Beschermd: Energie

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Geschreven | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Verantwoordelijkheid

Mrs. T. gooit de knuppel maar eens in het hoenderhoek, gaat lekker aan het generaliseren, scheert even alles over één kam: Nederlanders zijn verwend.

We hebben het in ons land zo goed, dat we eigenlijk met heel weinig meer echt blij of tevreden zijn. We willen altijd maar meer en meer en we eisen van de overheid dat zij alles voor ons regelt. We uiten onze onvrede luid en duidelijk en wensen niet de hand in eigen boezem te steken. Het is altijd een ander die ons iets aandoet. Aan de ene kant willen we onbeperkt doen wat we zelf willen, aan de andere kant willen we dat de overheid de zaken voor ons regelt terwijl we tegelijkertijd ageren tegen dat bemoeizuchtige Den Haag.

Wat voor voorbeelden geven we onze kinderen mee? Mrs. T. verbaast zich over het feit dat kinderen van zes jaar dingen al ‘saai’ kunnen noemen. Duh? Hoe komen ze erbij? Dat nemen ze toch alleen over van volwassenen die dingen ‘saai’ noemen. We zijn het enthousiasme kwijt en we leren onze kinderen dat het nooit gek genoeg kan zijn.

Wat Mrs. T. betreft leven we in een raar land. En dat terwijl Mrs. T. heel blij is om in Nederland te wonen.

We moeten eigen verantwoordelijkheid nemen voor ons leven, voor hoe we dat inrichten en op een sociale manier met elkaar omgaan. Natuurlijk hebben we niet alles in eigen hand en we zijn nou eenmaal ook niet allemaal gelijk. De een kan dit goed, de ander weer iets anders. De een is knecht, de ander directeur. En zo hoort het ook, we kunnen niet allemaal hetzelfde hebben. We zijn ieder verantwoordelijk voor hoeveel inzet we tonen, hoe hard we werken. Het is belangrijk dat we positief zijn, dat we onze kinderen enthousiasmeren en laten zien hoe leuk gewone kleine dingetjes kunnen zijn.

Natuurlijk gaan er in ons land dingen fout, natuurlijk zijn er schrijnende gevallen en natuurlijk kunnen er dingen beter. Maar Mrs. T. denkt dat wij Nederlanders gewoon heel blij moeten (mogen) zijn dat we in dit land wonen.

Zo, dit wilde Mrs. T. wel ‘ns even kwijt. Aan jou de vraag: wat vind jij van Nederland en haar inwoners?

Koelkast

Bij Richtsje stond een tijdje geleden een logje over haar koelkast. Leuk idee vindt Mrs. T.. Nou, dit is dus de koelkast in huize Mrs. T. (net na het boodschappen doen, dat dan weer wel). Wat wij die avond aten: gebakken aardappeltjes, drumsticks, salade en peultjes.

Is jouw koelkast altijd hartstikke vol of valt dat reuze mee en wat is het allerlekkerste dat er (bijna altijd) in staat? 

Kilometervreter

Sjemig, Mrs. T. is helemaal vergeten om haar nieuwste aanwinst te showen. Aanschouw de hometrainer waarop Mrs. T. inmiddels al weer een week of zes dagelijks haar kilometertjes maakt.

Hij staat op de slaapkamer en terwijl Mrs. T. al zwetend haar lijf in conditie trapt kijkt ze tv. Het streven is dat iedere dag te doen en dat streven wordt voor 96,58% gehaald. Elke dag minstens 20 minuten gaat Mrs. T. tekeer. En Mrs. T. vindt het heerlijk om te doen!

De ‘nieuwe’ is een verademing ten opzichte van de ‘oude’, het oude ding wilde amper meer rond en Mrs. T. begon ernstig aan haar lichamelijke conditie te twijfelen. Verder maakte het oude ding zoveel herrie dat de tv erg hard gezet moest worden om nog iets te verstaan. En al die herrie, da’s dus niet tof (of vet of cool).

Hoe kom jij aan je dagelijkse (of wekelijkse) portie afzien? Of houd je niet van afzien?

Noodkreet (?)

Wat doe je als je op een weblog komt en de schrijfster ervan kondigt haar zelfmoord aan? Dan schrik je uiteraard hoewel Mrs. T. in dit geval de aankondiging met een korreltje zout durfde te nemen (ook al piept er heel stilletjes in haar hoofd een stemmetje irritant: ‘en als ze het nu wel meent?’).

Waarom Mrs. T. het in dit geval met een korreltje zout durft te nemen? Omdat Mrs. T. de betreffende weblog af en toe heeft gevolgd en steeds opnieuw werd getroffen door de enorme dosis ellende die de (zeer jeugdige) schrijfster overkwam. En dan bedoelt Mrs. T.: een heel grote dosis ellende. Zo groot, dat Mrs. T. twijfelde aan het waarheidsgehalte. Mrs. T. had eigenlijk vooral medelijden met het meisje. Het leek haar alsof het meisje opgesloten zat in een wereld van fantasie en leugens, dat ze ongelukkig was dat bleek duidelijk uit haar weblog, maar haar manier van schrijven … Mrs. T. kon er niet precies de vinger op leggen, maar ze voelde een bepaalde achterdocht.

En al was er maar een fractie waar van hetgeen ze schreef, dan had Mrs. T. toch niets kunnen betekenen voor dit meisje. Omdat Mrs. T. de juiste woorden wellicht niet zou weten, omdat Mrs. T. het druk genoeg met haar eigen ‘crisis’ had en omdat naar Mrs. T.’s bescheiden mening alleen professionele hulp iets uit zou kunnen halen.

(NB. Het betreffende meisje heeft inmiddels al weer her en der ‘strijdbare’ reacties achtergelaten dus gelukkig valt het achteraf allemaal erg mee.)

Dit specifieke geval is eigenlijk niet waar Mrs. T. over wil loggen, maar vormt wel de aanleiding voor het volgende.

Mrs. T. wil het hebben over hulp die we elkaar al webloggend geven. Over woorden van troost, van ondersteuning, van herkenning, van oppeppen. Mrs. T. bezoekt verschillende weblogs en op al die weblogs komt het leven in al haar mooie en pijnlijke facetten voorbij. Mensen schrijven over momenten van intens geluk, afscheid, vreugde, leven, dood, geboorte, verlies, blijdschap, scheiding, huwelijk, groot verdriet, klein verdriet, opgroeien, leren, afzien, genieten …

Soms schrijven mensen een log waarin duidelijk gevraagd wordt om hulp, om een lieve reactie, een opbeurende reactie. Mrs. T. heeft ook van dat soort logjes geschreven. De reacties die ze toen kreeg deden (en doen) haar erg goed hoor, laat daar geen enkele twijfel over bestaan.

Maar mensen die echt diep in de penarie zitten, die worstelen met heel grote problemen, kunnen al die reagerende webloggers zo iemand wel echt helpen?

En daarbij, niemand dan de schrijver van een logje weet hoe ‘waar’ het betreffende logje is. Dat vindt Mrs. T. eigenlijk een vervelend aspect van het webloggen. Dat je gewoon niet weet hoe ‘waar’ een verhaal is. Dat mensen zich (toch weer even naar het voorbeeld hierboven) druk maken om wat zo’n meisje schrijft, dat het ze echt ten harte gaat, dat is natuurlijk heel mooi. Maar wat doet het met die mensen? Zijn ze echt zo betrokken als ze in de reacties laten zien, hebben ze angst om wat elders in het land een meisje zichzelf misschien aan gaat doen? Mag iemand zijn of haar weblog eigenlijk wel voor dit soort zaken gebruiken? Wat deed dit meisje haar lezers aan? Het laat Mrs. T. niet echt los …

Bij gewone huis-, tuin- en keukenverhaaltjes is het niet eens zo belangrijk of iets echt waar is of niet vindt Mrs. T.. Maar bij zwaardere onderwerpen, bij problemen of vragen om begrip of hulp, dan mag de lezer toch wel verwachten dat de schrijver eerlijk is geweest? Of is dat weer wat naïef van Mrs. T.?

Mrs. T. logt anoniem en kan dus heerlijk eerlijk zijn. En dat doet ze ook. Op het moment dat je niet anoniem logt en je plaatst berichten waarin anderen zich herkennen en zich gekwetst of aangesproken voelen dan wordt webloggen toch al gauw (heel) wat vervelender.

Mmmmm, Mrs. T. leest hetgeen ze hiervoor schreef door en op de een of andere manier lukt het niet helemaal om de essentie duidelijk te krijgen. Maar misschien begrijp jij toch wel wat Mrs. T. bedoelt?

Wat Mrs. T. daarom graag van jou zou willen weten: hoe ga je om met berichten op weblogs die heel erg verdrietig of akelig zijn (zoals dat aankondigen van een zelfmoord) en hoe eerlijk ben jij in de logjes die je zelf schrijft en jouw reacties bij anderen? Reageer je ‘politiek’ correct of durf je ook kanttekeningen te zetten of ‘tegen andere reacties’ in te gaan? 

38 Nachten

Mrs. T. heeft al heel veel boeken gelezen in haar leven. Van die boeken heeft ze van een aantal een recensie op haar weblog gezet. De meeste van die recensies waren lovend. Dit keer echter een korte (want het lukt Mrs. T. toch niet om weer te geven hoe prachtig dit boek is) recensie die lovender dan lovend is.

Achtendertig nachten van Janne IJmker

Elsjen Roelofs wordt verdacht van het vergiftigen van haar man, Jan Alberts. In maart 1767 komt zij in het gevang van Assen terecht, waar ze op haar berechting moet wachten tot het kind dat zij verwacht geboren is.

In de eenzaamheid van de gevangenis wordt een meisje geboren. Het wordt meteen bij Elsjen weggenomen. Daarna rest haar niets meer dan de kale muren van het gevang en het nachtelijk bezoek van Janna, de enige vrouw die zich over haar ontfermt.

Aanvankelijk wil Elsjen niets van haar weten, maar gaandeweg begint ze haar te vertrouwen. Elsjen vraagt om papier en inkt en begint aan een verslag van haar leven.

Voor haar kleine meisje, voor later. Dan weet tenminste nog iemand wie zij is geweest. En zo, al schrijvende, kijkt Elsjen terug op haar leven. Hoe kon het gebeuren dat ze uitgroeide tot wie ze nu is? De vraag of Elsjen schuldig is of niet wordt steeds moeilijker te beantwoorden. Wie is deze vrouw die haar man ombracht?

Achtendertig nachten is gebaseerd op een waargebeurd verhaal.

Achtendertig nachten is een prachtig boek. Een boek over schuld, beloftes, hoop, verlies, geloof, verplichtingen en een boek dat je meeneemt naar een lang vervlogen Nederland. Een boek dat de lezer onmogelijk onberoerd kan laten.

Dit boek verdient het om gelezen te worden!