Snode plannen

20150924_221959
Zou het er dan nu eindelijk van komen? Dat onze voortuin dan toch echt aangelegd gaat worden? Dat zou supergaaf zijn natuurlijk.

Er ligt hier in huis al bijna acht jaar een schets die ik maakte voor ooit. Voor ooit als we de voortuin aan zouden leggen. Maar dat ooit kwam er maar niet van. Helaas. Pindakaas. Want echt, onze voortuin is zo lelijk! Het is een stuk gras met linksvoor een heule grote buxus en een flinke bos verwilderde heide en bij het raam wat planten die het eigenlijk ook niet echt weten. Het geheel is omzoomd door een stel ‘prachtig’ verweerde bielzen en de groenigheid aan de zijkant van het huis heeft de moed ook wel opgegeven. Maar goed, dat plan lag dus al heel lang op ooit te wachten. Eigenlijk, en dat moet ik toegeven, was dat plan niet heel veel soeps maar het was altijd veul beter dan dat wat het nu is, dat dan weer wel. Kijk, lang geleden ontwierp ik onze achtertuin. Ik volgde toen een cursus tuinarchitectuur en stuurde steeds mijn ontwerp naar de begeleider die er vervolgens weer op reageerde. Met  uiteindelijk een prima resultaat. Vind ik. Maar ja, dat is dus al heul lang geleden en de toen opgedane kennis is allang verschwunden. En tja, dat ontwerp dat ik dus zo’n acht jaar geleden maakte voor de voortuin was, tja, uh, niet veel soeps zoals ik al zei.

Enfin, het bleef dus heel lang bij dat niet veel soepse ontwerp al begon het steeds meer te kriebelen. Eigenlijk zouden we toch echt, echt, echt iets met die voortuin moeten doen. Ergens in de lente besprak ik het toch maar weer eens met Mr. T.. En ik had het over dat kennisje van ons dat tuin- en landschapsmanagement studeert en dat vast voor ons een ontwerp zou willen maken. In juli spraken we dat meisje en tuurlijk, wilde ze voor ons wel een ontwerp maken. En dat ontwerp ligt er nu en gaat uitgevoerd worden. Of het helemaal precies zoals op de tekeningen wordt, dat weet ik niet, maar het zal zeker niet veel afwijken. Zo ergens eind november gaat de eerste schep de grond in verwacht ik.

Au!

Ik dacht dat ik geschreven had over het ongeluk dat mijn vader eind vorig jaar had. Maar ik kan het niet terugvinden, dus dat zal dan wel niet. Goh, wat suf eigenlijk. Want mijn vader had toen een behoorlijk heftige aanvaring met een boom die hij net omgezaagd had en hij heeft toen een behoorlijke tijd in de lappenmand gezeten. Gelukkig zat het engeltje op zijn schouder goed op te letten en bleef de schade beperkt.

Dat engeltje lette ruim twee weken geleden ook best heel goed op toen mijn vader van een wagen viel, zijn knieholte helemaal openscheurde (ieks) en op zijn hoofd/nek landde (au). Via de huisarts kwam mijn vader in het ziekenhuis terecht waar de arts 18 hechtingen in zijn knieholte aanbracht. Van de wond in zijn knie heeft mijn vader gek genoeg maar heel weinig last, hoe anders is het als het over zijn nek gaat. Sinds zijn val heeft hij een stijve nek om u tegen te zeggen. Er is geen beweging in te krijgen en het doet pijn in het kwadraat. Nou is mijn vader geen watje, hij had niet voor niets de bijnaam ‘ IJzeren Willem ‘ maar deze constante pijn zonder enige verbetering ging hem niet in de kouwe kleren zitten.

Op 21 september ging hij dus weer terug naar het ziekenhuis om op 22 september wederom terug te moeten komen voor extra foto’s. Het resultaat: een verschoven nekwervel. En sinds 22 september draagt mijn pa dus zo’n uiterst charmante nekbrace. En echt, op het moment dat hij hem omkreeg was de pijn. Hoera ende hoezee. Hij moet de brace nu de komende vier weken dag en nacht aanhouden en hopelijk is de nekwervel dan weer terug op zijn plek gaan zitten. Gewoon, daar waar hij hoort, zodat hij mijn vader geen pijn meer doet.

Dus pa, beterschap en ik hoop dat de brace zijn werk goed doet want we hebben je binnenkort hard nodig. Zonder gekheid: ik hoop dat je heel snel weer goed opknapt en ben je engeltje dankbaar dat het niet veel erger uitgevallen is.
291_9ra9az0xa8y

Child en McDermid

Het is ongelooflijk, zoveel boeken Lee Child schrijft. Niet dat dat heel erg is natuurlijk, want ik vind zijn boeken met Jack Reacher in de hoofdrol om te verslinden. Zo flikte Child het weer met ‘Daag me uit‘ waarin Jack op zijn eigen vertrouwde manier de problemen oplost. Alhoewel; helemaal waar is dat niet. Het zou me namelijk niet verbazen als Jack in een eventueel volgend boek gewoon vaste verkering heeft. In dit deel komt hij namelijk een dame tegen met zeer veel potentie. Daarbij, ik gun Reacher het ook wel dat hij zich gaat settelen. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat Child Jack reuze verliefd laat worden en dat er dan iets met haar gebeurt en dan wordt hij natuurlijke een heuse wreker. Dat kan natuurlijk ook. Is ook een zeer interessante verhaallijn natuurlijk. Enfin, net zoals Reacher vaak kort van stof is, zo is de omschrijving bij bol.com ook kort:

Jack Reacher hoeft nergens heen en heeft alle tijd van de wereld. Dus een afgelegen stationnetje met de merkwaardige naam Mother’s Rest lijkt hem een prima plaats om een zinloze tussenstop te maken. Hij verwacht een paar stoffige, verlaten huizen te vinden, of een eenzame grafzerk. In plaats daarvan treft hij een vrouw aan die wacht op een vermiste privédetective. Plus een raadselachtig briefje over tweehonderd doden en een stadje vol zwijgende, wantrouwige mensen.  Weglopen zou makkelijk zijn. Maar dat is tegen Jack Reachers principes.

Gewoon weer een echte Reacher. Al zou ik het, denk ik, toch ook wel leuk vinden als Reacher inderdaad ‘ns die ‘relatietechnische’ move gaat maken. 😉

De boeken van Val McDermid die lees ik ook heel erg graag. ‘De vrouw die niet opgaf‘ heb ik dan ook met heel veel interesse gelezen. Waar gaat dit boek over?

Boven in een oud gebouw midden in Edinburgh, verborgen in een torentje, wordt een skelet gevonden. Karen Pirie, rechercheur cold cases, gaat aan de slag: om wie gaat het, en hoe komt het skelet daar?
Als het onderzoek in een stroomversnelling raakt, reist Karen naar Kroatië, naar een dorpje dat getekend is door angst en bloedvergieten ten tijde van de Balkanoorlogen. Ze ontdekt vreselijke geheimen uit het verleden. Ondertussen neemt in het heden een wraakzuchtig persoon het recht in eigen hand…

Ik moet bekennen dat het even duurde voordat het boek me te pakken had, maar zodra het daarin geslaagd was had het me ook danig bij de lurven. De verhaallijn die zich afspeelt in de tijd van de oorlog in voormalig Joegoslavië is echt heel boeiend ondanks de gruwelijkheden die je al lezende te weten komt. De ontwikkeling die de personages doormaken en de geheimen die ze voor elkaar hebben zijn interessant. De rode draad rondom Karen Pirie, want ik ben er inmiddels achter dat er meer boeken zijn met haar in de hoofdrol, neemt zelfs een schokkende wending. Goh, McDermid is het lang nog niet verleerd: ze schreef met dit boek een erg interessante psychologische thriller.
20150915_185634 20150919_111605
Naar welk boek zou jouw voorkeur uitgaan?

15 vragen die niemand je stelt

Bij Saar zag ik een leuk lijstje. Het zijn geen erg schokkende vragen, want dat zou natuurlijk ook kunnen dat je juist díe aan niemand stelt. Maar toch: het zijn geen alledaagse vragen. Dus, doe je mee?

  1. Slaap je met de deuren van je kleerkast open of dicht?
  2. Neem je mini-flesjes shampoo enzo mee uit hotels?
  3. Heb je ooit een straatnaambord gepikt?
  4. Gebruik je to-do-lijstjes?
  5. Heb je sproeten?
  6. Heb je ooit in de bosjes geplast?
  7. Hoe groot is jullie bed?
  8. Ben je lui?
  9. Is er iets waar je je nu aan ergert?
  10. Kauw je op pennen en potloden?
  11. Heb je bij de padvinders gezeten toen je klein was?
  12. Kijk je nog wel eens naar tekenfilms?
  13. Tel je de treden wanneer je een trap op loopt?
  14. Dans je wel eens als er geen muziek te horen is?
  15. Weet je hoe je het oliepeil van je auto moet checken?

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Amsterdam

Ik weet niet wat dat is met Amsterdam, en het is ook niet zo dat ik er al heel vaak geweest ben, maar ergens trekt die stad mij gewoon. Ik vind het een prachtige stad met een heel mooi sfeertje. Nou is het natuurlijk zo dat die keren die ik er was, ik er leuke dingen deed. En dat de dingen die ik er deed ik deed in dat mooie en bruisende centrum. En ik deed ze ook nog ‘ns altijd met mooi weer, dat scheelt natuurlijk ook een heleboel.

Enfin: afgelopen zaterdag was het weer vriendendag. Het was immers de derde zaterdag van september. In tegenstelling tot voorgaande jaren moesten we ons best heel vroeg melden op de plaats van vertrek. Om 12.00 uur sharp zouden we vertrekken. Maar dat we dan nog naar Amsterdam zouden rijden, dát had ik toch niet kunnen vermoeden. Maar dat deden we dus wel!

We parkeerden bij de P+R van de Amsterdam Arena en togen toen met 15en richting metro. En tja, dat is voor een stel ‘boertjes van buuten’ best spannend allemaal. Zeker als die OV-kaartjes maar voor de helft werken. Uiteindelijk waren we om ongeveer 14.30 uur bij de Beurs van Berlage waar we een kek fietsje kregen waarmee we de stad onveilig zouden maken. Ha, nou viel dat wel mee, maar toch: wat is het druk in Amsterdam en dan met 15 man + gids door de stad crossen is niet altijd even eenvoudig. Wat hadden we prachtig weer tijdens onze fietstocht en wat heb ik toch weer veel dingen gezien die ik nog nooit gezien had in Amsterdam. Echt superleuk!
20150919_155428 20150919_154006
20150919_170542 20150919_160714

Na de fietstocht werd onze groep opgesplitst in een herenteam en een damesteam. De opdracht: zorg dat je voor 19.00 uur bij De Stadskantine bent. Nou, dat wonnen wij meisjes glansrijk, zelfs na een fijn terrasje aan het Rembrandtplein.

Bij ‘De Stadskantine’ aten wij een eenvoudig doch voedzaam maal en het was er reuzegezellig. Vervolgens stapten wij in de metro en nog een metro om toen weer aan te komen bij de Amsterdam Arena. Na een goede reis arriveerden we rond 22.30 uur weer bij ons vertrekpunt.

Toen wij dik 25 jaar geleden begonnen met de vriendendag spraken we af dat het budget ƒ 100,= per persoon mocht bedragen. Wij doen niet aan indexering (of ja, een heel klein beetje) en dat betekent dat de vriendendag nu maximaal € 50,= per persoon mag kosten. Het leuke is, dat we daar nog steeds in slagen en ik begreep van organisatie dat ze zelfs € 15,85 overhadden dit jaar. Ha, die kan dan mooi bij het budget voor de vriendendag van maart die Mr. T. en ik, samen met een ander stel, mogen organiseren. Dat betekent dat we ons een uitspatting kunnen veroorloven dan.

Vijf lagen

We waren op vakantie in Frankrijk en zoals het goede Hollanders betaamt brachten wij in onze bagage een aantal rollen wc-papier mee. Gewoon wc-papier van de Jumbo en 2-laags. Prima wc-papier vinden wij.

Enfin, zoals het gaat met wc-papier, dat gaat op. Ooit. En dat gebeurde ons dus in Frankrijk. Aangezien Mr. T. en ik tijdens de vakantie samen van de inkoop zijn, togen wij wederom naar die enorme supermarkt waar werkelijk alles te koop is voor de expeditie: wc-papier.

Winkelen in die enorme supermarkt voelde immers regelmatig als een heuse expeditie. Het personeel presteerde het namelijk om van alles door elkaar te zetten. Een schap met blikvoedsel stond tegenover een schap met chips, gevolgd door een schap met sokken, daar weer tegenover een schap met wijn, een schap met brood met daartegenover weer eens een schap met chips et cetera et cetera. Ik vind het een rare verkooptechniek, want bij mij wekte het alleen maar wrevel op. Enfin: het duurde dus enige tijd voordat Mr. T. het wc-papier vond ik had veel belangrijkere zaken te doen zoals het uitkiezen van de wijn voor die avond.

Het wc-papier dat Mr. T. uiteindelijk buitmaakte was 5-laags en in vergelijking met de eerder genoemde en ons zo vertrouwde 2-laags was het vooral, uh, ja, ik kan het niet mooier maken: niet fijn! Yep, ik kan gewoon geen andere conclusie trekken dan dat dat 5-laagse papier heel erg niet fijn was. Te glad, te dik, te … nou: gewoon niet fijn dus. Dus nu vraag ik me af: hadden we gewoon pech met deze  5-laagse variant of zijn alle 5-laagse varianten zo glad en dik? Alhoewel, ik geloof dat ik een beetje een meisje ben dat niet van glad en dik houd. 3 Lagen vond ik immers ook al niet heel tof.

Maar vertel: hoeveel lagen heeft jouw papier? En is het wit of grijs? Of staan er misschien wel leuke figuurtjes op?

Pauw, Knight en De Jong

Ik las verleden week drie boeken. Allereerst was daar ‘We moeten je iets vertellen‘ van Marion Pauw. Waar gaat dit boek over?

De succesvolle Kathelijne valt voor de charmes van een oudere, getrouwde man en raakt zwanger van hem. Ze ondergaat een abortus. De dag erna vindt ze een huiveringwekkend verhaal op haar notitieblok, geschreven in haar eigen handschrift. Terwijl ze rouwt om haar ongeboren kind, gaat ze op onderzoek uit.

Een vlot geschreven boek vond ik, maar verder niet echt tot de verbeelding sprekend. Volgens mij had de schrijfster het veel spannender en aangrijpender kunnen maken. Wat ik wel leuk vond was de manier waarop het boek jou als lezer steeds aanspreekt. Dat vond ik best origineel gevonden net zoals de vele voetnoten die gebruikt werden.

Het volgende boek was ‘Disclaimer‘ van Renée Knight.

De achtendertigjarige Catherine is diep geschokt wanneer ze in een populaire thriller de gedetailleerde beschrijving van een aangrijpende gebeurtenis van twintig jaar eerder uit haar eigen leven tegenkomt; een gebeurtenis die ze altijd heeft verzwegen en die ze heeft proberen te verdringen. Wanhopig leest ze verder, tot ze uiteindelijk vol afschuw haar eigen dood beschreven ziet. Wat is er destijds gebeurd en wie wil haar, nu, kapotmaken?

Ik vond dit een erg bijzonder boek waarin Knight op indringende wijze laat zien dat ieder verhaal altijd twee kanten heeft. Zeer onderhoudend en mooi gedaan waarin je de ontwikkeling van de karakters goed kunt volgen. Een aanrader.

Het derde boek was ‘Gebroken wit‘ van Carla de Jong. Nou zou dit een boek zijn dat ik waarschijnlijk nooit gelezen zou hebben als mijn e-reader niet af en toe kuren vertoonde. Wat wil het geval? De zoekfunctie in boeken doet het regelmatig niet en da’s lastig. Maar goed, dat betekent dan ook dat ik op een gegeven moment maar een van de eerste boeken die verschijnen aanklik om te gaan lezen. Dat was in dit geval ‘Gebroken wit’ dus. Waar gaat dit boek over?

Een ziekenhuis in opspraak. Op de kraamafdeling komt een oud schandaal boven tafel en er vindt opnieuw een medische misser van formaat plaats. De nationale verontwaardiging is enorm en het is duidelijk dat er koppen moeten rollen. Vanaf dat moment zijn aller ogen op het Middenlandziekenhuis en zijn management gericht. Hoe lang kan men nog schuld blijven ontkennen? Gebroken wit volgt traumachirurg Eliza, bestuurder Twan, verpleegkundige Nathalie en journalist Jim, die elk hun eigen antwoord zoeken op de vraag: hoeveel is een mensenleven waard?

Ik moet zeggen: ik werd aangenaam verrast door dit boek. Mooi uitgewerkte karakters en een interessant thema. Wel jammer dat het boek toch net anders eindigt dan ik verwacht had.
20150906_121220 20150908_192951 20150912_085705
Welk boek spreekt jou het meeste aan?

Alpha Betty

Oh jongens, ik zit al sinds begin augustus op level 170 met Alpha Betty en dat is nie tof nie! *
ab
Ik weet niet meer precies wanneer ik Alpha Betty op mijn tablet zette. Ik denk dat ik gewoon aan het Candy Crushen was en toen een keer toch op het downloadknopje drukte toen Candy dat suggereerde om vervolgens met Alpha Betty te beginnen. En wow, wat is dat een leuk spelletje!

Hoe lang het al precies bestaat weet ik niet. Af en toe springt Betty dan ook regelmatig op tilt en af en toe duurt het dus weken voordat je een level verder komt. Of dat dan aan mijn kwaliteiten ligt of aan het feit dat er op dat moment gewoon nog geen level 171 bestáát, dat weet ik niet. Feit is wel dat het gruwelijk frustrerend is als je er steeds weer opnieuw niet in slaagt om verder te komen.

Die frustratie daargelaten echter is het gewoon echt een tof spel waarin je door zo lang mogelijke woorden te leggen opdrachten uitvoert. Aangezien ik wel een woordenmeisje ben, is dat een leuke uitdaging.

Maar hoe leuk Betty zich ook presenteert, wordfeud blijft toch echt mijn favoriete spelletje. Zeker ook omdat je daar toch wat sneller een potje afhebt dan weken op één level te blijven tobben. Oh, en wat ik ook echt heel leuk vind is Trivia Crack. En bij deze drie spelletjes wil ik het dan ook graag laten, want sjemig, het is af en toe best verslavend hoor.

* Het bovenstaande typte ik, in totale wanhoop en volledige frustratie, op 5 september. En weet je wat er op 6 september gebeurde? Nou, toen haalde ik gewoon level 170!!!! Inmiddels zit ik nu wel al ruim twee weken vast op level 175, maar dat is nog lang geen vijf weken. En vooralsnog heb ik goede moed dat ik level 175 heus al wel gehaald heb als dit logje gepubliceerd gaat worden op 18 september.
Screenshot_2015-09-06-13-31-13
Welke spelletjes speel jij het liefst op je tablet of smartphone? En noem jij jezelf wat dat betreft verslaafd?

48

48

Vandaag zijn mijn ouders 48 jaar getrouwd en dat is natuurlijk een felicitatie waard.

Dus mams en paps: van harte *smak, smak, smak*!

♥♥♥

Vele hemels boven de zevende & Wat ons niet zal doden

Mijn kennismaking met Griet op de Beeck was zeer de moeite waard, maar met ‘Vele hemels boven de zevende‘ heeft ze wat mij betreft die kennismaking ruimschoots overtroffen. WAT EEN MOOI BOEK!!! Tot tranen geroerd was ik tijdens het lezen. Waar gaat dit boek over?

Lou is twaalf, Eva zesendertig, Elsie tweeënveertig, Casper zesenveertig, en Jos eenenzeventig. Vijf mensen, met elkaar verbonden, vertellen hun verhaal. Elk proberen ze op hun manier overeind te blijven in dit bestaan dat belachelijk mooi en geweldig lastig is, allemaal tegelijk. Vele hemels boven de zevende gaat over blijven proberen, tot waar geen mens meer verder kan. Over hard voelen en veel denken. Over blijven hopen, willen, wensen. Over het leven dat lang is, en over hoe dat besef de inzet alleen maar verhoogt. In deze roman zijn mensen heftig op zoek, en wat ze vinden nodigt bovenal uit tot nog meer zoeken.

Ik vond het zo mooi, zo puur, zo eerlijk, zo oprecht. Echt geweldig. Wat een normale en daardoor bijzondere personages laat Op de Beeck zien, wat een normale en tegelijkertijd dramatische dingen maken ze mee. Hun reacties, hun gedachtes, hun kracht, hun zwakte. Geweldig. Ook nu weer, het ruziemaken lijkt welhaast de mooiste muziek. Een ook nu weer: ontwikkelingen die je niet verwacht, die je doen glimlachen maar die je ook uit het lood doen slaan.

Huilen moest ik op een gegeven moment. Echt huilen, omdat er iets gebeurt wat je eigenlijk wel en tegelijk ook weer niet aan hebt zien komen. De gebeurtenissen daarna, de woorden, zo mooi, zo mooi. Echt lezen dit boek!
20150830_130130
Na deze diamant las ik ‘Wat ons niet zal doden‘, het lang verwachte vervolg op de millenniumtrilogie van de te jong overleden Stieg Larsson. Waar gaat dit deel IV, geschreven door David Lagercrantz, over?

Het tijdschrift Millennium heeft nieuwe eigenaren gekregen. Boze tongen beweren dat Mikael Blomkvist zijn beste tijd heeft gehad. Lisbeth Salander is rusteloos. Ze neemt risico’s die ze normaal gesproken zou vermijden. Als Blomkvist een telefoontje van ene professor Frans Balder krijgt, hoopt hij met deze informatie de scoop te hebben die hijzelf en Millennium zo hard nodig hebben. Balder is een autoriteit op het gebied van kunstmatige intelligentie en zegt zeer gevoelige informatie te hebben over de Amerikaanse inlichtingendiensten. Hij voelt zich bedreigd en heeft haast om zijn verhaal te doen. Ook blijkt hij contact te hebben gehad met Lisbeth. Nog een reden voor Blomkvist om Balder op te zoeken. Maar de ontmoeting loopt niet zoals gepland…

Allereerst is duidelijk dat dit boek door een andere auteur is geschreven. Sommige zinnen pasten, vond ik, niet echt bij deze boeken, maar goed, dat was een kwestie van wennen. De inhoudelijke kant van het boek, al dat gedoe over computers en spionage en weet ik wat al niet meer, kon mij eerlijk gezegd niet zo heel erg boeien en soms raakte ik de draad wat dat betreft ook wel kwijt. De andere kant van het boek: de actie en de spanning, willen weten wat Mikael en Lisbeth doen en wat hen overkomt en bijvoorbeeld de verhaallijn rondom August vond ik echter wel zeer mooi en die maakte dan ook dat je dit boek toch zo snel mogelijk uit wilt lezen.

En wat vond ik er dan uiteindelijk van? Spannend, ja toch wel. Maar bij vlagen ook weer niet echt pakkend en dat is jammer. Ach, ik geef het je ook te doen hoor: een vervolg schrijven op dé hittrilogie van de afgelopen jaren of was dat die trilogie met al die tinten grijs 😉, dus zo slecht bracht hij het er toch ook weer niet van af.
20150904_113708