De man zat in zijn stoel en staarde naar de vlammen in de haard. Hij was die avond teruggekeerd van een bezoek aan zijn kleindochter. Genoten had hij van de sprankelende aanwezigheid van zijn achterkleinkinderen. De kleine Charlotte had hem overladen met zoentjes, superblij omdat ze eindelijk weer haar ‘papopi’ zag. Hij had geglimlacht bij die naam ‘papopi’, maar zijn hart huilde.

Het was onvoorstelbaar dat in zijn familie een hele generatie ontbrak. Hoe had het in vredesnaam kunnen gebeuren dat hij 89 jaar werd terwijl zijn beide kinderen op veel te jonge leeftijd stierven? Dat hij 35 jaar geleden zijn vrouw verloor? Drie intens geliefde mensen die hij had moeten laten gaan.

Zijn kleindochter had niet geweten dat dit zijn laatste bezoek was. Hij had haar niet verteld wat zijn artsen hem bevestigd hadden. De aftakeling zou op korte termijn beginnen, de dood zou later volgen. De dood was welkom, de aftakeling niet.

Hij keek naar het schaakbord dat naast hem op een tafeltje stond. De koningin lag op het bord, hij legde de zwarte koning naast haar neer. Hij opende zijn mond, stopte de pillen in zijn mond en spoelde ze weg met een laatste slok wijn.

Mrs. T. vindt dat Schrijverscollectief toch wel erg interessant en daarom deed ze mee aan de nieuwe opdracht: schilderen met woorden. Gisteren werd Mrs. T.’s schrijfsel geplaatst.

Laat je inspireren door dit stilleven en schilder het opnieuw …….. in woorden. Of – als alternatief – gebruik je pen of toetsen om een eigen stilleven te schetsen. Realistisch, impressionistisch, avant-gardistisch? Het is aan jou hoe je het stille tot leven wekt.

Dat is dus wat Mrs. T. probeerde. En, vind je het wat?