Van Myrthe van der meer las ik ‘Paaz‘ van Myrthe van der Meer. Waar gaat dit boek over?

Als Emma van de ene op de andere dag opgenomen wordt op de paaz, weet ze één ding zeker: hier is een fout gemaakt. Ze heeft namelijk een leuke baan, een geweldige vriend en een goed leven, dus dat ze dood wil kan dan toch geen probleem zijn? Het is het begin van Emmas zoektocht door de absurde wereld van de psychiatrische kliniek met al haar regels, pillen en diagnoses een zoektocht naar de uitgang, maar boven alles een zoektocht naar zichzelf. Tijdens haar reis langs vreemde patiënten en nog vreemdere therapeuten, depressieve kerstballen en onverwachte vriendschappen, begint Emma te beseffen dat ze hier niet voor niets zit, en dat zij de enige is die kan bepalen of, maar vooral ook hoe ze ooit de paaz weer verlaat.

Ik moet zeggen dat ik het knap vind hoe Van der Meer schrijft over dat wat Emma allemaal denkt, voelt, beredeneert en doet. Maar ja, als het een deels autobiografische roman is, dan lijkt me dat ook vrij logisch. Aan de ene kant had ik enorm met Emma te doen en tegelijkertijd was daar het wellicht wat rare besef dat ik zelfs in mijn diepste dalen zelf nooit zo gedacht heb. Ik wil juist leven! Zo veel en zo goed mogelijk. En dat probeer ik te doen, ondanks nog dagelijkse KaaUuTee-pijn en de daarmee gepaard gaande regelmatige wanhoop. Maar goed, tijdens het lezen van dit boek moest ik dus regelmatig denken aan het feit dat ik het zo slecht nog niet doe geestelijk. Binnenkort ga ik me ook maar ‘ns wagen aan ‘Up‘, kijken hoe het verder gaat met Emma.

Daarnaast las ik ‘Meer dan liefde‘ van Nora Roberts. Tjongejonge wat een suffe titel toch weer zeg. Dit boek is deel één uit een trilogie en ik weet nog niet heel zeker of ik deel twee en drie wel ga lezen, dus daar ga ik nog even over nadenken. Waar gaat deel één over?

Ierland, land van weelderige wouden, duizelingwekkende meren en eeuwenoude legenden. Daar, in County Mayo, leeft de magie van Iona Sheehans voorvaderen al generaties lang voort, en daar ligt haar roeping. Iona komt in Ierland aan met niets dan een optimistische instelling en een aangeboren gevoel voor paarden. Ze mag logeren bij haar nicht Branna en neef Connor. Iona weet dat ze zich hier thuis kan voelen en het leven kan leiden dat ze altijd al wilde. Maar er rust een oude vloek op Iona’s familie, een kwaad dat verslagen moet worden voordat liefde kan opbloeien…

Het is een boek vol (witte) hekserij en hoewel ik meestal niet vies ben van wat fantasy pakte het boek me niet zoals ik gehoopt had. Want gossie, stel nou toch dat ik het wel supermooi gevonden had, dan had ik nog twee boeken voor de boek. De schrijfstijl is wel heel erg soepel en de hoofdpersonen zijn heerlijk modern, dus dat pleit dan weer wel voor het boek. Zoals ik al zei, ik denk er nog even over na.