Anderhalve week begroeven goede vrienden van Mrs. T. en Mr. T. hun (schoon)moeder. Zij stierf op 64-jarige leeftijd. Het was een indrukwekkende begrafenisdienst. Niet in het minst omdat de vrouw de laatste 25 jaar van haar leven depressief en ziek is geweest. Deze hele situatie heeft natuurlijk z’n weerslag gehad op het gezinsleven. De kinderen hebben het vaak erg moeilijk gehad, er zijn harde woorden gevallen, maar toch bleef de liefde en het respect voor elkaar bewaard.

Toen haar man zo’n 12 jaar geleden totaal onverwachts stierf werd de situatie van de vrouw nog penibeler. Zij trok zich terug in een zelfgekozen isolement, verwaarloosde haar lichaam en heeft medisch gezien heel wat operaties moeten ondergaan. Toch bleef zij leven en genoot zij op haar eigen bescheiden wijze van de dingen die haar lief waren.

Mrs. T. heeft enorm veel respect voor haar zoon en dochter (en hun partners) dat zij zo lang en met eindeloos geduld voor hun moeder gezorgd hebben. Zo goed en zo kwaad als het ging vormden zij (samen met de kleinkinderen) een hechte familie.

Veel mensen hier in het dorp hadden toch een bepaalde indruk van de vrouw. ‘Zielig’, vond men haar, ‘onverzorgd’, ‘gek’ misschien ook wel. De kinderen echter vonden hun moeder helemaal niet (meer) zielig. Zij koos ervoor op deze manier haar leven te leiden, haar kinderen hebben deze keuze gerespecteerd hoewel dat te accepteren hen veel verdriet en strijd heeft gekost.

De uitvaart was indrukwekkend, de kinderen hadden met veel zorg passende lezingen en teksten uitgekozen. Teksten die heel eerlijk en puur waren. Zij zal -ondanks alles- gemist worden, dat is een ding wat zeker is.

Onderstaande tekst -zeer treffend in de ogen van Mrs. T.- van Toon Hermans stond in het boekje dat de kinderen gemaakt hadden voor de uitvaartdienst.

Er leefde zoveel moois in haar gedachten

wat zij niet zeggen en niet schrijven kon

ik hou het voor mezelf, zei zij, en lachte

en draaide haar stoel weer naar de zon.