Vandaag vond de jaarlijkse fietstocht met de vriendengroep plaats. Iedere eerste zondag van de zomervakantie komt de oorspronkelijke groep van Mr. T. bij elkaar. Daarbij alle partners en alle inmiddels geboren kinderen. Het totaal aantal deelnemers: 57!

De tocht wordt door twee mensen georganiseerd. Hij begint bij iemand thuis waar de kinderen spelen en de papa’s en mama’s koffie drinken. Dan stappen we in groepen op de fiets en wordt er een korte route gefietst (we houden immers rekening met kleine fietsjes en beentjes die veel rond moeten trappen).

De route ging vanErpnaar Vorstenbosch. In Vorstenbosch liggen de Bedafse Bergen, een bos met heuse ‘bergen’ (stuifzand). De organisatie had het perfect voor elkaar: mooie route, quizje erbij, prachtig weer, goede inkopen, er werd een volleybalveld opgericht, er zou een bbq (mag dat eigenlijk wel in zo’n bos???) volgen, en de kinderen konden zich uitleven op (en in) het stuifzand.

Mrs. T. echter, die had het niet zo goed naar haar zin. Mrs. T. was eigenlijk boos (of teleurgesteld, of verdrietig, of hoe je het ook noemen wilt). Een stel eikels (sorry, maar Mrs. T. kan het echt niet anders noemen) vond het blijkbaar nodig om een x-aantal bierflesjes kapot te maken en de scherven overal (echt overal) rond te strooien.

De oogst van een minuutje naar het zand turen leverde een enorme berg scherven op. Met een kruipertje als Kleine Zus, die het bovendien erg interessant vindt alles in haar mond te stoppen, was dit geen doen. En Mrs. T., die vindt er dan niets meer aan. Die wil niet continu op moeten letten of Kleine Zus niet per ongeluk glas in haar mond stopt (een denneappel is tot daar aan toe). Dus Mrs. T. is, samen met Kleine Zus, naar huis gefietst. Dat doet Mrs. T. met alle liefde voor het kleine meisje, maar toch baalt Mrs. T. dan.

En daarom zou Mrs. T. graag van dat stelletje eikels willen weten: waarom doen jullie nou zoiets? Mrs. T. kan dit geen kwajongensstreken noemen. Dus: wie het antwoord weet, mag het zeggen…