Versierde fietsen

Hoewel regenachtig, ging de optocht met versierde fietsen hier in het dorp gewoon door. Er waren weer een heleboel kinderen die meededen. Volgens Mrs. T. zijn er veel papa’s ingeschakeld om de fietsen te versieren.

Gisteren heeft Grote Zus wel een poging gedaan, maar veel verder dan het versieren van de fietsbel met crepe-papier kwam ze niet. Vandaar dat Mr. T. vanochtend de fiets versierd heeft.

Grote Zus is zes en vorig jaar fietste ze nog met zijwieltjes. Ze fietste gewoon te weinig om het echt goed te kunnen en het kwam er niet echt van het haar goed te leren.

In november 2005 spraken Mrs. T. en Grote Zus af dat ze, als ze zwemdiploma C had gehaald, goed zou leren fietsen. Want, koninginnedag meedoen met een fiets met zijwieltjes als je ZES bent, is toch wel heel erg.

In ieder geval: kerstvakantie 2005 stond in het teken van leren fietsen. Mr. T. heeft veel te weinig geduld om Grote Zus te leren fietsen. Mr. T. is namelijk een man en die denken toch wat te simpel over leren fietsen: gewoon opstappen en trappen. Zo werkt dat niet Mr. T.. Meisjes zijn vaak bang om te vallen en mopperen omdat ze het niet snel genoeg goed doet of te angstig is werkt alleen maar averechts.

Na een paar dagen oefenen ging het echter perfect: Grote Zus fietst als een tierelier. En nu, nu vindt ze het gewoon heel erg leuk om te doen. We gaan regelmatig stukjes samen fietsen en soms gaat ze op de fiets mee naar opa en oma zo’n 6 kilometer verderop. Helemaal alleen, zonder zijwieltjes!

Sinds kort gaat Kleine Zus ook mee op de fiets en dat is helemaal leuk. Met z’n drietjes of viertjes fietsen we hele stukken in en rond het dorp.

De fiets zag er aan het eind van het feestprogramma trouwens erg uit. De crepe-papier was helemaal uitgelopen en vies en nat. Maar goed, Grote Zus heeft meegedaan en het ging hartstikke goed en da’s het allerbelangrijkste.

Tentoonstelling

Gisteren sloot de basisschool waar Grote Zus op zit de zogenaamde themaweken af. Elk jaar wordt er in april door alle groepen gewerkt aan een bepaald thema. Dit jaar was dat De Nieuwe School.

In februari van dit jaar is het klooster in het dorp door de laatste zusters verlaten. Het gebouw is vervolgens door de gemeente gekocht. Er wordt gedacht om in het klooster de basisschool te huisvesten, de gymzaal, het jongeren-/ouderencentrum, de peuterspeelzaal enzovoort. Op dit moment wordt het klooster, op last van de gemeente, antikraak bewoond.

Het is een prachtig, monumentaal pand. De gevel aan de straatzijde moet dus ook bewaard blijven. Dat is alleen maar mooi. De rest van het pand zal wellicht gesloopt worden en dan kan er gebouwd worden. Spannend!

Aan de slag dus met dat thema: De Nieuwe School. Alle groepen, van groep 1 tot en met 8, is twee weken lang druk bezig geweest. Er was een grandioze opening (met meester Jacq op het dak!), er werd geknutseld, toneel gespeeld, er werden plannen gemaakt, enquetes gehouden, hele stellages gemaakt.

En gisterenavond was er van zes tot half acht een tentoonstelling. Waar die tentoonstelling gehouden werd? Natuurlijk in het klooster! Van het hele grote gebouw mocht de school een klein stukje gebruiken voor de tentoonstelling. Maar wel het stuk met de kapel (wauw) en twee grote recreatiezalen.

De looproute was door middel van vlaggetjes en pijltjes uitgezet en in de kapel en de twee zalen hielden alle groepen hun tentoonstelling. Grote Zus was ontzettend enthousiast. Ze had een kijkdoos gemaakt (met daarin dingen die zij wel in de nieuwe school wil hebben), een heel werkboekje, slingers, vlaggetjes.

Er waren powerpointpresentaties, hele maquettes, kleiwerkjes, bamboe-erwtenbouwsels, heel veel tekeningen, geverfde t-shirts, kijkdozen, films en dia’s, er waren allerlei spelatributen geknutseld, waslijsten met wensen. Kortom: er was van alles.

De opkomst was hoog. Het was er gewoon keidruk. Geweldig was het om het enthousiasme van de kinderen te zien. We kunnen met recht trots zijn op onze kleine mannen en meiden.

Mrs. T. is benieuwd hoe het klooster er over, pakweg 5 jaar, uitziet.

De schaduw van de wind

Mrs. T. had het al regelmatig in haar handen gehad: het boek ‘De schaduw van de wind’ van Carlos Ruiz Zafón.

Maar steeds kocht ze het niet. Mrs. T. is namelijk niet zo heel erg van de (verantwoorde?) literatuur, ze houdt meer van romans (geen streekromans of bouquet reeks trouwens), thrillers, fantasy, historische verhalen en dergelijke.

De verplichte boekenlijst op school heeft averechts gewerkt wat Mrs. T. betreft: Wolkers, Reve en kompanen konden Mrs. T. met hun schrijfstijl niet bekoren. Mrs. T. vond de verhalen vaak niet mooi, vaak te grof en zo ‘hak op de takkerig’.

Maar goed: De schaduw van de wind. Uiteindelijk kocht Mrs. T. het van haar verjaardagsgeld en heeft ze het gisteren uitgelezen.

De eerste 150 bladzijden heeft Mrs. T. echt door moeten worstelen, het verhaal pakte haar niet, was warrig in haar beleving. Gelukkig heeft Mrs. T. doorgezet want na die, in haar ogen, trage start maakt Zafón het helemaal goed. Wat een verhaal, wat een ontwikkelingen, wat een liefde.

Heb jij dat soms ook? Dat je aan de ene kant wilt weten hoe een boek afloopt, maar dat je aan de andere kant het boek ook niet uit wilt lezen, want dan is het voorbij. Dat had Mrs. T. uiteindelijk met dit boek ook.

En jij, ken je dit boek, heb je het wellicht ook gelezen? Enne … wat vond je ervan. Mrs. T. is erg benieuwd.

Inbraak

In de school van Grote Zus is gisterennacht ingebroken. De hele school is in rep en roer. De kleinste kinderen zijn helemaal overstuur, want waarom doen die stoute mensen dat nou toch. En komen ze dan ook bij ons mama? En komen ze ook nog een keer terug, papa?

Er zijn negen computers gestolen, de boeven zijn gelukkig alleen in de bovenbouw binnengeweest, in de lokalen van de onderbouw zijn ze niet geweest. Het is natuurlijk niet zo dat het voor bovenbouwkinderen minder erg is, natuurlijk niet. Maar voor de kleuters en onderbouw is het gebeuren wel heel erg spannend. Te spannend wellicht. Mrs. T. hoorde al dat sommige kinderen vannacht slecht hadden geslapen: bang voor stoute boeven.

De boeven zijn ook nog bij Jong Nederland binnengeweest. Voor diegene die het begrip Jong Nederland niet kent, dat is een soort scoutingclub. Grote Zus is lid van deze club. Grote Zus vindt dat het aller-, aller-, allerleukste om bij te zijn.

Jong Nederland heeft sinds september een nieuw clubgebouw, dat is met behulp van heel veel vrijwilligers in elkaar gezet en daar is het hele dorp trots op. Boeven horen hier niet aan te komen! In het clubgebouw bevond zich blijkbaar niets van waarde, de kasten stonden wel open, maar er was niets meegenomen.

En toen hebben de boeven ook nog geprobeerd het gebouw van de tennisvereniging binnen te komen. Dat is ze niet gelukt.

Waarom zijn boeven boeven? Waarom pakken ze spullen van anderen? Wat doen ze er mee? Wat brengen ze teweeg bij gedupeerde mensen? Hoeveel kinderen verliezen hierdoor (weer) wat vertrouwen in de wereld? Voor hoeveel volwassenen geldt dat …

World Press Photo

Op 15 januari 1990 ging Mrs. T. het huis uit. Da’s dus al heel lang geleden. Mrs. T. was nog niet eens twintig. Sinds Mrs. T. uit huis is, verzamelt ze boeken.

In eerste instantie was Mrs. T. nog lid van de bibliotheek. Op een gegeven moment is Mrs. T. daar echter mee gestopt omdat ze gewoon nooit meer leuke boeken kon vinden. Boeken verzamelen is best een dure hobby, maar dat heeft Mrs. T. er graag voor over: Mrs. T. is namelijk een leesmonster.

Het aantal boeken dat Mrs. T. leest daalt helaas. Dat heeft een aantal oorzaken: druk met kindjes, Mr. T., huis. Sociaal leven enigszins op peil houden. Een soort van nieuwe verslaving (webloggen!). Een schriftelijke opleiding waar Mrs. T. net mee is gestart. En het zal wel net zoals bij u zijn: in één uur kan Mrs. T. nog steeds geen 90 minuten stoppen. Nu kunnen vrouwen vaak veel dingen tegelijk, maar dan nog is tijd een schaars goed en levert het lezen in dit geval helaas het eerste in.

In ieder geval: World Press Photo http://www.worldpressphoto.com/. Toen Mrs. T. dus het huis uitging kocht ze een paar maanden later haar eerste World Press Photo boek. In deze boeken worden alle winnende foto’s afgedrukt die fotografen van over de gehele wereld inzenden. Dit zijn vaak heel indrukwekkende foto’s, soms erg akelig of juist prachtig, grappig, confronterend, shockerend.

Sinds dat eerste boek heeft Mrs. T. elk jaar het boek gekocht. Ze heeft nu dus een rij van zestien World Press Photo boeken in de kast staan. Correctie: zeventien, vandaag gaf Mrs. T. zichzelf versie 2006* cadeau.

Voor Mrs. T. zijn het boeken die eigenlijk maar een paar keer doorgekeken worden. Natuurlijk na de aankoop en dan meestal alleen nog maar bij het uitmesten van de boekenkast. Voor Mrs. T. vormen deze boeken echter een weergave van haar leven als ‘volwassene’ en tonen ze veel van de dingen die in die volwassen periode in de wereld gebeurd zijn.

* Dat vindt Mrs. T. wel raar. Het boek heet 2006 en gaat over 2005.

Tsjernobyl

Woensdag is het 20 jaar geleden dat er een ongeluk in de kerncentrale van Tsjernobyl gebeurde.

Mrs. T. was toen 16, Mrs. T. was toen een tiener met compleet andere prioriteiten. Het drama in Tsjernobyl ging zo goed als volledig langs haar heen. Mrs. T. kan zich wel herinneren dat haar ouders en andere volwassenen er best veel over spraken, hoewel er volgens mijn herinnering in Nederland niet direct echt veel aandacht aan de ramp geschonken werd (Mrs. T. herinnert zich een graasverbod voor koeien en spinazie die niet meer te eten was). Maar ja, zoals gemeld, Mrs. T. was 16 …

Pas de laatste jaren heeft Mrs. T. regelmatig over Tsjernobyl nagedacht. Mrs. T. is nu zelf moeder (dus kwetsbaar) en denkt vaak na over de wereld waarin we leven. Mrs. T. denkt dan aan de mensen die in het getroffen gebied woonden. Wat is er van hen geworden, hoe is hun leven nu?

De directe en indirecte gevolgen van de ramp waren en zijn immens. Hoe is het om dagelijks geconfronteerd te worden met de gevolgen van iets dat 20 jaar geleden gebeurde. Iets dat in een klap je leven veranderde.

Mrs. T. maakt zich zorgen om de wereld. Wat zijn er toch veel dingen die niet goed zijn, wat gaan we toch onzorgvuldig met de wereld, haar (is de wereld vrouwelijk?) rijkdommen en al haar bewoners om. We maken veel dingen kapot en voelen ons (in Mrs. T.’s ogen volkomen misplaatst) superieur.

In deze wereld heeft Mrs. T. twee kindjes neergezet. Waarom zult u denken? Omdat Mrs. T. bovenal gelooft in het goede van mensen. Omdat Mrs. T. in het kleine kringetje van mensen om haar heen veel liefde en vertrouwen ziet (en als alle mensen van die kringetjes om zich heen hebben …). Omdat Mrs. T. op haar bescheiden manier probeert goed te doen voor de mens en natuur. Omdat Mrs. T. boven alles gelooft (of hoopt?) dat het wel goed zal komen met de wereld.

Matilda

Zoals al eerder gemeld ging Mrs. T. samen met Grote Zus en Mr. T. naar Matilda de Musical. En het was fantastisch!!!!

Eerlijk gezegd wist Mrs. T. niet precies wat ze zich bij deze uitvoering voor moest stellen. Bij het bestellen van de theaterkaartjes (en dat doet Mrs. T. in mei voor het komende theaterseizoen) zoeken we ook altijd een aantal voorstellingen uit voor Grote Zus. Dan kijken we meer naar voor welke leeftijd iets geschikt geacht wordt en of het zang, dans, toneel, musical of iets dergelijk is. Daar proberen we een mix in te vinden. Mrs. T. vindt het belangrijk dat Grote Zus af en toe wat cultuur snuift en ze vindt het belangrijk dat Grote Zus allerlei dingen leert waarderen. Als Mrs. T. op vakantie gaat dan is dat ook echt niet een ‘kindjesvakantie’. Nee, Mr. T. en Mrs. T. doen dingen die de Grote Zus leuk vindt, en Grote Zus doet dingen die Mr. T. en Mrs. T. leuk vinden. Maar dit terzijde. (Kleine Zus is nog nooit mee op vakantie geweest.)

In ieder geval: Matilda. De musical is gebaseerd op het boek van Roald Dahl en wordt in een bewerkte versie gebracht door Kleintje BMT (en Kleintje BMT zijn dan 8- tot 13-jarige kinderen die aangesloten zijn bij het Brabants Muziek-Theater: een amateurgezelschap). Zie de link voor meer info: http://www.brabantsmuziektheater.nl/newtemp/index.html.

Het enthousiasme spatte van de bühne, de kinderen stralen. Er is enorm veel tijd en energie gestoken in deze voorstelling, de kostuums zijn prachtig, de liedjes (meestal) vrolijk, het decor is precies goed, de respons vanuit de zaal is hartverwarmend. En dat is dan vrijwilligerswerk (petje af!).

Vooral mevrouw Bulstronk en Pippi hebben Mr. T. en mij ontroerd. En Grote Zus … Grote Zus zat fier rechtop op haar stoel, vol aandacht volgde zij het spectakel op het toneel. Niet alleen op het toneel is dan voor Mrs. T. genoeg te zien, ook het snoetje van Grote Zus is om in te lijsten.

Later, thuis, brengt oma Grote Zus naar bed. Grote Zus praat 100-uit over de voorstelling en vertelt dat ze zo graag 8 jaar zou willen zijn: ‘want dan oma, dan, ben ik oud genoeg om auditie te doen…

Tandenfee

Grote Zus en Kleine Zus deden een wedstrijd (beter natuurlijk: vooral Grote Zus deed die wedstrijd, Kleine Zus kan het geen bal schelen).

Kleine Zus gaat tandjes krijgen, Grote Zus wisselt. Dat doet Grote Zus al sinds juli 2005 toen haar eerste melktand (onder) besloot de wijde wereld in te gaan. Vervolgens besloot buur van melktand dat voorbeeld te volgen. En toen stond het heel lang stil (is dat normaal? Mrs. T. heeft geen idee).

Kleine Zus deed vanaf december 2005 verwoede pogingen om tanden te krijgen. Tenminste, aan haar humeur dachten Mr. T. en Mrs. T. af te lezen dat ‘het de tandjes wel zullen zijn’ (grappig dat dat heel vaak als excuus gebruikt wordt voor een huilerig kindje).

De boventanden van Grote Zus wiebelden intussen al een beetje. Wie zou er winnen? Kleine Zus een nieuwe tand, Grote Zus een tand eruit.

Uiteindelijk heeft Kleine Zus de wedstrijd gewonnen. Op 25 februari 2006 piepte het eerste (onder)tandje naar buiten, gevolgd door een tweede ondertandje op 24 maart 2006.

Grote Zus begon aan een inhaalslag: op 15 april verloor zij -tijdens het eten van een hard broodje- haar eerste tand boven. En de buur daarvan is momenteel ernstig aan het wiebelen. Mrs. T. verwacht dat Grote Zus haar vierde melktand binnen een paar dagen zal verliezen. Het is een prachtig gezicht, dat gat in Grote Zus haar mond.

Grote Zus heeft haar derde melktand onder haar bedkussen neergelegd en hoopte dat de tandenfee zou komen om daar misschien wel een cent voor in de plaats neer te leggen. Ze heeft haar twee vorige tanden bewaard in een melktandendoosje en Mrs. T. vond eigenlijk dat dit derde tandje daar ook maar in moest gaan wonen, allemaal lekker bij elkaar. En weet je wat? De tandenfee (i.c. Mrs. T. natuurlijk  😉 ) heeft een briefje voor Grote Zus achtergelaten. In dat briefje stond dat Grote Zus haar tandje maar fijn zelf moest bewaren en dat ze voor dit tandje en alle andere tanden die ze nog zou gaan wisselen één cent kreeg.

Grote Zus vraagt ‘s ochtends aan Mrs. T.: ‘Mama, heb jij dat briefje geschreven?’ (Mrs. T. had zo haar best gedaan op een onherkenbaar handschrift!). En Mrs. T. vraagt haar van wie ze het liefste heeft dat die het briefje heeft gescheven, de tandenfee of mama. Haar antwoord: ‘de tandenfee’.

Mooi

Ik zit nu bij het vuur en denk

aan dingen velerlei

aan weidebloemen, vlinders licht

in zomers lang voorbij.

 

Aan bladeren geel en herfstdraad,

voorbij thans menig jaar

met ochtendmist en zilvren zon

en ‘t windje in mijn haar.

 

Ik zit nu bij het vuur en denk

hoe zal de wereld zijn

als winter zonder voorjaar komt,

voor altijd mijn domein.

 

Want zoveel is er nog dat ik

nog nimmer heb aanschouwd:

er is een ander groen in elk

voorjaar en ieder woud.

 

Ik zit nu bij het vuur en denk

aan lieden zonder tal,

en hen die ‘n wereld zullen zien

die ik nooit kennen zal.

 

En steeds maar weer moet ik denken aan

de tijden van weleer –

ik luister of ik voeten hoor

of stemmen, teruggekeerd.

 

Uit ‘The lord of the Rings, The fellowship’ 1957, J.R.R. Tolkien.

Mieke

Ruim negen maanden geleden hoorde Mrs. T. van een bizar ongeluk. Een jonge vrouw (ze heet Mieke), hier uit de buurt, lag samen met haar jonge zoontje in een hangmat van het mooie weer te genieten.

Onderstaande cursief gedrukte tekst heeft Mrs. T. van Mieke’s weblog gehaald.

‘s Middag rond 12:30 uur gebeurd er een verschrikkelijk ongeluk aan de Dasstraat in Volkel. Mieke had haar hangmat opgehangen in de tuin om er samen met Guus in te gaan liggen. Op onverklaarbare wijze breekt de pilaar af waaraan de hangmat hing en komt op Mieke terecht. Dit met afschuwelijke gevolgen.

Mieke vroeg zelf aan Guus om de buren te waarschuwen. Al snel zijn alle hulpverlenende instanties (trauma helikopter, ambulance, politie, brandweer) ter plaatse. Er werd besloten dat Mieke zo snel mogelijk per ambulance naar het UMC Radboud Ziekenhuis in Nijmegen moest worden gebracht.

Aangekomen in het ziekenhuis wordt bij Mieke een hoge dwarslaesie geconstateerd. Er wordt een “kroon” om het hoofd aangebracht en daarmee wordt de nek gestabiliseerd. Tevens wordt alle benodigde apparatuur aangebracht om Mieke zelf ook te stabiliseren.

Marco is vanuit Doetinchem opgehaald en naar het ziekenhuis gebracht. Ook de familie is intussen geïnformeerd en naar het ziekenhuis gekomen. Daar is meteen aan iedereen verteld hoe de situatie is en wat de toestand van Mieke op dat moment is. Mieke wordt helemaal onderzocht en zal daarna naar de Intensive Care gebracht worden.

Voordat Mieke naar de IC gebracht wordt mag Marco en de familie haar nog kort bezoeken.

Op de IC wordt Mieke verder onderzocht en wordt de definitieve diagnose gesteld. Door de zeer ongelukkige val in de hangmat zijn bij Mieke alle 7 de nekwervels gebroken. Tevens is haar gezicht op verschillende plaatsen gebroken. Al meteen is duidelijk dat Mieke haar armen en benen nooit meer zal kunnen gebruiken. Mieke was op dat moment niet meer in direct levensgevaar.

Omdat Mieke goed bij kennis was werd de diagnose ‘s avonds 10:00 uur aan haar persoonlijk medegedeeld.

Sinds een half jaar volgt Mrs. T. regelmatig de weblog van Mieke. Mrs. T. is getroffen door  het wrede lot dat Mieke en haar gezin en familie heeft getroffen. Maar Mrs. T. wordt ook geraakt door het optimisme dat uit de verhalen naar voren komt, de humor die men ventileert, de eerlijkheid die men toont en de kwetsbaarheid die geuit wordt.

Mrs. T. denkt regelmatig aan Mieke, aan haar leven, hoe het veranderd is, aan haar toekomst, hoe zal die eruit zien, aan haar zoontjes en aan haar man. Welke emoties zullen Mieke dagelijks vergezellen: gelukkig zijn, ongelukkig, boos, opstandig, berustend, gefrustreerd, blij.

Het zijn cliché’s die Mrs. T. over Mieke kan schrijven, maar een ding wil ik in ieder geval zeggen: Mrs. T. vindt Mieke en de mensen om haar heen kanjers.

No hard feelings

Met het kleine meisje gaat het goed. Ze heeft gelukkig niets (of misschien heel weinig) overgehouden aan haar grote trapavontuur.

Vandaag is ze bij oma geweest en daar is het als vanouds gegaan: ze speelt rustig haar eigen spel, ze tettert wat, ze moppert wat, ze eet bijna niet (ze doet al een dag of vijf aan de lijn), ze slaapt wat.

Aan het eind van de dag had Mrs. T. de pijp leeg. Mrs. T. had pijn in haar schouders en armen en Mrs. T. was doodmoe. Mrs. T. dacht dat als een blok in slaap te zullen vallen. Helaas, dat was niet het geval.

Mrs. T. is intussen wel bekomen van de schrik. Gisteren was een enorme rotdag en Mrs. T. heeft er vandaag natuurlijk nog vaak aan gedacht en dat zal wel zo blijven. Het engeltje op Kleine Zus haar schouder heeft gisteren goed werk verricht.

Maar vandaag was er een nieuwe dag. Een dag die stralend begon toen ik Kleine Zus uit haar bedje haalde. Mrs. T. kreeg een brede glimlach van het dametje. No hard feelings mama!

Klein (?) drama

Een van de meest akelige dingen die een mama kunnen overkomen is vanochtend gebeurd. Kleine Zus is van de trap gevallen. Van boven helemaal naar beneden. Wat een ellende, wat een schuldgevoel.

Het is Tweede Paasdag en iedereen is thuis, dus het is een andere maandag dan normaal. Mrs. T. belooft Grote Zus dat ze met Kleine Zus samen in bad mag, da’s feest. We gaan met z’n allen naar boven, Mrs. T. en Kleine Zus voorop. Mrs. T. zet Kleine Zus in de badkamer neer, Grote Zus kleedt zich daar uit. Mrs. T. vergeet het traphekje dicht te maken …

Mrs. T. loopt naar Kleine Zus haar kamer om schone kleertjes te pakken … een fractie van een seconde later … een enorm kabaal … Kleine Zus ligt onderaan de trap. Mr. T. is beneden en binnen een mum van tijd bij Kleine Zus. Kleine Zus huilt en huilt en huilt … en Mrs. T.? Mrs. T. kan wel janken.

Kleine Zus heeft volgens Mr. T. en Mrs. T. niets gebroken of zo, maar een hersenschudding kan natuurlijk altijd.

Als Kleine Zus uiteindelijk in bed ligt (ze valt binnen een paar minuten in slaap) belt Mrs. T. de Huisartsenpost. Het advies dat we daar krijgen: haar elk uur wakker maken gedurende de eerstvolgende 24 uur. Mocht ze verder niet gaan braken of zo, dan mogen we aannemen dat er niets ergs aan de hand is.

Mrs. T. voelt zich k*t. Vorige week nog viel Kleine Zus uit zo’n loopwagentje terwijl Mr. T. er zo ongeveer naast zat. Mrs. T. mopperde toen op Mr. T., wel uit een impuls maar toch. Maar dat mopperen is niet terecht, dat weet Mrs. T. ook wel. Alle mensen die van Kleine Zus en Grote Zus houden zorgen er toch zeker voor dat de meisjes niets overkomt?

Mr. T. heeft niet op Mrs. T. gemopperd. Daar is Mrs. T. blij om, maar misschien was het beter geweest als hij gemopperd had. Mrs. T. schrijft het voorval van zich af, tenminste dat probeert ze. Mrs. T. voelt de adrenaline nog door haar lijf stromen, wat een dag …

9.25 uur: een update over Kleine Zus. Het is redelijk gegaan vandaag. Kleine Zus is al een aantal dagen vreselijk verkouden, dus daar heeft ze sowieso al last van. Als ze vandaag jengelde, dan was niet duidelijk of dat van het niet fit zijn was of van de val van de trap. In ieder geval, ze ligt nu lekker in bedje en is al onder zeil. We zullen elk uur even naar het meisje gaan kijken.

Geloof

Mrs. T. is gedoopt, Mrs. T. heeft haar communie gedaan en Mrs. T. is ook nog eens een keer gevormd. Kortom: Mrs. T. is katholiek. Tenminste, dat schijnt Mrs. T. te zijn.

Mrs. T. gelooft wel in iets, maar wat dat is? Ik denk wel dat er iets is, maar is dat dan God?

De meeste bijbelverhalen vindt Mrs. T. best heel mooi, maar sommige ook erg naar en akelig. Gelukkig is het natuurlijk ook maar wat je uit die verhalen haalt en hoe je ze voor jezelf interpreteert.

Mrs. T. zou pagina’s vol kunnen schrijven over religie, wat het met mensen doet, wat het met de wereld doet (en heeft gedaan), over onbegrip en intolerantie. Maar ook over saamhorigheid, bij elkaar horen en juist weer tolerantie. Maar hierover wordt al zoveel gesproken en geschreven, Mrs. T. voegt daar niets aan toe. Het is ook een oneindige discussie in Mrs. T.’s ogen.

Geloof is zo moeilijk. Voor Mrs. T. is Vaticaanstad en de Paus iets wat niet meer van deze tijd is. Voor heel veel anderen is de Paus juist geweldig. Volgens Mrs. T. jaagt men door sommige standpunten de mensen juist de kerk uit en dat terwijl het zo verschrikkelijk goed zou kunnen zijn als we met z’n allen ergens voor konden gaan.

Voor Mr. T. is het geloof meer duidelijk, hij is katholiek en zelfs min of meer actief in de parochie. Soms zou Mrs. T. willen dat ze meer van Mr. T.. Mr. T. zegt: geloven doe je voor jezelf. Misschien dat Mrs. T. dat maar ‘ns moet gaan proberen.