Ik kijk de ruimte rond en geef me over aan het stemgeluid van Michel Fugain. Natuurlijk weet ik niet of dit muziek is die bij Edmund past, maar er stonden verschillende platen van Fugain in de kast. De muziek is eigenlijk te mooi voor deze gelegenheid. Ik kijk naar de mensen die aanwezig zijn en heb geen enkel idee wie het zijn.

De afgelopen dagen heb ik de schijn opgehouden me in een roes van kalmeringstabletten te bevinden en die roes verschafte mij het perfecte excuus me niet bezig te houden met de dingen die gedaan moesten worden. Denise, Edmunds assistente, heeft alles geregeld. Ik heb haar ontmoet en zij leek niet in het minst enig argwaan te koesteren. Zou zij ooit kennis hebben gemaakt met Beatrice?

Ik heb mijn gezicht lijkbleek gepoederd, donkere wallen onder mijn ogen aangebracht en wat roserode vlekken in mijn nek. Ik speel de uiterst bedroefde echtgenote en dat doe ik met verve.

Denise loopt naar voren en vouwt een papier open. Zij zal namens mij het woord tot de aanwezigen richten, Beatrice zou onder deze droeve omstandigheden immers veel te sentimenteel zijn.

De deur van de aula gaat open voor een verlate gast. Als ik haar binnen zie komen vang ik haar blik meteen, ze heeft Margo niet bij zich. Ze kijkt me vragend aan maar ik zie aan haar ogen dat het goed is.

De bevrijdende woorden ‘Wij zijn hier om afscheid te nemen van mijn innig geliefde Edmund’ klinken door de ruimte.

Deel Eén, Twee, Drie, Vier en Vijf en zes.

Voor het onderwerp van deze twee weken: klikkerdeklik. Voor de spelregels klikkerdeklik.