Mrs. T. en Mr. T. zijn gezegend met twee dochters. Toen Mrs. T. zwanger was van Grote Zus kwam vanzelfsprekend het -hoe-regelen-we-het-met-werken-en-zorgen-vraagstuk- ter sprake. Mrs. T. wilde zeker niet stoppen met werken. Mr. T. ook niet.

We hebben de opvang perfect en tot volle tevredenheid op kunnen lossen:

– Op maandag is Mrs. T. thuis.

– Op dinsdag past Mrs. T.’s mama op de meiden.

– Op woensdag is Mrs. T. weer thuis.

– Op donderdag past I op de dames.

– Op vrijdag is Mr. T. thuis.

Mrs. T. heeft eens even de oppasdagen opgeteld: vanaf het moment dat Grote Zus drie maanden was is Mrs. T. weer aan het werk gegaan. Tot vandaag hebben oma en I al 620 keer voor onze meiden gezorgd.

Het ‘ziekteverzuim’ is werkelijk te verwaarlozen. Tot vandaag de dag heeft I twee keer niet op kunnen passen omdat ze veel last had van haar pols en Kleine Zus niet durfde te hanteren. Oma heeft een paar maanden niet op kunnen passen omdat ze heel ziek was (gelukkig ligt deze akelige tijd ver achter ons). Maar in deze periode nam opa de honneurs waar.

Grote Zus vindt het allemaal even prachtig. Ze gaat graag naar oma en ook bij I heeft ze het perfect naar haar zin.

Kleine Zus zal het allemaal worst wezen, als zij op tijd haar natje en droogje heeft is ze een tevreden meisje.

Mrs. T. en Mr. T. zijn erg blij met hun oppassen. Natuurlijk krijgen ze een vergoeding voor het oppassen, met kerst een kerstpakket en soms een kleinigheidje. En toen Kleine Zus alweer een half jaar bij oma en I kwam bracht het meisje een prachtige bos bloemen mee. Maar binnenkort: 650 keer oppassen, dat is een etentje waard. We nemen ons ‘personeel inclusief aanhang en kinderen’ binnenkort eens lekker mee uit eten.

En het allerbeste wat Mrs. T. aan het oppassen over heeft gehouden: in het begin was I ‘gewoon’ de vrouw van neef B van Mrs. T.. Nu noem ik haar een van mijn beste vriendinnetjes. En dat is toch maar mooi even een fantastisch extraatje.