Fred zat in zijn caravan en keek door het raampje naar de neerdalende miezerregen. Buiten was het een drukte van belang. Hij zag een aantal loopjongens koortsachtig rond rennen. Druk met van alles en nog wat.

Fred keek in de papieren die hij opengeslagen op schoot had liggen. Hij beheerste alles volledig, tot in de kleinste details zelfs. Nu was het enige dat echt belangrijk was, dat het weer opklaarde zodat ze verder konden. Hij stond op en liep naar het kleine keukenblok en schonk zich een koffie in en nam een donut. Met smaak at hij de donut op en blies zacht over zijn hete koffie.

Hij overdacht het werk dat al verzet was, hij ging er van uit dat het nog een paar dagen zou duren en dan zouden ze klaar zijn. Ze schreven op dit moment geschiedenis, over 100 jaar zou zijn naam nog steeds bekend zijn. Daar was hij van overtuigd, daar rekende hij zelfs op.

Het was niet zonder slag en stoot gegaan. Hij had er veel voor gelaten, veel afgezien ook. Nu begon hij langzaam maar zeker de vruchten te plukken. Als dit eenmaal klaar was dan zou zijn naam gevestigd zijn. Hij zou ontzettend rijk worden. En beroemd, wereldberoemd.

Er werd op zijn deur geklopt: ‘Fred, we gaan verder, kom je?’. Hij deed de deur open, sprong op het beton en klikkerdeklakte naar de wachtende crew terwijl hij het ritme van de Carioca Dance neuriede. Hij knipoogde naar Ginger en nam haar bij de arm.

Wauw, weer een W.o.W.. Mrs. T. telt inmiddels de dagen af tot er weer een nieuw woord gaat verschijnen. Voor de spelregels klikkerdeklik, voor het onderwerp van deze twee weken: klikkerdeklik!