Lelieblank, scharlaken rood

Een pil van 955 bladzijdes, dat is Lelieblank, Scharlaken Rood van Michel Faber. Het boek speelt zich af in 1875 in Londen en volgt het leven van Sugar, een behoorlijk populaire prostituee die bereid is elke wens van haar klanten te vervullen.

Op die manier verovert Sugar het hart van William Rackham die haar vervolgens als zijn maîtresse wenst. William is een nietsnut die zich, om zich Sugar te kunnen permitteren, over laat halen om het familiebedrijf over te nemen. William is getrouwd met de geesteszieke Agnes.

Wat volgt is een interessant verhaal over Sugar, William en Agnes. Daarnaast wordt Henri (de broer van William) gevolgd. Henri worstelt met zijn toekomst (is hij Godvruchtig genoeg om dominee te worden?) en met zijn stille liefde voor juffrouw Emmeline Fox. Een ander karakter in het boek is Caroline, een collega-prostituee, en zo komen er nog een aantal andere merkwaardige figuren voorbij. William blijkt zelfs een dochter (Sophie) te hebben. Zij wordt in het eerste deel van het boek nauwelijks genoemd terwijl ze aan het eind een cruciale rol speelt.

De lezer wordt aan de hand van een verteller het boek ingezogen en de manier waarop Faber het verhaal laat ontwikkelen is erg fraai. Hij schrijft soms zalvend, soms lyrisch, soms zeer gedetailleerd en soms keihard. Fabers zinnen zijn stuk voor stuk kleine kunstwerkjes en geschreven op een dan weer platvloerse, dan weer deftige manier, al naar gelang de plek waar de hoofdpersonen zich bevinden. Ouderwetse woorden worden in kabbelende zinnen aan de lezer voorgeschoteld en Mrs. T. vindt dat een prachtige manier van schrijven.

Af en toe shockeert het boek, vaker verschijnt er een glimlach op je gezicht. Vooral de dagboeken van Agnes zijn ontroerend. Hoe Agnes de zeer labiele vrouw is geworden die zij is, wordt uit haar dagboeken duidelijk en dat doet je regelmatig de wenkbrauwen fronsen.

Het boek eindigt vrij abrupt en dat vindt Mrs. T. best jammer. Na 952 bladzijdes gelezen te hebben zou er eigenlijk een wat verhelderender einde mogen komen. Maar, de boodschap die Faber zijn lezers wilde geven is duidelijk: Sugar ontdekt uiteindelijk waar het in het leven om draait …

Mrs. T. bekent dat ze halverwege het boek de nieuwste Wilbur Smith even gelezen heeft. Dat doet Mrs. T. eigenlijk nooit, maar Lelieblank, Scharlaken Rood kan best even aan de kant gelegd worden. Omdat er niet heel veel personen in voorkomen en het verhaal niet echt ingewikkeld in elkaar zit kan dat zonder problemen. De draad van het verhaal is zo weer opgepikt. Dit klinkt misschien een beetje als anti-reclame, maar zo moet deze ‘recensie’ niet opgepikt worden. Lelieblank, Scharlaken Rood is een heel plezierig leesbaar en interessant boek. Maar je moet wel van dikke pillen houden!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *