Ik heb het boek uit. Gisteren in bed uitgelezen, een traantje weg moeten pinken. Je weet dat ze dood gaat, maar als ze dan dood gaat, ai.

Nog steeds heb ik moeite met Kluun en een enorme bewondering voor de kracht van Carmen. Zoals zij ‘lief Mr. T.’ zegt tegen Kluun, dat getuigt van grote liefde. Dus, waarom zou ik dan moeite hebben met Kluun? Carmen was de vrouw die Kluun kende, die in voor- en tegenspoed voor hem koos, die het leven samen met hem (meestal) geweldig vond.

De laatste hoofdstukken van het boek waren indrukwekkend, het afscheid van dochter Luna zo verschrikkelijk heftig.

Ik heb zelf twee dochters, te moeten weten dat je hen niet op ziet groeien, dat je ze zult moeten missen, dat je niet naast, achter, voor, bij hen kunt staan. Ik kan geen woord bedenken wat uitdrukking geeft aan dat gevoel.

Feit is dat ik het een prachtig boek vond. Wat dat betreft heb ik bewondering voor Kluun, zijn manier van schrijven, de rauwe eerlijkheid en de opzet van het boek pakt je en houdt je vast tot de laatste letter. Ik heb Kluun pas deze week ‘ontdekt’, ik weet dus verder niets van hem af. Wellicht dat ik dat andere boek ook eens zal lezen. En waar ik zeker naar uitkijk is het vervolg op Komt een vrouw bij de dokter.

Ik leg Kluun in de kast. Dit boek is gesloten.

Eén ding vraag ik me nog wel af. Hoe is het met Roos afgelopen?