Noodkreet (?)

Wat doe je als je op een weblog komt en de schrijfster ervan kondigt haar zelfmoord aan? Dan schrik je uiteraard hoewel Mrs. T. in dit geval de aankondiging met een korreltje zout durfde te nemen (ook al piept er heel stilletjes in haar hoofd een stemmetje irritant: ‘en als ze het nu wel meent?’).

Waarom Mrs. T. het in dit geval met een korreltje zout durft te nemen? Omdat Mrs. T. de betreffende weblog af en toe heeft gevolgd en steeds opnieuw werd getroffen door de enorme dosis ellende die de (zeer jeugdige) schrijfster overkwam. En dan bedoelt Mrs. T.: een heel grote dosis ellende. Zo groot, dat Mrs. T. twijfelde aan het waarheidsgehalte. Mrs. T. had eigenlijk vooral medelijden met het meisje. Het leek haar alsof het meisje opgesloten zat in een wereld van fantasie en leugens, dat ze ongelukkig was dat bleek duidelijk uit haar weblog, maar haar manier van schrijven … Mrs. T. kon er niet precies de vinger op leggen, maar ze voelde een bepaalde achterdocht.

En al was er maar een fractie waar van hetgeen ze schreef, dan had Mrs. T. toch niets kunnen betekenen voor dit meisje. Omdat Mrs. T. de juiste woorden wellicht niet zou weten, omdat Mrs. T. het druk genoeg met haar eigen ‘crisis’ had en omdat naar Mrs. T.’s bescheiden mening alleen professionele hulp iets uit zou kunnen halen.

(NB. Het betreffende meisje heeft inmiddels al weer her en der ‘strijdbare’ reacties achtergelaten dus gelukkig valt het achteraf allemaal erg mee.)

Dit specifieke geval is eigenlijk niet waar Mrs. T. over wil loggen, maar vormt wel de aanleiding voor het volgende.

Mrs. T. wil het hebben over hulp die we elkaar al webloggend geven. Over woorden van troost, van ondersteuning, van herkenning, van oppeppen. Mrs. T. bezoekt verschillende weblogs en op al die weblogs komt het leven in al haar mooie en pijnlijke facetten voorbij. Mensen schrijven over momenten van intens geluk, afscheid, vreugde, leven, dood, geboorte, verlies, blijdschap, scheiding, huwelijk, groot verdriet, klein verdriet, opgroeien, leren, afzien, genieten …

Soms schrijven mensen een log waarin duidelijk gevraagd wordt om hulp, om een lieve reactie, een opbeurende reactie. Mrs. T. heeft ook van dat soort logjes geschreven. De reacties die ze toen kreeg deden (en doen) haar erg goed hoor, laat daar geen enkele twijfel over bestaan.

Maar mensen die echt diep in de penarie zitten, die worstelen met heel grote problemen, kunnen al die reagerende webloggers zo iemand wel echt helpen?

En daarbij, niemand dan de schrijver van een logje weet hoe ‘waar’ het betreffende logje is. Dat vindt Mrs. T. eigenlijk een vervelend aspect van het webloggen. Dat je gewoon niet weet hoe ‘waar’ een verhaal is. Dat mensen zich (toch weer even naar het voorbeeld hierboven) druk maken om wat zo’n meisje schrijft, dat het ze echt ten harte gaat, dat is natuurlijk heel mooi. Maar wat doet het met die mensen? Zijn ze echt zo betrokken als ze in de reacties laten zien, hebben ze angst om wat elders in het land een meisje zichzelf misschien aan gaat doen? Mag iemand zijn of haar weblog eigenlijk wel voor dit soort zaken gebruiken? Wat deed dit meisje haar lezers aan? Het laat Mrs. T. niet echt los …

Bij gewone huis-, tuin- en keukenverhaaltjes is het niet eens zo belangrijk of iets echt waar is of niet vindt Mrs. T.. Maar bij zwaardere onderwerpen, bij problemen of vragen om begrip of hulp, dan mag de lezer toch wel verwachten dat de schrijver eerlijk is geweest? Of is dat weer wat naïef van Mrs. T.?

Mrs. T. logt anoniem en kan dus heerlijk eerlijk zijn. En dat doet ze ook. Op het moment dat je niet anoniem logt en je plaatst berichten waarin anderen zich herkennen en zich gekwetst of aangesproken voelen dan wordt webloggen toch al gauw (heel) wat vervelender.

Mmmmm, Mrs. T. leest hetgeen ze hiervoor schreef door en op de een of andere manier lukt het niet helemaal om de essentie duidelijk te krijgen. Maar misschien begrijp jij toch wel wat Mrs. T. bedoelt?

Wat Mrs. T. daarom graag van jou zou willen weten: hoe ga je om met berichten op weblogs die heel erg verdrietig of akelig zijn (zoals dat aankondigen van een zelfmoord) en hoe eerlijk ben jij in de logjes die je zelf schrijft en jouw reacties bij anderen? Reageer je ‘politiek’ correct of durf je ook kanttekeningen te zetten of ‘tegen andere reacties’ in te gaan? 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *