Levenslang

Vijftien jaar geleden was het inmiddels. Vijftien jaar geleden dat het leven van haar man en haar stopte. In een keer alles weg: haar dochter, schoonzoon en de vier kleinkinderen.

De eerste dagen na de ramp werd het nieuws gedomineerd door het gebeuren, was het een aanslag, een ongeluk? De media buitelden over elkaar heen. Iedereen wist het beter. Regeringsleiders spraken hun afschuw uit, hun medeleven en verklaarden dat de onderste steen boven moest komen.

Hen deed het niets. Zij waren alleen maar bezig met hun verlies. Met het proberen te aanvaarden dat het leven van hun geliefden zo abrupt geëindigd was. Er was een schrale troost te vinden in het feit dat ze tegelijkertijd gestorven waren. Maar hoe graag had zij zelf niet één van hen bij zich gehouden. Ondanks het ongetwijfeld immense verdriet zou ze zelf nog iemand gehad hebben om voor te zorgen, om te koesteren.

De onderste steen was boven gekomen. Het was een tragisch misverstand, de rebellen dachten een vrachtvliegtuig uit de lucht te schieten. Hoe kon men zo lichtvaardig over mensenlevens denken? Ze snapte het nog steeds niet. En die onderste steen bood hen geen enkele troost.

De nasleep was verschrikkelijk. Het repatriëren van de lichamen, de zes kisten, de begrafenis, de nalatenschap, het leeghalen van het huis, de verkoop ervan. En toen, toen dat allemaal gebeurd was was er een groot zwart gat.

Zo lang Sjors en zij bezig waren was het nog een beetje uit te houden, konden ze hun enorme verdriet even parkeren. Er moest immers zoveel gebeuren. Het werd nooit meer hetzelfde. Alle dagen sinds die 17de juli 2014 waren zwart. Gitzwart.

Gisteren had Sjors zijn gevecht verloren. Al had hij niet echt gevochten. Hij wilde naar hun dochter en haar gezin. Zij zou snel volgen. Eindelijk weer samen.
___________________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: gedenken. En hoe kan die niet gaan over vlucht MH17? De andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

19 gedachten over “Levenslang

  1. Vijftien jaar in een hel leven en dan hopen dat ze snel weer samen zijn. Wat een immens verdriet moeten ze dan hebben gehad. Hopen dat ze dan hun rust vinden.

    Een vreselijke fout en ik hoop dat de onderste steen boven komt…
    Triest verhaal, mooi verwoord Mrs T.

  2. Wat mooi geschreven! Door deze ramp zijn er zoveel slachtoffers gevallen. Niet alleen de mensen die in dat vliegtuig zaten, maar ook hun families, vrienden, collega’s, klasgenoten, etc. in Nederland; mensen die hun geliefde nu moeten missen. Afschuwelijk en zo zinloos!

  3. Wat een prachtige WE! Heel treffend geschreven.
    Zo zal het over een aantal jaren kunnen gaan met veel mensen die door deze ramp geliefden zijn verloren…

  4. Prachtig! Hoewel het misschien voor de hand lag, heb je er toch een mooie, originele draai aan gegeven. Goed geschreven, ook.
    En hoe verschrikkelijk dat er zo met mensenlevens wordt omgesprongen. “Oeps! Foutje…” Een ‘foutje’dat zoveel onschuldige mensen het leven kostte. Onomkeerbaar. Ik wil het eigenlijk niet, maar probeer me steeds een voorstelling te maken van hoe de mensen in het vliegtuig het hebben ervaren. Het bezorgt me alleen maar de rillingen. Ook trouwens dat Plato dit woord uitkoos voor de WE.

  5. Mooi geschreven, hard ook, zoals de werkelijkheid.
    Ongetwijfeld zal het zo gaan. Die zwarte gaten praat je niet dicht met recht, onderste stenen en schuldbewijzen. De pijn en de wonden zijn voor de rest van het leven.
    Als je er goed over nadenkt kan je bij het zien van zoveel leed alleen nog maar beschaamd zwijgen. Het waren mensen die het mensen aandeden.

  6. Pingback: WE-300 het woord voor juli | Platoonline

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *