Beschermd: Saté

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Beschermd: Communie!

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Ere wie ere toekomt

Gisteren vond de jaarlijkse lintjesregen plaats. Wat sommige mensen betreft heeft het Hare Majesteit behaagd hen te voorzien van een koninklijke onderscheiding. In Mrs. T.’s gemeente zijn 10 personen onderscheiden. En daarvan komt één vrouw uit ons dorp. Volgens Mr. T. (die haar redelijk goed kent) heeft zij haar lintje dubbel en dwars verdient.

Mrs. T. vindt het wel iets hebben, die lintjesregen. Het hoort toch bij de cultuur van Nederland. In de krant stond deze week een artikel waarin de vraag werd gesteld waarom kinderen (of jonge mensen) niet in aanmerking kunnen komen voor een lintje. Daar heeft Mrs. T. toch wel wat moeite mee. Een lintje krijgt men toch als men zich jarenlang, belangenloos en vaak in alle bescheidenheid heeft ingezet voor anderen? Kinderen die iets uitzonderlijks presteren mogen daarvoor best in het zonnetje gezet worden, maar in Mrs. T.’s ogen niet door middel van een lintje.

U begrijpt wellicht welke kant Mrs. T. op wil met haar vragen van vandaag: wat vind jij van de traditionele lintjesregen, moeten kinderen ook in aanmerking komen voor een lintje en wie zou jij voor willen dragen voor een lintje?

Het is maar hoe je het bekijkt

Er was eens een oude man, wiens enige bezit een schitterende schimmel was. Al sinds jaar en dag zeiden de mensen uit zijn dorp dat hij het paard moest verkopen, omdat het een heleboel geld op zou leveren en hij verder geen cent had om stuk te slaan. Maar de oude man weigerde dat. ‘Het paard is een deel van mijn familie en je verkoopt je familie niet’, was steevast zijn antwoord.

Op een nacht verdween het paard uit de stal en de mensen zeiden: ‘Zie je nou wel ouwe, dan had je maar niet zo dom moeten zijn om het beest niet te verkopen. Nou heb je helemaal niks meer. Een groter ongeluk had je niet kunnen overkomen’.

Maar de oude man zei: ‘Wie weet of het een geluk of een ongeluk is? Het enige wat ik weet is dat het paard weg is. Maar of het een ongeluk is? Wie kan er verder zien dan z’n neus lang is?’

Een aantal weken later kwam het paard op een nacht met twaalf andere, wilde paarden terug naar de stal. Blijkbaar was het losgebroken om zijn soortgenoten te zoeken, maar had het uiteindelijk de weg naar zijn baas teruggevonden.

De mensen uit het dorp zeiden: ‘Ouwe, je had helemaal gelijk. Het was helemaal geen ongeluk, maar juist een geluk dat het beest er vandoor ging, want nou ben je een vermogend man.’ Maar de oude man antwoordde: ‘Wie weet of het een geluk of een ongeluk is? Het enige wat ik weet is dat het dier met twaalf andere paarden is teruggekomen. Maar of het een geluk of een ongeluk is …’

Gedurende de volgende dagen en weken probeerde de zoon van de oude man de wilde paarden te temmen, waarbij hij van een woeste hengst viel. Het paard viel boven op hem en in de val werden zijn beide benen verbrijzeld. De mensen uit het dorp zeiden: ‘Ouwe, zo’n geluk was het nou inderdaad ook weer niet dat je paard met die andere paarden is teruggekomen. Je had helemaal gelijk, want nu is je zoon invalide en een groter ongeluk kan je haast niet overkomen.’

De oude man verzuchtte: ‘Wanneer houden jullie nou eindelijk eens op met te doen alsof je vandaag weet hoe morgen is? Het enige dat ik weet is dat mij vandaag een ongeluk is overkomen, maar meer weet ik niet.’

Een paar maanden later brak er oorlog uit en alle gezonde jongemannen van het dorp moesten in het leger dienen. Niet één keerde levend in het dorp terug. En wat zeiden de mensen als ze de oude man en z’n kreupele zoon tegenkwamen?

Bron: onbekend.

Wat vind jij van dit verhaal?

Meegeven

Al weer een tijdje geleden kaatste ikke gewoon de bal terug. Mrs. T. vroeg haar namelijk eerder wat zij haar kinderen mee wilde geven voor later. Eigenlijk heeft Mrs. T. zich niet gerealiseerd dat dat nog best een heel moeilijke vraag is. Mrs. T. dubt er namelijk al een hele tijd over.

Wat wil je je kinderen meegeven? Je wilt ze alles meegeven, toch? Alle mogelijkheden en bagage zodat zij later als gelukkige en evenwichtige mensen hun leven zullen leiden. Mrs. T. realiseert zich donders goed dat dat waarschijnlijk niet zal lukken. Je kunt je kinderen natuurlijk niet overal tegen beschermen, dat zou ook niet goed zijn natuurlijk.

Er zijn wel een aantal dingen die Mrs. T. en Mr. T. (gelukkig zitten wij erg op één lijn wat dat betreft) heel belangrijk vinden, hopelijk kunnen wij een basis leggen waarin deze zaken ruimschoots vertegenwoordigd zijn:

  1. zelfvertrouwen / trots op zichzelf
  2. eerlijkheid
  3. respect voor de wereld om zich heen
  4. betrokkenheid bij anderen
  5. tevreden zijn met doodgewone dingen
  6. bereid zijn ergens voor te knokken

Is scholing belangrijk? Uiteraard. Maar niet koste wat kost. Belangrijker vindt Mrs. T. dat de meiden een richting kiezen die zij echt willen. In het verlengde daarvan, is een carrière belangrijk? Ook niet echt vindt Mrs. T.. Natuurlijk zou het tof zijn als de meiden later een goede (wat is dan een goede?) baan zouden vinden, maar plezier in het werk en betrokkenheid daarbij is het allerbelangrijkste.

Is aanzien belangrijk? Nee, Mrs. T. vindt van niet. Is populariteit belangrijk? Nee, ook niet, al is het natuurlijk mooi meegenomen. Daar heb je dat zelfvertrouwen weer, als je daarover beschikt, dan is het niet belangrijk om populair te zijn. Denkt Mrs. T., maar of het klopt?

Mrs. T. hoopt dat haar kinderen later tevreden en gelukkig zullen zijn. Maar vooral dat tevreden zijn, dat is toch wel een van de belangrijkste dingen denkt Mrs. T.. Natuurlijk is het goed om dromen te hebben, om ambities na te streven, maar in de basis is het belangrijk tevreden te zijn met wat je hebt.

Eerlijk gezegd denkt Mrs. T. dat iedere ouder zijn of haar kinderen gewoon alle goeds mee wil geven. Dat goeds vullen we allemaal op een andere maar waarschijnlijk toch ook op ongeveer dezelfde manier in. Wat houdt voor jou dat ‘goeds’ in of wat vind jij heel belangrijk om (jouw) kinderen mee te geven?

Magnificus penis papyrus plactus

Oftewel: een enorme lul de behanger.

Gisteren waren Mr. T. en Mrs. T. met nog onveer 500 anderen, getuige van de nieuwe show van Mark van de Veerdonk. Met de titel van dit log wist Mark een bepaald manspersoon prachtig te benoemen! Mark is een ‘plaatselijke’ cabaretier en goed voor heel veel plezier.

Het lag echt niet aan Mark, het lag aan Mrs. T.’s gemoedstoestand. Ze heeft niet van de show kunnen genieten. Wanneer wordt Mrs. T. eindelijk weer ‘ns onbezorgd blij?

Verstandig

De jongen zit voor het raam naar buiten te kijken. Te wachten. Nog even en dan zullen zijn vrienden er wel zijn. De jongen denkt aan voorbije tijden. 10 Maanden geleden, een prachtige nazomerdag. Toen de wereld van hem was! Wat is er sindsdien veel veranderd.

Hij is veel kwijtgeraakt en pas sinds kort kan hij zeggen dat hij weer positieve dingen in het leven ziet. Hij wilde dood, niet meer verder, geen pijn meer. Ophouden met ademen. Rust. Maar langzaam maar zeker won zijn wil het van die duistere gedachten. Leerde hij accepteren wat hij nog wel kon, leerde hij dat hij zelfs nog heel veel kon. Binnen zijn grenzen. Langzaam maar zeker leerde hij dat zijn leven echt niet over was. Dat hij weliswaar veel dingen op heeft moeten geven, maar ook veel dingen geleerd heeft.

Zijn eigen optimisme heeft hem verbaasd, heeft zijn ouders verbaasd en zeker ook z’n vrienden. Soms, vooral ’s nachts als hij niet kan slapen, dan is hij wanhopig. Dit wil hij niet, dit wil hij niet! Maar zo’n bui gaat voorbij. Gelukkig gaat zo’n bui voorbij. Want het leven gaat door, zijn leven gaat door en het leven is mooi. Hij heeft veel verloren maar -gek genoeg- ook veel gewonnen.

Vandaag gaat hij er weer heen. Naar die plek waar 10 maanden geleden zijn leven veranderde. Waar hij zo onverstandig was om te duiken in veel te ondiep water. Hij ziet zijn vrienden aankomen en zet zijn rolstoel in beweging …


Mrs. T. heeft haar tweede Write on Wednesday voltooid! Voor de regels: klikkerdeklik, voor het onderwerp van deze twee weken: klikkerdeklik!

De geboorte van Venus

En wederom heeft Mrs. T. een waarlijk prachtig boek uitgelezen. Sarah Dunant heeft een fantastische historische roman gescheven met ‘De geboorte van Venus’. Het verhaal speelt zich af aan het eind van de vijftiende en begin van de zestiende eeuw in en om Florence. Alessandra groeit op een tamelijk welgesteld gezin in de tijd van de Medici. Maar het is ook de tijd van de hellepreken van de religieuze Savonarola die meent alle lichtzinnigheid uit te moeten bannen.

In deze tijd groeit de toch enigszins eigenwijze Alessandra op en trouwt zij op jonge leeftijd met een veel oudere man. Het huwelijk brengt haar niet de liefde waarop zij hoopte, maar wel de vrijheid om zich vol hartstocht te wijden aan haar schilderkunst. Uiteindelijk zal Alessandra het grootste deel van haar leven in het klooster doorbrengen.

Drie korte stukjes uit het boek:

Niemand had haar ooit naakt gezien, tot aan haar dood. Het was een regel van de orde dat de zusters niet mochten kijken naar menselijk vlees, dat van henzelf noch dat van enig ander. Er was heel wat nagedacht over de manier waarop men zich aan dit voorschrift moest houden. Onder de wijde plooien van hun habijt droegen de nonnen een lange katoenen hemdjurk, een kledingstuk dat ze steeds aanhielden, zelfs wanneer ze zich  wasten, zodat het deels als bescherming fungeerde, deels als handdoek, en nachtpon bovendien. Die hemdjurk verwisselden ze eens per maand (en vaker in de zomer, wanneer de roerloze lucht van Toscane hen in het zweet deed baden) en er waren zorgvuldige instructies voor de juiste procedure: hoe ze hun ogen streng gericht moetsen houden op het crucifix boven hun bed terwijl zij zich ontkleedden.

Zijn hand begon over het papier te bewegen. De lijn begon, maar gleed uit. Hij liet het krijt los en het viel op de vloer. Ik raapte het op en stopte het weer in zijn hand. Zachtjes legde ik mijn hand eroverheen, vlocht mijn vingers tussen de zijne, voorzichting, zonder de wond aan te raken – ik bood hem mijn spieren aan als ballast wanneer hij het krijt stuurde. Hij ademde opnieuw scherp uit. De eerste paar strepen zette ik samen met hem, waarbij hij de richting bepaalde. Langzaam, moeizaam, groeiden de contouren van een gezicht onder onze vingers. Na een tijdje voelde ik dat zijn eigen vingers krachtiger werden, en nam ik mijn hand weg. Ik keek toe terwijl hij, ondanks zijn pijn, de tekening voltooide. Het gezicht van een oude man verscheen op het papier, de ogen halfgesloten, een vage glimlach om de lippen.

Ik heb dit manuscript twee maanden geleden voltooid en toen heb ik besloten wat ik zou doen. Het is niet zozeer dat ik pijn lijd – de herinneringen zijn inmiddels even vaag als het licht in mijn ogen – het is eerder dat ik niet opgewassen ben tegen de gedachte van deze eeuwige strengheid en die lange, trage tocht naar ouderdomszwakte.

Mrs. T. vond het een heel mooi boek, met een heel eigen sfeer. Mrs. T. houdt sowieso van historische romans en dit boek volgt een klein stukje geschiedenis van een prachtige stad.

Nog nooit is Mrs. T. in Italië geweest, maar ze heeft al veel over Toscane en Florence gehoord. Na het lezen van deze roman hoopt Mrs. T. zeker nog eens met Mr. T. en de meiden deze prachtige streek te bezoeken.

Is er een boek dat jij ooit las en dat jou ademloos verder liet lezen? Bijvoorbeeld omdat je de streek kende waar het boek zich afspeelde of om een andere reden?

Grote Zus in wonderland

Vorig jaar gingen Grote Zus, Mr. T. en Mrs. T. naar de voorstelling Matilda van het Brabants Muziek Theater. En het was geweldig! De cd van de musical werd aangeschaft en nog niet eens zo heel lang geleden heeft Grote Zus een nummer van die cd ‘gepleebekt’ tijdens de weekafsluiting op school.

Ook dit jaar vereert kleintje BMT ‘ons’ theater weer met een drietal optredens en uiteraard willen Grote Zus en Mrs. T. daarbij zijn. Dit keer mag oma met ons mee (een moederdagcadeau dat 11 maanden na dato uitgekeerd wordt).

Dit jaar hebben de kinderen Alice in Wonderland ingestudeerd. Voor vier optredens oefenen 52 kinderen tussen de 8 en de 13 jaar bijna een jaar lang en het is geweldig om te zien met hoeveel plezier ze op het podium staan. En ook dit jaar is het fantastisch: leuke liedjes, dappere kinderen, geweldige kostuums, humor. Eigenlijk vonden Grote Zus en Mrs. T. deze show zelfs nog leuker dan die van vorig jaar.

Grote Zus geniet van het verhaal, van de muziek, van de sfeer. Oma en Mrs. T. genieten van hetzelfde en ook nog eens van de glunderende toet van Grote Zus.

Hopelijk komt het BMT ook volgend jaar weer terug! En hopelijk verkopen ze dan ook weer CD’s, want helaas was er van deze show (nog?) geen CD te koop.

Ga jij wel ‘ns met je kind(eren) naar het theater of ben je zelf als kind ooit geweest? Vind je dit soort uitstapjes eigenlijk belangrijk?