Zolang er leven is & Margje

Het eerste boek van Hendrik Groen (zou hij nu wel of niet echt bestaan???) heb ik met heel veel plezier gelezen. Toen ik dan ook hoorde dat er een volgend dagboek verschenen was, moest ik dat natuurlijk meteen lezen. Waar gaat ‘Zolang er leven is‘ over?

Onder het motto ‘Ik schrijf dus ik blijf’ noteert de vroegere bovenmeester Henk Groen weer een jaar lang elke dag een stukje over zijn leven in het verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Hij is lid van de club Omanido (Oud maar niet dood) die door zijn uitjes de economie helpt, want ‘zorg dat je rood staat als je doodgaat’. De dagboekstukken vertellen over de wereld in het tehuis, met een variatie aan bewoners, ongemakken en ergernissen, met daartussendoor gebeurtenissen uit de wereld van 2015 (bezuinigingen, aanslagen, sport, vluchtelingen, sjoemelsoftware). De met droge humor en spot geschreven herkenbare fragmenten gaan van glimlach tot serieus (de dood van zijn geliefde vriend) en van filosofisch tot schaterlach.

Ik vind dit echt een boek dat iedereen moet lezen. Want het is niet alleen met humor geschreven, Hendrik roert en passant ook nog een boel heikele kwesties aan en hij doet dat op een zeer duidelijke en mooie manier. Wij hebben het hier in Nederland zo verschrikkelijk goed! En wat doen veel mensen: klagen, klagen, klagen en agressief gedrag vertonen. Echt, lees dit boek en je staat weer even met beide benen op de grond. Hendrik schrijft bijna elke dag een stukje, die stukjes variëren wat betreft de inhoud, maar wat ze wel kenmerkt is dat ze vaak met één (of twee) zeer rake zin(nen) eindigen. Prachtig gewoon.

In het vorige boek werd ik al geraakt over de terloopse opmerking van Hendrik dat zijn dochtertje overleden is, op haar sterfdag schrijft hij dit: de dag van het overlijden van mijn kleine meisje. Een kinderfietsje gaat een halve meter te veel naar rechts of naar links en komt op een schuine helling naar een slootje. Ik keek schoolschriften na en mijn vrouw hing de was op. We dachten beiden dat de ander op haar lette. Een leven lang verdriet, een leven lang zinloos zelfverwijt.

En wat te denken van een pareltje als ‘Mijn mond begrijpt mijn steeds vaker mijn hoofd niet meer’. Ja, echt, dit boek, en het eerste deel, is het waard gelezen te worden.

Dan is daar nog ‘Margje‘ van Jan Siebelink, het vervolg op ‘Knielen op een bed violen‘. Waar gaat dit boek over?

Tien jaar na zijn succes ‘Knielen op een bed violen’ keert Siebelink terug naar het gezin Sievez en hun kwekerij in Velp. Dit keer staat niet de vader centraal, die in de ban raakt van een streng-christelijke groepering, maar zijn vrouw (de titelfiguur) en hun beider zonen. Tijdens een oudejaarsnacht waarin hij vergeefs wacht op zijn broer Thomas, denkt de inmiddels 73-jarige oudste zoon Ruben terug aan hoe hij voor zijn moeder het leven draaglijk probeerde te maken, verlangend naar haar liefde, terwijl zij meer gaf om zijn jongere broer. Deze op zijn beurt verlangde naar de erkenning van zijn vader die liever een dochter had gehad.

Mwah, ik ben niet kapot van dit verhaal. Vind het warrig en hak op de takkerig. Maar omdat het niet zo lang is, heb ik het boek toch maar uitgelezen, al moet ik eerlijk bekennen dat ik af en toe ook wel wat stukjes heb overgeslagen. Jammer eigenlijk, want ‘Knielen op een bed violen’ vond ik, ondanks het feit dat het bekend staat als een moeilijk boek, heel erg mooi.

20160305_222701 20160309_153308

7 gedachten over “Zolang er leven is & Margje

  1. Het boek van Hendrik Groen (wie zal ‘t toch zíjn???) heb ik mijn vader laatst voor z’n verjaardag gegeven. Mijn ouders vierden de dag voordat je dit logje schreef, hun verjaardag samen. Leek me ‘n fantastisch boek, alleen die titel al!
    Grappig, ik ben in de afgelopen jaren regelmátig bij jou te rade gegaan voor mooie verjaardagscadeau-boeken. Deze had ik zélf gevonden al wist ik van te voren natuurlijk wel al, dat jij ‘m ook zou gaan lezen ;-). Het eerste deel hadden ze al van de Sint gekregen. Dat eerste deel heb ik digitaal en ik moet ‘t écht snel ‘n keer gaan lezen (alhoewel, wat is de haast? 😉 ) dan kan ik ook aan het tweede deel beginnen.

  2. Ik heb beide boeken van Henk Groen gelezen ne vooral bij het tweede boek heb ik af en toe een traantje gelaten, maar ook hardop gelachen. Wat een eerlijke en oprechte man! Hij schrijft over wat hij denkt en is eerlijk over de dagen die minder goed gaan. Ik hoop dat de Oud maar niet dood club nog veel plezier mag beleven samen.

  3. Ik vond ‘knielen op een bed violen’ een prachtig boek, de andere boeken van Jan Siebelink vond ik niet echt geweldig. En die Hendrik: veel over gehoord, nog niet gelezen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *