Tijdens het afgelopen weekend heeft Mrs. T. niet alleen veel gedaan, maar ook veel gelezen. Heerlijk is dat, je verliezen in een boek.
Mrs. T.’s eerste kennismaking met Marianne Fredriksson was eigenlijk niet zo’n succes. Mrs. T. las het boek ‘Anna, Hanna en Johanna’ en het kon haar toen niet bekoren. Maar dat is inmiddels acht jaar geleden, dus wellicht verdient het boek een herkansing.
De kinderen van het paradijs is een heel mooi boek. Een wijs boek ook, dat gevoel overheerst bij het lezen van dit boek. Wat een wijsheid, wat een mooie zinnen.
Het boek is een trilogie rond Eva, Kaïn en Norea. In het eerste boek vertelt Marianne Fredriksson over hoe Eva zich voor bezinning in de bergen terugtrekt nadat haar zoon Kaïn zijn jongere broer Abel heeft vermoord. Het tweede boek verhaalt over hoe Kaïn zich niet kan bevrijden van het schuldgevoel dat diep vanbinnen aan hem knaagt. In deel drie wordt Norea, de Kleine Zus dochter van Eva en Adam, gevolgd.
Mrs. T. wil een aantal stukjes uit het boek aan jullie voorleggen. Ze is benieuwd wat jullie ervan vinden.
Wanneer je je zorgen maakt om je kinderen, beeld je je immers in dat je dat uit liefde doet, dat de ongerustheid voortkomt uit liefde, maar misschien komt de ongerustheid eerder voort uit de angst om kwijt te raken. Je bent niet bang voor de ander, maar voor je eigen verdriet.
Het kind vloog over de velden. Op de wind leek ze, niet begrensd, onberekenbaar en vol van de groene vreugde van de aarde. Ze was nog zo goed als niemand, daarom was ze zo goed als alles. … Het kind was nog niet onderworpen aan de tijd.
Denk niet dat je al deze kwade gevoelens zelf bent. Je hébt ze alleen maar. Alleen als je bang voor ze wordt, kunnen ze macht over je krijgen.
Ik heb geleerd dat je, om echt goed met een kind te kunnen omgaan, net zo moet zijn als het kind zelf. Je moet de nieuwsgierigheid en het plezier uit je eigen kindertijd bewaard hebben.
Het zijn de woorden die ons begrenzen. Dat was een provocatie, ze zocht de discussie … Maar hij geloofde, zei hij, dat de gedachte een langere weg te gaan had dan wij begrepen, en dat de woorden die we uiteindelijk vonden om die gedachten mee uit te drukken maar een magere weergave waren van een lang en moeizaam werk. … De waarheid is nooit in woorden te vangen. Het is net alsof er een wezenlijk verschil bestaat tussen de werkelijkheid en onze manier om die werkelijkheid weer te geven.
Mrs. T. zou nog heel veel meer stukjes uit het boek neer kunnen typen. Feit is dat dit boek haar gegrepen heeft.
Wat vind je van de citaten die Mrs. T. hier heeft geplaatst en is er wellicht een boek (of zijn er citaten) die eenzelfde uitwerking op jou hebben gehad?