Pogingen iets van het leven te maken

Een boek met de titel ‘Pogingen iets van het leven te maken‘ moet wel een leuk boek zijn nietwaar? En verhip, dat is het nog ook! Waar gaat dit boek over?

Hendrik Groen is wel oud maar niet dood, en niet van plan zich eronder te laten krijgen. Toegegeven: zijn dagelijkse wandelingen worden steeds korter omdat de benen niet meer willen en hij moet regelmatig naar de huisarts. Technisch gesproken is hij bejaard. Maar waarom zou het leven dan alleen nog maar moeten bestaan uit koffiedrinken achter de geraniums en wachten op het einde? In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met alle ups en downs van het leven in een bejaardentehuis in Amsterdam-Noord. Op de laatste dag van het jaar zal het nog moeilijk zijn om afscheid te nemen van dit charmante personage…

Hendrik Groen, of hij nu wel of niet echt bestaat, is een bijzonder heerschap. De eerste pagina’s van het boek vond ik hem behoorlijk mopperig en was het boek ook wat te grof naar mijn zin, maar gaandeweg vond ik Hendrik meer en meer een geweldige man. Prachtig zoals hij tegen het leven en de dood aankijkt. Prachtig hoe hij precies de vinger op de zere plek(ken) weet te leggen in onze huidige maatschappij.

Samen met hem loop je heel 2013 door, maak je de nieuwswaardige gebeurtenissen van dat jaar mee en ontdek je hoe het leven in een verzorgingstehuis eraan toe (kan) gaat (gaan). Over het algemeen zeer humoristisch geschreven  maar af en toe ook erg pijnlijk en schrijnend.

Een paar stukjes:

Toen ik dat, in heel voorzichtige bewoordingen ter koffietafel bracht, vonden ze dat ik makkelijk praten had omdat ik geen kinderen heb en trouwens sowieso nooit bezoek krijg. Daar zit een kern van waarheid in. Achter bijna alle namen op mijn verjaardagskalender staat een kruisje. Van twee mensen zonder kruisje weet ik niet of ze nog leven. Eén iemand weet niet meer wie ik ben. Blijven alleen Evert en Anja over. Graeme en Grietje staan er niet op. Geen indrukwekkende lijst vrienden. Het is óf zelf vroeg doodgaan óf je door een lange stoet begrafenissen heen worstelen. Ik heb nu nog maximaal vijf begrafenissen te gaan. Beleefdheidsbegrafenissen niet meegerekend.

Grietje heeft zichzelf een lange brief geschreven en deze op het keukenkastje geplakt. Daarin legt ze zichzelf uit dat ze alzheimer heeft  en schetst ze de mogelijke problemen die daaruit voort kunnen komen. Ze geeft zichzelf goede raad en spreekt zichzelf moed in voor als ze straks niet alles meer netjes op een rijtje heeft. Ze besluit met: ‘Rijtjes zijn ook niet alles. Liefs, Grietje’. Het ontroerde me hoe ze zichzelf groette. Ze gaat origineel om met haar ziekte. Ze vroeg zich tegenover mij af hoe ze later op haar eigen brief zou reageren. Tegen de tijd dat ik het antwoord weet kan ik het haar vermoedelijk niet meer duidelijk maken. Een surrealistische situatie.

Dat Hendrik geen kinderen heeft is niet correct. Op 21 januari schrijft hij, het lijkt wel en passant, dit stukje:

Vandaag zou mijn dochter 56 jaar zijn geworden. Ik probeer me voor te stellen hoe ze er nu uitgezien zou hebben. Het beeld is stil blijven staan bij een drijfnat meisje van vier jaar, slap in de armen van een buurman. Ik zag ze aankomen in seconden die nooit voorbij zouden gaan.

Later ontdek je dat zijn manisch depressieve vrouw het verlies van hun dochtertje nooit te boven is gekomen en uiteindelijk is opgenomen in een inrichting.

Soms doe je in een boek trouwens iets geweldigs op. Dat is in dit geval dit liedje van Maarten van Roozendaal. Echt een heel mooie tekst.

Kortom: voornamelijk een erg humoristisch boek met een diepere lading en tegens een boek dat je heel duidelijk laat zien hoe goed we het, ondanks alles, hier in Nederland hebben. Lezen dus!
pivhltm

9 gedachten over “Pogingen iets van het leven te maken

  1. Ik zou geen boek uitkiezen met deze titel maar het klinkt wel leuk. Ik houd van humoristische boeken met een diepere laag. Gaat op de ‘ik hoop dat ik aan boeken lezen toe kom in 2015 en anders maak ik maar tijd’-lijst.

  2. Lijkt me een geweldig boek, op mijn leeftijd heb je wel enige ervaring met het onderwerp, vaak uit de eigen omgeving en de brief van Grietje is tegelijk hilarisch en dieptriest… eigenlijk precies gewoon zoals dementie zich kan uiten!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *