Een collega (A) en Mrs. T. zitten samen wat te kletsen. Op een gegeven moment gaat het gesprek over oud-collega F (ex-kamergenoot van Mrs. T., Mrs. T. vindt het nog steeds zo jammer dat hij weg is! F is vader van drie jongens van 6, 4 en 1).

A woont bij F in de buurt. Zij zegt ‘en dan zie ik z’n kinderen op die kleine fietsjes over de straat heen scheuren, ze kijken niet op of om, steken zomaar over, en het is zo’n drukke weg, ik houd m’n hart vast’. Op Mrs. T.’s vraag waarom zij F hierover niet aanspreekt zegt ze ‘dat klinkt zo betuttelend’. ‘Okay’, zegt Mrs. T., ‘dat kan dan wel zo zijn, maar stel dat er iets gebeurt, dan vergeef je het jezelf nooit als je niets gezegd hebt’.

Mrs. T. heeft geregeld contact met F en zegt tegen A dat ze hem hierover wel ‘ns een mailtje zal sturen, en mocht F het betuttelend (of verkeerd) opnemen, dan is dat zijn probleem (hoewel Mrs. T. zich die reactie niet voor kan stellen). Zo gezegd, zo gedaan.

Binnen een half uur komt er een reactie van F. Dat hij het enorm waardeert dat hij dit te horen krijgt, dat hij in de veronderstelling was dat z’n kereltjes goed opletten in het verkeer, dat dat dus niet zo schijnt te zijn, dat hij en z’n vrouw hier extra aandacht aan zullen schenken. Met andere woorden: bedankt voor het signaal!

Wanneer vind jij iets betuttelend van anderen als het om je kinderen gaat en wanneer ben je alleen maar blij als men je wijst op bepaald gedrag van jouw kroost?