Er is een leeftijd waarop men moet kiezen en een leeftijd waarop men trouw moet zijn aan de gemaakte keuze.
Maandelijks archief: juni 2006
Een huis vol kleine etterbakjes
In Mrs. T.’s gids staat de volgende aankondiging bij bovengenoemd programma:
Je vraagt je af hoe kinderen opgevoed worden in landen als Afrika, Indonesië of India. Zijn al die koters daar ook hyperactief, niet te houden op de markt en slaan ze hun moeder ook al als ze drie jaar oud zijn? Dan hebben ze daar ook supernanny’s als Jo Frost of kinderpsycologe Tanya Byron nodig. Gelooft u dat echt? Zou de overdadige luxe waarmee kinderen in Westeuropa tegenwoordig opgroeien -zowel in materieel opzicht als in de overvloed aan aandacht- iets met de intens verpeste kinderzieltjes te maken kunnen hebben? In RTL 4’s zoveelste opvoedprogramma Een huis vol kleine etterbakjes zien we gezinnen met rebellerende kinderen hun intrek in een speciaal observatiehuis nemen. Het is aan opvoedgoeroe Tanya Byron om ze weer op het rechte pad te krijgen.
Mrs. T. heeft één keer een zogenaamd opvoedprogramma gezien, dat was Eerste Hulp bij Opvoeden. Het is bij een keer gebleven want Mrs. T. vindt een dergelijk programma heel erg verschrikkelijk om te zien. Daarbij komt dat ze niet weet hoeveel er gemanipuleerd wordt om de beelden toch maar zo mals mogelijk bij de kijker binnen te laten komen. Mrs. T. heeft voor zichzelf de beslissing genomen nooit meer naar dergelijke tv te kijken.
Mrs. T. gelooft niet dat het een probleem is als kinderen in de hierboven genoemde ‘overdadige luxe’ opgroeien. Mrs. T. gelooft wel dat er in een behoorlijk aantal huishoudens iets ontbreekt. Maar wat dat ‘iets’ dan is? Noem het consequent zijn, noem het positieve aandacht geven, noem het regels stellen, noem het knuffelen, noem het tijd nemen voor elkaar. Noem het uitleggen van waarom je als papa of mama iets beslist, maar noem het ook ‘dat je niet alles in goed overleg met je kinderen hoeft te doen’. Als het puntje bij paaltje komt ben jij ‘de baas’. Je hoeft geen vrienden te zijn met je kinderen, dat moet niet het uitgangspunt zijn. Jij bent de papa/mama, hij/zij is het kind. Punt uit. En het is niet erg als het eens niet gezellig is in huis, laat het maar een keer knallen. Laat je kind maar eens gewoon boos zijn zonder het af te kopen of je eigen standpunt los te laten voor de lieve vrede. Laat je kind maar eens een keer verdrietig zijn. Dat is moeilijk, dat weet Mrs. T. donders goed, maar het is wel belangrijk.
Waar Mrs. T. veel moeite mee heeft is de competitie die er tussen ouders onderling bestaat en die vaak op de kinderen overslaat. Maar daarover een keer een ander logje.
Reacties op het bovenstaande zijn meer dan welkom. Mrs. T. vindt het altijd erg interessant om te lezen wat anderen van dit soort logjes vinden. Dus …
100ste logje
Mrs. T. wil haar 100ste logje ‘vieren’ met een mooie tekst.
Het beste dat je aan je kinderen kunt geven,
is het geschenk van je tijd.
The party is over
Zo … alles is (al lang) opgeruimd, het huis weer aan kant (de vloer zelfs gedweild!). Mrs. T. is weer nuchter (niet dronken geweest trouwens) en oranje voetbalt op dit moment tegen Portugal (Mrs. T. heeft nog geen bal zien rollen dit WK, maar wellicht kruipt ze zo meteen toch op de bank om, al lezend, af en toe een blik te werpen).
Mrs. T. heeft een hartstikke tof feest gehad gisterenavond en -vannacht. Het was heerlijk weer, een deel van de feestgangers bleef dus lekker buiten, het andere deel keek binnen naar het voetbal. Mr. T. had met een steiger een heuse tv-stellage gebouwd, dus iedereen had goed zicht.
De opkomst was goed en dat doet Mr. T. en Mrs. T. weer goed. Er is veel bier door dorstige kelen gespoeld, de wijn smaakte naar meer en de hapjes en dergelijke vonden gretig aftrek.
Er is veel gebuurt (gekletst in goed Nederlands) en gelachen en het was binnen de kortste keren 2.30 uur. Toen was het grootste deel van de gasten inmiddels wel weg en meestal blijft er dan nog een klein groepje hangen. In dat groepje -traditiegetrouw- de ouders van Mrs. T.. Mrs. T.’s ouders zijn altijd op onze feesten, zij vinden het geweldig om de vrienden van vroeger weer te zien en lekker bij te kletsen. Mrs. T.’s ouderlijk huis was vroeger de uitvalsbasis van met name Mrs. T.’s broer en Mrs. T.’s broer en Mrs. T. zelf behoren tot dezelfde vriendenclub (volgt u het nog?). Op een feest mogen Mrs. T.’s ouders dus niet ontbreken.
Zo rond de klok van drieën was iedereen echter weg (het wordt wel steeds vroeger moet Mrs. T. bekennen) op W. na. Hij heeft nog meegeholpen met wat opruimen en is op de fiets van Mr. T. naar huis gegaan. Om 3.30 uur dook Mrs. T. haar bedje in. En Mr. T.? Die kwam wat later. Hij wilde nog even dweilen … lief Mr. T.!!!
Beschermd: Feestje bouwen
Kinderen maken kwetsbaar
Mrs. T. leest het op diverse weblogs. Moeders (of vaders) die aangeven dat het hebben van kinderen natuurlijk hartstikke geweldig, fantastisch en super is, maar die ook schrijven dat ze zo verschrikkelijk kwetsbaar zijn als het om hun kinderen gaat.
En dat klopt. Het hebben van kinderen maakt een mens kwetsbaar. Daar moet je mee om leren gaan (als je dat überhaupt al kan leren trouwens). Kwetsbaarheid varieert wellicht ook nog in ‘ergheid’. Alhoewel: jouw angst of verdriet is op dat moment het ergste wat er is. Verstandelijk kun je wellicht beredeneren dat er ergens anders veel ergere dingen gebeuren, maar op dit ene moment voelt dat niet zo. Er is nu iets met jouw kind aan de hand en je wilt dat dat ophoudt en wel NU en dat alles weer goed komt.
Misschien wordt je kind ooit wel (ernstig) ziek, of misschien is jouw kind al heel erg ziek. Maar ook als je kind gewoon een griepje heeft, kun je daar als ouder al best van slag van raken. Misschien zelfs heb je ooit afscheid moeten nemen van een kind … Misschien is je kind langdurig ongelukkig, hoort het er niet bij, of wordt het gepest. En dan zijn er ook nog de vreselijke dingen die anderen kinderen aan kunnen doen.
Je wordt als aanstaande ouder niet gewaarschuwd voor deze kwetsbaarheid. Als je een relatie hebt, dan sta je als twee volwassen mensen tegenover elkaar. Je gaat met elkaar om, houdt van elkaar, maakt ruzie, maakt keuzes en neemt beslissingen. Maar je bent volwassen. Je beredeneert de dingen die gebeuren, je kunt ze ook beredeneren en je bent in principe alleen verantwoordelijk voor je eigen ik. Je wilt alleen (of samen met je partner) iets moois van het leven maken en dient daar zelf voor te zorgen. Maar dan komt er zo’n kleintje aan en dan verandert alles, alles, alles. Niets is meer zoals het was. Jij bent nu ineens verantwoordelijk voor zo’n kleine frummel. Je wilt voor dat leven zorgen, het koesteren, het gelukkig maken en je beseft, dat je dat niet alleen in de hand hebt …
Mrs. T. is heel erg gelukkig met haar meiden en echt geen enorme piekeraar. Maar deze dingen houden haar bezig en kosten haar regelmatig een aantal uren nachtrust.
Op de een of andere manier rust er ook wel een beetje een taboe op het uitspreken van deze gevoelens heeft Mrs. T. het idee. Klopt dat? Kun je je vinden in hetgeen Mrs. T. hierboven heeft geschreven of herken je er helemaal niets in? En vindt je het een probleem die kwetsbaarheid, of hoort het er gewoon helemaal bij als je eenmaal ouder bent?
Beschermd: Afscheid
Beschermd: Een dag vol feest
Beschermd: Ren je rot
De geneesheer van Zaragoza
Mrs. T. heeft met spijt in het hart gisterenavond haar boek uitgelezen. Het was een van die boeken die je een heel leven bij zal blijven. Waar je nog regelmatig aan terug zult denken en zo’n boek dat je over een aantal jaar opnieuw zult lezen.
Het boek heet ‘De geneesheer van Zaragoza’ en is geschreven door Noah Gordon.
Op de achterflap: In 1492 is Spanje een land in de wurggreep van de meedogenloze inquisitie. De Joodse Yonah uit Toledo ziet zijn vader en broer sterven in die verschrikkelijk tijd met haar ontelbare slachtoffers. Maar Yonah weigert zich uit zijn land te laten verdrijven. Zo begint hij een opmerkelijke reis door Spanje om de handlangers van de inquisitie te ontlopen. Een reis die hem uiteindelijk leidt naar zijn eigenlijke roeping: helen en genezen.
De tekst doet heel erge dingen vermoeden, er gebeuren ook heel erge dingen in het boek, maar het boek is veel en veel meer. De tocht van Yonah, zijn aard en karakter, zijn belevenissen, zijn rotsvaste geloof. Mrs. T. heeft er maar een woord voor: indrukwekkend.
Als je van een goed boek houdt, van historische vertellingen, dan kan deze boekenwurm maar één ding zeggen: LEES HET!
Het is een prachtig boek. Je zult er geen absoluut spijt van hebben.
Lief
Als een druppel zeg ik jou
Ik hou van jou
Als jij mij vraagt hoeveel ik van je hou
Dan regent het de hele dag
Trots
Grote Zus kwam gisteren thuis met haar rapport. Hoera, het meisje mag door naar groep 4!
Het rapport van Grote Zus staat als een huis. Natuurlijk weten Mr. T. en Mrs. T. dat Grote Zus het goed doet, dat ze met veel plezier naar school gaat, dat ze een aantal goede vriendinnetjes heeft, dat ze lekker in haar vel zit, dat de juffen over haar te spreken zijn. En natuurlijk zijn Mr. T. en Mrs. T. keitrots op hun kanjer.
Het rapport van Grote Zus staat vol met rv’s (ruim voldoende) en g’s (goed). Vooral het lezen doet ze erg goed. Ze leest nu al op het beginniveau van groep 5. Met rekenen heeft Grote Zus meer moeite (wat lijkt ze toch op haar moeder!). Met de rekentoetsen scoort ze voldoende, maar het uit het hoofd rekenen kost haar moeite. Soms maakt Grote Zus zich daar druk over. Mrs. T. vindt dat jammer: een kind van zes hoort zich hierover nog niet echt druk te maken. Natuurlijk is het de bedoeling dat ze haar best doet op school en zolang dat het geval is, hebben Mr. T. en Mrs. T. niets te wensen. Presteren zal ze nog lang genoeg moeten, daarom proberen we nu dat ‘gebrek’ aan rekentalent, niet al te zwaar te maken.
Soms oefenen we thuis een beetje met rekenen, maar vaak vergeten we dat omdat we met veel belangrijker zaken bezig zijn (zoals daar zijn: lezen, tekenen, kletsen, buiten spelen, met Kleine Zus spelen, koken).
Grote Zus gaat dus naar groep 4. Wat vliegt de tijd …
Bedtijd
Grote Zus is zes jaar. Grote Zus gaat om 19.00 uur naar bed. Grote Zus zegt tegen Mrs. T.: ‘al mijn vriendinnen hoeven pas om 8 of om 9 uur naar bed, waarom moet ik dan zo vroeg naar bed?’.
Mrs. T. weet eerlijk gezegd niet of een bedtijd van 7 uur zo vroeg is voor een kind van zes. Eerlijk gezegd denkt ze dat dat een heel reële tijd is. Grote Zus mag van Mrs. T. en Mr. T. ook nog altijd lezen in bed (daar is ze dol op) en even naar de radio luisteren.
Als Mrs. T. toevallig rond 20.00 uur ‘s avonds even bij Grote Zus binnengluurt, dan is het meisje in 99% van de gevallen al onder zeil. ‘s Ochtends komt Grote Zus uit bed als ze Mrs. T. (of Mr. T.) zo rond 7.15 uur hoort opstaan. We horen haar nooit eerder en ze heeft het er ook nooit over dat ze zo lang moet wachten voordat ze uit bed mag komen. Mr. T. en Mrs. T. denken dus dat Grote Zus deze klokrond gewoon nodig heeft.
Mr. T. en Mrs. T. zijn vrij streng, dat heeft Mrs. T. in eerdere berichtjes al geschreven. De drie R-en doen het hier goed en consequent zijn is voor ons geen probleem. Van het naar bedgaan hebben we nooit een uitgebreid ritueel gemaakt dat eindeloos herhaald moet worden of waardoor je tig keer naar boven moet voor nog een kusje, een knuffel, een verhaaltje, lampje uit (of aan). Grote Zus heeft van ons geleerd dat fratsen rond het naar bed gaan (en het ‘s ochtends opstaan) niet ok zijn. Dat klinkt misschien een beetje bruut, maar we plukken daar allemaal de vruchten van. Voor je het weet zit je als ouder(s) in een negatieve ontwikkeling en om daar uit te komen is erg lastig.
Grote Zus kijkt Jeugdjournaal en dat eindigt met de weersvoorspelling door Celsie. En Celsie, dat betekent, bedtijd. We gaan naar boven. Ritueel: naar de wc, tanden poetsen, wassen, haren borstelen, pyjama aan en naar bed. Grote Zus zegt haar slaapriedeltje en wij zingen een kort liedje. Dan een dikke kus en welterusten. Het werkt prima.
En als Grote Zus dus vraagt, waarom zij al zo vroeg? Dan zeggen wij dat we vinden dat dat goed voor haar is, dat ze altijd nog even mag lezen of muziek mag luisteren. En dan is het goed.
Voor de lezer die nu medelijden met Grote Zus krijgt. Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Soms mag Grote Zus lang opblijven, met een bakje chips is het dan echt feest. Maar wat nou zo grappig is; zelfs als Grote Zus wilde plannen heeft om lang op te blijven. Rond 19.30 uur geeft ze zelf aan of ze nu dan niet naar bed mag.
Mrs. T. realiseert zich dat lang niet iedere lezer zich met het bovenstaande zal kunnen of willen verenigen. Dat geeft natuurlijk helemaal niets. Zoveel mensen, zoveel opvoedingen. Belangrijkste is dat je als ouder doet waar jij (en je kind(eren) uiteraard) je goed bij voelt.
Hoe ziet het bedritueel van jouw kind(eren) eruit? Hoe oud zijn ze en hoe laat gaan ze naar bed?
Cadeautjes
Mrs. T. is dol op cadeautjes geven en krijgen. Mrs. T. vindt het erg leuk om voor anderen cadeautjes te kopen en vindt het een soort van sport om originele spulletjes te kopen. Helaas zijn er een aantal mensen in Mrs. T.’s nabijheid die onderling hebben afgesproken dat ze elkaar geen cadeautjes meer geven en Mrs. T. heeft zich daar dan maar in geschikt, maar ze vindt het wel jammer.
Mrs. T. is ook van de hebbedingen. Dus niet van de praktische cadeaus. Als iemand een praktisch cadeau vraagt, dan zal Mrs. T. daar wel voor zorgen, maar er moet altijd nog een leuke gadget bij. Iets leuks, om ergens neer te zetten, om iets mee te doen, of om juist helemaal niets mee te doen.
Mrs. T. zelf maakt men niet blij met praktische cadeaus. Gelukkig weet iedereen in haar omgeving dat inmiddels, dat heeft Mrs. T. op subtiele wijze laten merken (grapje). Mrs. T. wil ook frutsels, hebbedingen, dingen zonder praktisch nut. In Mrs. T.’s boekenkast staan, naast boeken natuurlijk, ook allerlei friemels. Zo zijn daar: een gekleurde koe, twee kaarsfiguren (dikke meneer en mevrouw), zo’n tekenpopje, een blikken auto, fotolijstjes, een bronzen paardje, een zwangerschapsbeeldje en nog andere beeldjes. Mrs. T.’s huis is een huis vol grapjes en frutsels. Een heel groot deel daarvan is gekregen en haar daardoor erg dierbaar.
Mr. T. daarentegen is wel van de praktische cadeaus. Het maakt hem helemaal niets uit wat hij krijgt. Al krijgt ie theedoeken of scheergel, het is altijd goed. Zondag is het vaderdag en Mr. T. heeft al zo’n beetje laten horen dat zijn onderbroeken en sokken toch wel zo ongeveer aan vervanging toe zijn. Dus wat krijgt Mr. T.? Goed geraden. Maar Mr. T. krijg ook nog iet anders, iets wat Mrs. T. met veel zorg heeft uitgekozen. Gewoon omdat Mr. T. haar Mr. T. is en omdat Mr. T. een fantastische papa is.
En jij, waar maakt men jou blij mee? Enne, ben jij van de cadeautjes geven en/of ontvangen of vind je het eigenlijk maar lastig?