Een redelijk kort verhaal van Tatiana de Rosnay is ‘Onvoltooid verhaal‘. Waar gaat dit boek over?

Wanneer de jonge Nicolas Duhamel zijn paspoort wil laten vernieuwen, blijkt dit nog niet zo eenvoudig te zijn. Hij moet aan kunnen tonen dat hij Fransman is, en dan ontdekt hij tot zijn ontsteltenis dat zijn vader, Théodore Duhamel, officieel de Russische naam Koltchine draagt. Naar het verhaal achter deze naam kan hij slechts gissen, want zijn vader is op jonge leeftijd verdwenen tijdens een zeiltocht met zijn catamaran. Nicolas gaat op zoek naar zijn ware identiteit en komt uiteindelijk in Sint-Petersburg terecht.

Aangedaan door wat hij daar ontdekt besluit Nicolas een roman te schrijven, gebaseerd op zijn persoonlijke zoektocht. De roman over een familiegeheim wordt een enorm succes, maandenlang prijkt deze bovenaan alle bestsellerlijsten. Gedurende drie jaar reist Nicolas de hele wereld over voor lezingen en optredens en hij raakt verslaafd aan alle aandacht en luxe die hem ten deel vallen. Inmiddels wordt er door zijn uitgever reikhalzend uitgekeken naar zijn nieuwe roman.

Samen met zijn verloofde Malvina reist Nicolas naar een resort op een eilandje voor de Toscaanse kust waar hij in alle rust zijn nieuwe meesterwerk moet zien te voltooien. Maar in dit paradijs voor de happy few zijn veel verleidingen die Nicolas plotseling in een wel heel oncomfortabele positie dwingen.

Ik vond dit een heerlijk boek. Erg fijn geschreven en een roman die zo actueel is. De gekte van het bekend zijn, de gekte van social media, de manier waarop iedereen over elkaar heen buitelt als er dingen gebeuren die de een niet en de ander juist wel zint. De manier waarop Nicolas eerst lange tijd meegaat in die gekte, zich laaft in de bekendheid, zich verschuilt achter die bekendheid, zich onttrekt aan zijn verantwoordelijkheden. De manier waarop hij vervreemd van de mensen die er echt toe doen, de manier waarop hij het familiegeheim ontrafelt: ik vond het prachtig.

De recensies die ik over dit boek las zijn van lovend tot ‘niet doorheen te komen’. Ik schaar me in dit geval bij de lovende mensen en wil het je echt aanraden.

Wat me nou toch is overkomen! Ik schreef hier al eerder enthousiaste stukjes over de boeken van John Boyne en blijkbaar zijn die opgevallen bij de Nederlandse uitgever van zijn boeken. Begin november liet een medewerker van De Boekerij op mijn blog een reactie achter met het verzoek hen een mail te sturen. Zo gevraagd, zo gedaan en vervolgens ontving ik als reactie of ik er wellicht interesse in had het nieuwste boek van Boyne te ontvangen. Nou, dat is vragen naar de bekende weg, natuurlijk had ik daar interesse in! En zo kwam het dat ik vorige week gewoon een ouderwetsch papieren boek las.

Waar gaat ‘Het Victoriaanse huis’ over?

1867. Op een koude, donkere avond arriveert Eliza Caine met de trein in Norfolk, waar ze een baan als gouvernante heeft aangenomen. Doodmoe dient ze zich aan bij Gaudlin Hall, haar nieuwe huis. Ze wordt er begroet door de twee kinderen die ze moet verzorgen – maar er zijn geen ouders, geen andere volwassenen, en niemand die haar mysterieuze werkgever vertegenwoordigt. De kinderen kunnen haar ook niet helpen. Later die nacht in haar kamer gebeurt er iets beangstigends, en Eliza begint te vermoeden dat er iets helemaal mis is in Gaudlin Hall.

Vanaf dat moment staat haar nog maar één ding te doen als haar eigen leven en dat van de kinderen haar lief is: de lang verborgen geheimen van het huis ontrafelen en afrekenen met de demonen uit het verleden die zich in elk donker hoekje schuil lijken te houden.

Zoals meer boeken van Boyne heeft dit boek een spooky-achtige component maar dat is geen enkel probleem. Het is vooral weer heel erg vlot en fijn leesbaar geschreven. Het boek wordt vanuit het perspectief van Elize vertelt en zij is een product van haar tijd, maar tegelijkertijd is ze ook behoorlijk vrijgevochten en laat ze niet over zich heen lopen en dat is voor een vrouw in die tijd natuurlijk best heel bijzonder.

De sfeer in het boek, en als je vaker mijn boekenlogjes leest weet je dat ik van historische romans houd, is echt heel goed weergegeven en het ritme van het boek is zeer aangenaam. Er zit een zekere cadans in waar ik erg van houd. Als je openstaat voor de ‘geestelijke kant’ van dit verhaal, dan kan ik je dit boek van harte aanraden.

Nou wil het toeval dat deze uitgeverij ook de boeken van Diana Gabaldon uitgeeft en ik begreep dat deel acht uit de reizigerserie in augustus/september 2014 uitkomt, dus ze mogen me gerust nog ‘ns verrassen … 😉