Cold Turkey

Ze had zich, een soort van, buiten zichzelf geplaatst. Gewoon, omdat dat de beste manier was om om te gaan met wat er gebeurde. Als ze deed alsof het haar niet aanging, alsof het niet om haar ging, dan was het te dragen. Amper. Maar het was te dragen. Als ze keek naar hoe het moest, als ze alleen maar dacht aan de weg die voor haar lag, dan kreeg ze het koud en verloor ze bijna de moed.

Ze keek naar haar handen; trillend. Haar benen, wit en mager vol rode vlekken. Haar nog ingevallen buik die prima  paste bij haar uitstekende heupbotten. Ze streek over haar haren en voelde de vettigheid. Het was maar goed dat ze niet kon zien hoe haar gezicht er uitzag. Ongetwijfeld zou haar gezicht ingevallen zijn, haar ogen bloeddoorlopen, haar huid vaal en beschadigd.

En toch lukte het haar te doen alsof haar lijf niet het hare was. Ondanks de continu zeurende pijn en de spasmes die af en toe door haar lijf trokken viel het tot nog toe mee. Op de een of andere manier maakte haar dat trots.

Ze dacht terug aan hoe het ooit begonnen was. Onschuldig met een jointje, hoe het uit de hand gelopen was. Radicaal. Hoe ze loog, bedroog, haar lichaam verkocht, alles voor dat ene shot. En dat volgende shot, en…

Korte vergetelheid, haar ellende achter zich laten. Ze voelde zich wegglijden. Had daar vrede mee, tot ineens, het daar was. Ze had niet kunnen denken dat ooit te zullen meemaken. Zich nodig te weten. Te weten dat ze verantwoordelijk werd voor een ander. Een onschuldig klein wezentje. Nog veilig in haar. Ze moest het veilig houden en ter wereld brengen. Ze zou zorgen dat ze beter werd en het kleintje koesteren en grootbrengen.

* * *

De WE-300 had dit keer als onderwerp ‘gezondheid’. Wil je de andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

16 gedachten over “Cold Turkey

  1. Ik hoop dat dat kleintje haar zoveel kracht geeft om dit door te zetten en vol te houden. En ik hoop dat ze genoeg steun krijgt van anderen om door te kunnen zetten.
    Een indringende WE Mrs. T. Mooi geschreven.
    Liefs,
    Alie

  2. Deze komt heel erg bij mij binnen. Doet me denken aan een dierbare op het sterfbed zoals je de huid en de uitstekende botten beschrijft. Knap geschreven.

  3. Pingback: Teken van leven of toch maar gewoon een WE-300 | Platoonline

  4. Wat een indringend verhaal. Vooral de laatste regels geven er een draai aan die je niet meer verwacht.
    Bijzonder invalshoek ook. Alleen zou ik dat ‘een soort van’ niet gebruiken. Het is een modernistische stoplap die niets toevoegd aan een verder werkelijk uitstekend geschreven verhaal.
    Verder alleen maar hulde, Mrs T. Een verademing.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *