Rosie, Lieve mama & De kleine moeder van Bergen Belsen

Geplaatst op 31 mei 2015 door Mrs. T

Ik las laatst de twee boeken van Graeme Simsion meteen na elkaar. Allereerst is dat dus ‘Het Rosie Project‘ dat gevolgd wordt door ‘Het Rosie Effect‘. Waar gaat deel 1 over?

De autistische Don Tillman doceert genetica aan de universiteit. Hij is superintelligent, kan geweldig koken en is op zoek naar een vrouw. Door zijn sociale onhandigheid is hij echter nooit verder gekomen dan een eerste date. Met behulp van een zestien pagina’s tellende vragenlijst hoopt hij zijn perfecte partner te vinden. Dan komt Rosie Jarman in zijn leven: verre van perfect, maar wel intelligent en mooi. En ze is ook op zoek naar haar biologische vader – een zoektocht waarbij Don haar misschien zou kunnen helpen.

En waar gaat deel 2 dan over?

Don Tillman en Rosie Jarman zijn getrouwd en wonen in New York. Juist als Don wil vertellen dat Gene, zijn schuinsmarcherende beste vriend uit Australië komt, heeft Rosie nieuws: ze is zwanger. Op zijn geheel eigen wijze verwerft de autistische Don in no time alle kennis over vader worden. Maar zijn oude zwakheden komen weer boven en brengen hem in de problemen. Terwijl hij opgaat in het perfectioneren van alle praktische details, verliest hij zijn emoties totaal uit het oog. Hij dreigt Rosie kwijt te raken op het moment dat ze hem het hardste nodig heeft.

Van deel 1 heb ik echt genoten. Wat bijzonder origineel om een autistische hoofdpersoon, die zelf op de een of andere manier niet in de gaten lijkt te hebben dat hij autistisch is, een verhaal te laten vertellen. Geweldig gedaan zeg. Gemakkelijk leesbaar, humorvol en het biedt de lezer zeker een kijkje in de denkwereld van een autistisch persoon. Leerzaam dus.

En dan deel 2: tja, dan heeft Simsion het kunstje natuurlijk al een keer geflikt waardoor dit boek, voor mij persoonlijk, wat gemakkelijk scoren wordt. Deel 2 bekoorde mij dus veel minder, al zitten ook in dit boek de nodige humor en mooie vondsten.

Ik moet zeggen dat ik ‘De kraamhulp‘ destijds niet zo’n heel spannend boek vond, dus ik stond wat sceptisch tegenover ‘Lieve mama‘ maar Esther Verhoef heeft me wat haar nieuwe boek betreft positief verrast. Waar gaat dit boek over?

Verpleegkundige Helen is getrouwd met de succesvol horecaondernemer Werner. Hun drie kinderen zijn dertien, vijftien en zeventien. Hun leven lijkt zorgeloos tot die bewuste avond. Ralf, achtien jaar, woont nog bij zijn ouders. Zijn leven draait om zijn auto, zijn vrienden en geld verdienen. Totdat hij zich laat meesleuren in een crimineel plan. Een overval op de woning van Helen en Werner. Een horrorscenario ontvouwt zich op de bewuste avond. Maar daarmee is de nachtmerrie voor Helen nog maar pas begonnen …

Al is het af en toe wat vergezocht, dit boek was toch wel een zeer prettige leeservaring. Interessante personages en mooie wendingen in het verhaal maken dat je dit boek zo snel mogelijk uit wilt lezen om te achterhalen hoe de vork nu precies in de steel steekt.

Verder las ik ook nog ‘De kleine moeder van Bergen Belsen‘. Waar gaat dit autobiografische boek over?

Hetty Werkendam is nog maar een meisje als zij samen met haar ouders en haar broertjes naar Bergen-Belsen wordt gedeporteerd. Daar brengt ze veertien lange maanden door in de kinderbarak. Als een van de oudste kinderen wordt Hetty ‘de kleine moeder’ van zo’n veertig kinderen. Met haar veertien jaren een onmogelijke taak. De iets oudere Margot en Anne Frank worden van de kinderbarak overgebracht naar de volwassenenbarak en overlijden. Hetty, haar broertjes en hun ouders blijven in leven en worden na de oorlog herenigd.

Dit boek gaat natuurlijk over een zwarte bladzijde in de wereldgeschiedenis en hetgeen er beschreven wordt is natuurlijk verschrikkelijk. Maar het boek zelf is geen echt pakkend boek. De schrijfstijl is wat hakkerig en niet erg aansprekend. Ach, misschien is dat eigenlijk maar goed ook. Want een boek met zo’n akelige inhoud hoeft natuurlijk niet ook nog ‘ns heel vlot en gemakkelijk te lezen nietwaar?

Beschermd: Vriend W

Geplaatst op 29 mei 2015 door Mrs. T

Het zwarte schaap

Geplaatst op 27 mei 2015 door Mrs. T

Gezakt

Geplaatst op 25 mei 2015 door Mrs. T

Laatst had ik het met mijn schoonzus over haar jongste zoon die inmiddels, verdulleme, al voor de derde keer voor zijn theorie-examen gezakt was. Nou had ik al van verschillende kanten gehoord dat dat examen in niets meer te vergelijken valt met het examen dat ik al weer 27 jaar (!!!) geleden heb afgelegd (wel de eerste keer geslaagd trouwens, praktijk pas de derde keer) en soms zie ik in de Kampioen ook wel vragen of nieuwe verkeersborden staan dat ik denk ‘huh, wáár gáát dit over?’.

Ik ging er dus zonder meer vanuit dat ik zelf ook wel zou zakken voor het theorie-examen. Voorspellende gaven heb ik dus, want dat klopte.

Zowel voor dit (korte) als voor dit (wat langere, maar ook veel moeilijkere vond ik) examen zakte ik jammerlijk. Mr. T. dacht mij wel even te laten zien hoe het moest maar ook hij zakte voor het korte examen. Ik had 8 fouten en hij 7. En hij had er ongetwijfeld ook 8 gehad als hij niet gezien had hoe ik die ene vraag fout beantwoordde (en die hij dus goed aanklikte).

Bij het lange examen had ik 22 fouten, vooral de vragen over gevaarherkenning met de zeer korte reactietijd waren aan mij niet bepaald besteed. Moeilijk!

Als je even de tijd hebt, waag dan ook ‘ns een poging. En laat vooral even weten hoe jij het ervan af hebt gebracht.

Leven of Dood & De grote stilte

Geplaatst op 24 mei 2015 door Mrs. T

Over ‘Leven of dood‘ kan ik kort zijn dus dat zal ik dan ook maar doen: lezen dat boek! Zeer spannend, origineel en onderhoudend.

Audie Palmer zit tien jaar gevangenisstraf uit voor een gewapende overval waarbij vier mensen omkwamen. Zeven miljoen dollar is nooit teruggevonden. Alleen Audie weet waar het geld is.
In de gevangenis is hij geslagen, neergestoken en bedreigd door bewakers en medegevangenen die allemaal op het geld uit zijn. Maar dan verdwijnt Audie de dag voor hij vrijkomt. Iedereen jaagt op hem, maar Audie heeft één doel: hij moet een leven redden voor het te laat is…

Van een heel andere orde is ‘De grote stilte‘ van John Boyne en van hem heb ik, altijd met veel plezier, al best een aantal boeken mogen lezen. Waar gaat ‘De grote stilte’ over?

1972. De jonge Odran Yates gaat in het klooster, omdat zijn moeder hem ervan overtuigd heeft dat het priesterschap zijn roeping is. Hij begint vol ambitie en hoop aan zijn nieuwe leven, toegewijd aan zijn studie en open voor nieuwe vriendschappen.Veertig jaar later staat zijn vertrouwen in de Kerk onder grote druk door de vele onthullingen over misbruik. Vrienden van hem zijn voor het gerecht gesleept, collega’s zijn gevangengezet en vele jonge parochianen zijn getekend voor het leven. Odran vermijdt contact met de buitenwereld uit angst voor afkeurende blikken en beledigende opmerkingen. Maar als een familiedrama oude wonden weer openrijt, voelt hij zich gedwongen om de confrontatie aan te gaan en zijn eigen rol in de gebeurtenissen onder ogen te zien.

Het duurde dit keer wel even voordat Boyne me te pakken had met dit boek. Ik vond het in het begin wat warrig en ook wel lastig te volgen. Het boek springt enorm op en neer in de tijd en ook in een bepaalde tijd, wordt vaak weer verwezen naar een andere periode. Verwarrend dus, maar verder vooral toch ook heel, heel, heel mooi en heel erg indrukwekkend. Sorry, maar ook dit boek zul je dus moeten gaan lezen.

Smaken verschillen

Geplaatst op 22 mei 2015 door Mrs. T

Twee weken geleden gingen Mr. T. en ik voor de tweede keer naar Percossa en man, man, man wat hebben wij weer genoten. Ik vind het waarlijk ongelooflijk wat die mannen presteren.

Heerlijke, opzwepende muziek, humor, spektakel, eenvoud: alles bij elkaar maakt deze show weer een lust voor het oog en oor.

De zondag erna waren Mr. T. en ik bij mijn ouders voor moederdag en daar kwamen we erachter dat mijn broer en zijn vriendin ook naar de voorstelling geweest waren en zij vonden er dus helemaal niets aan. Als er een pauze in de voorstelling gezeten had waren ze naar huis gegaan zeiden ze. Huh, dacht ik en huh, dacht Mr. T., hoe kun je zoiets nou niet leuk vinden??? Tja, zo blijkt maar weer duidelijk dat smaken toch echt verschillen.

Daags van tevoren was ik namelijk getuige van een optreden van ‘Toe Maar‘ en tja, laat ik het zo zeggen ‘not my cup of tea’. Dat was duidelijk weer een gevalletje slechte planning al had ik bij onze jaarlijkse bestelling ‘Toe Maar’ ook niet uitgekozen. Via het werk echter kregen we gratisch kaartjes ~~(er waren voor dit optreden een boel gratisch kaartjes uitgegeven en dan nog zat de zaal verre van vol, da’s dan weer wel sneu)~~ en hé, ik ben wel in voor een uitje met leuke collega’s.

Met de collega’s was het goed toeven, maar het optreden van ‘Toe Maar’ vond ik dus zeer duidelijk ‘laat maar’. Maar ja, dat komt ongetwijfeld door het feit dat ik bij Doe Maar denk aan een relaxte Henny Vrienten die, al bassend, nauwelijks van zijn plaats komt maar toch gruwelijk ritmisch staat te wezen en niet aan een bassist die zo ongeveer het hele podium beloopt. En de toetsenist van ‘Toe Maar’ dacht waarschijnlijk toe maar toen hij zich voor het optreden aankleedde en hij was ook al vergeten zich te scheren. Man, man, man, wat kunnen sommige mannen toch hun uiterste best doen om er zo onaantrekkelijk mogelijk uit te zien. Of zou ik het weer ‘ns niet begrepen hebben en/of ben ik gewoonweg te oud? Dat kan natuurlijk ook. En tja, de zanger, OMG: te veel, te druk, te zenuwachtig, te alles gewoon. Sorry, ‘Toe Maar’ dat was dus eensch maar nooit weer, ik houd het wel gewoon bij Doe Maar.

Sokken merken want anders gaan de meiden ermee vandoor

Geplaatst op 20 mei 2015 door Mrs. T

Auto

Geplaatst op 18 mei 2015 door Mrs. T

Goed, hij staat inmiddels al een week onder de carport onze ‘nieuwe‘ bolide. Na bijna zes jaar trouwe dienst hebben we ‘Bessie‘ ingeruild voor een nieuwe auto. Een Ford Focus dit keer. Wij zijn niet bepaald merkvast en eigenlijk boeit het ons allemaal niet zo, maar we hebben natuurlijk wel een paar eisen. Zo moet de auto zo’n grote kont hebben zodat er een boel bagage inkan, er barkrukken en bartafels mee vervoerd kunnen worden voor onze feestjes, er snoeiafval in vervoerd kan worden en er een trekhaak op zit.

Nou, die kont, die zat er wel aan, maar die trekhaak niet. Die is er dus nog onder gemaakt zodat we onze fietsendrager niet voor niets hebben de komende -hopelijk- tig jaar.

We hebben nog nooit zo’n jonge auto gehad. Afgelopen februari werd ie vier dus we hopen dat we met deze auto nog heel wat jaar vooruit kunnen.

Ach, hij rijdt prima, ik vind dat ie een mooie kleur heeft en, ook niet onbelangrijk, het geluidje van de richtingaanwijzer is echt zo schattig!

Nu nog een naam verzinnen. Iemand suggesties?

Beschermd: Hieperdepiep voor Kleine Zus

Geplaatst op 17 mei 2015 door Mrs. T

Bijna klaar

Geplaatst op 15 mei 2015 door Mrs. T

Na 5 seizoenen leiderschap vind ik het welletjes, eind mei hang ik mijn clubjas aan de wilgen. Of beter: lever ik hem in bij de club. Ik vind dat ik me dan lang genoeg heb ingezet voor het voetballen, dat het mij meer dan genoeg uren heeft gekost en, misschien nog wel het belangrijkste argument, ik denk dat het voor Grote Zus erg fijn is als mama niet altijd aanwezig is bij de wedstrijden/in het kleedlokaal.

Het meemaken van de wedstrijden vind ik echt superleuk om te doen en over het algemeen het omgaan met de meiden ook. Maar soms, pfffft, soms kunnen de dames echt zo ontzettend moeilijk doen. Aan het begin van het seizoen hebben we bijvoorbeeld een behoorlijk akkefietje gehad met een meisje dat ongewild een boel gedoe veroorzaakte bij de andere meiden en tjongejonge dan zijn het dus écht meiden. Ik kan me echt niet herinneren dat wij vroeger ook zo waren.

Wat me eigenlijk, vooral het laatste seizoen, steeds meer tegen is gaan staan was al het gedoe om de wedstrijden heen. Ouders die moeilijk doen (toppunt was de vader die meldde dat hij het teveel moeite vond om de auto geschikt te maken voor zes passagiers en daarom alleen nog maar vier meiden mee wilde nemen naar uitwedstrijden terwijl ik hem ingedeeld had als ‘rijden voor zes meiden’. Kom op zeg: het gaat om twee of drie uitwedstrijden per seizoen!), die ‘s avonds laat om 23.00 uur bellen dat ze niet kunnen rijden terwijl ze weten dat ze zelf vervanging moeten regelen of ouders/meiden die zich pas een paar uur voor de wedstrijd begint afmelden.

Wat me dit seizoen erg tegenviel is het gemak waarmee er soms afgemeld werd. Kom op zeg: het is een teamsport! Als jij niet komt, laat je je team in de steek. Kijk, als je ziek bent of er is een open dag voor een vervolgopleiding, dan snap ik dat je niet kunt (al moet ik zeggen dat Grote Zus en ik onze open dag bezoekjes om de wedstrijden heenplannen maar ja, niet iedereen doet dat zo en dat hoeft ook niet). We begonnen met 15 spelers, maar in de winterstop is er een meisje gestopt omdat zij op redelijk hoog niveau volleybalt en daarmee door wilde. Dat maakt 14 en als je dan ook nog een speler met een blessure hebt, dan wordt het toch lastig. Ik vind echt dat je je niet af kunt melden omdat je wilt gaan shoppen met vriendinnen, omdat er een scheet dwars zit of omdat je huiswerk moet maken. Want echt: even sporten tussen het leren door is juist heel goed. Je wilt niet weten hoeveel tijd en moeite het kost om toch nog ergens een speler vandaan te halen zodat we in ieder geval nog een wissel hebben.

Wat Grote Zus betreft: die voetbalt inmiddels een heel aardig potje. Ze staat stopper (ze staat echt haar mannetje al paniekvoetbalt ze soms ook nog wel) en is aanvoerder. Samen met twee andere meiden is ze veruit de beste van het team en ze heeft erg veel lol in het spelletje.

Vanavond en morgen hebben we met het team een nachttoernooi (dus met overnachting en met A-jongens ook nog) hier in het dorp en op 30 mei hebben we nog een uittoernooi en als dat klaar is, dan is het ook echt klaar. Dan kan ik volgend seizoen gewoon als mama de thuiswedstrijden gaan kijken. Lijkt me niet verkeerd.

Pink

Geplaatst op 14 mei 2015 door Mrs. T

Ik wist helemaal niet eens dat dit nummer van Pink was, maar ik zing het altijd luidkeels mee als het op de radio is. Grote Zus liet me deze videoclip zien en wow, da’s toch wel een heel gaaf optreden (en of ze nu wel of niet playbackt doet daar niets aan af).

Welk YouTube-filmpje vind jij het bekijken waard?

Beschermd: Rotterdam

Geplaatst op 13 mei 2015 door Mrs. T

Beschermd: 25 jaar

Geplaatst op 11 mei 2015 door Mrs. T

De nachtegaal

Geplaatst op 10 mei 2015 door Mrs. T

Ademloos gelezen. Tranen in de ogen. WAT EEN PRACHTIG BOEK!

Eigenlijk kan ik nergens echt een goede omschrijving vinden van het boek. Bol.com spreekt bijvoorbeeld over de goede band die de twee zussen hebben, maar dat klopt dus niet. Het is toch ook zo moeilijk: goede ‘achterflappen’ schrijven. En eigenlijk is dit boek met geen enkele achterflap goed te omschrijven: zo mooi, zo gruwelijk, zo indrukwekkend, zo allesomvattend. Kristin Hannah heeft een monument afgeleverd.

In love we find out who we want to be

In war we find out who we are

Er is maar een conclusie mogelijk: vertrouw mij maar wat dit boek betreft en lees het zo snel mogelijk. Je zult er geen spijt van krijgen.

Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder

Geplaatst op 8 mei 2015 door Mrs. T

Dank Joolzz voor deze leuke tag. Ik neem tags vaak niet over op mijn eigen blog, maar deze mooie woorden van Ramses Shaffy zijn dat toch wel waard.

Zing – Wanneer zing je?

Goh, als ik daarover nadenk, dan moet ik constateren dat ik niet zo vaak zing. Al kan ik het natuurlijk heel erg goed! Ik zing wel ‘ns in de auto als we met ons viertjes ergens heen rijden of als ik aan het poetsen ben. Klinkt uiteraard altijd geweldig.

Vecht – Beschrijf de laatste keer dat je gevochten hebt. Voor jezelf of voor een ander.

Eerlijk? Eigenlijk vecht ik nog dagelijks tegen de enorme frustratie die mijn lijf mij geeft. Ik kan nog steeds niet echt accepteren dat ik bijna dagelijks pijn in mijn lijf heb. Ik wil dat niet accepteren. En geloof me, dat is dodelijk vermoeiend. Maar ja, ik krijg het maar niet onder de knie.

Waar ik altijd voor zal vechten zijn de meiden. Er spelen nu weer wat dingen rondom Kleine Zus waar ik binnenkort wel over zal schrijven, en misschien is het dan wel niet echt vechten, maar ik ga er wel voor zorgen dat ik er voor haar het allerbeste uit zal halen.

Huil – Ben je snel geëmotioneerd?

Ik huil bijna nooit al moet ik zeggen dat ik wel regelmatig met natte ogen de laatste bladzijdes van een boek kan lezen. Soms ontroeren boeken me zo erg. Ik merk wel dat ik, naarmate ik ouder word, steeds kwetsbaarder word. Trek me dingen meer aan dan eerst, zeker als het over de wereld waarin we leven gaat en onze toekomst.

Bid – Hoe uit je jouw spiritualiteit? Waar je geloof je in?

Ik geloof niet in een god of in zoiets. Maar er is wel iets. Ik geloof oprecht in, hoe tegenstrijdig dat ook vaak lijkt te zijn, het goede van de mens. In de kern wil ieder mens gewoon gelukkig zijn lijkt mij. Spiritueel ben ik nul komma nul.

Lach – Wie maakt jou aan het lachen?

Kleine Zus zonder meer. Ze is een zeer extravert meisje en kan erg grappig uit te hoek komen. Verder uiteraard ook regelmatig Grote Zus, de poezen of Mr. T.. Een goede cabaretvoorstelling is natuurlijk ook niet weg.

Werk – Werk je om te leven of leef je om te werken?

Ik werk om te leven, maar ik heb toevallig wel de allerleukste baan die je bij een gemeente kunt hebben vind ik. Dus ik ben een enorme bofbips.

Bewonder – Wie bewonder je? En waarom?

Mensen die ergens voor staan bewonder ik ~~al moet dat uiteraard niet uitmonden in fanatisme~~. Dus ja, ook politici. Ik word een beetje moe van het eeuwige geklaag van ons Nederlanders op Den Haag en de zakkenvullers die er zitten. Natuurlijk gaan er ook in dit land dingen mis, maar als het hier zo slecht is, wat doe je hier dan nog? Klagen is zo gemakkelijk.

Ik geef het stokje niet door, maar voel je vrij hem over te nemen.