100%

Vanmiddag heeft Mrs. T. de uitslag van de onderzoeken gekregen. Alles 100%! De fietstest toonde zelfs dat Mrs. T. een uitmuntende conditie heeft. Kijk, da’s mooi om te horen.

Stiekem was Mrs. T. ook al wel overtuigd van het feit dat er lichamelijk niets ernstigs aan de hand was, maar deze bevestiging is gezien Mrs. T.’s gemoedstoestand de laatste tijd natuurlijk zeer welkom.

Het betekent waarschijnlijk dat het dan toch onverwerkte emoties zijn die Mrs. T. parten spelen. Ook daar wordt aan gewerkt, morgen gaat Mrs. T. weer in debat met de psycholoog en woensdag gaat er weer heerlijk aan Mrs. T.’s ‘onderdanen‘ gewerkt worden.

De reus en de vrouw

Voor haar fans heeft Grote Zus dit keer een romantisch verhaal geschreven.

er was eens een reus.

die wou een vrouw.

hij zoekte heel het

sprookjeswereld

af. maar hij

vond sneeuw-

witje al niets! en

doornroosje ook

al niet. dus besl-

oot hij naar

de aarde te

gaan. op de

aarde vond hij

een huis. hij klopte

aan en … er deed

een vrouw open

en zij kom reus

kom in mijn

armen!! dat deed

de reus en ze

leefden nog lang

en gellukig!


Gisteren zijn Grote Zus en Mrs. T. samen naar het theater geweest. We bezochten de voorstelling Ali Baba van Hakim. Het was een erg geslaagde middag, de musical was leuk, zat vol humor en werd enthousiast gespeeld.

Mrs. T. geniet extra door de giegels die ze naast zich hoort. Grote Zus heeft met volle teugen genoten!

Wat blijft

Wij zijn ons moeder niet verloren

Daarvoor gaf zij ons te veel

Wat zij ons zei, blijven wij horen

Van wat wij zijn, is zij een deel

Wij komen haar overal nog tegen

In wat we doen en wat we zijn

Zij was en blijft voor ons een zegen

Er is een glimlach bij de pijn.

Wij zijn ons oma niet verloren

Al voelen wij vandaag ook pijn

Van haar kregen wij vaak te horen

Voor iets moeilijks moet je bij oma zijn

Veel hebben wij van haar gekregen

Veel hebben we van haar geleerd

Ook voor ons blijft zij een zegen

Bij oma deed je niets verkeerd.

Wij zijn ons moeder niet verloren

Al rust haar lichaam nu voorgoed

Ze leeft toch door, blijft bij ons horen

Ook nu geeft zij ons kracht en moed

Ze heeft zo dapper doorgestreden

Ze ging haar weg door angst en pijn

En steeds opnieuw zal ze weer leven

Als haar kinderen tesamen zijn

Wij zijn ons oma niet verloren

Ook al is kaarten er niet meer bij

Zij zal altijd bij ons blijven horen

Waren we er met z’n allen, dan was ze blij

Ze had interesse in alles wat we deden

Een luisterend oor, een goede raad

Ze is nu bij opa en heeft nu vrede

We zullen haar missen, onze steun en toeverlaat

(van het bidprentje van oma)

                                        Oma

                  27 januari 1915 – 22 februari 1994

Snoeien

In de achtertuin van huize Mrs. T. staan twee grote bomen, een plataan en een kastanje. Een jaar of 8 geleden werden beide bomen zo overheersend dat we besloten uit allebei de bomen de top te halen. Opa is heel goed met de kettingzaag, dus hij klaarde dat klusje in no time. Het leverde naast een heleboel extra licht in de tuin ook een veel mooier achteruitzicht op.

De kastanje laten we sindsdien met rust, niet in het minst omdat hij lijdt aan de kastanjeziekte. Meneer Plataan echter wordt elk jaar helemaal teruggesnoeid en dat is precies wat Mr. T. en opa gisteren hebben gedaan. Stoere kerels nietwaar?

Als je beide takkenbundels zo op de grond ziet liggen, dan lijkt het alsof er maar weinig takken verwijderd zijn. Dat is niet bepaald het geval. In de zomer is de plataan een prachtige, volle boom. Hij lijkt er wel bij te varen, bij die jaarlijkse knipbeurt.

Handboek voor de moderne vrouw

Mrs. T. zag vorige week op tv een voorstukje van het programma ‘De avond van het Handboek voor de Moderne Vrouw’. Beelden van het polygoon journaal toonden een vrouw die zelfverdedigingstechnieken toepaste. Mrs. T. is dol op dat soort oude beelden en besloot het programma afgelopen zondag te kijken.

Het was aangenaam amusement vond Mrs. T.. Er waren vijf vrouwenteams die allerlei vragen dienden te beantwoorden (variërend van ‘waar zit de koppakking in de auto’ via ‘hoeveel vrouwelijke managers op HBO-niveau zijn er in Nederland’ tot ‘welke aardappel is een bintje’. Aangenaam amusement, Mrs. T. kan niet anders zeggen. Heb jij de uitzending gezien? Wat vond je ervan? Heb je hem gemist en wil je een stukje kijken? klikkerdeklik!

Een drietal fragmenten uit Femina deel 3, Handboek voor de moderne vrouw en haar gezin (1962) wil Mrs. T. haar lezers niet onthouden (gelezen in haar televisiegids overigens).

Het huishoudboekje: het huishoudgeld is iets wat gauw aanleiding kan geven tot gekibbel in huis. Het is meestal de vrouw die het beheert en vaak vindt de man dat er teveel geld in het huishouden wordt gebruikt. Dit verschil van mening is het gemakkelijkst uit te praten aan de hand van het huishoudboekje. Wanneer u een huishoudboekje bijhoudt, dat duidelijk laat zien waarvoor het geld wordt gebruikt, dan kan de moeilijkheid zakelijk worden besproken.

Het orgasme: dit woord wordt gebruikt voor de seksuele bevrediging, waarbij het individu de grootste seksuele extase bereikt. Het is haast onmogelijk een volledige beschrijving te geven, maar wie het eenmaal heeft beleefd, hetzij door streling, onanie of coïtus, vergeet het nooit en zal naar herhaling streven. (Mrs. T. bekent dat ze niet wist wat onanie is, inmiddels is deze lacune in haar algemene kennis opgevuld.)

Schema voor de huishouding: 18.00-18.30 uur: thuiskomst vader en gezellig samenzijn. 18:30-19:15 uur: maaltijd. 19:15-19:30: afwassen. 19:30-20.00 uur: vader brengt de kinderen vast naar bed, terwijl moeder de avondthee of -koffie klaarmaakt; op die manier onderhoudt de vader een goed contact met de kinderen, die immers aan hun beider zorgen zijn toevertrouwd en de moeder heeft dan een ogenblikje rust voor bijvoorbeeld haar huishoudboekje.

In de handboeken stond omschreven waaraan het ideale vrouwenleven onder andere zou moeten voldoen: een rustige familiaire sfeer, een ordentelijk en haalbaar tijdschema voor de huishouding, de mogelijkheden voor financiële afspraken tusen beide partners, het grootbrengen van de kinderen, etcetera, etcetera.

Mrs. T. denkt eerlijk gezegd dat er nog best een heleboel nuttige tips uit de toenmalige handboeken te halen valt voor de huishoudens van nu.

Beschermd: Matinee

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Een doosje vol geluk

Het is niet zo dat Mrs. T. ongelukkig is. Nee, verre van dat. Mrs. T. is zich zeer bewust van het goede leven dat zij heeft. Samen met de meiden, Mr. T., lieve mensen om haar heen. De dingen die ze doet, de dingen die ze laat. De keuzes die ze kán maken. Het is wel zo dat Mrs. T. op dit moment een (behoorlijk) heftige tijd meemaakt die haar laat zien dat ze niet alles onder controle heeft. Maar ook daar komt Mrs. T. ongetwijfeld weer uit.

De laatste dagen gaat het ook weer best heel goed. Mrs. T. vindt het eng om voor zichzelf te merken dat ze een voorbehoud maakt, dat ‘best’ te noemen. Omdat ze bang is dat het gevoel in een keer weer omslaat naar heel akelig, verdrietig, angstig.

Vooral lichamelijk wil het niet echt beter gaan. Dat gevoel op de borst blijft. En hoewel Mrs. T. er inmiddels grotendeels van overtuigd is, dat het niets lichamelijks is, blijft ze dat een heel naar gevoel vinden. Ze wil daar zo graag van af, van dat bonsende gevoel in haar borst.


Van haar ouders kreeg Mrs. T. gisteren een cadeautje: een doosje vol geluk. Het eerste kaartje dat eruit gehaald werd (weliswaar door Grote Zus, maar kan het treffender?) liet de volgende tekst zien: Een hindernis is als de volgende sport op de ladder naar geluk.

Dank je wel mam en pap

Acceptatie

En dan gebeurt er iets heel akeligs met Mrs. T.. Mrs. T. wil gaan eten en haar hele lijf komt in opstand. Rillingen, tintelingen, hitte, klemmende band om de borst, grote brok in de keel, steken, buikpijn en gedachten die door het hoofd tollen. Mrs. T. heeft geen idee wat haar overkomt. Mrs. T. is bang. Maar ze ziet ook haar meiden zitten en ze wil niet dat zij haar zo zien. ‘Gelukkig’ is het zaterdag en is Mr. T. thuis. Mrs. T. gaat dus naar boven en daar gaan de sluizen open. Mrs. T. huilt en huilt. Het gevoel ebt wel weg. Maar het huilen lucht niet echt op. Het akelige gevoel blijft overheersen.

Pas als ‘s avonds de meiden op bed liggen en Mrs. T. uitgebreid met Mr. T. praat verdwijnt het onbestemde gevoel. Maar het blijft op de achtergrond aanwezig. Mrs. T. is ‘bang voor de angst’.

Zondag gaat redelijk op een kleine inzinking na. De maandag verloopt goed tot een uur of vier ‘s middags. Mrs. T. weet immers dat Mr. T. over een dik uur thuis zal zijn. Ze hoeft zich niet lang meer groot te houden. De maandagavond is pet. Dinsdag gaat wel, alhoewel Mrs. T. verre van productief is op haar werk. Mrs. T. gaat naar de huisarts omdat ze dit met een ‘expert’ wilt bespreken. De huisarts praat over een paniekaanval. Dat wil Mrs. T. helemaal niet horen. Als ze wil kan de huisarts Mrs. T. medicijnen voorschrijven. Dat wil Mrs. T. (nog?) niet. De meiden zijn bij oma en opa en na het eten praat Mrs. T. met haar ouders en Mr. T.. Dat lucht ook op. De woensdag gaat vrij goed.

‘s Avonds mag Mrs. T. weer naar de voetreflex. Ze hoopt dat de therapeute haar kan redden, haar houvast kan geven, hup, alles weg kan masseren. De therapeute weigert echter met Mrs. T. mee te gaan haar angst in. Ze geeft aan dat Mrs. T. teveel denkt aan dat moment op zaterdagmiddag. Dat Mrs. T. vergeet dat het de dagen daarvoor best heel goed is gegaan. Dat ze een terugval heeft gehad, maar dat ze daar niet in moet blijven hangen. Mrs. T. weet dat ze gelijk heeft, maar het is zo moeilijk om niet bang te zijn. De therapeute onderzoekt Mrs. T.’s voeten uitgebreid, weer geeft ze aan dat Mrs. T. het ‘lichamelijk eigenlijk heel goed doet’. Verder tracteert ze Mrs. T. op een heerlijke massage.

Gisteren het tweede bezoek aan de psycholoog. Deze weet te melden dat Mrs. T.’s emmer vol is, de rek eruit, het touw gebarsten. Noem het overspannen, noem het burnout, als het beestje maar een naam heeft. De aanval van afgelopen zaterdag was voor zover hij op Mrs. T.’s uitleg afgaat hyperventilatie. Hij vraagt Mrs. T. om -net als een eetdagboek- bij te houden wat ze op een dag doet en welke gebeurtenissen bij haar ongemakkelijke gevoelens, irritatie, stress of juist fijne dingen oproepen.

Het voorgaande zou dus duiden op stress, onverwerkte emoties, verdriet van vroeger dat er nu uit komt. Mrs. T. vindt dat moeilijk te accepteren. Ook raar om te accepteren. Werkt het dan echt zo? Dat het in Mrs. T.’s geval via haar lijf uitkomt? Het is raar hoor. Om zo te zijn, om dit te voelen.

Terwijl Mrs. T. dit typt (web-loggen werkt therapeutisch in Mrs. T.’s geval) voelt ze zich prima. Maar dat kan in een oogwenk veranderen. Dat is heel raar en akelig. Mrs. T. heeft graag de dingen in de hand, onder controle. Haar lijf geeft klachten, die zouden van tussen de oren komen maar van die (onverwerkte) emoties is Mrs. T. zich dan weer echt niet bewust. Mrs. T.’s gemoedstoestand kan in een enkele minuut veranderen. Waar slaat dat op? Waar wordt dat door veroorzaakt? Wat is de trigger? Mrs. T. wil zo NIET zijn. Ze wil het NIET! Maar de eerste stap is acceptatie aldus de psycholoog. Toch?

Ketting

Mrs. T. houdt er niet van. Van kettingbrieven. Mrs. T. houdt helemaal niet van kettingbrieven die de ‘niet doorstuurder’ dreigen met rampspoed. Want daar komt het wel op neer, toch? Alleen als je de brief (of de e-mail) doorstuurt, dan zullen je goede dingen overkomen. En als je zo slim bent om door te sturen naar 10 mensen dan zullen die dingen veel, veel, veel beter zijn, dan wanneer je hem maar naar 5 mensen doorstuurt. Met andere woorden: niet doorsturen betekent dat je de ellende die je dan overkomt over jezelf hebt afgeroepen.

Grote Zus krijgt ook al af en toe kettingbrieven. Aan de ‘sokkenclubkettingbrief’ heeft Grote Zus (i.c. Mrs. T.) meegedaan. Dat vond ze best een leuk idee en de afzender van de sokkenclubkettingbrief-brief was een goede vriend. Tja, ze had beter moeten weten. Geen enkele respons, laat staan een paar sokken voor Grote Zus.

Afgelopen zaterdag lag er een ‘Guinessbook of Records for Children’ kettingbrief in de bus voor Grote Zus. Het schijnt dat men al sinds 1996 bezig is de langste kettingbrief te realiseren. En die kettingbrief zou dan in het Guinessbook of Records for Children komen. Het is de bedoeling dat Grote Zus de brief aan zeven kinderen onder de 16 jaar doorstuurt. Ze hoeft geen postzegels te plakken want TPG werkt belangeloos mee (en dat klopt in ieder geval, de envelop was keurig afgestempeld). Achter op de envelop dient ze haar naam te schrijven en de bovenste (van vier namen) naam te verwijderen. Tja, Grote Zus wil natuurlijk meedoen. Niet in het minst omdat er over een week een beloning in het vooruitzicht gesteld wordt. Dus Grote Zus mag dit keer meedoen. Waarschijnlijk tegen beter weten in. Maar mocht het toch zo zijn dat er inderdaad een beloning ontvangen wordt, dan zal Mrs. T. daar zeker melding van maken.

Beschermd: Geknipt

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.