Tussenstation

Over hoeveel kleinkinderen voor je kunnen betekenen heb ik al eens eerder een gastlogje geschreven. Ik kreeg wel eens van mijn dochter te horen dat het leek of ik meer van de kleinkinderen hield, dan ik ooit van haar heb gedaan. Een beetje plagend antwoordde ik, dat zij ook maar het noodzakelijk tussenstation was om kleinkinderen te krijgen. Ze weet wel beter, maar het feit is dat je met minder zorgen met de kleinkinderen mag omgaan, dat je meer tijd hebt als vroeger en het heerlijk is om te zien hoe ze opgroeien.

Afgelopen zondag (Vaderdag) werd er in de kerk het volgende gedichtje voor gelezen. Ik vond het mooi bij het gevoel van ouders en grootouders passen!

Kind van mijn kind
Als ik je zie
Met je blonde haren
met jullie lange ranke benen
zo heel totaal verschillend
maar wel familie van elkaar.

Kind van mijn kind,
Herinnering aan vroeger en aan jou
van wie ik al zo heel lang hield
en nu nog steeds van hou.

Kind van mijn kind,
Jij maakt me in één klap
Zo onvoorstelbaar rijk
De ene van karakter
De ander van uiterlijk gelijk
In jullie zie ik dingen terug
Die ik verloor of bijna was vergeten.
Ik heb je onvoorwaarlijk lief
Omdat je voor altijd
Het kind van mijn kind zult heten.

50!

We hebben er erg lang op moeten wachten, maar hieronder eindelijk weer ‘ns een kort stukje van mijn moeder!

* * *

Vandaag wordt onze jongste kleindochter 11 jaar. Een tijdje geleden vertelde mijn jongste broer trots dat hij en zijn  vrouw voor de eerste keer een verjaardag mochten vieren van een kleinkind.

Na wat rekenwerk ontdekten wij dat deze verjaardag van vandaag voor ons de 50e keer is dat we een verjaardag van een kleinkind mogen vieren!

We hebben zelfs een tijd lang gedacht dat Grote Zus ons enige kleinkind zou blijven. Haar moeder had al drie keer een miskraam gehad en onze zoon kreeg een relatie met een vrouw die al drie puberzonen had. We hadden niet verwacht dat ze samen nog aan kinderen zouden beginnen.

Maar zij kregen 2 kinderen in tien en een halve maand tijd en ook onze dochter raakte opnieuw zwanger! Zo hebben we nu 3 kleinkinderen van 11 en samen met de prachtige leeftijd van Grote Zus (17) hebben we nu dat mooie ronde getal.

50 Kleinkinderverjaardagen: wat een geluk en wat een rijkdom!

Gisteren werd ze 16 …

… en toen ze pas geboren was schreef ik haar een briefje.

Lieve kleine meid,

Wat hebben we in spanning op jou gewacht! Jouw papa en mama waren in het ziekenhuis en eindelijk om 4 uur ‘s nachts belde mama dat jij geboren was. Meteen heeft opa de vlag uitgehangen en zijn we naar jou gaan kijken. Wat waren je ouders trots en wat zijn we allemaal blij met jou! Elke dag kom ik even naar je kijken en vaak mag ik je het flesje geven. Natuurlijk ben jij in de eerste plaats het kindje van je ouders, maar ook voor mij voel je zó eigen, zó vertrouwd.

Ik wil je niet wijs maken dat de hele wereld mooi en goed is, maar er is wel veel liefde om je heen en ik hoop dat je dat je hele leven mag ervaren.

Er zijn zoveel goede wensen voor jou en je ouders en ze willen je alles geven wat ze kunnen. Als je huilt is er de liefdevolle aandacht van je mama en de zorg van papa. Jij bent een lieve baby en slaapt, drinkt en groeit goed. Met jou is er nieuwe toekomstverwachting en vaak fantaseer ik wat er allemaal zal gebeuren in jouw leven. Misschien hebben we geluk en kunnen we jou volwassen zien worden!

In ieder geval is jouw leven een voortzetting van alle generaties vóór jou. Samen met je andere opa en oma hebben we de namen opgezocht van je over- en betovergrootouders. Jij bent zo klein en nieuw en tegelijk komen in jou zoveel mensen samen. En van elk van hen zal je iets geërfd hebben, de kleur van je ogen, van je haar, je lichaamsbouw of een bepaalde eigenschap.
Wat je van mij erft weet ik niet, maar ik hoop dat ik je het plezier en de vreugde in het leven kan bijbrengen. Ik hoop dat je leergierig bent en met vertrouwen nieuwe dingen durft te doen. Vertrouwen in jezelf en in andere mensen wil ik je toe wensen én de kracht om problemen te overwinnen.

Lieve meid, je bent nog zo klein en die gekke oma denkt al een leven vooruit. Voorlopig heb je nog genoeg aan warmte, op tijd je flesje en een schone luier. Ik hoop dat we straks samen gezellige oppasdagen hebben en dat jij je altijd welkom zult voelen in ons huis.

Oma.

En nu is ze 16 en ik ben nog even trots op haar!!

Gastlogje van Kier: slotklooster

Eerder (1, 2, 3 en 4) vertelde ik al van onze tuinkamer en zijn diverse bewoners.

Op een dag kregen we het verzoek om woonruimte voor een meisje dat hier in het plaatselijke klooster werkte. Ze werd 18 en wilde weg uit haar problematische gezinssituatie en zo kwam ‘Paula’ bij ons in huis. Behalve werken in het klooster was ze ook koster in de kerk en geloof speelde een heel grote rol in haar leven. Misschien een zoeken naar houvast en ergens bijhoren?

Na  3 jaar bij ons kreeg ze de kans om in de pastorie te gaan wonen maar het contact bleef bestaan en zo kwam ze regelmatig voor een potje scrabbel en een praatje op bezoek.

Ze was heel zelfstandig en sportief. Zo liep ze verschillende keren de vierdaagse en 4 jaar geleden maakte ze in haar eentje op de fiets de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Na die tocht belde ze dat ze groot nieuws had en kwam ze vertellen dat ze in ging treden in een Slotklooster. Terwijl ik alleen de dingen zag die ze dan nooit meer zou kunnen doen, straalde zij als iemand die ging trouwen en die eindelijk haar levensbestemming gevonden had.

Het leven in het klooster bestaat vooral uit stilte en gebed. Zo houden de zusters eeuwigdurende aanbidding, dat houdt in dat er altijd, dag en nacht, iemand in de kloosterkerk aanwezig is om te bidden. Verder zijn er vaste tijden op een dag dat de zusters samen komen om te bidden, te beginnen  om half 6 met de Lauden, na het ontbijt het morgengebed, dan de Heilige Mis, het Middaggebed, de Vespers en ‘s avonds de Completen. Behalve een uurtje recreatie wordt de dag in stilte doorgebracht terwijl ze hun dagelijks taak verrichten zoals hun eigen groenten verbouwen en zorgen voor de bejaarde zusters. Er wordt alleen bij hoge uitzondering televisie gekeken, geen krant gelezen en post wordt door de overste geopend! Terwijl de “gewone” kloosters uitsterven zijn er in de slotkloosters nog regelmatig nieuwe roepingen en zo is de jongste in dit klooster pas 23 jaar!

Een maand geleden zijn we op bezoek geweest (Paula mag maar 2 keer per jaar bezoek) en het was erg fijn om haar na 3 jaar weer te zien. Ik was onder de indruk van de hartelijke ontvangst en de serene rust die er heerste. Van veel mensen krijg ik de vraag: Wat is nou in hemelsnaam het nut van zo’n leven, wie wordt er nu beter van dat mensen heel de dag zitten bidden? Ergens denk ik dat de mensheid  gebaat is met gebed als tegenhanger voor alle kwaad en onverschilligheid die er zijn, maar nog altijd  vind ik het een wonderlijke keuze.

Kunt u zich een leven in een klooster voorstellen en  hoe zou u reageren als bijvoorbeeld uw dochter of vriendin voor dit leven zou kiezen?

Gastlogje van Kier: kunst maakt je leven rijk(er)

Een paar jaar geleden stond er in ons plaatselijke krantje een advertentie over een cursus kunst. Een leraar kunstgeschiedenis die met de VUT was bood een cursus aan met een bepaald thema. De cursus bestond uit 6 lessen van 2,5 uur met als afsluiting een museumbezoek. Mijn schoonzus maakte de opmerking: “welke gek wil daar nu naar toe?”. Nou dat was ik dus en het is volop genieten!

De man is een bevlogen verteller en behalve dat hij bekende en minder bekende kunstwerken laat zien, vertelt hij veel over de tijd waarin bepaalde dingen gemaakt zijn, wat de opvattingen waren in die tijd en waarom dat weer veranderde. De eerste cursus waar ik naar toe ging had als thema: “Macht en aanzien in de kunst”. Het begon met de bouw van de piramides, ging over kastelen, paleizen en kerken, over schilderijen en kunstschatten in de kerk en eindigde met de hoogste wolkenkrabber ter wereld. Nu heeft geschiedenis altijd mijn interesse gehad dus hier gaat  mijn hart van open!

Intussen zijn we aan het 7e thema toe: “De man in de kunst” met als ondertitel:”Van Adam tot Obama”. We begonnen met “De geboorte van Adam”in de Sixtijnse kapel, geschilderd door Michelangelo. Het gaat over heersers, vorsten en kerkleiders. Natuurlijk komt het prachtige beeld van David  aan de orde maar het gaat ook over gewone boeren en arbeiders.

dgva

Waren er in het begin nog maar zo’n 12 cursisten nu zijn we al met ruim 30 mensen verdeelt over 3 cursustijden.

We hebben musea bezocht in Brussel, Keulen, Essen, Brugge en Haarlem en gaan begin april naar Antwerpen. Ook dan is onze leraar een prima gids. Hij gaat alvast een keertje naar de betreffende stad toe, zoekt een leuk adres voor koffie en lunch en weet precies wat hij ons in het museum wil laten zien. Vaak maken we een stadswandeling en zien dan juist andere dingen als de bekende toeristische attracties.

Kortom het zijn dagen waar ik volop van geniet en ik voel me rijk met de gegeven mogelijkheid. Kier.

Heeft u belangstelling voor kunst en bezoekt u regelmatig een museum?

Gast in huis deel 4: Marieke

We leerden Marieke (zo heet ze niet echt trouwens) kennen via mijn zus. Ze was een tijdje in een soort rusthuis opgenomen geweest omdat ze behoorlijk met zichzelf én haar huwelijk in de knoei zat.

Een ding was haar wel duidelijk na die tijd, ze wilde niet verder met haar man en daarom niet terug naar haar gezin.

Zo kwam van haar de vraag of ze een tijdje in onze tuinkamer mocht wonen. Ik had bewondering voor de moed die ze had om naast een baantje om in haar levensonderhoud te voorzien, ook nog te beginnen aan een HBO-studie om zo aan haar toekomst te werken.

En ik, ik luisterde naar haar verhalen. Hoe ze haar dochtertje van 6 miste, hoe haar vader woedend op haar was omdat ze haar gezin in de steek had gelaten en dat haar oudste zoon van 14 haar een blauw oog had geslagen en dat z’n vader dat goedkeurde.

Vanuit een veilig en hecht huwelijk zijn deze dingen bijna onvoorstelbaar voor ons. Hoe kan een vader het nu goed vinden dat een zoon zijn moeder slaat? Ik vind het zo jammer dat mensen die ooit met liefde aan een leven samen begonnen en samen kinderen kregen, elkaars felste tegenstanders kunnen worden.

Vaak dacht ik: hoe zou het verhaal er van de andere kant uitzien? Ik probeerde geen oordeel te hebben in een situatie die je maar half kon overzien maar ik denk dat Marieke blij was met een plaats waar ze haar verhaal kwijt kon.

Ze heeft 7 maanden bij ons gewoond en is weggegaan toen ik voor een hartoperatie in het ziekenhuis lag dus daar ben ik niet heel bewust mee bezig geweest.

Later heeft ze ons uitgenodigd om mee uit eten te gaan en het was fijn om te zien dat haar leven weer wat op de rails kwam. Ze woont nu met haar dochtertje bij het bedrijf dat ze overnam van haar vader, met wie de verstandhouding gelukkig weer veel beter is geworden. Met haar twee zonen is het contact nog steeds niet hersteld en ik vind de prijs die mensen moeten betalen voor hun scheiding vaak enorm hoog!

Marieke, we hebben goede herinneringen aan haar en aan de tijd dat we iets voor haar konden betekenen.

Vind u het ook moeilijk om geen ‘partij’ kiezen als mensen gaan scheiden en heb ik het mis als ik denk dat het verlies bij een scheiding (zeker als er kinderen zijn) vaak groter is dan de ‘winst’?

Kier.

Gastlogje: Kaften en Keuvelen

Deze maand wordt ze 13 onze oudste kleindochter en op maandag gaat ze naar de 2e klas van het voortgezet onderwijs.

Na een heerlijk lange vakantie is dat best weer wennen zoals ze zelf zegt want er komen weer andere medeleerlingen in de klas en nieuwe leerkrachten ervoor.

Afgelopen week hielp ik haar met het kaften van haar boeken en het werd een gezellige middag. Al doende is het gemakkelijk om samen te praten over van alles wat haar (en mij) bezig houdt.

Ondertussen hoor ik in gedachten het liedje “meisjes van 13” en kijk ik met liefde en trots naar het ranke meisje dat zich langzaam ontwikkelt, soms nog zó jong lijkt en van de andere kant zo’n verrassende eigen kijk heeft op veel zaken.

We praten over wat ze misschien wil worden, over hoe het was toen haar mama naar de middebare school ging, en hoe het was 55 jaar geleden toen het voor meisjes (in onze krlng) nog zo vanzelfsprekend was dat je naar de huishoudschool ging en stopte met werken als je ging trouwen.

Stiekem ben ik een beetje jaloers op de mogelijkheden die de jeugd van vandaag heeft, hoe ze vreemde talen leren en de kans krijgen om veel van de wereld te zien. Aan de andere kant was onze jeugd weer meer beschermd en eenvoudiger. En net als iedere volwassene maak ik me soms zorgen over de wereld waarin de jonge mensen opgroeien.

Het was een mooie middag zo samen en ik hoop dat ze zich met succes door al die boeken heenwerkt, dat ze in dit nieuwe jaar niet alleen boekenwijsheid opdoet en dat ze vooral kan genieten van haar jeugd.

Met liefde, Kier.

Gastlogje 9. Kleinkind(eren)

Oma en opa zijn is (dat zullen bijna alle mensen die dat ook zijn beamen) fantastisch! In ons geval zijn we nog extra bevoorrecht omdat  twee van onze kleindochters op slechts 300 meter afstand wonen. Vanaf hun geboorte hebben we elke week van een oppasdag mogen genieten en al is dit voor Grote Zus niet meer echt nodig toch komt ze op omadag ná school nog altijd even langs voor warme chocolademelk en iets lekkers.

Met Kleine Zus die bijna 7 wordt heb ik een heel bijzondere band. Als ik op zaterdag bij hen ga lunchen is de vaste vraag: “oma mag ik met jou mee om te spelen?” en stiekem hoop ik daar ook al op.

De middag brengen we door met spelen, knutselen, televisie kijken en natuurlijk is ze dol op de computer. Onbegrijpelijk hoe handig kinderen daar mee omgaan en ze troost me als  de spelletjes me écht niet lukken. Was ze er een jaar geleden nog dol op voorgelezen worden, op dit moment is zij het die oma voorleest.

Als ze wil helpen met koken ben ik verwonderd over mezelf en het geduld dat ik dan heb. Het kan me echt niet schelen als heel het aanrecht een puinhoop wordt of er kleine ongelukjes gebeuren.

Het allermooiste is het samen praten. Ze is zo heerlijk openhartig en heeft een uitgesproken menig over veel dingen.

Ze is dol op verhalen van vroeger en de kleinste gebeurtenissen van m’n jeugd op de boerderij wil ze horen. Ze vertelt me met een ernstig snoetje dat ze verliefd is, en dat is zo lastig oma, want dat jongetje zit in mijn hoofd en dan kan ik niet goed rekenen.

Als het een beetje mooi weer is gaan we samen fietsen of zoals afgelopen weekend naar het schoolplein om te skeeleren. Zij rijdt haar rondjes en aan mij de taak om de tijd te klokken.

Vaak zegt Mrs T: ”Mam die dingen deed je allemaal niet met ons” en daar heeft ze gelijk in. Toen had ik het drukker en woog de verantwoording zwaarder. Met je kleinkinderen krijg je een nieuwe meer zorgeloze kans en het is zoals ze zeggen: “bij oma is het anders” en al  is het heerlijk om ze te verwennen toch zal ik me altijd houden aan de normen die ze thuis leren.

Ik weet heel goed dat straks vriendinnetjes en andere zaken belangrijker voor haar gaan worden en dat is ook goed. Maar voorlopig geniet ik met heel mijn hart en voel me een superrijke oma!

Kier.

Gastlogje 8: gast in huis 2

De tuinkamer waar ik in mijn vorige logje over vertelde was veranderd in een soort rommelhok. Onze zoon had een huis gekocht en zou binnen afzienbare tijd vertrekken en mijn man was als vrachtwagenchauffeur lange dagen van huis zodat ik me in de nabije toekomst meestal alleen aan tafel zag zitten en dat leek me best eenzaam.

Op dat moment zag ik de advertentie in ons huis aan huisblad: Gezocht woonruimte voor een 20-jarige student. In gedachten zag ik weer jonge mensen in huis, verhalen over studie en uitgaan, iemand om een beetje te verwennen en het de moeite waard vinden om aandacht aan de maaltijd te besteden.

Na een telefoontje kwam M. met z’n ouders kennis maken en na een paar dagen werd er gebeld dat ze de kamer graag wilden huren. Een grappig argument van zijn vader was: die mensen hebben dezelfde planten in de tuin als wij, dus dat zal best goed gaan.

En zo kwam M. bij ons wonen. M. die al z’n hele leven stotterde en op de M.T.S. in Nijmegen had gezeten. Daar werd hij door klasgenoten zo erg gepest dat hij maanden lang wel van huis vertrok maar hele dagen door de stad zwierf omdat hij niet meer naar school durfde. Toen zijn ouders hier eindelijk achter kwamen zijn ze in onze gemeente gaan praten waar ook een M.T.S. was en zeker in die tijd was dat in vergelijking met Nijmegen nog een soort dorpsschool. Er werd besloten dat M. een andere richting zou gaan kiezen en zo een heel nieuwe start kon maken. Hij was er zich ook wel van bewust dat dit de laatste kans was op een behoorlijke opleiding maar wat had de jongen het zwaar in het begin.

Zijn moeder had altijd zoveel mogelijk geprobeerd om problemen voor hem uit de weg te ruimen en dat had hem niet erg weerbaar gemaakt. Maar hij heeft het volgehouden! Drie jaar lang heeft hij bij ons gewoond en ná z’n stagejaar is hij geslaagd voor werktuigbouwkunde.

Zo is deze periode voor M. én voor ons een win-win situatie geworden. Nu heeft hij een mooie baan waarvoor hij zelfs vaak naar het buitenland moet en het voornaamste: zijn zelfvertrouwen is flink toegenomen waardoor ook het stotteren tot een handteerbaar probleem is geworden.

Na  16  jaar gaan we nog elke zomer met zijn ouders een dag op stap. We maken een fijne fietstocht, koken voor elkaar, bekijken elkaars bloemen en planten en wisselen stekjes uit.

Afgelopen zomer fietsten we samen naar Duitsland waar M. met z’n vriendin een mooi huis bewoond. We zijn trots op hem!

Gastlogje 6: pleegkinderen

Op mijn vorige blogs schreef mijn moeder af en toe een gastlogje. En hoera: ze gaat hier ook op Triltaal mee door. Vol trots presenteer ik gastlogje 6 van mijn moeder.

* * *

Waarschijnlijk heb ik het geërfd van mijn ouders want die hadden vroeger ook al kinderen uit Oostenrijk of een Nederlands kindertehuis te gast om een paar weken een normaal gezinsleven mee te maken. We hadden op onze boerderij volop ruimte  om te spelen.

In de tijd dat wij trouwden (44 jaar geleden) was er in Nederland sprake van overbevolking en leek het zelfs een beetje asociaal om meer dan 2 kinderen te krijgen. Toen onze zoon en dochter geboren waren en wij vonden dat er in ons huis en ons hart wel plaats was voor nog een kindje besloten we ons te verdiepen in pleegkinderen. We waren het er over eens dat  het beter was een kind dat het nodig had een kans te geven dan voor een eigen derde kind te kiezen.

Zo volgden er voorlichtingsavonden en bezoeken van maatschappelijke werksters en na een tijdje werd ons de vraag gesteld of we geen 2 kinderen wilde opnemen. Er werd namelijk gezocht naar een plaats voor een broertje en zusje (4 en 5 jaar oud) en het was heel belangrijk om die samen te laten opgroeien.

Zo kwamen er 2 kleuters voor proefweekenden en vakantieweken in ons gezin. Al snel ontdekten we dat met liefde en goede wil lang niet ieder probleem op te lossen is. Al vonden onze eigen kinderen het in het begin wel leuk, al gauw gingen ze knokken voor hun eigen plaatsje en onze aandacht. Wat we nog nooit gehad hadden was dat er ruzie werd gemaakt wie er in de auto bij het raampje mocht zitten. Met twee kinderen hebben ze gewoon ieder hun raampje. Als ik dan zei dat wie lief en verstandig was gewoon in het midden ging zitten wilden ze opeens met vieren lief en verstandig zijn en werd daar weer over gevochten. Als Wim van z’n werk kwam vlogen de twee gasten hem uitbundig om zijn nek. Ze waren  opgegroeid zonder vader en dus vonden zij die papa helemaal geweldig! Ik zag dan onze dochter wat sip kijken alsof ze wilde zeggen: Het is wel mijn vader hoor! Zo waren er talloze momenten met grote en kleine conflicten waarin ik ernstig ging twijfelen aan onze opvoedkundige kwaliteiten. Misschien was het op langere termijn wel gelukt om samen verder te gaan maar vaak was ik er doodmoe van.

Het moeilijkste was dat de eigen moeder steeds weer naar de rechter stapte om de ouderlijke macht terug te krijgen. Zolang daar geen beslissing over was konden de kinderen ook niet in ons gezin geplaatst worden en zo wisten we eigenlijk niet of we samen iets aan het opbouwen waren of dat we weer afscheid moesten gaan nemen.

Toen er na minstens 5 rechtszaken nog geen besluit was hoe het verder zou gaan, hebben we met pijn in ons hart de beslissing genomen te stoppen en na die tijd hebben we nooit meer iets van de kinderen gehoord. Ik heb nog wel eens geïnformeerd in het kindertehuis waar ze verbleven als ze niet bij hun moeder konden zijn, maar die gaven een beetje bot te kennen dat het beter was als ze geen contact meer met ons zouden hebben. Misschien hadden ze daar ook wel gelijk in?

Het heeft ons teveel kruim gekost om het nog eens opnieuw aan te durven. Daardoor is onze bewondering voor mensen die wel pleegouders durven zijn enorm groot. Wij hebben het geprobeerd en het is moeilijk om voor jezelf te moeten bekennen dat deze taak te zwaar voor ons was, we konden het emotioneel niet aan.

Intussen zijn onze gastpleegkinderen al rond de 40. Zouden ze zelf ouders zijn en is het gelukt om met hun eigen moeder een band te blijven houden? We wensen ze alle goeds van de wereld toe! Kier.