijn schoonvader een kanariepietje. Die kane kan nu gewoon in de woonkamer staan terwijl mijn schoonvader er geen last van heeft als hij in bed ligt.
Ik hoop dat de verhuizing soepel verloopt en dat mijn schoonvader en de rest van de bewoners er weinig naweeën van hebben.
Grote Zus is de laatste tijd van het kokkerellen. Zo kookt ze met vrij grote regelmaat al prima maaltijden. Ze zoekt dan zelf op internet een recept dat haar wel aanstaat en dan begint ze er vervolgens aan. Ze kookt zo dus al een behoorlijk potje en dat is natuurlijk hartstikke leuk.
Wat ze ook erg leuk vind is cupcakes bakken. Dat doet ze met vrij grote regelmaat. Al dan niet in een duoproductie met Kleine Zus.
Ook niet verkeerd vindt ze het maken van andere zoetigheden. Zo maakte ze laatst een Malteser Cake en maakte ze voor de communie van Kleine Zus een M&M-taart.
En echt, die waren allebei heerlijk! Al zijn ze ook behoorlijk calorierijk. Duh!
Af en toe mislukken haar baksels ook. De eerste keer dat ze cakepops bakte waren ze redelijk goed gelukt, maar waren ze niet echt helemaal rond. De tweede keer bedacht ze dat ze daarom de vormpjes maar wat voller moest doen. Nou, dat hebben we geweten. Rook uit de oven en een vieze lucht die de volgende dag nog te ruiken was.
Maar goed, wat ik vooral zo leuk vind is dat ze er gewoon aan begint en dat ze het nog leuk vind ook. En wat ik ook zo leuk vind is dat ze zonder morren altijd alles netjes afwast en opruimt. Je ziet, het is hier een en al leukigheid!
Laatst las ik een boek van Marion Bloem. Ooit las ik al ‘ns iets van haar, maar ik denk dat ik er toen te jong voor was want het is a. niet eens blijven hangen welk boek dat was en maakte b. dat ik Marion Bloem altijd voorbij liet gaan als ik ooit een boek van haar zag liggen. Op de e-reader had ik echter ‘Een meisje van honderd‘ staan en ik vond die titel dermate interessant dat ik dacht, even bol.com checken. De lovende recensies daar en het feit dat het om een historische roman gaat maakten dat ik dacht dat ik me er toch maar ‘ns aan moest gaan wagen.
Waar gaat het boek over?
Een meisje van honderd vertelt het levensverhaal van Moemie, een meisje dat dingen ziet die anderen ontgaan. Dat is haar gave en haar noodlot. Moemie verliest haar ouders en familie door de rituele zelfmoord van het vorstenhuis op Bali in 1906. De rest van haar leven is ze op zoek naar iets of iemand die het gemis van haar verwanten kan opvullen. Ze wordt opgenomen in een gezin dat haar helderziendheid nodig heeft om geesten uit hun huis te verjagen.
Moemie en de nazaten van de adoptiefamilie worden gevolgd in heden en verleden in een caleidoscopisch verteld familie-epos.
Dit rijke boek voert de lezer langs honderd jaar geschiedenis: van het koloniale verleden, wereldoorlogen, Japanse gevangenenkampen en het onafhankelijke Indonesië tot aan de skypende Indische oma’s in het heden.
Een boek vol meeslepende passages waarin je de geur van de bloemen in de tuin kunt ruiken, bevolkt door personages die je onmiddellijk dierbaar worden. Marion Bloem vertelt door hun ogen het verhaal van de twintigste eeuw.
Zo lyrisch als de mensen die bij bol.com reageerden ben ik niet, maar ik vond het wel een heel aangenaam boek. Er komen wel heel, heel, heel personages in voor en wat dat betreft was een stamboom wel handig geweest.
De manier waarop de Nederlandse ‘import’ in Indonesië omgaat met de bevolking deed me regelmatig de wenkbrauwen fronsen. Daarbij gebeuren er heel veel heel nare dingen. Niet alleen tijdens de Tweede Wereldoorlog maar ook in de jaren van de onafhankelijkheidsstrijd vloeit het bloed rijkelijk. Bloem schetst tegelijkertijd heel mooi de sfeer van het koloniale verleden en doet dat met vleugjes humor die nooit misplaatst zijn.
Moemie zelf ziet de toekomst van de mensen die zij tegenkomt en leert daar mee om te gaan. Al is dat toch vooral een zware last die ze met zich meedraagt. Het lijkt mij in ieder geval zeer heavy als je van iedereen weet wat de toekomst hem/haar gaat brengen. Verder is Moemie een zeer sympathiek personage dat je in je hart sluit. Ze is stoïcijns, liefdevol, een doorzetter en zit boordevol liefde.
Op kerstkaarten schrijf ik soms dat ik iemand een saai jaar wens. Dat komt mooi terug in dit heel korte stukje uit het boek → Moemie leerde hem om sleur juist te waarderen als datgene wat het leven zinvol maakt. Ha, dat vind ik prachtig!
