In Frankrijk las ik vijf boeken, waarvan vier ouderwetsche papieren exemplaren. Die had ik thuis nog liggen en omdat ik de e-reader zo fijn vind (vooral op de hometrainer) lees ik thuis eigenlijk nooit meer echte boeken. Vandaar dat die boeken mee op vakantie mochten (en ik heb ze uiteindelijk ook in het huisje achtergelaten omdat thuis de boekenkast zo vol staat en er daar wellicht iemand nog plezier van heeft).

‘En ze was‘, ‘Nachtboot‘ en ‘Hitte‘ waren niet heel bijzondere boeken dus daar maak ik weinig woorden aan vuil. Als ik ze op volgorde moet zetten dan vond ik ‘En ze was’ nog het ‘beste’ (maar rommelig), ‘Nachtboot’ volgt daarop (maar erg onwaarschijnlijk) en dan volgt ‘Hitte’ (zeer chaotisch en onwaarschijnlijk).

‘De som der dagen‘ daarvan moet ik tot mijn schande bekennen dat ik er maar een kleine 150 bladzijdes van gelezen heb. Er gebeurt gewoon helemaal niets in. En dat is eigenlijk heel suf natuurlijk omdat Allende hier schrijft over de verwerking van de dood van haar dochter. De schrijfstijl was wel heel plezierig. Misschien was het gewoon niet het juiste (op vakantie) moment voor een boek als dit? Twee jaar geleden las ik op vakantie Fortuna’s Dochter en dat was een geval ‘goede tijd, goede plaats’. Van dat boek heb ik met volle teugen genoten.

Met meer plezier las ik ‘Zwarte vlucht‘ al is ook dit boek er weer een van de onwaarschijnlijkheden. Tenminste, dat mag ik toch hopen.

Thuis aangekomen werd de e-reader weer aangeslingerd en las ik ‘Wat Odette niet vertelde (maar James al lang wist)‘. Waar gaat dit boek over?

Plainview, Indiana – een klein slaperig stadje in het zuiden van de VS. In de jaren zestig ontmoeten de hartsvriendinnen Odette, Clarice en Barbara Jean elkaar zo vaak ze kunnen in Earl’s All-You-Can-Eat, waar een onverbrekelijke vriendschap ontstaat.De drie zijn zo vaak samen dat ze al snel de bijnaam ‘de Supremes’ krijgen. Veertig jaar later is die vriendschap nog net zo belangrijk voor de drie vrouwen, en ontmoeten ze elkaar nog steeds elke week op dezelfde dag en dezelfde tijd bij Earl’s. Het leven is voor geen van hen makkelijk geweest, maar Odette wist haar vriendinnen door dik en dun te steunen. Nu staat zij zelf voor het grootste gevecht van haar leven, en is het tijd voor Clarice en Barbara Jean om hun eigen geesten uit het verleden onder ogen te komen.

Wat is dit een (h)eerlijk boek! Met volle teugen van genoten. Van de humor, het onverwachte, het verwachte, de flashbacks, de directheid, er gebeurt weinig en toch van alles, beter kan ik het niet uitleggen. De schrijfstijl is zeer plezierig. Er is maar één minpuntje: wie heeft in hemelsnaam deze titel verzonnen??? En wat wist James eigenlijk al lang??? De moeite waard, deze ontroerend mooie roman.

Na ‘Odette’ was het de beurt aan ‘De man van veel‘ een boek over het leven van Anton de Kom.

In december 1939 wordt een Surinaamse man gedwongen opgenomen in een Haags gesticht. Aanvankelijk lijkt hij -op zijn afkomst na- niet veel anders dan de andere patiënten. In de gesprekken met zijn arts ontwikkelt zich echter een overweldigend beeld van een rijk, misschien wel te rijk, leven van een man die bijna ten onder gaat aan zijn idealen. Anton is banneling, schrijver, staatsvijand van de Nederlandse overheid en zwarte echtgenoot van de blanke, Haagse Petronella. In deze opzienbarende nieuwe roman van Karin Amatmoekrim wordt het waargebeurde verhaal van Anton de Kom, die zijn leven gaf voor het verzet tegen de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog, eens en voor altijd uit de vergetelheid gehaald. De man van veel gaat over de waanzin van een man wiens plannen te groot lijken voor deze wereld. Wat houden we over als de werkelijkheid niet strookt met datgene waarvan we dromen?

Wat vond ik van dit boek? Dat is een beetje lastig eigenlijk. Ik vond het interessant om te lezen over Anton de Kom. Over wat hij meemaakte, over de verschrikkingen die hij (en uiteraard de mensen voor wie hij streed) moest ondergaan, de wijze waarop men vroeger bepaalde zaken doodnormaal vond en de manier waarop de overheid meende om te moeten gaan met hem. Shockerend was dat. De schrijfstijl vond ik wat minder en dat maakte dat ik wel wat moeite had om in het verhaal te blijven. Het op en neer springen in de tijd vond ik daarentegen weer wel erg fijn. Het maakte het boek wat ‘spannender’. Ik vond het trouwens ook interessant om te lezen over het verblijf in de inrichting, de manier waarop De Kom behandeld werd ook. Al met al een prima boek, maar geen boek dat blijft hangen.

Na het boek over Anton de Kom las ik ‘Twee wegen‘ van Per Petterson. Dat boek werd in DWDD aanbevolen, dus dan moet het wel goed zijn nietwaar? Nou, dat viel wat mij betreft erg tegen. Waar gaat het over?

Twee mannen komen elkaar tegen op een brug. Er volgt een ongemakkelijk gesprek: Tommy en Jim waren vroeger vrienden, maar hebben elkaar al vijfendertig jaar niet meer gezien. Door deze toevallige ontmoeting komen veel herinneringen uit hun jeugd boven, toen ze allebei opgroeiden in gebroken gezinnen en kracht putten uit hun vriendschap. Tommy en Jim zijn ieder hun eigen weg gegaan, maar kunnen niet aan hun veelbewogen verleden ontsnappen.

Ik vond het vooral een heel erg warrig boek, maar daar pasten de ellenlange zinnen die Petterson schrijft wel helemaal bij. Wat de denken van een zin als: ‘Ik haatte mijn vader toen helemaal, omdat hij me met de meisjes die kamer in had getrapt, de geheime kamer die bestond en niet bestond, die ik nu tegen mijn zin moest verlaten omdat het te laat was, omdat ik mezelf in mijn eigen spiegel had gezien, mijn eigen bruine hand had gezien op de witte huid van de meisjes met de rode en blauwe afdrukken van de laars van mijn vader, en op die manier trapte hij me er ook weer uit.’ Eén zin en zo gaat het hele boek eigenlijk zo’n beetje door. Het einde is ook heel, heel vaag/apart/raar/stom. Nee, voor mij geen Petterson meer.

Samen met mijn nichtje ging in een paar weken geleden naar ‘Een weeffout in onze sterren‘. Wat een bijzonder indrukwekkende film was dat zeg: tranen over de wangen. Het boek had ik toen nog niet gelezen maar inmiddels wel. Het boek is mooi, maar in dit geval vond ik de film toch mooier. Maar waarschijnlijk komt dat omdat ik die eerder zag dan dat ik het boek las. Maar allebei zeer aan te bevelen, zowel film als boek.

Hierna was het de beurt aan ‘ Het huis aan de gouden bocht ‘. Waar gaat dit boek over?

Amsterdam, 1686. Nella Oortman komt aan de prestigieuze Herengracht wonen, als jonge bruid van de bekende rijke VOC-koopman Johannes Brandt. Ze is niet bepaald wereldwijs en ze begrijpt niets van het huishouden waar ze in terechtgekomen is. Haar ongetrouwde vrijgevochten schoonzus Maren, de zwarte bediende Otto en het brutale dienstmeisje Cornelia maken er de dienst uit. Haar echtgenoot Johannes is meestal op reis en raakt haar met geen vinger aan. Dan krijgt ze van hem een bijzonder cadeau: een poppenhuis. Het is net hun eigen herenhuis aan de gracht – maar dan in miniatuur. Vanaf dat moment ontvangt Nella mysterieuze pakketjes voor haar poppenhuis. Al gauw krijgt het verhaal een dramatische wending en lijkt het lot van alle mensen om haar heen bezegeld.

Dit is volgens mij een van de eerste historische romans waarvan ik niet echt onder de indruk was. Ik vond het een wat rommelig en vaag boek waarschijnlijk is het literatuur 😉. Het personage van Maren bijvoorbeeld: een zeer complexe vrouw die dan weer toenadering zoekt en dan weer afstand neemt, dat geeft mij een beetje een gevoel van onvoltooidheid, maar dat zal ongetwijfeld de bedoeling van de schrijfster geweest zijn. Denk ik. De echte Petronella Brandt trouwens, had een volledig ander leven dan dat in dit boek beschreven wordt. Als ik schrijver was (haha, in my dreams) dan had ik daarom een fictief personage genomen. Want hé, schrijverlijke vrijheid is prima, maar dit is wel heel ver bezijden de waarheid. Ik heb het boek wel uitgelezen omdat ik toch wel heel graag wilde weten hoe alles af zou lopen. En ook daarmee was ik niet heel gelukkig. Kortom: een gevalletje jammer maar helaas.

Van ‘Ripper‘ heb ik van begin tot eind genoten. Isabel Allende, je zou niet snel een thriller van haar hand verwachten, maar ze schreef er wel een. En wat voor één. Wat een heerlijk boek!

Indiana Jackson is een eigenzinnige alleenstaande moeder in het hedendaagse hippe San Francisco. Ze verdient de kost met aromatherapieën en massage en koestert een grote liefde voor de mensen om zich heen, in het bijzonder voor twee mannen: kunstliefhebber en bon-vivant Alan Keller, en ex-marinier Ryan Miller.  Terwijl Indiana haar liefdesleven op orde probeert te brengen, is haar slimme dochter Amanda meer geïnteresseerd in de duistere kant van het leven. Onder haar leiding spelen enkele mensen op internet het Ripper-spel, waarin de deelnemers moorden uit de negentiende eeuw proberen op te lossen. Maar wat een spel was, wordt dodelijke ernst wanneer Amanda de aandacht van de rippergroep verlegt naar een aantal bizarre moorden in San Francisco. De moorden houden de stad in hun greep, maar de politie weet er geen raad mee. Het lijkt erop dat het Amanda en haar groep gaat lukken de zaken op te lossen, totdat blijkt dat de moordenaar al die tijd veel dichterbij is geweest dan de meeste ripperspelers hadden verwacht. Het leven van Indiana Jackson komt op het spel te staan.

Echt een supergaaf boek. De absurditeit/humor waarmee Allende haar zinnen lardeert is geweldig. Zeer de moeite waard, al vond ik het einde wel wrang voor een van de hoofdpersonen die ik in mijn hart had gesloten. Ik zeg: lezen dit boek!

Het laatste boek dat in dit logje komt is ‘Herfstlied‘ van Simone van der Vlugt. Waar gaat dit boek over?

Als journaliste voor de cultuurpagina van het Leidsch Dagblad heeft Nadine het prima naar haar zin, maar eigenlijk zou ze het liefst schrijfster worden. Net als ze erin slaagt een uitgever voor haar werk te interesseren, wordt Leiden opgeschrikt door de moord op een jonge vrouw. Samen met haar collega’s zit Nadine boven op het nieuws, waar ze steeds meer bij betrokken raakt. In haar privéleven loopt veel mis en als de vermoorde vrouw uiterlijk een sterke gelijkenis met Nadine blijkt te vertonen, kan ze de gebeurtenissen niet meer als toeval afdoen en beseft ze dat zij en haar zestienjarige dochter Mariëlle gevaar lopen … Vooral als de moordenaar meer slachtoffers maakt, die op de een of andere manier allemaal in Nadine’s omgeving verkeren.

‘Herftstlied’ is een prima thrillertje voor tussendoor. Niet heel bijzonder vond ik, maar toch ook best wel weer spannend. Af en toe wat warrig en wat ik vooral gek vond was de rode draad over het auteur willen zijn. Juist omdat ik dit boek niet heel bijzonder vind, vind ik dat eigenlijk niet zo goed passen bij een toch wel gevestigde auteur als Van der Vlugt.