Het is niet zo dat Mrs. T. ongelukkig is. Nee, verre van dat. Mrs. T. is zich zeer bewust van het goede leven dat zij heeft. Samen met de meiden, Mr. T., lieve mensen om haar heen. De dingen die ze doet, de dingen die ze laat. De keuzes die ze kán maken. Het is wel zo dat Mrs. T. op dit moment een (behoorlijk) heftige tijd meemaakt die haar laat zien dat ze niet alles onder controle heeft. Maar ook daar komt Mrs. T. ongetwijfeld weer uit.

De laatste dagen gaat het ook weer best heel goed. Mrs. T. vindt het eng om voor zichzelf te merken dat ze een voorbehoud maakt, dat ‘best’ te noemen. Omdat ze bang is dat het gevoel in een keer weer omslaat naar heel akelig, verdrietig, angstig.

Vooral lichamelijk wil het niet echt beter gaan. Dat gevoel op de borst blijft. En hoewel Mrs. T. er inmiddels grotendeels van overtuigd is, dat het niets lichamelijks is, blijft ze dat een heel naar gevoel vinden. Ze wil daar zo graag van af, van dat bonsende gevoel in haar borst.

Van haar ouders kreeg Mrs. T. gisteren een cadeautje: een doosje vol geluk. Het eerste kaartje dat eruit gehaald werd (weliswaar door Grote Zus, maar kan het treffender?) liet de volgende tekst zien: Een hindernis is als de volgende sport op de ladder naar geluk.

Dank je wel mam en pap