De jongen zit voor het raam naar buiten te kijken. Te wachten. Nog even en dan zullen zijn vrienden er wel zijn. De jongen denkt aan voorbije tijden. 10 Maanden geleden, een prachtige nazomerdag. Toen de wereld van hem was! Wat is er sindsdien veel veranderd.

Hij is veel kwijtgeraakt en pas sinds kort kan hij zeggen dat hij weer positieve dingen in het leven ziet. Hij wilde dood, niet meer verder, geen pijn meer. Ophouden met ademen. Rust. Maar langzaam maar zeker won zijn wil het van die duistere gedachten. Leerde hij accepteren wat hij nog wel kon, leerde hij dat hij zelfs nog heel veel kon. Binnen zijn grenzen. Langzaam maar zeker leerde hij dat zijn leven echt niet over was. Dat hij weliswaar veel dingen op heeft moeten geven, maar ook veel dingen geleerd heeft.

Zijn eigen optimisme heeft hem verbaasd, heeft zijn ouders verbaasd en zeker ook z’n vrienden. Soms, vooral ’s nachts als hij niet kan slapen, dan is hij wanhopig. Dit wil hij niet, dit wil hij niet! Maar zo’n bui gaat voorbij. Gelukkig gaat zo’n bui voorbij. Want het leven gaat door, zijn leven gaat door en het leven is mooi. Hij heeft veel verloren maar -gek genoeg- ook veel gewonnen.

Vandaag gaat hij er weer heen. Naar die plek waar 10 maanden geleden zijn leven veranderde. Waar hij zo onverstandig was om te duiken in veel te ondiep water. Hij ziet zijn vrienden aankomen en zet zijn rolstoel in beweging …

Mrs. T. heeft haar tweede Write on Wednesday voltooid! Voor de regels: klikkerdeklik, voor het onderwerp van deze twee weken: klikkerdeklik!