Het is vandaag 18 september en ik doe iets wat ik nog nooit heb gedaan. Ik schrijf namelijk de eerste helft van een boekenrecensie. En dat doe ik omdat dit boek zo verschrikkelijk mooi, zo verschrikkelijk verschrikkelijk, zo verschrikkelijk rauw en zo verschrikkelijk indrukwekkend is dat ik het wel moet. Ik heb in mijn boek al veel heel, heel erg mooie boeken gelezen, maar dit boek maakt echt zovéél indruk. Zovéél!

Waar gaat ‘Een klein leven‘ van Hanya Yanagihara over?

Het verhaal gaat over vier studievrienden die samen hun weg zoeken in New York: de knappe aspirant-acteur Willem, de flamboyante kunstenaar JB, beginnend architect Malcolm en Jude St. Francis. Jude is teruggetrokken, slim en raadselachtig, maar de overige drie mannen weten wel beter dan vragen te stellen over zijn verleden. De ambitieuze studenten worden succesvol en rijk, maar desondanks wordt de duisternis in Jude steeds groter. Zijn vrienden proberen zijn pijn te verlichten en in hoogleraar Harold vindt Jude een vaderfiguur. Maar naarmate de decennia verstrijken dringt zich de vraag op of Jude wel verlost kan worden van de demonen uit zijn verleden.

Ik ben nu op bladzijde 415 van 776 en aan de ene kant wil ik niet stoppen met lezen, aan de andere kant wil ik ook niet dat het boek uit is. De schrijfstijl van Yanagihara is zo bizar mooi, zo vloeiend, zo bijzonder. Soms schrijft ze zinnen van wel 100 woorden, maar nooit verliest ze de cadans van die zin. Echt zo buitengewoon mooi.

De hoofdstukken worden vanuit verschillende personages vertelt en nooit wordt verteld wie dat is, maar dat merk je al lezende vanzelf. En de manier waarop die personages ‘praten’ maakt ze zo levendig. Het zijn ook zulke ‘herkenbare’ dingen die ze zeggen en denken. Je wordt gewoon het verhaal ingezogen.

Ik heb nu al vele stukken gelezen die ik eigenlijk zou willen quoten, maar haha, dan kan ik hier net zo goed het hele boek overtypen (en dat is nogal een klus en zal ook wel niet mogen) maar onderstaand stukje vond ik zo ongelooflijk hard, bizar, voorstelbaar, eng (je ziet, ik kan het goede woord er niet voor vinden).

Het tweede is dit: wanneer je kind sterft, voel je alles wat je zou verwachten, gevoelens die door zoveel anderen al zo goed beschreven zijn dat ik niet eens de moeite zal nemen ze hier op te sommen, behalve dat ik wil zeggen dat alles wat over rouw is geschreven één pot nat is, en het is één pot nat met reden: omdat niemand werkelijk van de tekst afwijkt. Soms voel je wat meer van het een en minder van het ander, en soms voel je het in een andere volgorde, en soms langer of korter. Maar de gevoelens zijn altijd dezelfde. Maar nu komt iets wat niemand zegt: als het jouw kind is, voelt een deel van jou, een piepklein maar niettemin onmiskenbaar deel van jou, ook opluchting. Want eindelijk is het moment gekomen dat je al verwachtte, waar je voor vreesde, waarop je je hebt voorbereid sinds de dag dat je een kind kreeg. Aha, zeg je bij jezelf, daar is het. Het is zover. En daarna heb je nooit meer iets te vrezen.

Goed, 18 september is het nu. Ik denk dat ik het boek deze week wel uit zal hebben (helaas/gelukkig) dus dat deze recensie op 25 september online kan. Ik ben heel benieuwd of ik ook de komende week dit gevoel zal blijven houden.

23 September 2016, 10.30 uur, op de hometrainer, bladzijde 674 → NEE, NEE, NEE! Ik ben echt in shock door wat er gebeurd en tot tranen geroerd als ik de bladzijdes erna lees.

23 September 2016, 22.45 uur, op de bank, het boek is uit → Ik heb zelden een boek gelezen dat zo’n indruk op mij maakte. Het is prachtig, ontroerend, gruwelijk, heftig, intens, bijzonder, bizar, fantastisch. Echt, dit boek MOET je lezen!