Ik had eigenlijk het plan om op een studiedag van school (eind september) met Kleine Zus naar die wereld vol wonderen te gaan. Want die ene supermarkt had weer een actie en ik hamsterde zo twee toegangskaartjes bij elkaar.
Maar weet je wat het is, ik ben een lafaard aan het worden. Durfde ik vroeger alles, vond ik hoogtes voor watjes, klom ik overal op en in … ik kan niet anders zeggen dan dat dat is veranderd. Ernstig veranderd zelfs.
En weet je hoe ik zo’n dagje dan voor me zag, dat Kleine Zus overal in zou willen. Vooral in die nieuwe achtbaan en in al die andere achtbanen en in dat heule hoge ding en nog zo wat meer. En dan liefst overal tig keer in. En dat ik dan met angst en beven heel stoer zou gaan zitten wezen, maar dat ik ergens, stiekem, heel ergens anders zou willen zijn, terwijl ik natuurlijk niets liever doe dan naar dat stralende koppie van Kleine Zus kijken. Een Kleine Zus die zich op haar beurt schuldig zou voelen en misschien dingen niet zou gaan doen omdat ze zou zien (en voelen) dat mama toch niet helemaal happy zou zijn. Enfin, volgt u het nog?
Dus ik had een werkelijk geniaal idee! Als Grote Zus nou ‘ns samen met Kleine Zus zou gaan? Zou dat niet fantastisch zijn. Die meiden houden van pretparken en ze houden van elkaar. Ik zeg win-win!!! En ze kunnen lekker samen zo vaak als ze willen in al die enge dingen gaan.
Grote Zus had daar wel oren naar en ze zou heel erg goed op haar kleine zus passen. En Kleine Zus, die hoorde pas dit weekend dat ze vandaag naar de Efteling zou gaan en die stuitert sinds dat moment continu rond en rond en rond … zelfs daar ga ik liever niet meer in, wat ís dat toch!?
Mr. T. brengt de dames vanochtend naar Kaatsheuvel en hij haalt ze om 18.00 uur ook weer op. En ik, ik ga gewoon lekker werken en hopen dat de dames het gruwelijk geweldig zullen hebben.
Hoe zit het met jou? Nog net zo dapper als vroeger, juist dapperder nu of ‘ontdappert’?
Ik denk dat ik nog steeds overal in durf, maar het is ook alweer een tijd geleden dat ik de kans kreeg. Geen idee dus. Ik wilde alleen nooit in het piratenschip. Maar eerlijk gezegd denk ik dat ik daar nu wel in durf 🙂
ik durf nog steeds wel, maar word soms kotsmisselijk van bepaalde attracties. geen peil op te trekken, dus ik sla soms maar over. gelukkig zijn de draken niet zo van de achtbanen 🙂 vind het wel enorm stoer dat je die meiden alleen hebt durven laten gaan. daar ben ik dan weer niet zo dapper in…
ik vind je nog steeds dapper, dat je de dames samen durfde te laten gaan! en verder, net zo dus, durf bijna niks meer, want weet hoe ik me kan voelen sinds m’n evenwichtsorgaan met vervroegd pensioen lijkt te zijn gegaan hahaha gelukkig heb ik ‘t er vroeger goed van genomen ook, geen attractie was me te gek, én heb ik de mazzel dat de tienerzoon allesbehalve een durfal is.
nog.
met dit soort dingen..
Nou moet ik zeggen dat ik zielsveel hou van die wereld vol wonderen, maar je krijgt mij (nu al) niet meer in de achtbanen. Ik hou heel veel meer van al het andere in het park en hoop volgend jaar eindelijk weer eens te gaan.
Nooit in een achtbaan durven gaan helaas. Indy begint langzaam ook liefde voor de achtbanen te ontwikkelen. Dus ik wacht wel op een bankje, in het zonnetje.
Wel goed dat je geluisterd hebt naar jezelf en op deze manier is iedereen blij..
Nee, ik durf ook nergens meer in…
Nou, toch vind ik het dapper van je dat je die meiden samen laat gaan… Ja Grote Zus is natuurlijk al groot, maar toch. Knap van moeders hoor!
Poehhh, nooit geen held geweest. Vroeger moest ik wel want man wilde helemaal niet. Die paste wel op de tassen.. En iemand moest toch met die kids mee, dan heb ik het over achtbanen dus hè. En nee, ik ga nu echt nergens meer in hoor, doodeng..
Van pretparken word ik verdrietig. Ik weet niet waarom dat is. Sinds mijn chronische vermoeidheid is het helemaal een aanslag op mijn energievoorziening. Maar in een klimpark doe ik het zwaarste parcours. En een achtbaan vind ik waanzinnig! Ooit wil ik nog eens van de Euromast abseilen. Lijkt me heerlijk.
Ik durf ook nergens (meer) in
Ik durf niks meer..
Ik was al niet dapper, maar nu kan ik ook nog eens weinig hebben: wordt op de schommel al misselijk 🙂 Gelukkig hebben we een stoere oudste zoon die alleen of met de brusjes wel in attracties gaat… Ik pas meestal beneden op de tas 🙂
Een zwaar gevalletje hoogtevrees hier, dus zero dapperte …
Nou op véél punten gewoon al nooit dapper gewéést. Een koprol maken vond ik al doodeng. Een gewone schommel kon nog nét maar zelf de meest simpele draaimolen vond ik al niks.
En liep in rond m’n 20ste nog in Zwitserland over een planken pad van krap een meter over een afgrond heen om bij een “ijsgrotten” te komen, tegenwoordig kan ik nog nét de drempels nemen zonder last van hoogtevrees te hebben.
De dames gaan vást een heleboel lol beleven!
Wij gaan 6 december kijken, maar ik durf het ook niet meer hoor. Vooral met de kinderen vind ik het doodeng!
Sinds ik ziek ben zit een dagje pretpark er sowieso niet meer in en voel ik me bijna dagelijks alsof ik net uit een vreselijke achtbaan ben gestapt :-). Maar het wordt vandaag volgens mij prachtig weer dus ik hoop dat je dochters een heerlijke dag hebben.
Ik ben nooit dapper geweest. Ik wordt misselijk van bewegende dingen.
Ik word …. natuurlijk.
Sterker nog.. Wat dit soort dingen betreft ben ik nooit dapper geweest. Ik hoop dat de meiden veel plezier hebben!