Nachttrein naar Lissabon

Wellicht dat Mrs. T. nog te jong is voor dit boek van Pascal Mercier? Of beter, de fase waarin Mrs. T.’s leven zich bevindt leent zich niet tot het lezen van dit boek. Want, te veel afleiding en ook te veel moeten nadenken over hetgeen geschreven wordt.

Niet dat het thema van het boek niet erg aansprekend is. Juist niet, verre van dat. De Volkskrant schreef zelfs ‘Een magistrale roman over alle grote vragen van het bestaan’. En dat klopt. Het boek is mooi, intrigeert maar vraagt ook doorzettingsvermogen.

Op de achterflap:

Midden in een les verlaat de leraar Raimund Gregorius het klaslokaal. Opgeschrikt door het plotselinge besef dat de tijd hem door de vingers glipt, laat hij zijn geordende leven achter zich en vertrekt hij nog diezelfde nacht met de trein van Bern naar Lissabon. De aanleiding voor deze drastische stap is een boek dat hij bij toeval in handen heeft gekregen. Het is van Amadeu Prado, een Portugese arts die zo indringend schrijft over de diepste ervaringen in het leven van de mens, dat Gregorius er niet meer van loskomt. In Lissabon gaat hij op zoek naar sporen van Prado en komt hij in contact met mensen wier leven vervlochten is geweest met dat van deze raadselachtige man.

De eerste keer dat Mrs. T. aan het boek begon (ze kreeg het vorig jaar voor haar verjaardag) legde ze het al na een bladzijde of 10 weg. De tijd was niet rijp. En ook dit keer kostte vooral de eerste 150 bladzijdes Mrs. T. moeite. Niet omdat het verhaal niet prachtig in elkaar zit, dat zeker niet, maar omdat dit boek vraagt om zeer geconcentreerd lezen. En dan nog mist de lezer (of beter Mrs. T.) dingen.

Er zitten verscheidene lagen in het boek: de schrijfsels van Amadeu Prado, zijn jeugd, zijn band met zijn ouders en zusters, de herinneringen van hen die Prado gekend hebben, het verzet, vriendschap en liefde, verwachtingen, het hier en nu èn het verleden van Raimund Gregorius: al deze invalshoeken maken het boek ingewikkeld. Mooi ingewikkeld, maar toch ook lastig.

Mrs. T. is blij dat ze het boek gelezen heeft maar Mrs. T. weet ook zeker dat ze het ooit nog ‘ns een keer opnieuw zal lezen.

Heb jij dat ook ooit gehad met een boek? Dat je, toen je het uit had, al wist dat je het ooit opnieuw zou gaan lezen? En zo ja, welk boek was dat dan?

Eén gedachte over “Nachttrein naar Lissabon

  1. Ik begrijp wat je bedoelt. Ik heb het wel redelijk vlot uitgelezen omdat het me boeide, maar weet ook zeker dat ik te snel door de bladzijden heen ben gegaan en als ik ooit tijd heb hier en daar nog wel eens wat langer over na wil denken…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *