Laat ik beginnen met ‘Kleine zwarte leugens‘ van Sharon Bolton.

Wat is het ergste wat je beste vriendin je kan aandoen?
Het was geen opzet. Een moment van onoplettendheid, een tragisch ongeval – en twee kinderen komen om. Die van jou. Op een eiland met maar weinig inwoners is het onmogelijk om de vrouw die je leven kapot heeft gemaakt te ontlopen. Elke toevallige ontmoeting is een pijnlijke herinnering aan alles wat je hebt verloren: je gezin, je toekomst, je gezond verstand. Hoe lang duurt het dan nog voordat de gedachte aan wraak onweerstaanbaar wordt? Dus nu… wat is het ergste wat jij je beste vriendin kunt aandoen?

Ik vond dit een fascinerend boek en dat lag grotendeels aan het feit dat het zich afspeelt op de Falkland Eilanden en dat het zijdelings gaat over de oorlog die er zich afspeelde. Het lijkt wel alsof PTSS in steeds meer boeken een rol speelt want ook een van de hoofdpersonages in dit boek lijdt daaronder. Kijk, ik woon in een dorpje met zo’n 1800 inwoners maar op de Falkland Eilanden wonen niet eens 3000 mensen en het is ook nog ‘ns gruwelijk afgelegen. Een bijzondere woonomgeving dus waarin de sociale samenhang grotendeels bepaald hoe fijn (of niet fijn) je leven is. Ja, een bijzonder boek.

‘Papadag‘ van Jet van Vuuren dan. Heus, het is echt geen jaloezie, maar hoe is het toch mogelijk dat er steeds maar weer zoveel simpel aandoende boeken van Nederlandse schrijfsters verschijnen.

Heleen is single, woont in Weesp en lijdt aan een vorm van vroege dementie. Als haar thuishulp wegvalt door bezuinigingen, wordt er een beroep gedaan op haar enige dochter Maud. In overleg met haar man Erik, laat Maud haar gezin en hun bedrijf op Walcheren achter om tijdelijk haar intrek te nemen op een flatje in de buurt van haar moeder, Heleen. Wat echter niemand weet, is dat Maud niet alleen om nobele redenen mantelzorg verleent aan haar moeder, maar uit bittere noodzaak. Maud wordt namelijk via Facebook gestalkt en gechanteerd. Iemand uit Heleens verleden zegt te weten dat Heleen ooit haar bloedeigen zus – de tante van Maud – heeft vermoord. En volgens deze stalker zijn er meer zaken die het daglicht niet kunnen verdragen en Maud en haar gezin kunnen ontwrichten…

Het is allemaal zo simpel geschreven, zo onwaarschijnlijk en rommelig. Waarom ik het boek dan toch uitlas? Tja, omdat het zo simpel leest en het dus ook weinig tijd en doorzettingsvermogen kost. En dat doorlezen had uiteindelijk nog wel als resultaat dat ik het boek toch nog enigszins onder de indruk ‘dichtsloeg’. Want dat einde, dat was toch wel heel goed gevonden. Maar goed om een boek alleen aan te raden voor de laatste vijf pagina’s, dat is ook zo wat.

En tenslotte las ik van Colson Whitehead ‘De ondergrondse spoorweg‘.

Cora is slavin op een katoenplantage in Georgia. Haar helse leven staat op het punt om nog erger te worden: de wrede eigenaar heeft zijn oog op haar laten vallen. Ze besluit om te vluchten, en met hulp van de Ondergrondse Spoorweg (een clandestien netwerk van antislavernijactivisten) begint ze een lange, huiveringwekkende reis door de zuidelijke staten van Amerika richting het vrije Noorden, met de slavenpatrouille op haar hielen.

In dit boek is de ondergrondse spoorweg ook écht een ondergrondse spoorweg waarmee Whitehead een interessante metafoor heeft bedacht voor het netwerk dat ontsnapte slaven hielp. Het boek zelf is soms wat moeilijk te lezen vond ik, maar het beschrijft regelmatig tot in de verschrikkelijkste details hoe plantagehouders met hun slaven omgingen en hoe blanke mensen zich superieur voelden ten opzichte van de donkere mensen. De vraag doet zich dan af en toe voor: als je opgroeit met steeds maar weer dezelfde indoctrinatie mag je het mensen dan kwalijk nemen dat ze zijn wie ze zijn? Mogen wij met de kennis van nu, hen dat kwalijk nemen? Zeker wel als het gaat om de gruwelijkheden die men richting de slaven beging, maar verder? Ik weet het niet hoor.

Het boek beschrijft vanuit diverse personages de gebeurtenissen en ik vond vooral het stukje aan het eind van het boek over de moeder van Cora echt zo triest, zo triest. Maar goed, dat snap je pas als je het boek zou gaan lezen. En dat moet je dus helemaal zelf weten, maar ik kan het je wel aanraden.