Tandpasta

Bij Mrs. T. in de badkamer is het druk. En dan bedoelt ze druk met verschillende soorten tandpasta’s.

Ons gezin bestaat uit vier personen en we poetsen allevier onze tanden met een andere pasta. In het potje dat daarvoor bedoelt is, staan dus vier borstels en vier tubes tandpasta. Vooral als een tube bijna leeg is, en dus zo’n rare kronkel in z’n lijfje heeft, heeft dat vervelende consequenties voor het bakje. Er vallen dan regelmatig borstels uit. En nu niet roepen, koop dan een groter bakje, want dit bakje is nog maar anderhalve maand bij ons.

Zo heeft Mr. T. een uitgesproken voorkeur voor Colgate. Mrs. T. koopt dus voor hem met alle liefde Colgate.

Grote Zus’s tanden worden gepoetst met Elmex Junior. Ja, u leest het goed, worden gepoetst. Grote Zus is weliswaar zes, maar poetsen doen papa of mama. Wist jij dat tandartsen aanraden om in ieder geval tot en met het negende jaar minstens na te poetsen bij het kroost. Grote Zus heeft nooit iets bij de tandarts, Mrs. T. hoopt dat dat onder andere door het goede poetsen komt.

Alle vier (jawel, vier sinds vandaag!) de tanden van Kleine Zus worden gepoetst met Elmex Peuter. Alhoewel je het geen poetsen kunt noemen. We doen een piepklein dropje tandpasta op een piepklein borsteltje en proberen te poetsen. Kleine Zus neemt echter binnen 5 seconden het heft in handen en sluit radicaal haar mond, of het dametje begint te friemelen en draaien met haar hele lijfje, of mevrouw wil zelf de borstel vasthouden. Dat laatste dan dus maar, krijgt ze in ieder geval de fluoride binnen. Want dat is dan wel weer gemakkelijk van die tandpasta, doorslikken is geen probleem (en misschien zelfs wel de bedoeling).

En Mrs. T. doet het met Derlon, volgens mij heet het zo. Een goedkoop merk, maar wel lekker fris en met goed resultaat. Mrs. T. heeft in 10 jaar geen gaatjes of zo gehad (afkloppen). Dat kan natuurlijk ook komen omdat zo ongeveer alles al gevuld is?

Welke tandpasta is jouw favoriet? En poets je op de ouderwetse manier of elektrisch? En hoe zit het met flossen?

Beschermd: Ouders

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gedacht(en) | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Boudewijn, Gerard en Frank

Drie geweldige, fantastische en mooie mannen vindt Mrs. T..

Boudewijn is natuurlijk Boudewijn de Groot. Een fantastische zanger die geweldige nummers ten gehore brengt. Gevoelige nummers, swingende nummers, enthousiaste nummers. Boudewijn treedt meestal op met hetzelfde gezelschap (daarin zit ook Ernst Jansz (van Doe Maar!!!), da’s een mooi meegenomen).

Gerard is Gerard van Maasakkers. Dit heerschap is wellicht voornamelijk bekend onder webloggers van beneden de grote rivieren. Gerard brengt ontzettend mooie muziek met een Brabantse tongval. Samen met zijn ‘Vaste mannen’ is hij verantwoordelijk voor een avondje kippenvel. Gerard was eind december 2005 te zien bij het KRO-programma De Wandeling. Misschien hebt u dat gezien? Wat een mooie en wijze man. Mocht u ooit in de gelegenheid zijn een optreden van Gerard bij te kunnen wonen, aarzel niet. U zult er geen spijt van krijgen.

En Frank is Frank Boeijen. Van zijn optredens hebben Mr. T. en Mrs. T. al vele malen van genoten. Mr. T. is in dit verband de ‘grote fan’, Mrs. T. ging in eerste instantie mee voor de gezelligheid. Maar inmiddels is Mrs. T. volledig onder de indruk van Frank. De laatste keer dat wij hem in het theater zagen, speelde hij samen met Mathilde Santing. Dat was puur, dat was prachtig en krachtig. Mrs. T. waardeert met name de ballades van Frank.

Boudewijn is van 1944. Hij is prachtig opgedroogd.

Gerard is van 1949. Het is ‘m niet aan te zien.

Frank wordt volgend jaar 50. Ook hij is goed geconserveerd om het zo maar eens te zeggen.

Mrs. T. had al een behoorlijk aantal theaterkaartjes gescoord. Maar deze drie mannen komen in het theater 10 kilometer verderop. Uiteraard gaat Mrs. T. proberen voor deze drie kanjers ook nog kaartjes te bemachtigen.

Het wordt een machtig mooi theaterseizoen volgend jaar!!!

Kleine Zus oefent … en oefent … en oefent

Het meisje heeft het hartstikke druk met haar lijfje ontdekken, de dingen die dat lijfje kan (en -nog- niet kan), met kletsen, tetteren en kwijlen.

Kleine Zus was er vroeg bij. Het dametje rolde al met vier maanden van rug naar buik … en toen … bleef het heel lang wachten op terugrollen. Wel een dikke 4½ maand.

En dat is niet leuk. Mrs. T. begrijpt, dat klinkt ondankbaar, maar dat is het gewoon niet. Een babietje dat elke 5 tot 10 minuten dat ze op is ligt te huilen omdat ze zo-moehoe-is-van-het-op-haar-buik-liggen-en-het-nog-niet-terug-kunnen-rollen is erg niet leuk. Vooral de zevende en de achtste maand van Kleine Zus haar leventje waren lastig en erg vermoeiend (zowel voor het meisje, als voor de mensen om haar heen).

Mrs. T. realiseert zich dat dit heel egoïstisch en naar over kan komen. Dat is uiteraard niet zo bedoeld. Natuurlijk is Mrs. T. keigek op ons meisje en houden we allemaal heel veel van haar. Natuurlijk is Mrs. T. erg gelukkig dat het kleine aapje überhaupt ter wereld is gekomen (en dat is zeker niet vanzelfsprekend geweest in haar geval, maar daar schrijft Mrs. T. nog wel eens over) en bovenal: natuurlijk is Mrs. T. enorm gelukkig dat het meisje gezond is. Voor Mrs. T. geldt, al is het overdag soms gewoon niet leuk, als je dan ‘s avonds bij het naar bed gaan zo’n slapend hoopje ziet liggen, dan is de dag weer goed.

Net zoals alle (veel?) mensen wil Mrs. T. graag dat ‘vervelend’ babygedrag een naam heeft. Als we het ‘op haar tandjes zullen wel doorkomen’ kunnen gooien, dan geeft dat rust. Of ‘Ze wil zoveel, maar ze kan nog niets’, of ‘Ze is ook zo verkouden de laatste tijd’. Herkent u dat?

Sinds half februari is Kleine Zus een ander kind, sinds die tijd kan ze zelfstandig zitten: ze is vrolijk, tettert en kletst.

De laatste weken teigert ons meiske de hele kamer door, ze gaat uit zichzelf zitten, ze probeert zich op te trekken (lukt af en toe), probeert al wat stapjes te maken (reuzenstappen, geweldig komisch om te zien). Ze geeft (met open mond) natte kusjes, zwaait dag, dag en vindt de poezen geweldig.

Haar leven bestaat uit oefenen … oefenen … oefenen. Kleine Zus is een heerlijk kind.

De kunst van het opvoeden is niet het behoeden voor het vallen, maar het helpen bij het opstaan

Daar is Mrs. T. het mee eens. Zowel in emotioneel als verzorgend opzicht proberen Mr. T. en Mrs. T. heel goed voor de meisjes te zorgen. En Mrs. T. denkt dat Mr. T. en zij het goed doen.

Grote Zus is, Mrs. T. heeft het al vaker gemeld, een heerlijk kind. Een echt kind van haar leeftijd ook: bezig met dingen die zesjarigen belangrijk vinden, open, af en toe bang, af en toe haar grenzen verkennend, nooit brutaal, creatief, spontaan en open. Een deel zal in haar karakter zitten, een deel komt van ons, de school, andere kinderen/mensen waar ze mee omgaat.

Kleine Zus is een ander type. Ze is feller dan Grote Zus, veeleisender ook. Mrs. T. is benieuwd hoe zij zich zal ontwikkelen. Kleine Zus teigert de hele kamer door. Kleine Zus vindt alles interessant, Kleine Zus heeft kleine vingertjes …

Het “NEE” van Mrs. T. of Mr. T. klinkt regelmatig door de kamer. Kleine Zus probeert het nog een keer, en nog eens, en nog eens. En steeds dat nee. Het eerste resultaat is er. Kleine Zus zit niet meer aan de boeken van Grote Zus en van diverse andere dingen weet ze dat de verboden terrein zijn.

Mrs. T. vindt opvoeden tot op heden niet moeilijk. Echt niet. Mrs. T. vindt het niet moeilijk om consequent te zijn, Mrs. T. vindt het niet moeilijk als een dochter uit protest huilt, Mrs. T. vindt het  niet moeilijk om (waar anderen bij zijn) corrigerend op te treden. De meiden weten precies wat ze aan Mrs. T. hebben. Mrs. T. denkt dat het belangrijk is voor een kind om te weten waar het aan toe is. Kinderen hebben behoefte aan regels, een ouder die voor hen beslist is duidelijk.

Wat ook belangrijk is, is dat de meiden weten dat papa en mama op één lijn zitten. Mr. T. zal Mrs. T. nooit afvallen waar Grote Zus bij is -en vice versa-. Als we verschil van mening hebben, dan praten we dat ‘s avonds wel uit.

Ooit heeft Mrs. T. ergens gelezen dat de basis in de eerste vier jaar gelegd wordt. Volgens Mrs. T. is dat waar en plukken zowel jouw kind als jijzelf er daarna de vruchten van.

Mrs. T. zweert bij twee van de drie R-en. Rust en Regelmaat. Reinheid is wat lastiger. We hebben immers ook twee poezen in huis en te steriel is volgens Mrs. T. ook niet goed.

En jij, ben je het met Mrs. T. eens of vind je deze manier van opvoeden totaal niet meer van deze tijd? Alle reacties/inzichten zijn van harte welkom!

12½ jaar

Langzaam maar zeker viert Mrs. T. steeds meer 12½-jarige huwelijksfeesten.

Da’s natuurlijk ook wel logisch. Als je trouwt bestaat er natuurlijk een kans dat je op een gegeven moment 12½ jaar getrouwd bent. En tot nu toe hebben alle mensen uit Mrs. T.’s omgeving dat feest nog gevierd ook!

Gisterenavond hadden we weer zo’n feest, hier in de zaal in het dorp. Het was een hartstikke tof feest. Uiteraard wordt er begonnen met koffie en gebak en vanaf ongeveer kwart over negen begon de DJ te draaien. Het feestpaar heeft een uitgesproken Hollandse muzieksmaak, dus de Nederlandstalige muziek vierde hoogtij. De DJ verstond zijn vak. Hij had de dansvloer snel vol en hield dat het grootste deel van de avond zo. Natuurlijk deden de twee dochtertjes van het feestpaar een stukje en de familie een liedje, maar voor de rest was het dansen, dansen dansen.

Mrs. T. drinkt op zo’n avond veel water en een stuk of vier wijntjes. Voor Mrs. T. werkt dat perfect. Gewoon lekker een beetje teut, maar gewoon alles nog in het juiste perspectief zien.

Mrs. T. heeft veel gedanst. Los (doet iedereen in Nederland dat trouwens in van die vreemde rijen op de dansvloer, dat heeft Mrs. T. nooit begrepen), foxtrotten met Mr. T., de Sirtaki (niet erg slim alhoewel de bevalling van Kleine Zus toch alweer bijna een jaar geleden is), John Denver dankt God nog steeds dat ie een country boy is (en de feestgangers deden dat ook), Meatloaf zoekt nog steeds dat paradijs bij het dashbordlampje en de polonaise. Mrs. T. vindt de polonaise verschrikkelijk, maar soms kom je daar niet onderuit. Maar wat Mrs. T. pertinent weigert is ‘roeien’. Kent u dat? Op ‘Meisje ik ben een zeeman’. Daar past Mrs. T. voor. Voor de rest heeft Mrs. T. genoten van het dansen.

Tegen middernacht was er wat te eten. Friet en broodjes kroket of frikandel. Lekker! En daarna weer extra veel dansen natuurlijk om die calorieën te verbranden.

Om 2.30 uur rolde Mrs. T. haar bedje in en om 9.00 uur was ze weer present. De meisjes sliepen dan wel bij oma, maar toch genoeg te doen op zaterdag. Enne, Mrs. T. heeft nergens last van gehad vandaag.

Het zijn geweldige feesten, maar wel vaak zo ongeveer hetzelfde. Is dit typisch Brabants of Zuidnederlands? Vieren jullie ook zo jullie huwelijksfeesten of zien die er heel anders uit?

Moeder en dochter

Vandaag ging Mrs. T. samen met Grote Zus winkelen. Grote Zus is het afgelopen jaar enorm gegroeid en het zomergoed van vorig jaar was bijna allemaal te klein.

Eergisteren hebben we samen haar kledingkast uitgemest, er was maar een conclusie mogelijk: hier moeten nieuwe kleren in!!!

Verder liep het arme (!) meisje nog steeds in haar grote, zwarte winterlaarzen rond. Dat was wel erg warm de laatste tijd. Ook hier dus maar een conclusie mogelijk: zomerschoenen moeten er komen!!!

Grote Zus en Mrs. T. gaan elk jaar twee keer winkelen; 1x in de herfst en 1x in de lente. We gaan eigenlijk altijd naar Helmond. Dat is een compact winkelcentrum met de winkels waar Mrs. T. meestal wel slaagt voor het meisje. Welke winkels we zoal bezoeken: Villa Happ, H&M, C&A en Duthler. En geslaagd zijn we!

We hebben een aantal shirtjes en hemdjes gekocht, een mooie broek, een hippe jurk en twee paar schoenen.

Het is erg gezellig om met oudste te winkelen. In een eerder logje heeft Mrs. T. al ooit geschreven dat Mr. T. en zij best streng zijn in de opvoeding. Mrs. T. heeft het idee dat we daar nu de vruchten van plukken. Grote Zus is gewoon lief, ze luistert meteen, ze zal niet zeuren om iets wat Mrs. T. niet mooi vindt, ze zeurt niet om snoepjes of ‘hoe lang duurt het nog?’. Misschien denkt u dan dat Mrs. T. ook tijdens het winkelen streng is. Dat is niet het geval, kan Mrs. T. u melden.

We zijn gewoon lekker samen op stap, we kletsen volop, maken geintjes en genieten van het samenzijn.

Lieve Grote Zus, het was weer een dag om in te lijsten.

Opdat wij niet vergeten …

Mrs. T. heeft de oorlog niet meegemaakt. Gelukkig niet. Mrs. T. is van 1970 en kent wat de maatschappij betreft eigenlijk alleen maar welvaart en voorspoed, geen grote drama’s, geen angst of twijfel. Mrs. T. is een bofkont.

Mrs. T. is al die mensen die toen verzet boden of zelfs hun leven voor onze vrijheid gaven dankbaar. Mrs. T. vindt het heel belangrijk dat dagen als 4 en 5 mei blijven bestaan. Dat wij stilstaan bij een verschrikkelijke oorlog die zich ruim 60 jaar geleden afspeelde. Maar ook, dat wij stilstaan bij alle oorlogen die nog steeds gevoerd worden en alle mensen die hier wereldwijd door geraakt worden.

Herdenken, stilstaan bij 4 mei vindt Mrs. T. een kwestie van respect. Respect voor de gevoelens van de mensen die deze oorlog wel bewust hebben meegemaakt. Maar ook respect voor de toekomst. Onze maatschappij wordt grotendeels gevormd door ‘leren van het verleden’. Mrs. T. kan moeilijk begrip opbrengen voor mensen die zelfs twee minuten stilte al moeilijk vinden*.

Misschien hebt u het vorig jaar gezien: Jan(tje) Smit, die in een TV-programma zei dat hij niet aan de Dodenherdenking meedoet. Op de vraag van de interviewer waarom niet, antwoordde hij: ‘Omdat ik dan nog in bed lig’.

Mrs. T. vindt dit pijnlijk. Is het niet onze plicht om onze kinderen dit soort bagage mee te geven?

Wat vindt u van Dodenherdenking en Bevrijdingsdag?

* Voor alle duidelijkheid, Mrs. T. heeft voor andersdenkende mensen echt wel respect. Maar een andere mening mag in haar ogen niet als doel hebben te kwetsen. Dus als je niet herdenkt, prima, maar ga dan niet tijdens een herdenking lopen joelen en zo.

Theaterprogramma

Het programma 2006-2007 van het theater hier in de buurt is uit. En er staan weer leuke dingen in!

Mr. en Mrs. T. hebben hun keuze reeds gemaakt. Deze is inmiddels doorgemaild naar E en W waarmee Mr. en Mrs. T. meestal naar het theater gaan. En nu maar duimen dat we voor alle voorstellingen kaartjes bemachtigen.

Het is soms nog een heel gedoe om de kaartjes mooi over het hele jaar te verdelen, dat is niet echt goed gelukt dit jaar. Als alles lukt, zitten we in april 3x in het theater en in december, januari en februari (toch theatermaanden bij uitstek) juist helemaal niet.

Op onze verlanglijst staat het volgende:

Cabaret

* Marc Marie Huybregts (nieuwe show)

* Ernesto & Marcellino (nieuwe show)

* Marc van de Veerdonk (plaatselijk zeer bekend, nieuwe show)

* Claudia de Brey (een onbekende voor Mr. en Mrs. T.)

Verder gaat Mrs. T. nog graag naar Jan Jaap van der Wal en Jörgen Rayman maar daar wil Mr. T. niet mee naar toe. Misschien dat E of W wel gaan, dan sluit Mrs. T. graag aan.

Muziek

* Enge buren (onbekend voor Mr. en Mrs. T.)

* Rock4 (onbekend voor Mrs. T.)

Kindervoorstellingen

* Honk

* Alice in wonderland

Helaas, helaas, als Gerard van Maasakkers komt zitten Mr. en Mrs. T. net in Brugge. Het is toch wat, neemt Mrs. T. eindelijk het heft in handen en boekt ze een weekendje weg, komt net dan een van onze favorieten. Maar goed, Gerard kennende loopt deze tour minstens een jaar en komt ie vast en zeker nog terug.

En, nog een troost, het programma van de concurrent van ons vaste theater, komt volgende week uit. Waarschijnlijk staat Gerard daar ook geprogrammeerd.

Ga jij (soms, ooit, vaak) naar het theater en zo ja, naar wat voor soort voorstellingen? En als je nooit gaat, waarom eigenlijk niet? Onbekend maakt onbemind of is het toch iets anders?

Wilbur Smith

Mrs. T. kent hem natuurlijk niet persoonlijk, maar zijn boeken des te beter.

Meneer Smith is een van Mrs. T.’s favoriete schrijvers. Wat kan deze man prachtige boeken schijven. Meneer Smith is begin 70, hopelijk gaat hij nog lang niet met pensioen!

Het is echt onvoorstelbaar maar zijn boeken grijpen je, nemen je mee in prachtige (en soms heel akelige) verhalen, je wilt weten hoe ze aflopen, je leeft helemaal mee met de hoofdpersonen.

De verhalen van Wilbur Smith spelen (grotendeels) in Afrika en dan ligt het maar net aan zijn stemming in welke periode. Hij heeft een aantal boeken geschreven over het oude Egypte; farao’s, slaven en intriges. Maar ook schreef hij boeken over het Afrika van de 20ste eeuw.

Wilbur heeft 15 boeken geschreven over twee families. De eerste boeken spelen zich af in de 17de eeuw, de laatste in de 20ste eeuw. Soms komen personen van de ene familie voor in de boeken over de andere familie. De familie Courtney (11 boeken) en de familie Ballentyne (4 boeken) worden op een gegeven moment verre familieleden. De sfeer van de boeken is betoverend en verslavend; je leeft mee met het wel en wee van de hoofdpersonages.

Alle boeken over de Courtneys en Ballentynes zijn los te lezen, maar het leukste is toch om vanaf het eerste deel te beginnen.

Verder heeft Wilbur nog zo’n 10 boeken zonder serieverband geschreven. En ook dat zijn absolute aanraders.

Mrs. T. zou je aan willen raden om, als je graag leest en Wilbur Smith nog niet kent, als de wiedeweerga aan zijn boeken te beginnen. Verslaving gegarandeerd!

Wie is jouw favoriete schrijver en, als je de boeken van Wilbur Smith kent, wat vind jij van zijn werk?