Mrs. T. is reeds geruime tijd (zo’n twee maanden alweer) zo ongeveer nieuwsloos. Nieuwsloos in die zin van geen journaals op televisie kijken (noem het daarom beter: nieuwsbeeldenloos als dat tenminste een echt woord is). Alleen het Jeugdjournaal ziet Mrs. T. bijna elke dag. Redenen om nieuwsloos te zijn, zijn:

• het weer/zomer (dus sowieso weinig televisie);
• studie (Mrs. T. probeert elke dag even te studeren);
• het internetten/webloggen (Mrs. T. heeft een vaste routine wat websites bekijken betreft, daar zitten ook nieuwssites bij);
• vakantie (in ons alom geprezen Gorssel heeft Mrs. T. één journaal gezien, op dinsdag tijdens het voeden van Kleine Zus);
• gevierde teugels (in de regel hanteren Mr. T. en Mrs. T. strikte bedtijden, momenteel gaat Grote Zus regelmatig wat later naar bed, uiteraard in verband met de vakantie en Grote Zus mag van ons het ‘grotemensenjournaal’ niet eens zien).

Het is niet zo dat Mrs. T. niet geïnteresseerd is het nieuws. Verre van zelfs. En de radio staat in huize Mrs. T. altijd aan, ieder uur hoort Mrs. T. de belangrijkste nieuwsfeiten. Dus Mrs. T. is vrij goed op de hoogte. Maar Mrs. T. ziet momenteel dus zelden nieuwsbeelden. Noem het struisvogelgedrag, maar het bevalt Mrs. T. prima. Natuurlijk weet Mrs. T. dat het in de wereld een (al dan niet door de mens gecreërde) puinhoop is. De situatie in Israël/Libanon baart haar zorgen en ook ander groot en klein nieuws is bekend.

De aanslagen in New York op 11 september heeft Mrs. T. met een soort van morbide fascinatie en angst gevolgd. Daar werd ze niet vrolijk van, maar iets maakte dat ze bleef kijken, het wilde ondergaan en begrijpen (doet ze trouwens nog steeds niet). De tsunami van 1½ jaar had hetzelfde effect. Kijken, kijken, huilen ook, onmacht voelen. In haar leven heeft Mrs. T. reeds heel veel trieste gebeurtenissen aanschouwt.

Dat is nu net wat Mrs. T. nu dus niet meer doet: de beelden ondergaan. En dat, dat bevalt heel erg goed …