10 minuten

Grote Zus heeft een paar weken geleden haar rapport gekregen (een meer dan prima lijst, goed gedaan meid!) en daarom gingen Mr. T. en Mrs. T. afgelopen maandag naar het 10-minuten-gesprek met de juf.

Wat wij al dachten werd door de juf beaamd. Grote Zus is een ontzettend lief en betrokken meisje. Wat het lezen en schrijven betreft scoort ze heel hoog en juf is vooral onder de indruk van het feit dat Grote Zus zo goed kan voorlezen (prachtig op toon). Wat rekenen betreft is de appel niet ver van de boom gevallen (Mrs. T. kan ook niet goed rekenen) of juist wel (dan heeft papa dus zitten suffen toen hij Grote Zus maakte want papa kan enorm goed (hoofd)rekenen). Aan het rekenen besteden we trouwens de laatste maand thuis aandacht. Elke dag maakt Grote Zus een rijtje sommen en dat gaat hartstikke goed.

En dan gaat de rest van die 10 minuten (die er uiteindelijk bijna 20 worden, sorry mama van Luna) over de gevoeligheid van Grote Zus. Grote Zus is snel uit het veld te slaan en kan soms erg verdrietig zijn om de opmerkingen van haar klasgenootjes. Het klinkt misschien een beetje stom om van je eigen kind te zeggen, maar Grote Zus is gewoon echt heel lief. Te lief denken we af en toe. En daar heeft onze opvoeding van ‘aardig zijn, niet schelden en anderen geen pijn doen’,  wellicht aan bijgedragen. Als Grote Zus echt ‘aangevallen’ wordt door haar klasgenootjes dan is ze uit het veld geslagen en weet ze zich geen houding te geven. Haar enige reactie is dat ze meestal gaat huilen (of haar tranen bewaart tot thuis). En dat vindt ze ook niet leuk natuurlijk. ‘Gelukkig’ leert ze de laatste tijd toch steeds meer hoe ze van zich af kan bijten. Niet door te schelden, maar door iets te zeggen als ‘ik vind het niet leuk als jullie dit zeggen, ik word daar verdrietig van’.

Soms denkt Mrs. T. ook wel dat Grote Zus zich al te verantwoordelijk voelt voor haar leeftijd. En daar herkent Mrs. T. zichzelf wel in terug, alhoewel Mrs. T. zich natuurlijk niet kan herinneren dat ze dat verantwoordelijkheidsgevoel al op zulke jonge leeftijd had. En eigenlijk wil Mrs. T. dat ook helemaal niet. Natuurlijk hoort Grote Zus rekening te houden met anderen, maar verder moet ze vooral kind kunnen zijn.

Eigenlijk is het ook raar, het schooljaar is nu 3½ maand oud en Grote Zus is al naar 7 kinderfeestjes geweest in die drie maanden. Er is nog geen enkele meisje in de klas geweest dat haar niet uit heeft genodigd. Zelfs bij de grootste ‘pestkop’ mocht Grote Zus op feest komen. Elke woensdagmiddag heeft Grote Zus wel een speelafspraak dus ook dat zit wel goed.

Waarom er dan toch vrij herhaaldelijk zulke gemene dingen tegen elkaar gezegd moeten worden in de klas? Mrs. T. heeft werkelijk waar geen idee. En waarom haalt het ene kind dan zijn schouders op en is Grote Zus meteen van slag? Soms ook hoort Mrs. T. kinderen dingen tegen elkaar zeggen waarvan ze denkt: ‘hoe is het mogelijk dat jullie op die leeftijd al zulke (voor)oordelen hebben!’.

Mrs. T. vindt opvoeden nog steeds niet moeilijk. Wat ze wel moeilijk vindt is het verdriet te zien van Grote Zus. Als Mrs. T. iets zou kunnen doen, dan deed ze het onmiddellijk, maar ze heeft geen idee wat. Mrs. T. denkt dat Grote Zus zich wat dit betreft zelf zal moeten redden …

Operatie schoenendoos

Of nee, zo heet het niet meer. De operatie heet nu Edukans Schoenmaatjes. De school van Grote Zus doet daar om het jaar aan mee en zo maakten we afgelopen zondag de derde schoenendoos.

Het vullen gaat inmiddels goed. Mrs. T. kan zich nog zo goed herinneren hoe teleurgesteld ze was toen Grote Zus die eerste keer (in groep 1) wat van haar eigen spulletjes in die schoenendoos moest stoppen. Grote Zus wilde dus helemaal niets van haar ‘rijkdom’ afstaan. Nou weet Mrs. T. wel dat een kind van 4 dat ook allemaal niet zo goed kan bevatten, maar op de een of andere manier viel het Mrs. T. toch best tegen. Grote Zus had zó véél speelgoed, het was sinterklaastijd, maar het idee van delen stond toen nog wat (te?) ver van Grote Zus af. Uiteindelijk zijn we er natuurlijk wel uitgekomen en hebben we ook toen een mooie doos in elkaar geknutseld met dito inhoud. En uiteindelijk ook heeft Mrs. T. Grote Zus kunnen uitleggen wat het idee achter die hele actie was.

De tweede doos werd zonder enig probleem gevuld (ze was inmiddels 6) en de doos van dit jaar eveneens. (Alhoewel er over een bepaalde knuffel toch fors onderhandeld moest worden. Mrs. T. had het enorme belang van de betreffende knuffel verkeerd ingeschat. Er woont nu een andere knuffel in de doos.)

Herken je dat, dat jouw kind het zo moeilijk vindt (vond) om eigen spulletjes weg te geven als ze nog wat jonger zijn? En doet de school van jouw kind(eren) ook mee aan deze actie?

Over engelen, goden en helden

Heb je wel eens gehoord van Joenoes uit Nainawa? Of van de mooie Saraswati? Nee?! Dan toch zeker wel van prins Siddhartha of van Jozef met de mooie mantel?

Eerlijk gezegd kende ik deze namen tot een tijdje geleden zelf ook niet. Toen ik klein was, lazen mijn vader en moeder voor uit de kinderbijbel. Dus Jozef kende ik wel. En Joenoes heette in ‘onze’ verhalen Jonas, en die kende ik ook. Want een man die een paar nachten in een walvis overleeft, vergeet je niet snel! Maar die andere twee namen zeiden me helemaal niets.

Als je opgroeit, hoor je vaak de verhalen uit je eigen religie. Ouders die hun kinderen Islamitisch opvoeden, lezen bijvoorbeeld voor uit de Koran of uit de verhalen van Mohammed. Kinderen die Hindoe zijn, horen mooie verhalen over hun goden. En als je op een school zit die speciaal bij jouw geloof past, zoals een Christelijke school, dan hoor je daar ook de verhalen die bij jouw religie horen.

In Nederland wonen mensen met veel verschillende religies en tradities. En natuurlijk ook veel mensen die geen geloof hebben. Jij heb in je klas of in je buurt mischien ook wel kinderen met verschillende geloven. Ik wil jullie graag de verhalen die bij ieders achtergrond horen leren kennen. Omdat de verhalen mooi zijn en vaak spannend. Maar ook omdat jullie dan wat meer van elkaar weten. Zoals de namen van elkaars engelen, goden en helden!

We wonen samen in een grote, grote wereld met mensen die heel verschillend denken en geloven. En toch ook weer niet. Want je zult zien dat het in de verhalen die je hier kunt lezen vaak over liefde gaat, over respect, trouw en aandacht voor elkaar. Je zult ook ontdekken dat er soms ook dingen gebeuren in verschillende religies die veel op elkaar lijken.

Een verhalenboek als dit was er nog niet. Daarom heb ik het geschreven. Het lijkt me geweldig als je ouders, verzorgers, opa’s en oma’s of meesters en juffen lekker voorlezen uit dit boek. Maar je kunt het natuurlijk ook prima zelf lezen!

Ik hoop dat je veel plezier beleeft aan de verhalen in dit boek. Maar wat ik vooral stiekem hoop, is dat het lezen van deze verhalen een beetje helpt om elkaar beter te begrijpen.

Janny van der Molen


Kleine Zus kreeg het boek ‘Over engelen, goden en helden’ (nu denk je waarschijnlijk ‘wat moet zo’n jong meisje met zo’n boek?’. Dat vond sinterklaas natuurlijk ook, dus Kleine Zus kreeg ook nog een heus treinending en een trommelset. Mrs. T. denkt dat sinterklaas dit boek mee heeft gebracht voor het hele gezin) toen we het sinterklaasfeest vierden bij opa en oma.

Dit is een boek dat Mrs. T. zelf ook gaat lezen (wellicht als eerste trouwens), want het lijkt haar een reuze interessant boek. Vooral ook omdat Mrs. T. van sommige religies gewoon heel erg weinig weet en graag meer van andere religies en gebruiken wil weten en leren. Het is een prachtig boek met geweldige illustraties.

Verder werden de meisjes, Mr. T. en Mrs. T. ontzettend verwend met allerlei cadeautjes. Wat Kleine Zus kreeg staat hierboven al en Grote Zus kreeg het dierenziekenhuis van Littlest Pet Shop (Mrs. T. vindt dit soort speelgoed verschrikkelijk, maar daar trekt sinterklaas zich natuurlijk niets van aan!), een boek over heksen (want Grote Zus wil later heks worden) en een microscoop. Mr. T. kreeg voornamelijk praktische cadeaus (regenpak (want door de oude regent het), spanningmeter, fietszadel (want de oude was afgebroken) en lampje). De sint weet gelukkig dat Mrs. T. niet van praktische cadeaus houdt want zij kreeg eindelijk een mooie nieuwe vulpen en de nieuwste Nicci French.

Wij zeggen in ieder geval: dank u sinterklaasje!

Ook leuk trouwens: vandaag 13 jaar geleden zoenden Mr. T. en Mrs. T. voor het eerst. Lief Mr. T.: lof joe lots!

Wauw!

En dus had Mrs. T. gisteren zomaar een dagje vrij. Een dagje waarop de kleine mensjes gewoon naar de oppas gingen want Mrs. T. had voorname zaken te doen!

Zo hield zij zich ‘s ochtends bezig met het inpakken van de sinterklaascadeautjes en het op de juiste stapel leggen. Want sinterklaas verwent ons (terecht natuurlijk!): zo komt hij bij opa en oma Z., bij opa en oma E. en dan komt hij op 5 december ook nog gewoon naar huize Mrs. T.. Dat is nog best een hele logistieke organisatie want de cadeautjes moeten uiteraard tijdig op het juiste adres bezorgd worden en dan moet er ook nog iets geregeld worden voor ‘het rijden’ op de dag zelf. Wellicht dat de buren een rol van betekenis kunnen spelen.

Zo hield Mrs. T. zich ook bezig met haar rondjes op den hometrainer. Maar liefst 18 kilometer reed zij dit keer (in iets meer dan 32 minuten). Dat was eigenlijk een beetje per ongeluk. U weet wellicht dat Mrs. T. gek is van lezen en zelfs tijdens het fietsen leest zij nog. Zelfs de enorm dikke pil (want 1.102) bladzijdes die zij momenteel aan het lezen is (heerlijk boek!) wordt gelezen tijdens het trappen (gelukkig kan het boek rusten op de fietscomputer want anders gaat dat dus never nooit niet). Anyway, dat boek is zo mooi, voor Mrs. T. het weet is ze een half uur aan het trappen! Vervolgens heerlijk onder een hete douche en Mrs. T. kan er weer tegen.

Daarna genoot Mrs. T. van een paar boterhammetjes, een beker melk, wat druiven en een appel om vervolgens achter de pc te kruipen voor een rondje weeweewee.

Vervolgens vertrok Mrs. T. samen met dikke vriendin A en gewone vriendin M (tja, verschil moet er zijn) naar Den Bosch. Plek van bestemming → het Noordbrabants Museum alwaar wij de expositie Wauw! bezochten. De 70’s heeft Mrs. T. dan wel niet echt bewust meegemaakt, maar die tijd intrigeert Mrs. T. enorm en een middagje op stap met goed gezelschap is natuurlijk altijd meer dan prettig. In ieder geval, de expositie is geweldig en laat Mrs. T. toch vrij vaak kreten slaken als ‘oh, dat weet ik nog’ en ‘ja, dat hadden wij ook’. Echt, Wauw! is zeer zeker de moeite waard.

Stuur drie vrouwen de stad in en er moet uiteraard nog even geshopt worden. Sinds Mrs. T. niet meer in Den Bosch werkt is ze er niet zo heel vaak meer geweest en ze komt dan ook voor het eerst in Werk aan de Winkel. Wat een gave winkel! Mrs. T. besluit toch nog een extra cadeautje aan de sinterklaasvreugde toe te voegen: ze scoort een supergave tas voor Kleine Zus die in januari naar de peuterspeelzaal gaat.

Als afsluiting eten we bij Roels in de Korte Putstraat. We praten over van alles en nog wat en het is vooral heel erg gezellig. En het eten, dat is lekker en goed. Al met al was het een heerlijke day off!

W.o.W.: persoonlijk

Ik bekijk de bovenste foto en bedwing met moeite een reflex om in lachen uit te barsten. Op de foto staat mijn vader. De foto is genomen voor het verpleegtehuis waar hij al weer een aantal jaar geleden opgenomen is. Ik heb hem sindsdien nooit opgezocht, sterker, ik heb hem al in geen jaren meer gezien. Die informatie is blijkbaar niet bij Edmund bekend, misschien kan ik daar mijn voordeel mee doen.

Op de tweede foto staan tot mijn verbazing mijn vader en Edmund. Edmund heeft zijn arm om mijn vader heengeslagen. Mijn vader kijkt wat ongemakkelijk naar de vreemde man die hem zo stevig vasthoudt. Ook deze foto doet me niets, mijn vader laat me koud, ik kan me niet herinneren ooit van hem gehouden te hebben. Als Edmund denkt me met deze foto’s te dwingen mee te spelen dan vergist …

De derde foto echter doet me naar adem happen. Het is Margot, de dochter van mijn beste vriendin: Margootje terwijl ze de eendjes voert in het park. Op de bank op de achtergrond zitten mijn vriendin en ik toe te kijken zie ik. Deze foto is zeker 2 maanden geleden genomen realiseer ik me. Hoe lang is Edmund al bezig met de voorbereidingen van deze …

‘Ik wist dat ik je niet persoonlijk zou raken met de foto’s van je vader, maar ik neem aan dat je niet wilt dat Margot iets naars overkomt’, hoor ik Edmund kil zeggen. ‘Dus, mijn lieve Beatrice, hebben we een deal?’.


Deel Eén, Twee, Drie en Vier.

Voor het onderwerp van deze twee weken: klikkerdeklik. Voor de spelregels klikkerdeklik.

Campagne

En zo ontving Mrs. T. afgelopen week een e-mail waarin gevraagd werd of zij een stukje wilde plaatsen over de publiekscampagne ‘Ik ben donorgeregistreerd. En jij?’. Daar is Mrs. T. natuurlijk niet te beroerd voor omdat zij het donorschap erg belangrijk vindt. Het verzoek was om een stukje te schrijven en daar een tag ‘donor’ aan te hangen. Vooruit dan maar, Mrs. T. verlegt haar grenzen voor deze keer en tagt haar logje! Mrs. T. ontving het mailtje trouwens omdat ze een aantal keren gelogd heeft over het donorschap.

Mrs. T. vindt dat iedereen vrij is in het nemen van de beslissing om wel of niet donor te zijn. Mrs. T. is trouwens wel van mening dat de registratie eigenlijk ‘andersom’ moet. Ben je ouder dan 18 jaar en wil je geen donor zijn, dan dien je dat schriftelijk kenbaar te maken. Ben jij niet geregistreerd dan ben je in principe automatisch donor. Naar Mrs. T.’s idee zal de vrijblijvendheid die er nu is wat het registreren betreft dan verdwijnen. Maar misschien is dat te naïef gedacht.

Eind september overleed zeer plotseling een collega van Mrs. T.. Dat heeft een grote impact op de hele organisatie gehad en nog steeds is het heel onwerkelijk om haar kamer binnen te lopen. Deze collega had een donorcodicil en er zijn diverse organen en weefsels van haar getransplanteerd. Het verdriet bij de mensen die dicht om haar heen stonden is er natuurlijk niet minder om, maar het feit dat dankzij haar een aantal mensen een betere toekomst tegemoet gaat moet toch een zekere troost bieden denkt Mrs. T.. Hoopt Mrs. T..

Wat is jouw mening: iedereen boven de 18 automatisch donor tenzij schriftelijk is aangegeven dat niet te willen of vind je de huidige manier van registreren prima?

Beschermd: Lijstjes

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Beschermd: Eh-oh!

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Bedtimestory

Mrs. T. wil jullie wel ‘ns deelgenoot maken van een ‘grote’ verandering die er vrij recent plaats heeft gevonden in de slaapkamer van Mr. T. en Mrs. T..

Hebben we een paar maanden geleden al het bed omgedraaid in verband met (vermeende?) wateraders, sinds een tijdje slapen wij onder gescheiden dekbedden.

Waarom dat dan zal je wellicht denken. Nou, Mr. T. is een man, een man die zijn hoofdkussen maar hoeft te raken en hij valt in slaap. Mr. T. is een slapende, snurkende man en Mr. T. is een slapende, snurkende én woelende man. Mrs. T. is een vrouw. Mrs. T. ziet haar hoofdkussen en is zich vervolgens meestal minstens een uur bewust van dat hoofdkussen. Met andere woorden: Mrs. T. slaapt moeilijk in. Dat inslapen gaat nog moeilijker met een (weliswaar heel lief, maar vooral) slapend, snurkend en woelend Mr. T. naast zich. Een woelend Mr. T. dat aan het dekbed sjort, waardoor Mrs. T., soms bijna in slaap, weer bruut uit deze bijna slapende toestand gerukt wordt. En daar baalde Mrs. T. verschrikkelijk van.

Uiteindelijk stelde Mrs. T. voor om in plaats van onder één dekbed te slapen, twee éénpersoons dekbedden te gaan gebruiken. Mmmmm, dat vond Mr. T. eigenlijk niet tof, maar vervolgens hebben we een tijd proefgedraaid. Mr. T. onder een tweepersoons dekbed, Mrs. T. onder de andere helft van dat tweepersoons dekbed (je begrijpt: een vier-seizoenendekbed). Het leek wel alsof er een complete bom ontplofd was op het bed. Maar het viel zeker niet tegen. Ook met twee gescheiden dekbedden kunnen we nog heel goed lepeltje-lepeltje liggen (alhoewel het dan soms wel snel ‘tocht’) of hand in hand of hand tegen rug of … (tja, we vinden het nu eenmaal fijn om elkaar aan te raken als we in bed liggen).

In ieder geval, om een lang verhaal kort te maken, onlangs heeft Mrs. T. een nieuw eenpersoons dekbed en vier nieuwe overtrekken gekocht en heeft Mrs. T.’s moeder het tweepersoons dekbed vermaakt tot een eenpersoons dekbed. Mrs. T. slaapt inmiddels de meeste nachten vrij goed (maar dat komt misschien ook wel van de ‘goede nachtrust-thee’ van Zonnatura, of toch door het omdraaien van het bed, of wellicht door al deze drie dingen bij elkaar?). Uiteraard was afgelopen nacht belabberd, dat heb je, als je erover gaat schrijven natuurlijk!

En jij: wat voor beddengoed gebruik jij? Dekens, dekbed (dons, synthetisch, wol), eenpersoons, tweepersoons? En, heel belangrijk voor Mrs. T. om te weten: wordt het bed elke dag opgemaakt??? Oh, ja, ook belangrijk voor dit ‘vergelijkend warenonderzoek’: hoe groot is jullie bed? (Het bed van Mr. T. en Mrs. T. is heerlijk groot: 1.80 bij 2.10).

Schilderen met woorden

De man zat in zijn stoel en staarde naar de vlammen in de haard. Hij was die avond teruggekeerd van een bezoek aan zijn kleindochter. Genoten had hij van de sprankelende aanwezigheid van zijn achterkleinkinderen. De kleine Charlotte had hem overladen met zoentjes, superblij omdat ze eindelijk weer haar ‘papopi’ zag. Hij had geglimlacht bij die naam ‘papopi’, maar zijn hart huilde.

Het was onvoorstelbaar dat in zijn familie een hele generatie ontbrak. Hoe had het in vredesnaam kunnen gebeuren dat hij 89 jaar werd terwijl zijn beide kinderen op veel te jonge leeftijd stierven? Dat hij 35 jaar geleden zijn vrouw verloor? Drie intens geliefde mensen die hij had moeten laten gaan.

Zijn kleindochter had niet geweten dat dit zijn laatste bezoek was. Hij had haar niet verteld wat zijn artsen hem bevestigd hadden. De aftakeling zou op korte termijn beginnen, de dood zou later volgen. De dood was welkom, de aftakeling niet.

Hij keek naar het schaakbord dat naast hem op een tafeltje stond. De koningin lag op het bord, hij legde de zwarte koning naast haar neer. Hij opende zijn mond, stopte de pillen in zijn mond en spoelde ze weg met een laatste slok wijn.


Mrs. T. vindt dat Schrijverscollectief toch wel erg interessant en daarom deed ze mee aan de nieuwe opdracht: schilderen met woorden. Gisteren werd Mrs. T.’s schrijfsel geplaatst.

Laat je inspireren door dit stilleven en schilder het opnieuw …….. in woorden. Of – als alternatief – gebruik je pen of toetsen om een eigen stilleven te schetsen. Realistisch, impressionistisch, avant-gardistisch? Het is aan jou hoe je het stille tot leven wekt.

Dat is dus wat Mrs. T. probeerde. En, vind je het wat?

Fantastisch

Mrs. T. was dan wel geen heuse fan van Doe Maar, ze is het wel geworden van de popmusical!!! Geweldig was het, gaaf, super, fantastisch. Wat een enorm leuke musical is dit geworden.

Fantastische cast: Daniël Boissevain (lekker ding!), Kim-Lian van der Meij (spring in ‘t veld), Lenette van Dongen (moeder op de barricaden), Jan Rot (ouwe rot in het vak), Annick Boer (ontdekt haar ware zelf), Jan Elbertse (zoekt het even buiten de deur, maar realiseert zich snel dat het gras van de buren…), Dorien Haan (who the fuck is Alice?) en Bart Rijnink (die altijd de laat komt maar uiteindelijk z’n liefje vindt).

Het verhaal heeft weinig om het lijf en toch ook weer alles: alles draait om de liefde. De liedjes, ach de liedjes, super gewoon!!! De juiste liedjes op de juiste plek in het verhaal, humor, enthousiasme, springen, dansen, zingen!!! Mrs. T. heeft zelden zo’n lange (uiteraard staande) ovatie gehoord in een theaterzaal.

Sorry voor deze lyrische recensie, maar er is gewoon helemaal geen enkel dingetje niet goed aan Doe Maar, de popmusical. Of wel, eentje: dat het te snel voorbij was!

Helaas voor mensen die Mrs. T. nu enthousiast heeft gemaakt: op 25 november is de laatste voorstelling van deze musical en bijna alles is al uitverkocht.