Ik las drie boeken vorige week. Eentje daarvan was op z’n minst bijzonder te noemen, het tweede heb ik niet eens uitgelezen (en dat overkomt me niet vaak) en het derde was dus vooral mwah.

‘Methode 15/33‘ van Shannon Kirk is een heel bijzonder boek namelijk.

Stel je voor: een hulpeloos, zwanger meisje van 16 dat net uit de veiligheid van haar eigen omgeving is gerukt en in een smerige bestelwagen is geduwd. Ontvoerd… Alleen…Doodsbang.Vergeet haar nu…Stel je in plaats daarvan een zwanger, manipulatief wonderkind voor. Ze wordt in een smerige bestelwagen geduwd en voelt vanaf het eerste moment van haar ontvoering een koelbloedig verlangen naar twee dingen: haar ongeboren kind redden en genadeloos wraak nemen. Ze gaat methodisch, berekenend en wetenschappelijk te werk bij het maken van haar plan. Niets laat ze aan het toeval over, onverstoorbaar maakt ze haar berekeningen en oefent ze, terwijl ze wacht… op het perfecte moment om toe te slaan.

Het is eigenlijk een beetje eng om te lezen hoe Lisa met haar ontvoering omgaat. Ze heeft ‘knopjes’ waarmee ze emoties aan en uit kan zetten en komt dus zeer koel (zeg eigenlijk maar ijskoud) over. Tijdens haar gevangenschap plant ze haar ontsnapping en alledaagse voorwerken benoemt ze tot #voordelen om daarmee die ontsnapping ook echt te realiseren. Het boek volgt Lisa gedurende haar zwangerschap al vertelt ze haar verhaal 17 jaar na dato. Een ander deel van het boek wordt vanuit het oogpunt van een FBI-rechercheur vertelt. Halverwege is er ineens een heel grote verrassing die ik niet aan had zien komen en dat vond ik een erg bijzondere twist in het verhaal. Het verhaal is goed leesbaar, maar toch ook wel wat vergezocht en dat laatste maakt dat ik niet superenthousiast ben. Ik las dat de filmrechten al verkocht zijn en dat kan ik me dan weer wel voorstellen, want ik geloof dat dit een zeer spannende, psychologische, film zou kunnen zijn.

Nummer twee was ‘Brief aan mijn dochter‘ van Abdelkader Benali.

Als aanstaande vader schrijft Abdelkader Benali (1975) een brief aan zijn dochter. Het is voor een deel een typisch vaderboek, met openhartige passages over liefde, zwangerschap en toekomstdromen. Maar het is veel meer dan dat: Benali geeft aan zijn dochter zijn familiegeschiedenis door. Op een vanzelfsprekende manier weet hij daarbij steeds het persoonlijke met het grotere geheel te verbinden. Zijn familie is exemplarisch; zijn moeder, die een kruisje zet in plaats van een handtekening, staat voor een hele generatie aan geëmigreerde moeders. En zo laat Benali gaandeweg ook aan zijn dochter zien in wat voor land, in wat voor tijd zij geboren wordt. Al vertellend over de welgestelde elite en de achterstandswijken – werelden die hij allebei van binnenuit kent – trekt hij harde conclusies over ongelijkheid en discriminatie. Benali staat bekend om zijn brede taalregister, hij schakelt soepel tussen lyrische metaforen en heldere puntigheid. Dat werkt bijzonder goed bij deze brief, die vertelling, analyse en betoog ineen is.

Ik vraag me echt oprecht af wanneer de dochter van Abdelkader oud genoeg is om te begrijpen wat haar vader allemaal schrijft. Mij lukt het in ieder geval niet en, hoewel het geen dik boekje is, heb ik het halverwege toch weggelegd. Het sprak me helaas totaal niet aan. Jammer.

Als laatste las ik ‘Te lijf‘ van Isa Hoes en Medina Schuurman.

In ‘Te lijf’ halen Isa Hoes en Medina Schuurman de overgang uit de taboesfeer. Met open vizier en eerlijke pen onderzoeken zij niet alleen de veranderingen in lijf, hoofd en hart – rimpels, opvliegers en stress – maar ook die op het terrein van vriendschap, seksualiteit, zingeving, moederschap en werk. Tijdens hun zoektocht praten zij met deskundigen – van hormoonarts tot filosoof, van seksuoloog tot voedingsexpert – en experimenteren ze met onder andere botox, rebalancing, trilapparaten en readings.

Dit boek heb ik wel helemaal uitgelezen maar ook hier werd ik niet echt heel erg warm. Af en toe lijkt het alsof Isa en Medina denken dat wij allemaal geen benul hebben van de overgang maar dat lijkt me eerlijk gezegd wat ‘betuttelend’. Zou het echt zo zijn dat vrouwen van mijn leeftijd geen idee hebben wat hen te verwachten staat? En mocht dat echt zo zijn, zijn er dan vrouwen die niet zelf op internet gaan zoeken rondom het fenomeen overgang? Kijk, dat (tientallen) jaren de overgang onbekend was, daar kan ik me van alles bij voorstellen, maar nu nog?

Ik had denk ik wat meer echte informatie over de overgang verwacht en wat minder zweverige therapietoestanden. Verder blijf ik erbij dat ook actrices bij hun leest moeten blijven. Het eerste boek van Isa Hoes vond ik, zeer tegen de hype in, al niet al te best. En ook dit boek is niet echt heel plezierig te lezen.

Wil je een anders dan anders boek lezen: ga dan voor ‘Methode 15/33’. De andere twee boeken mis je, volgens mij althans, niet heel veel.