Schlagerfestival

Mrs. T. verlegde haar grenzen en ging vorige week vrijdag samen met Mr. T. naar het schlagerfestival!

Een schlagerfestival georganiseerd door de school van Grote Zus. Ieder jaar wordt er een feestavond georganiseerd om de ouders te bedanken die zich vrijwillig inzetten voor de school en de kinderen.

Ouders die brigadieren, mee knutselen, de was doen, rijden naar excursies, in de oudervereniging of medezeggenschaps-raad zitten, spelletjes poetsen, spelletjesdagen begeleiden of wat dan ook.

Dit jaar was het team aan de beurt om de avond te organiseren (de organisatie rouleert jaarlijks: team, oudervereniging en medezeggenschapsraad). Ze hadden het werkelijk waar geweldig aangepakt. Er waren grote bierpullen, toepasselijke hapjes, het team was in passende outfits gehezen, de schlagermuziek stond loeihard en er waren leuke spelletjes (bierpul schuiven, hout zagen, spijkeren en nog veel meer).

De opzet was geweldig, helaas de opkomst dit jaar wat minder. Dat had het team eigenlijk ook wel een beetje aan zichzelf te danken, de avond was gepland voor een lang weekend vrij (de kinderen waren de maandag en de dinsdag erop namelijk vrij, dus veel ouders hadden de gelegenheid aangegrepen om er een weekendje tussenuit te gaan).

Mrs. T. zit al zolang Grote Zus op school zit in de oudervereniging. Daar mag zij de centen bewaken en dat doet ze meestal met veel plezier. Meestal, omdat het gewoon niet leuk is om ouders voor de achtste keer te moeten vragen de ouderbijdrage over te maken.

Zet(te) jij je in voor de school van jouw kind(eren). Zo ja, wat doe je zoal? Zo nee, wat is de reden dat je dat niet doet? En wordt er vervolgens voor de meehelpende ouders ook een feestavond georganiseerd of iets in die trant?

Shaman

Al lang geleden uitgelezen, pas nu de recensie!

Mrs. T. heeft, tot haar grote spijt, weer een boek uit. Ken je dat? Dat je aan de ene kant een boek heel graag uit wilt lezen, omdat je wilt weten hoe het afloopt. Maar aan de andere kant, als je het boek eenmaal uit hebt, dat je dan baalt, want het boek is immers uit. Het heeft geen geheimen meer voor je, het is klaar, je weet hoe het afloopt, je bent nog niet toe aan een nieuw boek, want dit boek was zo indrukwekkend. Zo’n boek heeft Mrs. T. dus weer uit.

In februari 2004 kocht Mrs. T. haar eerste boek (De dokter) van Noah Gordon. Gewoon een pocket, via Bol.com omdat het een aanbieding was. Het was een prachtig boek. Mrs. T. heeft toen geprobeerd meer boeken van Noah Gordon aan te komen, zonder succes.

Anderhalf jaar geleden ongeveer lagen er ineens twee boeken (De geneesheer van Zaragoza en Heelmeester) van Noah Gordon bij de boekwinkel! Het betrof herdrukken van Poema Pocket. Mrs. T. blij! En terecht, want wederom prachtige boeken.

Via Marktplaats heeft Mrs. T. vervolgens De Rabbi en Shaman gekocht. Deze boeken zijn (nog) niet in herdruk verschenen.

En Shaman, dat boek heeft Mrs. T. dus al weer een hele tijd geleden uitgelezen. Wat een prachtig boek. Het speelt zich af in de Verenigde Staten, midden negentiende eeuw. Als je van historische romans houdt, dan zit er maar één ding op: lezen dat boek!

Lees jij historische romans en zo ja, is er eentje die jij Mrs. T. aan zou willen raden?

W.o.W.: voordeur

Ik herinner me dat ik de voordeur opende voor een koerier en daarna, niets meer … Later word ik wakker in een kamertje met ernaast een deurloze badkamer. Ik heb mijn kleren aan, mijn schoenen staan keurig naast elkaar. Mijn lijf doet nergens pijn, hoe heeft hij mij overmeesterd?

Ik weet niet eens zeker hoe ik me voel. Angstig natuurlijk, maar ook onwerkelijk, bedroefd en verlaten maar bovenal vastbesloten dit te overleven. Wat overkomt me, wat gaat er gebeuren? Wie doet mij dit aan en waarom? Word ik al gemist? Ik had het weekend niets op het programma staan. Is het nog weekend?

Er staat een envelop op de stoel. Erin een uitnodiging in een prachtig handschrift: Beatrice, het diner wordt geserveerd om 19.00 uur. Gelieve de kleding aan te trekken die in de badkamer hangt. Edmund. Beatrice, wie is Beatrice? En Edmund?

Op de een of andere manier neemt de uitnodiging wat van mijn angst weg. Of dat terecht is, weet ik niet. Natuurlijk heb ik met een psychopaat te maken, maar hopelijk biedt het meespelen van zijn spel mij kansen de spelregels om te buigen.

In de badkamer hangt een prachtige scharlakenrode avondjurk. De jurk lijkt voor mij gemaakt te zijn. Ik gebruik de speldjes om mijn haar losjes op te steken. Gek hoe sterk ik me voel. Ik ga de rol van mijn leven spelen.

Toch schrik ik als de deur geruisloos openzwaait, een donkere gestalte zijn hand naar mij uitstrekt en zegt ‘Beatrice, ben je gereed?’.


De lezer wilde een vervolg op deze W.o.W., dus dat probeerde Mrs. T. alhoewel ze zich realiseert dat er nu waarschijnlijk nog meer vervolgen moeten komen.

Voor het onderwerp van deze twee weken: klikkerdeklik. Voor de spelregels klikkerdeklik.

Hulp in de huishouding

Ooit hebben Mrs. T. en Mr. T. een werkster gehad. Dat was in de tijd dat zowel Mr. T. als Mrs. T. nog fulltime werkten. Heerlijk was het om op donderdagavond thuis te komen in een fris geboend huis en de weekenden vrij te hebben voor voornamelijk leuke dingen (want er moest natuurlijk nog altijd wel wat gedaan worden in en om huis).

Over het algemeen waren we erg tevreden over hoe R haar werk deed. Gelukkig maar want Mrs. T. vond het best moeilijk om haar aan te spreken op dingen waar we niet tevreden over waren. Mrs. T. legde altijd een briefje klaar met de dingen die in ieder geval moesten gebeuren en die gebeurden dan prima.

Er is maar een gebeurtenis geweest waar Mrs. T. erg van baalde in de tijd dat R hier rondzwabberde. Er hangen (zeer onpraktisch dat realiseert Mrs. T. zich, helaas pas na de aanschaf) jaloezieën in de badkamer. Het is een hels karwei om die dingen schoon te krijgen/houden. Het zijn daarbij ook nog eens erg dunne lamellen. R heeft ze gepoetst en de lamellen nogal ruw behandeld, resultaat is dat er in een aantal lamellen een knik zit. Vervolgens heeft R de jaloezieën omhoog gehesen en gedaan alsof haar neus bloedde. Ze heeft dus geen briefje achtergelaten en wij ontdekten de beschadiging ‘s avonds. Mrs. T. kan de lezer verzekeren, dat is een vervelende situatie. Uiteindelijk hebben we haar gevraagd of zij iets wist van die beschadigde jaloezieën, R zei van niets te weten. Mrs. T. kan de lezer verzekeren, de situatie wordt dan nog vervelender.

Enfin, om een lang verhaal kort te houden. We hebben er verder geen woorden aan vuil gemaakt (wat een toepasselijke woordspeling) en waren nog steeds blij om iedere donderdagavond in een fris gepoetst huis te komen. Uiteindelijk is R na een jaar of twee poetsen gestopt omdat ze te veel last had van haar knieën. Erg jammer was dat, zeker ook omdat Mrs. T. toen net zwanger was van Grote Zus.

We hebben vervolgens trouwens geen moeite meer gedaan om een nieuwe werkster te vinden. Dat kwam vooral omdat we vonden dat we het voortaan best zelf konden gaan doen omdat we allebei minder zouden gingen werken en dan dus meer tijd zouden hebben. Natuurlijk kunnen we het ook best zelf dat poetsen, maar soms zou Mrs. T. zich de luxe van een werkster best wel weer willen permitteren. Mr. T. vindt het echter helemaal niet nodig, beetje jammer wel (hoewel hij eigenlijk gelijk heeft).

En jij? Ook een werkster/hulp in de huishouding? En hoe bevalt (of wellicht beviel) het?

Verrassing

Grote Zus heeft vandaag en morgen vrij van school want juffen en meesters moeten ook soms naar school. Mr. T. heeft een dagje vrijgenomen en wij laden Grote Zus en Kleine Zus vandaag rond 9.00 uur in de auto. Waar wij heen gaan? Klikkerdeklik!

Grote Zus weet van niets, wat verheugen Mr. T. en Mrs. T. zich op haar gezicht als ze de eerste borden langs de snelweg ziet! Wij gaan dus lekker een dagje genieten!

Kindengel

Mag je doden uit liefde? Dat is de vraag in het boek ‘Kindengel‘ van Beitske Bouwman.

Op de achterflap:

Met grote blijdschap verwelkomen Sara en Mark hun eerstgeborene, Deidre. Maar Deidre wordt al snel ernstig ziek en verwacht wordt dat ze jong een pijnlijke dood zal sterven. Om haar dat leed te besparen voelen de ouders zich genoodzaakt haar zelf om het leven te brengen. Is dat moord of juist een liefdevolle daad?

Met die vraag kampt Karen, de rechter, die in de ban raakt van de almaar zwijgende Sara en de doordringende groene ogen van Mark. Tegen alle regels in stapt ze bij Mark in de auto en laat ze zich meevoeren naar het verhaal buiten de rechtszaal: het verhaal van Deidre Damen.

Kindengel is een zeer ontroerend, mooi gescheven boek. Bouwman hanteert een heel aparte schrijfstijl die de lezer niet onberoerd kan laten. Ze laat de wanhoop en radeloosheid van Sara zien en de onmacht en het verdriet van Mark. Ze laat zien hoe Karen langzaam maar zeker meegetrokken wordt in het verhaal van Sara en Mark.

Het thema van het boek is aangrijpend. Een doodziek babietje waarvan de ouders besluiten dit zeer gekoesterde kind niet langer te laten lijden en haar daarom zelf op een door hen gekozen manier om het leven brengen. Een fragment:

‘Wat denk je dat Sara deed?’ Ze kijkt hem vragend aan: ‘Ik weet het niet.’ ‘Ze gaf alleen maar, Karen. Ze ontnam haar niet het leven maar gaf haar de dood’. Karen zwijgt. ‘Met haar eigen handen’. Karen zwijgt.

Een ander fragment:

‘twee donkerblauwe ogen die zo helder zijn zoals ik ze nooit zag, ze kijken me intens aan, zo helder, zo helder, Deidre, o Deidre, ik had je een ander leven willen geven, het is dit leven geworden, ze sluit haar ogen, ze sluit haar ogen, ik druk haar aan mijn borst en we rijden naar huis’

Het is ontroerend en rauw zoals Beitske Bouwman schrijft. Op een gegeven moment lijkt Sara alle contact met de werkelijkheid te verliezen. Haar radeloosheid en verdriet wordt op een buitengewoon aangrijpende manier vertelt. De zinnen zijn kort of juist onmetelijk lang.

Mrs. T. is buitengewoon gegrepen door dit boek. Ze heeft zelden zo’n puur boek gelezen. Het is een echte aanrader.

Een laatste fragment. In een van haar radeloze buien (waarin Sara alle contact met de wereld lijkt te verliezen) beleeft Sara een ‘ontmoeting’ (droom/hallucinatie) met Helena, een vrouw die eeuwen geleden haar kind doodde. Helena zegt Sara:

‘Waak ervoor, dode moeder, dat de schuld je niet verlamt, je hebt immers geen schuld, er is geen schuld, je hebt de dood in je handen maar het was een gewenste dood … Ik ben een dode moeder, een uit duizenden, een dode moeder van wie het kind altijd voort zal leven zolang het zich in mij blijft tonen. Waak ervoor, dode moeder, dat de dood niet overwint, dat het leven voortgang vindt, dat het kind krijgt waar het recht op had, een leven, op een leven. Dode moeder, leef het leven niet achteruit, maar vooruit. Heb het leven zo lief als je het had toen je je kind baarde, het oppakte en tegen je blote huid legde, het koesterde zonder te weten wat de toekomst je bracht.’

Nogmaals, een zeer indrukwekkend boek. Een boek dat tot denken aanzet. Wat voel je voor deze ouders? Voor ouders die eigenhandig hun kind ombrachtten? Compassie, begrip, onbegrip, woede? Wat zou je zelf doen als je in hun schoenen stond? Als je kind zo ziek is, zo veel pijn heeft, zo’n lijdensweg heeft gehad en nog te gaan heeft …

Beschermd: Grandioos

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Beschermd: 40 jaar!

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

W.o.W.: zorgen voor

Hij controleerde stapsgewijs of alles gereed was. Het was ongelooflijk belangrijk dat hij geen enkele fout maakte.

Hij liep naar de eetkamer. De tafel was keurig voor twee personen gedekt. Zijn mooiste tafellinnen en porselein had hij gebruikt, kristallen glazen en een prachtige zilveren kandelaar stonden perfect opgesteld.

Boven de schouw hing een groot schilderij. Een schilderij van zijn vrouw. Ze keek glimlachend op hem neer. Alsof ze haar goedkeuring gaf aan wat hij zou gaan doen. Wat raar dat ze nu leek in te stemmen, terwijl ze vroeger altijd afkeurend reageerde op zijn plannen. Dat probleem had hij zes maanden geleden opgelost. En geen haan die er naar kraaide.

Zijn aanvankelijke angst op ontdekking maakte plaats voor een gevoel van almachtigheid. Hij voelde zich onaantastbaar en accepteerde inmiddels de drang om dat opnieuw te testen. Hoe ver kon hij gaan, waar moest hij rekening mee houden?

In de kleine, raamloze ruimte aan het eind van de gang stond een eenpersoons bed, een stoel en een kast. De deur naar de sobere badkamer had hij verwijderd. Het kijkgaatje in de deur liet het grootste deel van slaapkamer en de volledige badkamer zien. Hij controleerde het slot, de sleutel draaide soepel, de grendel maakte geen geluid.

Zijn plan was volledig uitgewerkt, het doelwit gekozen. Zij was zich van geen kwaad bewust, hij wist waar zij zich bevond en hoe hij haar zou overmeesteren. Het was nu zaak er voor te zorgen dat hij dat zonder enig spoor achter te laten deed.


Marloes presteert het steeds weer om leuke onderwerpen te bedenken. Waarvoor hartelijk dank!

Voor het onderwerp van deze twee weken: klikkerdeklik. Voor de spelregels klikkerdeklik.