Zou dat nou altijd gelden? Dat je als ouder onvoorwaardelijk van je kind blijft houden? Achter hem/haar blijft staan? Ongeacht wat voor vreselijke dingen jouw kind heeft gedaan? Zou je als ouder afstand kunnen doen van dat gevoel van houden van?

Mrs. T. hoorde een paar dagen geleden op de radio het bericht dat een ontsnapte TBS-er opgepakt is. Hij werd verborgen gehouden door familieleden. Mrs. T. vraagt zich dan af welke familieleden hem onderdak boden? Waarom deed men dat? Uit liefde voor deze voortvluchtige TBS-er? Uit angst? Om het gezag te tarten? Waarom, waarom?

Sinds 1 december een achtjarig kereltje om het leven is gebracht en een 22-jarige verdachte opgepakt is, tolt het in Mrs. T.’s hoofd.

Als ouder wil je je kinderen beschermen. Geldt dat ook voor de ouders die weten dat hun kinderen de meest verschrikkelijke misdaden plegen? Hoe gaan zij om met niet alleen het verdriet om het vergooide leven van hun eigen kind maar ook met de gevolgen van de daden van diezelfde kinderen? Of zijn zij het juist geweest die het kind een verkeerde richting indwongen?

Als jou is aangedaan wat de ouders van Jesse is aangedaan. Hoe zou je dan reageren? Herinneren jullie je Marianne Bachmeier nog? Wat zij deed vindt Mrs. T. zo begrijpelijk, maar toch, het kan niet. Het mag niet dat wij gaan leven volgens het principe ‘een oog voor een oog’.

Als jouw (pleeg-)zoon het leven neemt van een 8-jarig kind. Hoe zou je dan reageren? Hoe kun je dan reageren. Wat verwacht de buitenwereld dan van je, dat je afstand neemt van jouw kind? Doe je dat dan al uit jezelf?

Vragen. Oneindig veel vragen. En helaas, geen antwoorden.

Mrs. T. zou graag lezen wat jij van het bovenstaande vindt. Mrs. T. zelf, die komt er niet uit.