Het verbaast Mrs. T. eigenlijk dat ze op nog geen enkel weblog iets gelezen heeft over het J/M ouder-onderzoek waarover onlangs in de J/M van september de resultaten te lezen waren. Er werd zelfs in de (radio)journaals over bericht.

“Ruim driekwart van de ouders zegt zich dood de ergeren aan de kinderen van andere ouders. Te brutaal, te asociaal, te stiekem en te ongehoorzaam” is te lezen in J/M.

Waar zou dat dan door komen, denkt Mrs. T.. Mrs. T. herinnert zich nog dat vooral in Grote Zus haar jonge jaren mensen wel ‘ns meewarig naar het meisje en haar mama keken. Mrs. T. zag ze denken ‘wat is ze streng voor haar dochter!’, sommigen spraken het ook uit. Als Mrs. T. dan de achterliggende gedachte van haar (en Mr. T.s) strengheid uitlegden dan bleek het allemaal ook wel mee te vallen. Mrs. T. en Mr. T. zijn nog steeds best streng. Maar niet in die zin van ‘dat er niets mag’. Sterker nog, er mag heel veel in huize Mrs. T.. Tot op zekere hoogte. Dan gaan de regels gelden. En dan weet Grote Zus dat ze geen 3x moet zeuren. En weet je wat het leuke is? Dat heel veel mensen gek zijn op Grote Zus. Omdat ze zo gezellig is, lief en vrolijk. Ze zit lekker in haar vel. En dat zal vast en zeker voor een groot deel in haar karakter zitten, maar Mrs. T. is ervan overtuigd dat de opvoeding die zij krijgt daar ook mede voor heeft gezorgd. En natuurlijk tonnen liefde!

Mrs. T. ‘ergert’ zich ook wel ‘ns aan andermans kinderen. Ze zou liegen als ze zou zeggen dat ze dat niet zou doen, maar meer ergert ze zich aan de ouders van die kinderen. Het is voor Mrs. T. juist weer onvoorstelbaar dat zij bepaald gedrag van hun kind(eren) goedkeuren/tolereren. Voor een kind is het logisch: ‘wat ik mag, dat doe ik’. Ouders zouden toch de kaders aan moeten geven van wat wel en niet mag. Mrs. T. weet dat ze zich dan weer op gevaarlijk terrein begeeft. Want wat zij normaal vindt, vinden anderen stom of juist overdreven of … En wat te denken van kinderen die bijvoorbeeld ADHD of PDD-NOS hebben, daarvan valt het gedrag niet te voorspellen. Mrs. T. sprak eens met een moeder van een kind met ADHD. Zij vertelde dat het vooral heel erg is om de verstoorde blikken of de ‘stille’ opmerkingen van omstanders op te vangen als haar kind zich ‘misdraagt’.

Tot op heden vindt Mrs. T. opvoeden nog niet eens zo heel erg moeilijk. Het enige wat Mrs. T. af en toe lastig vindt is om om te gaan met het verdriet van Grote Zus als een ander kind/vriendinnetje (per ongeluk of expres) Grote Zus pijn doet met hetgeen hij/zij zegt. Wat dat betreft is Grote Zus niet bepaald weerbaar. Aan de andere kant? Wil Mrs. T. een kind dat overal een weerwoord op heeft of vooraan staat te dringen?

Mrs. T. denkt oprecht dat kinderen baat hebben bij duidelijkheid en discipline. Regels zijn regels en in principe niet te overtreden. Mr. T. zei het ooit heel treffend: “Het is beter in het begin de teugels goed strak te houden, zodat je ze later kunt laten vieren”. Mrs. T. is het daar roerend mee eens.

Mrs. T. gelooft in positief gedrag belonen (en dat zijn gewoon complimentjes, (extra) aandacht of knuffels) maar soms is er niets anders mogelijk dan een standje geven. De hal heeft in huize Mrs. T. wat dat betreft al heel wat momentjes een tegensputterende Grote Zus (die overigens al in geen vier jaar meer in de hal heeft moeten staan!) en Kleine Zus (maar nog niet zo vaak, want ze dient natuurlijk wel te begrijpen daar die hal dan voor is) mogen herbergen.

Hieronder wat resultaten van het onderzoek.

Bij sommige items heeft ze gevoelens van herkenning, bij andere begrijpt ze het belang niet. Maar is dat niet juist het leuke van al die ouders en al die kinderen? Dat we het allemaal naar beste kunnen en met de allerbeste bedoelingen doen?

Twee eerdere logjes over opvoeden van Mrs. T. lezen: klikkerdeklik en klikkkerdeklik!

Wat vind jij van de lijstjes die hierboven staan? Herken je er veel of juist weinig in? En wat vind jij nou eigenlijk van opvoeden?